Na weer een goede nachtrust ging om half acht de wekker. We willen vandaag naar Texel en daarbij natuurlijk zoveel mogelijk van het tij profiteren. Het wantij willen we over bij de Oude Vlie. Daar staat voor ons bijna altijd voldoende water; maar de stroomrichting draait daar ook. En als we daar met hoog water zijn dan hebben we zowel naar het wantij toe als daarna de stroom mee. Maar daarvoor moeten we wel eerst nog een stukje varen – we verwachten een uurtje of drie zeilen.

Als we de lange haven uitvaren komt net de snelboot Tiger aan. Maar we kunnen net de havenuitgang uit en dan ruim baan maken. Hierna even naar het Oosten tegen de wind in. Snel de zeilen omhoog – vanwege de verwachte windkracht 4 tot 5 met een rif. En dan met zeer ruime wind het Schuitengat in – vanwege het opkomende water staat hier de stroom tegen. Maar na twee keer gijpen draaien we bakboord uit de Vliestroom op en hebben we de stroom mee.

Zo’n beetje halve wind en stroom mee – dat is het moment voor een snelheidsrecord. Ten opzichte van de vaste grond dan wel te verstaan. Tikken we, met een vers gezette kop koffie in de hand, 8,3 knopen aan! Ben benieuwd wanneer we dit kunnen overtreffen.

De wind komt toch ietsje uit het zuiden en dat betekent dat we de scheidingston naar de Oude Vlie niet in één keer halen. Na een paar keer gijpen moeten we nu ook nog vier keer overstag. Natuurlijk net nu we een tegenligger hebben, één van de weinige vandaag. Maar er is ruimte genoeg. In de tweede lange slag kunnen we om de scheidingston heen afvallen de Oude Vlie op. Mooi voor hoog water hebben we het wantij bereikt!

De wind die de hele tijd ergens tussen kracht drie en vier schommelde neemt wat af naar een ruime windkracht twee. Lekker in het zonnetje peuzelen we onze boterhammen op. Beker karnemelk past daar prima bij. Wel even bij Omdraai gijpen om het Scheurrak in te varen (kijk gerust op https://webapp.navionics.com/#boating@10&key=_lacIazo%5E om te zien waar we nu zijn).

En dan varen we Texelstroom op en vragen we ons af waarom we de vuurtoren bij De Cocksdorp niet zien. Na even speuren vinden we die – met verrekijker – dan toch. Verder weg dan gedacht. Van ons uit gezien niet meer dan een rode ton.

En dan liggen we voor de haveningang van Oudeschild. Met de fok al binnengehaald draaien we de kop in de wind om ook grootzeil te laten zakken. Dat gaat best vlot. Hoewel we tegen de wind én stroom invaren blijken we netto toch inmiddels een stukje stroomafwaarts gedreven. Met de motor op bijna volle kracht vooruit en schuin insturend trotseren we de forse stroom die dwars op de haveningang staat en varen we de haven binnen.

De jachthaven is helemaal achterin dus ruim de tijd om ons klaar te maken om aan te leggen. Inmiddels is het ook ruim windkracht 5. Klaar voor aanleg in een box blijkt, wat we al wisten, dat er hier vingerpieren zijn. Dat vereist een andere aanlegstrategie. Snel maken we een korte spring van onze middenkikker naar de eerste kikker op de vingerpier. Met de motor in de vooruit hebben we daarna alle tijd om de overige lijnen vast te leggen.

En zo liggen we heerlijk in een weer onwerkelijk lege haven. Kop in de wind – kuip richting zon. Beschut tegen de wind zitten we heerlijk! Tijd voor een (fris)drankje!

Ellen bewaart goede herinneringen aan de sliptongen bij De Kombuis. Na een rondje door het stadje gaan we die herbevestigen. Best druk daar met veel Duitse gasten. Hoewel niet in Zeeland zijn we hier ook aan de kust. Ook altijd weer bijzonder om deze gasten, ook in grote familieverbanden, allemaal afzonderlijk te zien afrekenen. Wij genieten ondertussen van ons lokale biertje (TX donkerblond van Brouwerij TX uit Oosterend). En van de vis natuurlijk!

Op tijd wandelen we weer terug naar de jachthaven. Windkracht 6 is het nu en die krijgen we op de neus. Maar in onze kajuit is het warm en de koffie is er goed!

Wie? Wij? Nee toch!

In tijden niet zo als een blok geslapen. Dat doet een dag zeilen blijkbaar met je. Heerlijk ontspannen wakker geworden terwijl het zonnetje al de boot verlicht. De fourage was helaas niet optimaal, daar heb ik de fouragemeester op aangesproken. Maar een Paaseitje kon ik koken, zodat we toch iets van een Paasontbijt hadden. We wilden rond half 10 vertrekken. Dat werd tegen 10 uur. We motoren het Makkumer diep af gevolgd door een klipper die zijn zeilen al meteen hijst.

Wij niet want wij varen meteen naar de Lorentz sluizen bij Kornwerderzand. Het weer is ons goed gezind zodat we zo vroeg in het jaar al naar Terschelling kunnen varen. We hebben er zin in. De windverwachting is windkracht 3 zuidoost. Later afnemend. Het is niet druk bij de sluizen, tenminste niet onze kant op. Het Paasverkeer komt juist nu terug van de eilanden. We kunnen meteen de sluis in, maar daar liggen toch wel wat bootjes. Geen enkele stress, want sluizen nemen kunnen we nu wel. We zijn goed geworden in lijnen om bolders werpen. Zodoende denken we er geen moment aan om de pikhaak klaar te leggen. Tot mijn schrik staat het water in de sluis erg laag en zijn er alleen bolders in de sluiswand. Daar valt geen lijn om te werpen van een afstand. Daar Joost de boot niet tegen de sluiswand heeft gestuurd is er dus niets meer aan te doen. We komen dwars te liggen in de sluis. Deze sluis is wel zo smal dat we aan beide kanten onze boot vast kunnen zetten, wel geholpen aan de voorzijde door een zeer gemoedelijke vader van puberdochters. Een andere schipper vraagt wat we eigenlijk van plan zijn. Domme vraag: dwarsliggen natuurlijk.

Wij en andere boten komen toch ongeschonden uit deze strijd en we varen het wad op. De wind is vrij kalm maar we gaan stroom mee als een speer door het water. Er zijn nauwelijks golven. Het is heel relaxt zeilen. Ik ga ondertussen aan onze 4 nieuwe landvasten takelingen maken zodat we ze de oude krakende lijnen eindelijk kunnen vervangen door deze lijnen.

Wat kan je verder vertellen over het Wad? Veel, maar van zo’n fantastische zeildag kunnen we beter foto’s laten zien.

Bij het Schuitengat voor Terschelling neemt de wind verder af. Omdat we hier stroom tegen hebben gaan we nog 0.5 tot 1 knoop. Steeds meer zandplaten zien we droog vallen. Met dit slakkegangetje kunnen lekker lang genieten van deze mooie plek met uitzicht op Terschelling. Tot de wind 1,5 mijl voor Terschelling helemaal wegvalt en we de motor starten. Joost ruimt al varend de zeilen vast netjes op.

We varen de haven binnen en kunnen heel makkelijk aanleggen omdat er veel ruimte is en geen wind. Het lijkt wat betreft weer wel hoogzomer maar niet wat betreft drukte. Heerlijk om hier eens zo rustig te liggen.

Enkele familieleden leren snel. Na ons blog van gisteren hebben Martine en Pauline ons gevonden op het wad. Bravo! We kunnen nu niet zomaar van de aardbol verdwijnen. Een hele geruststelling.

Een biertje in het zonnetje in de kuip smaakt dan opperbest. We hoeven alleen een restmaaltijd van zaterdag op te warmen en zo eten we nu al ‘s avonds buiten. Na de afwas nog een wandelingetje naar het dorp voor koffie en een Scelling 5 (Terschellings biertje) en een PaasIJ (Brouwerij ‘t IJ).

Teruglopend naar de haven over een donker voetpad worden we geholpen door het periodieke schijnsel van de Brandaris.

Ik werd wakker door gestommel op de boot. Oh ja, Astrid is er. Door het bovenluik zag ik ochtendrood. Het is vreemd dat de zon zo laat opkomt. Astrid had buiten de zonsopkomst gezien. Wij waren er dan toch nog te laat voor. We hebben rustig ontbeten en toen Joost wat orde in de chaos ging scheppen zijn Astrid en ik aan de wandel gegaan. Het was windstil en we voelden de warmte van de zon. Het was lekker rustig buiten, nog geen charterschip had aangelegd. Alleen vaders met jonge kinderen waren aan de wandel, tja die hou je niet zolang binnen op een boot. We zien grappige zeer fijne spinnenwebben met dauw erop.

En vogels in het riet waarvan we ons afvragen of het baardmannetjes zijn. Bij een bord bij de receptie staat genoteerd welke dieren er vandaag al gespot zijn. Daaronder een zeearend. Nou die hebben wij gemist.

Terug op de boot is het tijd voor koffie. Vreemd genoeg trekt het opeens dicht. Een driemaster komt binnen en er vertrekken genoeg boten die het aandurven.

Op een gegeven moment denken we toch te kunnen vertrekken. Echter wanneer we de haven uit varen zien we steeds minder. Er toetert steeds een boot die we helemaal niet zien. Ik zet de radar aan, maar er is te veel ruis dicht bij de haven om iets te zien. Dan doemt een grote tweemaster voor ons op. Die was precies om het hoekje van de haven aan stuurboordzij gaan liggen zodat we hem niet konden zien. Joost steekt gauw schuin over, hij krijgt desondanks een reprimande van de schipper waarom we onze marifoon niet aan hadden. Tja, meestal zetten we die meteen aan, maar nu vergeten. Maar wij vroegen ons al of het goed zeemanschap is om zo uit zicht de haven in te willen varen. Ondertussen zit de schrik er wel in en zien we helemaal niets buiten. De mist is dichter dan twee dagen geleden en we besluiten rechtsomkeert te gaan terug naar de haven. We leggen opnieuw aan.

Het kan nog wel even duren voor deze mist vertrokken is. Ik ga met Astrid eens kijken naar het concert wat in een gebouwtje gegeven zou worden. We hadden nog gevraagd of er kaartjes voor waren, maar dat was niet zo. Eigenlijk was de begintijd van 12 uur te laat, maar nu we weer terug waren wilden we kijken of je het buiten ook kon horen. We konden op het terras in een ligstoel gaan zitten. Was heel relaxt met een waterig zonnetje op ons gezicht. Maar de muziek konden we nauwelijks horen. Rond half twee was de mist opeens verdwenen en gingen we weer op weg. Er leek wat wind te staan, helaas precies uit de richting waar we heen moeten. Dus varen we een eind te veel naar het noorden met max 3 knopen. We zitten wel weer heerlijk in de zon.

Ondertussen moet ik helaas nog een telefoontje voor m’n werk doen. Daarna blijkt de wind helemaal weggevallen en besluiten we te gaan motoren. Helaas nog wel 10 mijl tot de ingang van de Gouwzee. Het is niet anders. We vermaken ons nog met het opeten van weer nieuwe producten uit Astrid haar bakkerspakket.

Het wordt hierdoor wel wat laat en ondertussen ga ik maar vast wat inpakken en de meeste zand verwijderen uit de boot. En Joost gooit vast wat emmers water over het dek waar ook veel zand lag. De keren hiervoor dat we op de Marker Wadden waren hadden we er geen last van want het was toen heel droog weer. Nu was het vochtig en vochtig zand plakt overal aan. Hebben ze veel moeite gedaan om het zand daar te krijgen, nemen wij het makkelijk mee naar huis!

We zijn nog maar net in de haven als Hendrik Jan er staat om Astrid op te halen. Helaas is het te laat om rustig wat met elkaar te drinken. Lukas en Mirjam bereiden bij ons thuis een maaltijd voor ons. Dat willen we niet missen. Dus even verder opschieten met opruimen. Op de steiger raak ik aan de praat met andere zeilers die wie iedere keer ook op hun boot zien. Ze blijken net als wij dit jaar voor het eerst een boot te hebben en ze zij. En er net zo blij mee als wij. Ervaringen worden even uitgewisseld en dat is erg leuk. Zij vinden het ook geen leuk idee dat het vaarseizoen er bijna opzit.

Thuisgekomen staat Lukas friet te bakken en we kunnen zo aanschuiven. Heerlijk! En gezellig om de kinderen weer te zien.