Om half acht de wekker met als doel om half negen te vertrekken. Dat lukte niet helemaal maar om 10 voor negen waren de lijnen los en dreven we vanzelf, liggend aan een ‘hoge wal’, het ruimere water op. Direct de haven uit rolden we de Genua uit om voor de wind het Schuitengat in te varen. Het was opkomend tij – dus de stroom stond tegen. Met de wind in de rug is het dan dus ‘wind tegen stroom’ en mag je wat hogere golven verwachten. Nu was de zee wat knobbelig maar in vergelijking met eergisteren maag dit alles geen naam hebben.

Met een ‘rustige’ zee heeft Ellen alle tijd om foto’s te maken. En het blijft altijd lastig om afscheid te nemen van Terschelling. Een plaatje van onze favoriete tent, de Walvis, met de Brandaris mag niet ontbreken.

Het is overigens niet zo’n mooi weer maar wij zijn al blij dat de mogelijke buien ons bespaard blijven. Nog even een laatste blik op de Brandaris, inclusief knobbelige zee, voordat andere zaken onze aandacht opeisen.

In het begin van het Schuitengat voor de wind; het laatste stuk van de het gat is dan halve wind. Daarna ga je op de Vliestroom met de stroom mee naar Harlingen een stuk dat met de verwachtte Noordelijke wind, kracht drie a vier, allemaal goed bezeild zou moeten zijn. We denken vandaag dan ook alleen de Genua nodig te hebben.

Ondertussen hebben we op het Schuitengat de stroom inderdaad tegen. (Snelheid is de snelheid door het water, SOG is de snelheid over de grond.)

In het nauwe laatste stuk van het Schuitengat hebben we opeens een tegenligger. Het is Ms Willem de Vlamingh van Rederij Doeksen. Die verwacht je niet hier – wij varen juist niet door de smalle Slenk om daar de veerdienst te vermijden. We passeren elkaar op korte afstand – gelukkig zitten we aan de kant waar de wind vandaan komt en verlijeren we niet. De schipper zwaait vriendelijk naar ons.

Een stukje verder op de route, we zijn inmiddels net op de Blauwe Slenk, verbaasd ook de Ms Willem Barentsz ons. Wij varen aan stuurboordswal langs de betonning. De Willem Barentsz komt ons ook aan die zijde tegemoet en vaart dus buiten de vaargeul. Het schip vaart gelukkig onverstoorbaar rechtdoor – het is bijna hoog water dus er zijn marges.

Dan moeten we, anders dan gedacht, opeens aan de wind varen. Grootzeil dan toch ook maar omhoog. Weer een stukje verder blijkt dat we al zeilend niet in diep water kunnen blijven (en ook nog dichter bij onze bestemming kunnen komen) maar de vaargeul uitvaren. Met tegenzin zetten we de motor aan en rollen we de genua in. Even later meldt de Brandaris bij het weerbericht dat de actuele wind nu uit het Oosten komt.

Bij een volgende bocht in de vaargeul kunnen we weer zeilen: motor en genua weer uit! De wind draait ook weer terug naar het Noorden en zo kunnen we helemaal tot aan Harlingen zeilen. We strijken de zeilen, laten twee vissersboten voorgaan en varen dan de haveningang binnen en zien al snel de Sasbrug liggen waarna we de snelboot aan bakboord passeren.

Door deze mooie beelden is Ellen kennelijk even van slag. Wat haar nooit overkomt gebeurt nu – ze laat een stootwil uit haar vingers glippen. Snelle acties met pikhaak kunnen niet voorkomen dat stootwil wegdrijft naar plekken waar we niet met de boot kunnen komen.

Met een stootwil minder dan toch maar de Sasbrug door en niet veel later de brug naar de Noorderhaven. We leggen keurig aan op een mooie plek met een vingerpier die korter is dan de boot. De spruit wordt snel omgezet tot spring van de middenkikker en niet veel later liggen we goed vast in de ons vertrouwde Noorderhaven. Een perfect uitgevoerde manoeuvre!

Na opruimen, lunch en wat uitrusten de wandelschoenen aan om te zien of we onze stootwil terug kunnen vinden. Dat is best een tippel helemaal naar de buitenste zuidelijke havenpier. Een plek overigens die door meer mensen wordt gezien als een prettig wandelpad. En voor ons levert het weer eens een andere blik op Harlingen op. (Zowel de vuurtoren als dat rode ding – de trechter – kun je afhuren om er te slapen.)

Onze wandeling wordt beloond. Aan de vloedlijn ligt de stootwil.

En die nemen we natuurlijk weer mee terug (waarbij het wel fijn is dat juist hier de dam niet zo steil is).

Terug op de Aquamarijn is het lekker warm. Onze kuip is zonovergoten. Heerlijk voor het lezen van een boek, het maken van een puzzel of kennis te vergaren over nog te bevaren wateren. Uiteraard mag dan een borrel aan het eind van de middag niet ontbreken. Na het koken van de al op Terschelling aangeschafte pastamaaltijd is inmiddels een frisse westenwind opgestoken. We eten daarom maar binnen.

Tijdens de afwas zorgt de Harlingse brandweer voor wat vertier. Die gaan het dak van het oude stadhuis eens van boven bekijken. Zo te zien een oefening – want geen rook en geen haast. Maar wel grappig om te zien.

In de avond is de westenwind wat verder aangetrokken en liggen we aangenaam te schommelen. Het was een lekkere dag zeilen – slechts onderbroken door onverwacht half uurtje motoren. En met het terugvinden van de stootwil gaat het ons toch wel behoorlijk voor de wind!

Een rustdag was het plan. Maar voor acht uur wilden onze buren vertrokken zijn om een sloep terug naar Harlingen te slepen. Wij dus de wekker om half acht gezet met het plan om meteen in de kleren de Aquamarijn weg te varen. We hadden al helemaal gepland hoe dat te doen.

De wekker was nog niet uitgezet of er werd al op de boot geklopt. We moesten ons haasten. Maar de hele manoeuvre bleek ook simpel omdat de boot achter ons al was vertrokken. de buren stonden al met onze lijnen in de hand en, toen de stroomkabel aan boord was, trokken ze ons naar onze nieuwe plek aan de steiger. Wij waren de lijnen nog aan het vastknopen toen de buren al wegvoeren. En zo gingen wij om kwart voor acht terug in bed om nog even uit te slapen.

Zo zaten we om half elf goed uitgerust met een uitgebreid ontbijt voor de iPad om de kerkdienst te zien op Keizersgrachtkerk LIVE. Leuke dienst waar we vrolijk van worden. En ondertussen ook weer even dochter (zingend), ouders, zussen, nicht en vele bekenden gezien!

Daarna tijd om lekker rustig te douchen. Was nodig ook met zout in het haar. Ik heb daar speciaal kleding voor op de boot liggen, door Ellen mijn camping outfit genoemd. In de wind is de handdoek daarna zo droog.

Na een puzzeltje, wat boodschappen en het lezen van de krant is het tijd voor onze zondagmiddagwandeling. Eerst maar eens langs de haven naar ‘De Walvis’ met uitzicht op zee, het groene strand en Vlieland. Daar is, naast een lunch, het eerste tapbiertje van deze vakantie.

We volgen niet helemaal het pad dat Ellen had uitgezet. Maar dat leidt ons wel naar plaatsen waar we niet eerder waren. En langs bloeiende Brem.

Op het pad konden we toch nog linksaf naar het Kaapsduin – het hoogste punt van Terschelling en gelijk een mooi uitzichtpunt. Ook daar waren we niet eerder! Er is een reliëfkaart van Terschelling, in 2021 onthuld door Vincent Bijlo. Maar je kan er alle kanten op uitkijken. Over het dorp West-Terschelling – en het water staat al behoorlijk laag –

En over het groene strand naar Vlieland. Wel jammer dat het zo heiig is.

Terug op de Aquamarijn vermaken we ons met boek en gitaar. Tegen zeven wandelen we naar restaurant Loods. Wel nog even een foto maken van ons schip in een nu rustige haven.

Ik kies van de kaart voor een gerecht onder het kopje ‘visgerechten’; voor gebakken mosselen met garnalen wordt geen apart kopje met ‘schaal en schelpdieren’ gemaakt. Ellen kiest voor lam en ook dat smaakt goed.

Goed gevoed lopen we terug. Muziekje, blog, puzzeltje. En plannen maken voor morgen. Wij vermaken ons wel. En gaan op deze rustdag natuurlijk op tijd naar bed!

De wekker gezet omdat we half 10 willen vertrekken om om 11 uur bij hoog water over het wantij te gaan op weg naar Terschelling. Noordoosten wind voorspelt, fors kracht 5 max 6. (We denken dat we via de route door het Inschot grote delen kunnen zeilen.) We worden echter opgehouden door een praatgrage buurvrouw. Ze is de schoonmoeder van Laura Dekker, de jongste solozeilster die de wereld rond zeilde. Ze heeft dus heel wat te vertellen. Als we willen vertrekken vertelt ze mij dat ik vast een bepaalde lijn los mag maken. Daarop zeg ik dat ik altijd wacht op instructies van de schipper anders krijg ik ruzie.

We vertrekken om 10 uur en zijn rond 11 uur bij Kornwerderzand door de sluis. De meeste boten gaan rechtsaf richting Harlingen, een enkele richting Texel en wij als enige richting het wantij en het Inschot. De wind blijkt echter veel noordelijker dan verwacht. We moeten nogal vaak de motor bijzetten om tegen de wind in te varen met de zeilen op. We zijn ook wat laat bij het wantij (ondiepste deel). Maar het zou nog goed moeten kunnen. Toch voelen we een paar keer de bodem. Maar dat komt ook door de forse golven die er staan. Hierna kunnen we toch een eindje zeilen en bereiken met een toch wat overtuigd schip ons record van 9.5 knoop snelheid.

Dat halen we natuurlijk alleen met stroom mee. Het is daarmee een best heftig tochtje. Het zout vliegt ons om de oren en Joost zijn maag moet na de koffie over de reling geleegd worden. Heb ik nog zoveel moeite gedaan om koffie te zetten!

Wanneer we weer een stuk niet kunnen zeilen halen we de genua in en laten het grootzeil staan voor wat stabiliteit. We zijn nu bang voor de oversteek van het zeegat met Noordenwind. Maar daar is het water opeens veel vlakker. En op het Schuitengat vlak voor Terschelling krijgen we stroom en wind tegen, dat levert nog vlakker water op. We zijn echt de enige boot die naar Terschelling vaart naast Doeksen. Was het zo’n slecht idee? Nee, want als je dan Terschelling in zicht krijgt weet je weer waar je het voor gedaan hebt. Geen eiland wacht je zo verwachtingsvol op! (Op de foto komt het nooit zo goed over)

In de haven kunnen we langszij van een andere boot. De eigenaren daarvan vertellen dat het gisteren heel druk in de haven was en nu al een stuk rustiger. De oorzaak bleek de Harlingen-Terschelling sloepenrace te zijn die gisteren en eergisteren werd gevaren. Vandaag is de afterparty en de prijsuitreiking. Wij hoeven ons niet in het feestgedruis te mengen. We zijn best moe na deze tocht. Maar we hebben nog nooit zo snel naar Terschelling gevaren: in ruim 5 uur. Joost is gewoon nog zeeziek en hij gaat z’n bed in. De resten van de zoute tocht kleven nog aan onze boot.

Ik ga lekker in het zonnetje zitten lezen.

Aan deze kant van de haven is het heerlijk rustig. Als ik opkijk uit mijn boek zie ik zowaar de Zeehaen tegenover ons aanleggen.

De platbodem waarmee we voor het eerst over het IJselmeer voeren in 2006 . Tja, stalen boten, die gaan ook lang mee. Ook Ruud en Christa voeren 2 dagen mee. Hier in de haven van Volendam.

We koken vaak voor 2 dagen, dus hebben we nu heel gemakkelijke een heerlijke nasimaal van gisteren. Joost die eerst denkt nog geen eten aan te kunnen krijgt door de heerlijke lucht toch trek. Daarna gaat hij zich steeds beter voelen.

Het is behoorlijk koud als we voor de laatste keer naar het toiletgebouw lopen, best een aardige tippel. Daarna is de boot heerlijk warm. Wat fijn dat we niet hoeven te kamperen. Morgen blijven we hier. We zijn wel aan een dag rust toe. Jammer alleen dat onze buren om 8 uur willen vertrekken. Moeten we er toch vroeg uit.

Als je rijen dik in de haven ligt en er is niemand die vooraf een tijd afspreekt dan wordt het tempo met name bepaald door de buitenste boten. En die hadden er vanochtend geen haast. Tijd dus voor Ellen om naar de bakker te gaan. En om nog even een foto te maken. Op een gegeven moment ontstaat er dan bij de binnenste schepen toch wat ongedurigheid en gaan ze ons vragen wanneer we vertrekken. Nou, als de buitenste boten zo ver zijn!

Dus werpen we nog een blik op de wal waar groepsgewijs wordt getraind en de groene bomen hun bloesem verliezen. (Op de Eilandgast wordt al gebezemd.) De ongedurigheid bereikt inmiddels de buitenste boten en zo varen wij al om half elf in het Krabbersgat.

Er gingen al veel boten met ons de haven uit. En ook uit de andere havens kiezen velen het ruime sop. Als we de zeilen hijsen liggen er al behoorlijk veel voor ons.

Plan is om vandaag een flink eind richting de Lorentzsluizen in de Afsluitdijk te varen. Idealiter komen we tot Makkum. En met de Noordoostenwind moet dat lukken. Sterker, na het hijsen van de zeilen halen we, vrijwel aan de wind, hoge snelheden. Zeker in de eerste 2 uur ligt onze snelheid continu boven de 6 knopen. Gemeten topsnelheid is 7,3knopen. Dat is lekker en we schieten dan ook snel op. Ongemerkt zijn we Stavoren al weer voorbij. En meer boten hebben dezelfde lekkere wind en koers. Alleen met wat windschaduw zit je elkaar soms in de weg. Aan de loefzijde zitten we goed.

Terwijl ik koffie zet is er ook even tijd voor de dagelijkse foto van Ellen aan het roer. Vandaag weer op het blog om toch ook even te laten zien dat zij haar vest aan doet als we zeilen.

Voorbij Workum krimpt de wind iets meer naar het Noorden en moeten wij onze koers wat verleggen naar het Westen. Daar ligt ook windpark Friesland. Daar mag je doorheen, met 50m afstand tot de molens, maar varend aan de wind die ook nog wat veranderlijk is kiezen we ervoor er omheen te kruizen.

En nam de wind eerst wat af juist bij het windpark trekt de wind aan naar 5 Beaufort. Werk aan de winkel voor de schipper. Met hulp van de stuurautomaat wordt er gereefd. En natuurlijk moet er nadat er weer overstag is gegaan flink aan de lieren worden gedraaid.

Al kruisend kom je wel meer zaken tegen. Onze eerste slag korten we bijvoorbeeld in omdat we niet in een zeilwedstrijd terecht willen komen.

Een slagje verder komt er een klipper voorbij. Nu ben ik er wel van dat alle kleuren er mogen zijn. Een paarse klipper had ik echter niet eerder gezien.

Na zeven slagen kunnen we vlak bij de vaargeul naar Makkum strijken. Op de motor nog even de ondiepte ontwijken en dan recht op de haven af. We leggen aan aan de vertrouwde steiger. Nadat alles is opgeruimd doet Ellen nog even boodschappen en kook ik, na een dutje, de vertrouwde nasi.

Het was een fijne zeildag met een mooie tocht van zes uur en drie kwartier met een gemiddelde snelheid van 4,8 knopen.

Weet jij nog wat je deed op Hemelvaartsdag 1983? Wij niet. Wij kenden elkaar nog niet eens. Joost moest nog verhuizen naar Eindhoven. Ik weet niet of ik nog op Uilenstede woonde of al op de Bonairestraat. Ik was nog geen zeiler.

Ik kom erop omdat ik gisteren de site van de KNRM bezocht. Daar las ik dat 40 jaar geleden op Hemelvaartsdag een storm over Nederland trok. Op zich niet iets vreemds, maar wel dat deze ook voor het KNMI opeens ontstond. Ik had gisteren als veiligheidsmaatregel kunnen noemen: het weerbericht in de gaten houden. Maar deze storm was dus niet verwacht. Met een matige zuidenwind was er geen reden het water niet op te gaan. Deze storm heeft aan 10 watersporters het leven gekost, het meest op het IJsselmeer. Het was daarmee de dodelijkste watersportdag ooit. Maar wij hebben er (echt) geen actieve herinnering aan.

Jullie zullen wel denken, lekker bezig die Ellen. Gaat ze zo door?

Nee, hoor. Ik ga verder met vandaag. (Overigens de eerste dag van onze vakantie tot en met Pinksteren.) Deze dag is zonder storm of rampen verlopen. Er was meer wind dan verwacht, helaas nogal vlagerig uit noord tot oost. En behoorlijk koud. Kan daar nu eens een eind aan komen? Het was wel droog en langzamerhand verscheen de zon steeds meer. We vertrokken om een uurtje of elf na de buren van de Fearless Friends gesproken te hebben. Aardige man met zijn twee zonen (nemen wij aan) die gelijk met ons de boot kocht, maar nog niet naar de Wadden durven. Ze zijn dus wat angstiger dan de naam van hun boot doet vermoeden. Maar liever voorzichtige mensen dan te overmoedig. Nu hebben zij een kieljacht en de oplettende lezers begrijpen na het verslag van gisteren waarom de Wadden voor hen iets lastiger is.

Op het kaartje is te zien dat we een zwabberkoers gevaren hebben. Dit ligt niet aan de schipper (moest ik van hem vermelden) maar aan de veranderlijke en variabele wind.

We hebben er dan ook wat langer over gedaan dan over het algemeen richting Enkhuizen. De sluis konden we zo invaren. Blijkt er eigenlijk geen plek meer voor ons te zijn. Dan maar langszij een andere boot. Dat gaat ook weer zonder problemen. Het wordt wat saai. Vandaar dat je over andermans rampen gaat schrijven.

De buitenhaven van Enkhuizen ligt al aardig vol. Fijn dat de havenmeester je een plekje wijst. We komen als 3e boot langszij een grote Noordkaper. Maar daarna komen er nog 2 naast ons zodat we met een stapelrij van wel 5 boten liggen. Gelukkig is er geen storm voorspeld en liggen we aan de hoge kant met beschutting van de Dromedaris. Hoewel, geen storm voorspeld? Ik weet nu dat je daar je hand niet voor in het vuur kan steken.

Naast koken en uitrusten doen we vanwege de kou maar een heel klein ommetje. Hoe koud? Zo koud.