Weet jij nog wat je deed op Hemelvaartsdag 1983? Wij niet. Wij kenden elkaar nog niet eens. Joost moest nog verhuizen naar Eindhoven. Ik weet niet of ik nog op Uilenstede woonde of al op de Bonairestraat. Ik was nog geen zeiler.

Ik kom erop omdat ik gisteren de site van de KNRM bezocht. Daar las ik dat 40 jaar geleden op Hemelvaartsdag een storm over Nederland trok. Op zich niet iets vreemds, maar wel dat deze ook voor het KNMI opeens ontstond. Ik had gisteren als veiligheidsmaatregel kunnen noemen: het weerbericht in de gaten houden. Maar deze storm was dus niet verwacht. Met een matige zuidenwind was er geen reden het water niet op te gaan. Deze storm heeft aan 10 watersporters het leven gekost, het meest op het IJsselmeer. Het was daarmee de dodelijkste watersportdag ooit. Maar wij hebben er (echt) geen actieve herinnering aan.

Jullie zullen wel denken, lekker bezig die Ellen. Gaat ze zo door?

Nee, hoor. Ik ga verder met vandaag. (Overigens de eerste dag van onze vakantie tot en met Pinksteren.) Deze dag is zonder storm of rampen verlopen. Er was meer wind dan verwacht, helaas nogal vlagerig uit noord tot oost. En behoorlijk koud. Kan daar nu eens een eind aan komen? Het was wel droog en langzamerhand verscheen de zon steeds meer. We vertrokken om een uurtje of elf na de buren van de Fearless Friends gesproken te hebben. Aardige man met zijn twee zonen (nemen wij aan) die gelijk met ons de boot kocht, maar nog niet naar de Wadden durven. Ze zijn dus wat angstiger dan de naam van hun boot doet vermoeden. Maar liever voorzichtige mensen dan te overmoedig. Nu hebben zij een kieljacht en de oplettende lezers begrijpen na het verslag van gisteren waarom de Wadden voor hen iets lastiger is.

Op het kaartje is te zien dat we een zwabberkoers gevaren hebben. Dit ligt niet aan de schipper (moest ik van hem vermelden) maar aan de veranderlijke en variabele wind.

We hebben er dan ook wat langer over gedaan dan over het algemeen richting Enkhuizen. De sluis konden we zo invaren. Blijkt er eigenlijk geen plek meer voor ons te zijn. Dan maar langszij een andere boot. Dat gaat ook weer zonder problemen. Het wordt wat saai. Vandaar dat je over andermans rampen gaat schrijven.

De buitenhaven van Enkhuizen ligt al aardig vol. Fijn dat de havenmeester je een plekje wijst. We komen als 3e boot langszij een grote Noordkaper. Maar daarna komen er nog 2 naast ons zodat we met een stapelrij van wel 5 boten liggen. Gelukkig is er geen storm voorspeld en liggen we aan de hoge kant met beschutting van de Dromedaris. Hoewel, geen storm voorspeld? Ik weet nu dat je daar je hand niet voor in het vuur kan steken.

Naast koken en uitrusten doen we vanwege de kou maar een heel klein ommetje. Hoe koud? Zo koud.

Het is best nog fris vanochtend als ik een wandelingetje ga maken. Joost ligt nog op een oor. Dat wordt niet buiten ontbijten denk ik.

Terug bij de boot komt er een waterig zonnetje door. Joost komt ook net zijn bed uit. Zo ontbijten we toch nog buiten terwijl we ons vermaken met vertrekkende boten. Altijd leuk een schipper met niet zeilende gasten. ‘Waar is het roer?’. ‘Die helmstok daar!’.

We doen rustig aan. Om 11.30 vertrekken we. Weer een heerlijk windje. We zeilen met halve wind weer in een rechte lijn naar Monnickendam. Omdat de wind uit het noorden komt zitten we aan de hoge kant in het (waterige) zonnetje. Klaar voor de dolfijnenshow!

Helaas die voorstelling draait vandaag niet. Wel komt de Markermeer Midden (weerstation) langs en meerdere zeilboten.

Terwijl achter onze rug de meeuwen een visje verorberen.

Op de Gouwzee lunchen we nog gauw met een restje avondeten van gisteren. Daarna de zeilen weer strijken en de boot inparkeren.

Joost zet ik ook nog even op de foto omdat hij vandaag zo’n mooie kleurencombinatie draagt. Daar hou ik van! (De kleuren en de persoon 🤪)

Fijn om te horen dat er vanwege de forse regenbuien eindelijk geen water tekort is dit voorjaar. Maar dan mag het dus ook wel eens zonnig en droog worden. Dat was voor komend weekend ook de belofte.

Op vrijdagavond gaan we naar de boot. We maken nog een avondwandelingetje door Monnickendam. Heerlijk, warme wind vergezeld ons. We zien de opbouw van poorten bij de toegangen naar het oude centrum. In juli wordt hier namelijk gevierd dat de slag om de Zuiderzee 450 jaar geleden was. De Geuzen moeten namelijk toch echt voor een poort komen te staan. Daarnaast zal er een heuse slag op de Gouwzee te zien zijn.

Wanneer we de volgende ochtend met een heerlijk zonnetje de Gouwzee opvaren is het een enorme drukte met zeilende botters en aakjes. Zouden ze soms aan het oefenen zijn voor de slag om de Zuiderzee?

We hijsen de zeilen pas aan het eind van de Gouwzee. Een heerlijk windje zorgt dat we meteen een mooi vaartje krijgen. Joost is zeer tevreden dat zijn winterstudie van het boek: ‘Zeilen trimgids’ wat oplevert. Met een aan de windse koers heeft hij de zeilen zo getrimt dat het sturen heel makkelijk gaat. De boot gaat dan haast vanzelf rechtdoor. Vergelijk het met het goed uitlijnen van je autobanden.

Het zou Noordoosten wind zijn en we vroegen ons af of we de Marker Wadden dan wel konden bereiken. De wind blijkt NNO en we varen er in een slag naartoe. We kwamen om half 3 aan en er was nog plek genoeg,

Lezend in het zonnetje wordt ik getrakteerd op een Serenade. Dat zijn Joost zijn woorden. Ik heb er wel te weinig aandacht voor volgens hem. Maar ja, mijn boek is ook spannend.

Er volgen de eerste borrel en het eerste avondeten van dit jaar buiten in het zonnetje. En daarna een wandeling over het eiland waar het wat mensen heel rustig is maar waar de meeuwen als vanouds een klereherrie maken. We genieten van de baardmannetjes die overal rond vliegen en in het riet neerstrijken.

Een zwaan op haar of zijn nest (kan allebei volgens Joost) vlak naast het pad trekt zich nergens wat van aan.

Wat zijn die nachten nog koud! We hadden een kruik meegenomen en dat helpt om in slaap te komen. Vaak is er iemand wel even tegen de ochtend wakker die dan maar vast de verwarming weer aandoet. Het was fijn wakker te worden en te zien dat het zonnetje alweer scheen. Voor we vertrekken een korte poetsbeurt van de rompzijde die langszij lag.

We varen wederom achteruit weg wat onze boot niet zo goed kan. Normaal trekt hij dan naar bakboord, maar vandaag wilde de boot eigenwijs naar stuurboord. Joost stond erbij en keek ernaar. Gelukkig hadden we aan die kant ook alle ruimte.

We gaan weer op huis aan en dat is zo’n 15 mijl. Het is vreemd maar als we bij Lelystad wegvaren hebben we heel vaak geen wind. Ook nu zorgt de minimale wind voor een maximale snelheid van 1 knoop. Ik vond het niet zo erg, want het was daardoor ook lekker warm. Zelfs zo warm dat ik een korte broek aantrek.

Joost denkt dat als wij geen wind hebben anderen verderop het wel hebben, dat wij altijd net in de windstilte varen. Zoiets als het gras…. Na een tijdje begint het toch te waaien en krijgt de boot weer vaart. Tja, dan moet ik wel weer een trui aantrekken.

We varen zo lekker door en het blijft de hele dag zonnig. Bij de Gouwzee moeten we voor de wind gaan zeilen. Dat is makkelijker alleen op de genua. Met ons vorig jaar ontdekte trucje kunnen we het grootzeil laten zakken zonder dat we de genua hoeven in te halen. Het lukt weer prima en zo zeilen we mooi de Gouwzee op.

In de haven komen veel mensen net terug van een lang weekend. Ik spreek Victoire bezitters (ook een Koopmans) die in hetzelfde jaar als wij een boot hebben gekocht en aan dezelfde steiger liggen. We prijzen ons gelukkig dat het vaarseizoen weer begonnen is.

In het zonnetje ruimen we weer alles op. Het is nog even spannend of de hoes ook over de nieuwe genua past. Maar het is gelukt!

Na 4 heerlijke dagen varen gaan we weer op huis aan. Dit smaakt naar veel meer.

Ellen was eerder uit bed en in de kleren. Zo werd ik verrast met een croissant als ontbijt. Het weer had zich zeker wat betreft bewolking aan de voorspelling gehouden: zonnig! En dat geeft andere kleuren zoals al te zien is als Ellen onze ligplaats in beeld brengt. De wind is nog wel fris.

Ellen nog even een boodschap doen terwijl ik de Aquamarijn zeilklaar maak. En dan varen we achteruit tegen de wind in de box uit. De wind houdt de boot recht en dus kunnen we zomaar recht achteruit varen. Dat maakt het schippersleven makkelijk en zo varen we even later zonder problemen Hindelopen uit.

Ook de vaargeul is haast tegen de wind in en dat betekent dat we zonder grote manoeuvres kunnen hijsen. We houden het rif er nog even in en met halve wind gaat de boot ook best vlot. Ellen zit weer op haar favoriete plek en dat ziet er toch echt anders uit dan gisteren.

Ik zet, voor de verandering, eens koffie. Dat is met golfslag best een kunst en dat moet geoefend worden. Voor koffie zetten aan de lage kant ben ik geslaagd. En de koffie geeft ook de gelegenheid voor een koek. En ja, we zijn vooral naar Friesland gegaan voor echte Oranjekoek!

We trekken het rif uit het zeil. Dat kan prima met deze wind. En zo vervolgen we onze tocht. Een beetje voor de wind kruisen om ondieptes te ontlopen maar ook om een flink snelheid te houden. En met ons zeil veelal over bakboord moeten, hoewel het best druk is, vooral andere schepen voor ons wijken.

Fijn zeilen we verder. “Een beetje saai voor het blog”, zegt Ellen. En eigenlijk klopt dit ook wel voor de hele route van 35 zeemijl tot nadat we onze zeilen voor de Houtribsluizen hebben gestreken.

Daar is het altijd wat drukker en moet je rekening houden met de beroepsvaart die hier flink op de route Amsterdam – Delfzijl vaart. Wij hebben ons netjes per marifoon aangemeld en horen dat we in de stuurboordsluis mogen. Niet iedereen luistert mee, maar andere jachten volgen ons. We liggen hier vol met de wind en de IJsselmeer golven in de rug. Van mij mogen dan zeiljachtjes met boegschroef uit onze buurt blijven. Beetje ruimte houden voor het schip dat uit de sluis komt (en niet zo makkelijk van koers veranderd). Wordt pas echt spannend als wij door de Marifoon hebben gehoord dat het beroepsschip achter ons voor ons de sluis in mag. Terwijl de schipper van het zeiljacht zich afvraagt waarom we niet opschieten (en veel te dichtbij komt) maken we dan maar met schreeuwen en armgebaren duidelijk wie er voor mag. Als het beroepsschip voorbij is willen ze, lijkt wel, ook nog vlak na de schroef naar binnen. Wij houden liever wat afstand. Verstandigerwijs blijven ze toch maar achter ons.

Na de sluis al snel de Bataviahaven. Daar zien we een mooi plekje en we leggen keurig aan. Nou ja, de lijn aan de kant glipt van de bolder. Dat geeft enige consternatie maar eigenlijk leggen we toch probleemloos aan. En omdat het zonnetje nog schijnt is er een welverdiend biertje in de kuip.

Maar als de zon bijna ondergaat wordt het toch weer fris. Snel naar binnen en de kachel aan. We eten de nasi op en draaien een fijn muziekje. En hebben we in ons gezicht een kleurtje gekregen?