Weer een heel weekend om te zeilen. Nadat ik Joost eindelijk van zijn werk heb kunnen rukken rijden we om half zeven met een volle boodschappentas naar Monnickendam. Toen we daar eenmaal aankwamen was het 19 uur en hadden we geen zin om nog te gaan koken. Auto geparkeerd en meteen Monnickendam ingelopen. Deze keer maar eens de pizzeria uitgeprobeerd. Het voelde alsof we in geen eeuwen in een pizzeria hadden gegeten en zeker niet zo een met een echt ouderwetse pizzeria interieur. Het eten was zoals je van een pizzeria kan verwachten. Op de boot hebben we een heerlijk rustig avondje en vermaken we ons met het bijlezen van de laatste Zeilen nummers.

Het is echt al een stuk rustiger in de haven als ik ’s ochtends naar het douche gebouw loop voor een douche. Op onze steiger is er maar een andere boot waar leven te zien is.

Het is noorden wind 4 max 6 eerst en al gauw max 5. Ons plan was om weer eens naar Hoorn te gaan. Dit jaar zijn we daar nog niet geweest. Ligt pal Noord. Was natuurlijk niet zo’n goed idee. Maar we dachten het met 2 lange kruisende slagen te halen. Op de Gouwzee valt de wind ons erg tegen en wat eengolfslag. Maar goed dat we geen gasten hebben. Die zouden dan al groen en geel over de railing hangen. We moeten de hele Gouwzee opkruisen. Door de golfslag kunnen we niet erg scherp varen en bij over stag gaan hebben we vaak de hulp van de motor nodig om door de wind te komen. Als je denkt dat zeilen geen sport is, nou vandaag zeker wel. En een wc bezoek is helemaal een topprestatie! Met deze wind heb je ook geen mogelijkheid om even koffie te zetten. Als we eenmaal de Gouwzee af zijn en langer een koers houden pakken we voor onze caffeine behoefte een cola’tje uit de koelkast.

Na een hele tijd zeilen komen we tot de conclusie dat het nog heel lang gaat duren zo om Hoorn te bereiken. Wel bizar, want Hoorn is helemaal niet ver.

We zijn nog maar net Edam gepasseerd. Laten we daar nog nooit zeilend geweest zijn. 1 en 1 is 2. We keren en varen even later de smalle haveningang in. Op de noordkop van de haveningang zit voor een camping een snackbar waar mensen het kijken van bootjes combineren met vettigheden. In de haven wordt ons een mooie plek in een box aangewezen tegen de wind in. Om half vijf liggen we en zijn we behoorlijk moe.

Eerst maar eens een lunch eten waar we eerder niet aan toe kwamen. Ik ga even liggen en Joost pakt het grootzeil netjes in. Onze overbuurvrouw vertelt ons trots dat we fietsen kunnen lenen in deze haven. Ze blijken vaste ligplaatshouders te zijn in deze kleine verenigingshaven. We moeten zeggen dat alles hier zeer in orde is en ze hebben een enorme rij (lijkt het) spiksplinternieuwe fietsen staan. Het centrum van Edam is slechts 2 kilometer ver en wij verkiezen de benenwagen.

En dan zijn we weer op en top toerist in eigen land. Bij de zeesluis staat een monument geschonken door Amsterdam aan Edam ter herinnering aan de samenwerking van beide steden in de scheepsbouw. We kunnen over de sluis en volgen het Oorgat naar de binnenhaven van Edam.

En weer een stadje met veel mooie oude huizen maar ook originele nieuwbouw die prima past binnen het stadsgezicht. We ploffen neer op een leuk terras en drinken er een Gulpens biertje. Met gevoel voor humor noemt de ober het niet echt een lokaal biertje.

Het restaurant houden we voor een andere keer, het ziet er erg gezellig uit, maar wij hebben pas geluncht en moeten ook ons meegebrachte eten gaan koken. Terug op de boot doe ik dat terwijl Joost even een dutje doet. Tijdens het eten moet het licht al aan, maar we eten natuurlijk laat, maar toch, het najaar komt er aan.

De volgende ochtend doen we rustig aan. Het is grijs miezerweer. Het soort weer waarbij geen enkele buitenactiviteit echt leuk is. Na de watertank bijgevuld te hebben en een kop koffie vertrekken we.

De wind staat opeens dwars op de box. Uit de box komen lukt nog wel maar niet om de punt tegen de wind in te krijgen om de haven uit te varen. Het kost een paar pogingen om dat wel voor elkaar te krijgen. Het waait nog niet eens zo hard, dat geeft niet zoveel vertrouwen. Op het Markermeer gekomen worden we natter dan verwacht en trekken we om de beurt toch maar onze zeilkleding aan. We varen met alleen de fok voor de wind naar Monnickendam. Een grijs Volendam trekt aan ons voorbij.

Voor we het weten zijn we weer in de thuishaven. Om dezelfde afstand te overbruggen hebben we gisteren 3 keer zo lang gevaren. Een heel andere tocht dan gisteren. En dat maakt natuurlijk het zeilen ook zo interessant en afwisselend.

Lunchen, spullen opruimen en de boot weer keurig achterlaten. Nog even langs het havenkantoor voor afspraken over de winter als de boot uit het water gaat. Daar moeten we nu al over nadenken. Maar voor het zover is hopen we nog 2 maanden van onze boot te kunnen genieten. Als daar nog wat mooi najaarsweer voor is, zou dat fijn zijn.

Er werd mooi weer verwacht voor het weekend en we hadden geen verplichtingen. Dus trokken we vrijdagmiddag, na een week hard werken, met gast Mirjam snel naar de Aquamarijn. Tassen naar binnen, kuiptent opgeruimd, zeilen uit de hoezen, schoten aangehaakt en varen maar. Probleemloos voeren we achteruit de box en daarna vooruit de haven uit naar de Gouwzee. Al snel konden we de zeilen hijsen. En voeren we fijn in de avondzon.

Doel van vanavond waren de Marker Wadden. Dit keer niet in de haven maar voor het strand voor anker. De wind zou ’s nachts draaien naar het Oosten – dus dan is het daar heel beschut. Afhankelijk van de wind is dat toch wel drie tot vijf uur varen. Eerst dus maar eens al varend avondeten. Kok Ellen bereidde pasta met een verse saus.

Nu waaide het niet erg hard met als gevolg dat Ellen rustig kon koken maar ook dat de snelheid laag lag. Maar met snelheden tussen de tweeënhalve en drieënhalve knoop kom je er ook. En je komt nog eens wat tegen. Bijvoorbeeld een Duits toeristisch passagiersschip waar met dit mooie weer vrijwel niemand op dek was. We zagen wat beweging in de zaal – wellicht nu etenstijd?

En er zijn ook altijd mensen die op vrijdagavond moeten werken. Konden wij mooi net achterlangs varen – ook omdat Ellen klaagde dat op de foto deze schepen altijd nog zo klein overkomen.

Midden augustus wordt het toch vroeger donker. Met onze navigatieverlichting aan zeilen wij rustig verder. Op het water is het verder stil. Alleen verderop nog een feestboot met over water dreunende muziek. Verder met een bijna volle maan toch echt een mooi plaatje.

En dan zijn we bij de Marker Wadden aangekomen. We strijken de zeilen en zetten de motor aan. Uiteraard ontsteken we ook het stoomlicht én de deklampen om het werk bij het anker bij te lichten. Blijkt dat hier meer zeilboten voor anker liggen. We zoeken een plek met genoeg afstand tot andere boten en gooien het anker uit. We liggen snel vast met wel 20 meter ketting uit. Als ook de ankerbol hangt (zodat ook morgenochtend als het licht wordt duidelijk is dat we voor anker liggen) gaan de navigatielichten uit en ontsteken we het toplicht. Tijd voor een drankje en dan naar bed!

De volgende ochtend zijn als wij ons bed uitkomen de eerste boten al aan het vertrekken. Een enkeling bij ons aan boord wil de dag beginnen met een frisse duik. Bedenk daarbij dat door regen en matig weer de temperatuur van het IJsselmeer is afgenomen tot 18 graden. Brr.

Ankerop en zeilen hijsen – we gaan verder richting Enkhuizen. Zeker in het begin staat er bijna geen wind maar we komen toch vooruit. Kleine bijkomstigheid is dat we in een zwerm beestjes zijn beland. Die doen wel niet veel, behalve kriebelen, maar ook omdat er wel een enkele mug tussenzit is het toch niet fijn. Niet alle passagiers denken er overigens zo over. De bootspinnen hebben de dag van hun leven!

De wind trekt ietsje aan en zo kunnen we toch net na de lunch de zeilen laten zakken voor het naviduct. Na die probleemloos te zijn gepasseerd varen we het laatste stukje naar de buitenhaven. We kunnen niet meer aan de kant maar wel langszij bij een Duits stel dat hun boot de thuishaven Lelystad heeft gegeven. Zij pakken de lijntjes aan en wij liggen in no-time perfect. Na het opruimen van de boot is er tijd voor een borrel met elk kwartier carillonspel vanuit de Dromedaris en (wat verder weg) de Zuidertoren (en een telefoongesprek met mijn zus).

Deze avond gaan we eten bij restaurant Markerwaard (door de dames uitgekozen in verband met de aanwezigheid van Texels Skuumkoppe). Als enige kiezen we voor een tafel binnen – er is immers aan het einde van de avond regen voorspeld. Daar treffen wel allemaal houten modelboten aan. Mooi hoor. Als nagerecht hebben ze een coupe Opa & Oma – ijs, slagroom, advocaat en boerenjongens. Ik kon dat niet laten staan – de dames namen toch een liever een kopje koffie en thee. Toch maar toetjes foto’s!

Terug op de boot is het nog steeds lekker en droog. Voor het slapen gaan worden nog even de kaarsjes ontstoken. ’s Nachts regent het wel en hard.

De volgende ochtend is het weer droog en zijn vrijwel alle beestjes, en resten van  beestjes, verdwenen. Omdat einde van de middag onweer werd verwacht en de buren rond een uur of tien wilden vertrekken zijn we net na tienen weer los. Volle kracht op het naviduct af omdat het licht op groen staat.

Na het naviduct hijsen we de zeilen. Op een (niet heel scherpe) aan-de-windse koers varen we met een kompaskoers van 210 graden richting Gouwzee. Vandaag een wat steviger wind uit het Westen. Maar ook horen we opeens van de centrale meldpost IJsselmeer (in het uurbericht) windwaarschuwingen voor Noord-Oost kracht zes. Dat weer blijkt (en blijft) achter ons te liggen (en in Friesland wateroverlast te veroorzaken). Wij varen droog en grotendeels in het zonnetje – maar achter ons zien we de donkere wolken boven Enkhuizen samenpakken.

Op de Gouwzee varen we halve wind het laatste stukje. Vrolijk zwaait de schipper van de Volendam (boot voor passagiersvervoer tussen Volendam en Marken) als we passeren. Bij de scheidingston van de vaargeul naar Marken en Monnickendam draaien we punt tegen de wind in en laten we de zeilen zakken. Het hele weekend bijna alles gezeild.

Terug in de haven duurt het opruimen net iets te lang. Als we naar de auto lopen vallen de eerste spetters regen!

Nu de onweersbuien van de afgelopen weken verdwenen lijken en de temperaturen ook weer wat oplopen leek het ons goed weer gasten op de boot uit te nodigen. Geen zeilers, maar vrienden die onze boot graag een keer willen zien. Een etentje buiten op onze boot is natuurlijk een leuke lokatie. Waar vind je zo’n terras aan de haven?

Op vrijdagavond komen Ada en Herman. Voor het gemak heb ik thuis een hartige taart gebakken terwijl Joost nog aan het werk was. Ada en Herman zouden voor borrelhapjes en een toetje zorgen. We zorgen dat we er wat eerder zijn om de kuiptent op te ruimen en de boot vast door te luchten. Toch vonden Ada en Herman het naar boot ruiken op de boot. Als cadeautje voor de boot kregen we zakjes gevuld met pas geoogde lavendel. Heerlijk ruikend. Nu zijn we natuurlijk benieuwd hoe onze boot de volgende keer ruikt als we aankomen.

We hebben een heel gezellige avond met elkaar. Eerst was er nog een aardige frisse wind, maar als de zon ondergaat gaat ook de wind liggen. Wanneer Ada en Herman naar huis gaan, gaan wij de boot nog klaarmaken voor een afvaart in het donker. We gaan alleen motoren dus de zeilen hoeven niet uitgepakt. We willen gaan ankeren om vanaf de ankerplek de vallende sterren van de Perseiden te kunnen zien vannacht. We hebben met een zeilboot nog nooit in het donker gevaren, behalve een keer te gast bij Harm en Jaap. Op de middellandse zee deden we het wel regelmatig met de bijboot om naar een restaurant te gaan. Varen in het donker heeft iets speciaals. We durven het nu wel aan omdat we het gebied hier nu goed kennen. Dat helpt bij het oriënteren. Zo varen we de haven uit nog even vergezeld van de maan. Aangezien het nieuwe maan is, zal deze al snel weer verdwijnen. Tot dan is het nog even genieten van het zicht op een verlicht Monnickendam met daarboven de maan.

Joost staat aan het roer en ik sta op de punt met een zaklantaarn om de boeien te zoeken. Waar de vaargeul een lang stuk recht is kan ik een koers uitzetten waarop we moeten varen. We kunnen ons kompas echter niet goed zien in het donker. Joost bedenkt opeens dat er ook een lichtje in het kompas zit. Ah, dat is precies wat we moeten hebben.

We varen de Gouwzee af gaan rond de strekdam van Marken en varen naar het Paard van Marken. Voor Marken ligt een enkele boot voor anker. Maar ons doel is verder, voorbij het Paard, nl de dijk van Marken naar het vaste land. We denken dat het met de Westenwind daar het meest beschut is. Ondertussen genieten we van de sterrenhemel en zien ook al vallende sterren. Als we uiteindelijk bij de dijk aankomen valt de wind en de golven ons erg tegen. De wind is meer zuidwest en de golven komen vanuit Amsterdam ons tegemoet. Maar het is inmiddels 1 uur en dan moet je toch maar gewoon gaan ankeren. Als we goed liggen nemen we een biertje en drinken die buiten op. Helaas zien we een wolkenband aankomen en trekt het heel snel dicht. Dag sterren, dag vallende sterren. Om twee uur duiken we ons bed in en zetten we geen wekker meer voor het beste tijdstip voor het zien van vallende sterren. We verwachten dat het dan ook nog bewolkt zal zijn. We hebben een onrustige nacht doordat we behoorlijk liggen te rollen op de golven. Zo ben ik toch nog rond vier uur wakker en kijk ik nog even of ik sterren zien. Geen enkele, alleen maar wolken.

Rond 10 uur komen we ons bed uit en doen nog even rustig aan. Mijn ochtendzwemritueel bij ankeren laat ik varen. Het water is nog steeds onrustig en het is bewolkt. Na het ontbijt gaan we de boot klaarmaken om te zeilen, de ankerbol wordt gestreken.

Nog even een kop koffie en we kunnen er weer tegenaan. De zon komt steeds meer tevoorschijn en er staat een mooie wind kracht 4.

We zeilen ruim om het Paard weer terug naar Monnickendam, de eerste 1,5 uur zeil ik en de 2e 1,5 uur Joost. Het is superzeilweer en inmiddels heel helder zodat we dichtbij en ver zeilboten zien. Motorboten zijn echt in de minderheid. Een gigamotorjacht vindt het erg leuk om hard op ons af te varen en dan net achter ons langs te varen. Allemaal mannen op het stuurdek. Mannen? Kleuters!

We leggen om 15 uur aan in onze thuishaven. Om 17 uur verwachten we weer gasten. Voor die tijd willen we de boot weer opgeruimd hebben en de laatste voorbereidingen voor het eten klaargemaakt hebben. Ik loop nog even M’dam in voor een vergeten boodschap. De terrassen zitten allemaal vol. Joost kan nog net even een powernap doen en dan zijn Esther en Hanneke onze volgende gasten.

Ze hebben nog nooit of slechts 1 keer op een zeilboot gezeten. Voor deze sportieve meiden gaat een heel nieuwe wereld open. Voor een zeiltocht konden we ze nog niet verleiden. Een ferryovertocht waarbij ze groen en geel zagen staat nog te veel in hun geheugen gegrift. Maar ook dit etentje is een gezellig samenzijn waarbij we nu echt weer eens van een zomeravond kunnen spreken.

Nadat we vorige week andere bezigheden hadden wilden we dit weekend weer lekker zeilen. In de planning stond dat zaterdag Jan en Martine mee zouden varen. Het weer was echter niet zo best, regen en te harde wind. We spraken daarom pas zaterdagmiddag op de boot af. Meezeilen onder deze omstandigheden vonden onze gasten geen fijn vooruitzicht. Maar wel om eindelijk onze boot te zien.

Wij nemen boodschappen mee naar de boot zodat we ook een maaltijd voor ze kunnen koken. Als ze aankomen maken we de enige foto’s bij het opstappen op de boot. De rest van de tijd zijn we dat helemaal vergeten bedachten we toen ze weg waren.

We hebben eerst onder de kuiptent gezeten vanwege nog een enkel buitje. De speciaal kleffe appeltaart die Jan en Martine meenamen smaakt met dit weer misschien wel het best. Toen het erop leek dat er geen regen meer zou komen hebben we de kuiptent opgeruimd en een borrel ingeschonken. Daarna even de benen strekken en Monnickendam verkennen. Voor Jan en Martine weer een ontdekking hoe leuk Monnickendam is en ik heb nog nieuwe straatjes en grachtjes ontdekt. Joost ging nasi koken en daar hebben we heerlijk van gegeten. Jan kon niet laten de rubbers van de ramen weer goed terug te duwen. Helaas, Jan, de volgende dag lag een deel er weer uit. Zo te zien kregen Jan en Martine ook erg veel zin in hun eigen bootvakantie binnenkort. En ze zijn erg benieuwd of hun hond Donny dit ook gaat waarderen. We hebben dit jaar erg veel bootbezitters met honden gezien, dus het moet te doen zijn.

We zwaaien ze uit en gaan weer terug naar de boot. We kunnen nog een tijdje buiten zitten lezen tot het echt te koud wordt. Binnen is het dan ook weer gezellig.

De volgende ochtend kunnen we rustig aan doen want het regent fors.

Net als ik naar het toiletgebouw ben gaat het even goed te keer. Joost heeft ondertussen eitjes gekookt. Na het ontbijt kijken we de kerkdienst via de i-pad en zien daardoor Martine opnieuw.

Wind is er eerst nog nauwelijks maar wel voorspeld. Dus we gaan ons klaarmaken voor toch nog een zeiltochtje. Ik heb voor mijn verjaardag van Joost een nieuw reddingsvest gekregen die niet zo aan mijn nek hangt. Op mijn aanraden heeft Joost er ook maar een voor hemzelf gekocht. Dat kan voor ons beiden minder nekklachten geven en minder hoofdpijn. Mooi om uit te proberen over onze regenkleding.

De Gouwzee motoren we nog en hebben tijd voor koffie met de rest van de appeltaart van gisteren.

Op het Markermeer krijgen we de beloofde wind. We zien overal om ons heen buien. Wat een spectaculaire luchten!

Aan de wind varen we richting Enkhuizen. We krijgen nog een forse bui over ons heen. Maar als je goed ingepakt bent is dat helemaal niet zo erg. En het woord een bui zegt het al, het houdt ook weer op. We varen een driehoekje over het Markermeer en varen rond 5 uur de Gouwzee weer op en leggen rond 6 uur weer aan. We zijn tevreden over onze nieuwe reddingsvesten die we nauwelijks hebben gevoeld en zeker niet op ons nek.

We raken meer ervaren in het opruimen en binnen een uur zijn de zeilen en onze spullen weer ingepakt, de boot opgeruimd en de kuiptent opgezet. Ook dit korte weekend geeft ons het gevoel er helemaal uit geweest te zijn. Niet het mooiste zomerweer, maar voor onze hobby uitstekend!

Geen genoeg van zeilen. Er staat zeer goed weer op het menu en we hebben nog veel mensen die wel een keer mee willen zeilen. Maar eerst gaan Joost en ik vrijdagavond in Monnickendam uit eten om ons 34 jaar (+1 dag) samen zijn te vieren. Dat doen we op het terras van de Waegh. En daarna lopen we rustig naar de boot om niet te laat onder zeil te gaan want onze gasten Astrid en Hendrik Jan zullen morgen om 10 uur arriveren.

De gastank bleek gisteravond leeg. Op het goede moment zodat we deze in de ochtend bij het havenkantoor kunnen omruilen voor een volle. Ik loop daarna nog even Monnickendam in voor brood en ik hoopte fruit. Het is een zomermarkt en niet alle kraampjes zijn er. Geen fruit deze keer. En de bakker meldt dat ze over een week er 3 weken niet zijn. Het is jammer dat er in het centrum geen kleine levensmiddelenwinkel (meer) is.

Astrid en Hendrik Jan arriveren mooi op tijd. Nadat de klim de boot op gelukt is en de boot bewonderd is het tijd voor koffie met glutenvrije gemberkoek die Astrid zelf gebakken heeft. Echt heel lekker!

Astrid gaat alleen mee met het zeilen. Zij heeft vroeger met vrienden meerdere keren naar Engeland gezeild. Ze is dus wel wat gewend. Maar wij mogen onze kunsten vertonen. Het wegvaren gaat dus niet goed, we moeten uit onze box met tegenwind. Dat heet eigenlijk lager wal. En dan werken je lijnen niet zoals je wil. Joost heeft mij altijd geleerd dat je zonder vaart niet kan sturen en dat geldt ook nu. Zonder vaart sturen de lijnen je ook niet de goede kant op. Kortom we moeten soms durven meer gas te geven.

Er staat alweer (groot deel van dit jaar) een Noorden wind en dus kruisen we de Gouwzee over naar Volendam. We hebben niet een speciaal doel want we willen weer rond 6 uur terug in Monnickendam zijn. We zetten koers richting het Paard van Marken.

Er staat een vreemde golfslag niet heel aangenaam, maar we kunnen er allemaal tegen. Voorbij het Paard varen we een eind richting de dam van Marken naar het vaste land. Vast inspecteren of je daar kan ankeren voor de plannen van morgen. Verbaasd zijn we als we vlak voor een vluchthaven daar zien dat iemand zijn zeilboot wel heel vreemd geparkeerd heeft.

Ondertussen zijn we best dicht bij Almere. Het blijft apart dat afstanden over het water heel anders zijn dan over de weg. Terug met een makkelijker koers maak ik brood klaar. We moeten nu lange slagen kruisen. Heerlijk om te zeilen en ook wat bij te kletsen. Door Corona hebben we elkaar te weinig gezien dit jaar.

We hebben het goed getimed als we om 6 uur in de haven aanleggen. Dan komen ook onze volgende gasten net aanlopen, onze eigen kinderen. Lukas heeft nog geen een keer meegezeild op de boot. We hebben ze kunnen verleiden met het mooie weer en de belofte dat we vast kunnen ankeren en zwemmen. Hendrik Jan voegt zich ook weer bij ons en even later zitten we gezellig in de kuip met z’n zessen te borrelen.

We zwaaien Astrid en Hendrik Jan uit en dan ga ik koken. Mirjam helpt met de groente snijden en Lukas zien we opeens een boek lezen. De maaltijd in de kuip met ons viertjes doet denken aan heel wat zeilvakanties. Hierna moeten we natuurlijk spelletjes doen, eerst Azul in de kuip totdat het te fris wordt en we binnen gaan kaarten. Het is al 1 uur als we ons naar bed begeven.

Weer een stralende dag met net wat minder wind. Een ontbijtje met z’n drieën want Lukas vindt het moeilijk z’n bed uit te komen. Er is niets nieuws onder de zon. Maar als we vertrekken is hij wel zover om mee te helpen. Zelfs om ook even het roer in handen te nemen.

We varen dezelfde route als gisteren. We willen gaan ankeren achter De dijk naar Marken beschut tegen de noorder wind. Er liggen daar meer boten voor anker. Inde Hollandse bodem is het ankeren niet ingewikkeld. Het anker houdt meteen. En dan willen we natuurlijk het water in. De senioren onder ons gebruiken daarvoor de mooie zwemtrap, de jongelui plonsen gewoon het water in.

Na het zwemmen is het heerlijk op ons zonnedek!

Ankerend kunnen we daarna rustig lunchen. Terug gaat het harder waaien en gaan we flink schuin. Dat is ook voor Lukas en Mirjam best spectaculair en een bewijs dat we niet een oude van dagen boot hebben gekocht.

Als we in de haven aanleggen vervliegt onze wens om zelf te koken en kunnen we nog net een plaatsje krijgen op het terras van de Bierderij voor een eenvoudige maaltijd. We krijgen er een bierdouche bij die niet helemaal de bedoeling was. Wanneer Joost en ik de boot verder weer opruimen rijden Lukas en Mirjam bast naar huis voor een echte douche zodat die ook vrij is als wij thuiskomen.