Lekker en actief (West-Terschelling, 9 oktober 2024)

Alweer schijnt het zonnetje bij het ontwaken. Afgelopen jaar ben ik bij elkaar 4 weken op Terschelling geweest en in al die weken heb ik de zon weinig gezien. Terwijl er op de eilanden meer kans op zon is. Maar deze week lijkt de regel weer op te gaan. Na ontbijt en koffie haalt Joost zijn vouwfiets uit de boot. Ik ga voor mijzelf een fiets huren bij Jonker, vlak bij de haven. Joost vraagt of daar zijn banden nog even opgepompt kunnen worden. De aardige medewerker die dat graag doet molt daarbij het ventiel, zo’n vreselijk Frans ventiel. Hij denkt het te kunnen vervangen, maar ik vertel dat dat bij het voorwiel ook niet gelukt is en de hele binnenband vervangen moest worden. Dat wil hij niet geloven. Maar het blijkt waar. De jongeman voelt zich er nog schuldig over, maar omdat hij wel zo’n maat binnenband heeft en hij deze er vandaag op kan zetten zijn wij er wel blij mee. Het kan beter bij de fietsenmaker gebeuren dan ergens ‘in the middle of knowhere’. Zo gaan we met 2 huurfietsen op pad.

Met een windje in de rug rijden we vrolijk langs bos en duin. Maar het tempo wordt door Joost opgevoerd omdat hij wil laten zien dat hij e-bikers kan inhalen en voor blijven. Maar banken genoeg om even uit te rusten, de griep lijkt wel over, maar de conditie is niet meteen weer op peil.

We fietsen door naar Midsland Noord om even het strand op te gaan.

De strandtent daar is gesloten. Nou was dat niet ons doel, maar nog een bakkie was best lekker geweest. We bewonderen maar weer even de grappige strandlopers.

Wij strandlopen vandaag wat minder, we hebben per slot van rekening fietsen gehuurd. We fietsen naar ons uiteindelijke doel in Midsland: Hans en Grietje, het pannenkoekenrestaurant. We hebben goede kritieken gehoord en willen het eindelijk eens zelf proeven daar. Het is er uitermate rustig. Het is op Terschelling echt komkommertijd. De pannenkoeken smaken overigens erg goed. We nemen nog een extra drankje zodat we nog extra kunnen uitrusten voor we de terugreis aanvaarden. De verwachte tegenwind valt ons mee. De zon is wel inmiddels verdwenen achter wolken.

Aan onze steiger is nog een boot komen liggen. Maar eigenlijk lag er al steeds een boot en deze lag er in het voorjaar ook. Wat vooral opviel was dat hij wel eens een likje verf kon gebruiken en hij wekte de indruk dat er niet meer meer gevaren werd. Nu dacht ik voor het eerst: eigenlijk lijkt het wel een Koopmans! Toen zagen we dat hij te koop staat. Wij natuurlijk nieuwsgierig. Het blijkt inderdaad een Koopmans, van het zelfde bouwjaar als onze boot, helaas polyester. Een beetje erg groot, 52 ft (15 meter!). Prijs valt mee, maar een opknappertje. Een mooie boot als je een wereldreis gaat maken. Of als je je huis verkoopt en op een boot wil gaan wonen, wat best aardig wat mensen doen in Nederland.

Onze boot is de rest van de middag en avond onze uitrustplek met boek en puzzel, een rest nasimaaltijd en gezellige regen op ons dak. Een grotere boot? Geen denken aan, we zouden erin verdrinken!

Rustig aan (West-Terschelling, 8 oktober 2024)

Na al het wikken en wegen was het plan vandaag eens lekker rustig aan te doen. Dat past ook goed bij ons herstel van alle verkoudheidsklachten. Ellen heeft hier toch het meeste moeite mee en heeft voor het ontbijt al gedoucht. Om half tien zijn we beiden in de kleren en eten we samen ons ontbijt.

We willen zo rustig aan doen dat we zelfs koffie voor ons gaan laten zetten. Dat kunnen we dan wel gelijk combineren met het wegbrengen van wat afval, incasseren statiegeld en het doen van een enkele boodschap. Naast een paar broodjes een nieuw Sudoku boekje van de juiste moeilijkheidsgraad! En dan bij de koffie in Zeezicht zien we over de haven heen de Aquamarijn liggen in de zon voor het duin. En ja, die catamaran die veel weg heeft van een flatgebouw ligt er ook nog steeds.

Na de terugwandeling, het oplossen van de eerste Sudoku’s en het eten van een broodje besluiten we om het dek nog wat te boenen. We zijn tevreden met het resultaat van gisteren, toen we vooral zout water over het dek lieten lopen en de zon het werk verder lieten doen, maar willen de wat taaiere groene plekken nogmaals aanpakken. Taakverdeling is dat ik met de puts er voor zorg dat het dek nat is waarna Ellen met de zachte bezem het dek schrobt. De houten buitenrand wordt hier en daar nog wat bewerkt met een handborstel.

We zijn net weer naar binnen om uit te puffen of we zien dat ook de grote catamaran een poetsbeurt krijgt. Gaat toch iets anders met drie bemanningsleden en een schuimspuit. Zouden ze dit elke dag (of week) doen?

Voor het avondeten wandelen we nog even naar Kaapsduin – het is helder weer en dan is het uitzicht van het hoogste duin altijd fraai. We worden niet teleurgesteld. Al valt het niet mee om de vuurtorens van Ameland en Texel waar te nemen. En wie ziet de kerktorens van Franeker?

Beneden in het dorp wilden we bij Storm eten. Maar helaas – daar was het druk en konden we zonder reservering voorlopig niet terecht. Dan maar weer naar Zeezicht – Ellen had de kaart die ochtend al bekeken, wist wat ze wilde eten en vindt de aankleding erg gezellig. En net als in Storm is er voor mij in Zeezicht Brandaan Schoemrakker van de tap. We zaten dan ook al snel tevreden achter bier en warme hap.

Leuk is dat er altijd wel bootjes voorbij varen. Zelfs in het donker. Ik neem nog een toetje: Coupe Terschelling (ijs met Cranberrie compote en slagroom) en we drinken nog koffie (voor Ellen met bonbons). En we bedenken dat straks ook geen afwas hebben staan.

In de zachte avond wandelen we langs de haven terug. Ons pad verlicht door de Brandaris. Vast nog even lezen en puzzelen in onze kajuit. Maar ook – op tijd weer naar bed!

Wikken en wegen (7 oktober 2024, Terschelling)

Vannacht heb ik wat regen gehoord, maar wanneer ik wakker word zie ik een stralend blauwe lucht door het dekraam. Heerlijk, we zijn op Terschelling! Na 2 forse zeildagen zijn we wel aan rust toe. Wat hebben we een mooi uitzicht aan beide kanten in zo’n lege haven.

Rustig aan ontbijten en koffie drinken. Terwijl ik de afwas doe gooit Joost wat emmers zout water over het dek, goed tegen de groene aanslag op het dek. De zon doet de rest.
We verbazen ons over een giga catamaran die de haven in komt varen. Heel hoog met ergens nog een zeiltje. Waar komt die vandaan en wat heeft ie hier te zoeken? Een rood-witte vlag. Van Monaco, Polen of Indonesië? Zouden ze zelf door hebben hoe potsierlijk die boot is in deze omgeving?

En dan gaan we op pad. We lopen via het bos achter de haven om West Terschelling heen op weg naar de Walvis voor een lunch.

In het bos veel paddestoelen, maar ook veel kapotte. Heeft kabouter Spillebeen te veel zitten wippen?

We doen een uur over de wandeling naar de Walvis. Het valt ons beiden zwaar. Het virus heeft ons toch wel te pakken!

Het is goed uitrusten in de Walvis met het weergaloze uitzicht op de Waddenzee.

We lopen West Terschelling in om de scheepsbevoorrading aan te vullen. En dan weer terug naar de boot. Ik kan nog een tijdje in de zon buiten zitten lezen, maar na 5 uur wordt het te koud. We hadden uit eten willen gaan, maar ik voel me nog best grieperig en heb daar geen zin in. Ik duik nog een tijdje mijn kooi in en Joost kookt later nasi.

De avond wordt er een van wikken en wegen. De weersverwachting met herfststormen op donderdag is wat meer getemperd, maar echt goed ziet het weer er wat wind betreft niet uit. De minst slechte optie is morgen meteen weer vertrekken, maar dan kunnen we met windkracht 5 a 6 uit het zuidenwesten nauwelijks zeilen. Maar met forse wind zeil je liever wel want dan gedraagt de boot zich rustiger in de golven. De volgende optie is pas vrijdagmiddag of zaterdag. Dan is de wind gedraaid naar het Noorden en kunnen we prima naar huis zeilen. Maar hoe betrouwbaar is deze voorspelling zoveel dagen van te voren? We wilden ook nog met onze boot langs onze schilder in Warns. Lukt dat dan of moeten we de boot daar dan weer laten liggen?

De kogel is door de kerk. We besluiten te blijven tot vrijdag en natuurlijk wel de weersontwikkeling in de gaten te houden. We hebben behoefte om rustig aan te doen en te genieten van Terschelling. In het ergste geval moeten we de boot op Terschelling achterlaten. Zo’n vakantiehuisje is vast wel te verhuren 😁

Lange dag (Stavoren – West-Terschelling, 6 oktober 2024)

We hadden de vorige avond niks van onze buren gehoord. Maar we wilden zelf op tijd weg om naar Terschelling te kunnen varen. Toch verrassend als er dan tijdens het ontbijt nog voor negen uur op de boot geklopt wordt – de buren willen over een kwartier weg.

Nu was het ontbijt bijna genuttigd en hebben we niet veel nodig. En zo varen we binnen het gevraagde kwartier fraai de haven uit en staan om half tien de zeilen. Op naar de Lorentz sluizen. Lekker zonnetje, fris windje dat ruim achter staat (uit het Zuid-Oosten). Voor Ellen tijd om de Sudoku puzzel ‘eindelijk’ eens op te lossen.

Nog voor half 12 de haven in bij de Lorentz sluis – een uur voor hoog water. De sluisdeuren van de kleine sluis gaan voor onze neus dicht en dus leggen we, als de sluismeester ons marifoonbericht niet kan beantwoorden, maar aan. Uit het marifoonverkeer dat verder wordt gewisseld blijkt het probleem – de brug na de sluis heeft een storing. En dan loopt het systeem vast. Want terwijl de monteur al aanwezig is sluiten steeds meer schepen aan. En dat zal aan de ‘buitenkant’ niet anders zijn.

Schippers reageren heel verschillend op dit soort tegenslag. Lopen rusteloos over de steiger. Anderen vragen of die soms meer informatie hebben. Of je eet vast een boterham en wachten die komen gaan lijdzaam af.

Uiteindelijk komt dan toch het moment dat je de sluis in mag. Wij liggen vooraan en komen dus ook vooraan in de sluis terecht – ondanks meewind en meestroom geen problemen voor ons. Dat niet iedereen met deze op zich bekende omstandigheden bekend is blijkt achter ons waar een schip eerst voor vast maakt en niet veel later dwars in de sluis ligt. Niet uit de vlag wordt daarna de nationaliteit van de schipper en zijn opvarenden duidelijk.

Door de vertraging, het is inmiddels half drie, is het hoog water moment al voorbij als we de sluis en brug gepasseerd zijn. Nu staat er met doodtij en zuidoostenwind toch al weinig water en dus nemen we dit keer de “diepstekende boten route” over de Boontjes naar Harlingen. Wij hijsen, een beetje uit de drukte die uit twee volle sluizen komt, de zeilen met een rif omdat het inmiddels ruim windkracht 4 is, en beginnen daarom achteraan. Maar varend met een aandewindse koers langs de Waddenzeedijk halen we er toch nog een paar in.

De 7 mijl naar Harlingen gebruiken we ook om te overleggen of we met het tijdsverlies nog wel naar Terschelling moeten gaan. We hebben weliswaar nog stroom mee maar we moeten er toch op rekenen tussen 7 en 8 aan te komen. We gaan er voor en omdat het een nogal voordewinds stuk varen is kiezen we ervoor om het grootzeil te strijken en op de genua verder te gaan. Ook handig als de wind (als verwacht) verder aantrekt naar kracht 5 a 6. En zo varen we de geul langs de Pollendam op en Harlingen voorbij.

Je vaart hier in een recreatiegeul om de beroepsvaart te ontzien. Dat steekt ook gelijk fijn wat af. En stroom en wind mee houdt de vaart er goed in – soms meer dan 8 knopen over de grond!

Op deze route komen we ook langs (veelal) onbewoond eiland Griend. Wel is daar een vogelwachtershuis.

Nu we toch op een route zijn die we haast nooit kiezen willen we ook wel weer eens door de Slenk, een smalle geul tussen nog twee droogvallende platen (de Jacobsruggen en de Grooteplaat) voor Terschelling. Aanvullende attractie – hier varen ook de meeste schepen van Doeksen voorbij. We verlaten nadat we Griend gepasseerd zijn de Blauwe Slenk en gaan rechtsaf de West Meep op. Niet alleen aandewind – maar ook stroom tegen. Maar met wat motorhulp komen we toch bij de oost-kardinale ton die de ingang van de Slenk weergeeft. Wel nog even twee boten van Doeksen voor laten gaan.

In de Slenk hebben we weer stroom mee. Toch is de snelheid wat minder want de wind valt wat weg. We horen het water van de platen afstromen en geluiden van volges. En een zeehond steekt zijn snuit boven water.

En aan de andere kant van de boot, kijkend over Jacobsruggen, daalt de zon boven Vlieland.

In de Slenk zitten veel bochten. Zo komt het dat niet veel later de Aquamarijn de zonsondergang tegemoet vaart.

Aan het einde van de Slenk wacht het Schuitenrak en varen we halve wind naar de haveningang. We vinden uiteindelijk een plek in een haast lege haven waar aanleggen aan een hoge wal door de aangetrokken wind nog lastig blijkt.

Daarna opruimen en eten en water tanken. De wind trekt verder aan dus we proberen zoveel mogelijk herrie te vermijden. Een paar steigers verderop is dat niet zo gelukt.

Wij kijken in onze lekker verwarmde kajuit terug op lange fijne vaardag!

Herfstvakantie (5 oktober 2024)

Nog een laatste week weg dit vaarseizoen. Het weekend heeft goede papieren wat wind en zon betreft. Daarna lijken de herfststormen zich aan te dienen. We zien wel, we handelen naar bevinden.
Joost begint met een goede uitslag bij de longarts. Z’n longziekte lijkt genezen. Jammer dat hij dan voor de vakantie begint toch ziek is. Een gewoon virusje, dat kan ook gewoon. Toch maar vrijdagavond naar de boot, na een nacht slapen gaat het misschien wel beter. Als Joost ‘s ochtends zittend op de bank weer in slaap valt ga ik maar even vergeten boodschappen halen. Na een kop koffie krijgt Joost er toch zin in, maken we de boot klaar en gooien we los.

Er is een zuidoosten wind voorspelt kracht 2. Goed om meteen op de Gouwzee de gennaker te hijsen. Dat kunnen we door oefening nu best snel. Tevreden glijden we de Gouwzee uit. Een andere boot heeft een gennaker die qua kleur bij de Aqumarijn zou passen.

Echter blijkt de wind steeds noordoostelijker te worden en worden we eigenlijk een hoek in gedrukt (Hoornse hop) waar we niet willen zijn. De gennaker maar weer gestreken. Aan de wind varen we naar Enkhuizen. De sluis schut snel en om 6 uur varen we de sluis uit. De wind is toegenomen en komt uit het oosten nu. Het is nog mooi zonnig. We besluiten door te zeilen naar de gemeentehaven van Stavoren. Met halve wind kunnen we daar over 2 uur zijn. Dan is het wel donker, maar die haven kennen we, het is daar heel rustig. Moet lukken.

Met een ondergaande zon doe ik alvast voorbereidingen voor het avondeten. De haven komt in zicht. Op de AIS zien we tot onze verbazing dat er in die ‘rustige’ haven heel veel boten liggen. (De volgende morgen zien we dat veel boten mee hebben gedaan aan de Windmill cup, een zeilwedstrijd gesponsord door windpark Fryslan. Op hun site prijken nu veel foto’s vanuit de lucht. Jammer, toen waren we er nog niet. Hadden we onze boot ook eens vanuit de lucht kunnen zien.) We vinden nog een plekje langszij een jacht van 44 ft. In het donker leggen we de boot vast.

Om 21 uur zitten we dan aan het avondeten. We kunnen daarna geen pap meer zeggen, laat staan een blog schrijven. Het virus van Joost krijgt mij ook te pakken, dus gaan we maar bijtijds naar bed.