Nu Ruud en Christa goed gevaccineerd zijn vinden we dat we de regel die tot en met vandaag geldt (max 1 bezoeker) wel wat kunnen oprekken. Dus nodigen we ze uit voor een Koningsdag op de boot. Dat is vanuit onze optiek ook verstandig want zij nemen altijd mooi weer mee. Wanneer we ze ophalen is het dus een stralend zonnige dag. De temperaturen zullen oplopen tot zo’n 14, 15 graden en een windje 3 uit Oostelijke richtingen is voorspeld. We drinken bij hen eerst nog een kopje koffie met een oranje soesje uit de Veranda borrelboxen die meegaan naar de boot. We nemen ook het keukentrappetje mee om te zorgen dat ze wel aan boord kunnen komen. De oranje attributen bestaan uit een oranje t-shirt gedragen door Christa en een oranje hoed gedragen door Ruud.

Bij onze boot aangekomen wordt deze natuurlijk al bewonderd voor er opgeklommen te zijn. Dan volgt de klimtruc met het trappetje. Ze komen veilig aan boord. Tot onze verbazing is het erg rustig in de haven. Hier worden geen Koningsdag feestjes gevierd. Na de rondleiding op de boot gaan Joost en ik aan de slag met de kuiptent weghalen en de boot verder zeilklaar maken. We worden samen steeds handiger. De kussens worden in de kuip gelegd en dan wordt de motor gestart.

Het enige foutje maken we dan. Bij het wegvaren hebben we het roerblad niet losgemaakt van de stuurautomaat (zorgt in de haven ervoor dat de helmstok niet heen en weer kan zwiebelen). De boot is dan onbestuurbaar. Ik hoor Joost vloeken terwijl hij de bakskist induikt om het roer te ontkoppelen. Zeer snel gereageerd, alleen ging de boot toch nog de andere kant op dan we wilden en moesten we een stukje achteruit varen in de haven. Dat is niet goed te doen, de boot is dan nauwelijks bestuurbaar. Gelukkig is het een hele ruime haven en is het verder niet druk en komen we toch weer vooruit varend de haven uit.

Op de Gouwzee zien we toch wel wat zeilboten varen. Na oostwaarts gemoterd te hebben, kunnen we bij Marken als we noordwaarts gaan hijsen en verder zeilen. Altijd een heerlijk moment als de motor uitgaat. Hoewel onze motor niet eens zoveel lawaai maakt. Het is opnieuw heel helder weer en we genieten van het zicht op Marken en Volendam. We moeten kruisen op de Gouwzee. Ondertussen doen we ons te goed aan de inhoud van de borrel annex lunchbox. Christa vindt het heerlijk om de toastjes met lekkers klaar te maken.

We varen richting het paard van Marken. We zijn al behoorlijk dichtbij als Ruud zegt dat hij het paard nog steeds niet ziet. Zo leer je op je tachtigste nog dat het Paard van Marken geen echt paard is maar een vuurtoren. En een bijzondere, door z’n witte kleur en vorm van een paard van alle kanten goed te zien. We genieten enorm van het zeilen en zitten heerlijk in het zonnetje. Het is niet koud.

De tijd vliegt op het water en we gaan over stag om de terugweg in te zetten. Op een gegeven moment is het wel wat kouder doordat de zeilen voor de zon staan. Voor de wind gaan we wel als een speer over de Gouwzee. Wat zeilt deze boot toch heerlijk.

De wind is ook best aangetrokken en dan is het toch altijd weer spannend na het strijken van de zeilen hoe het aanleggen zal verlopen. Maar onze spruittruc blijkt echt een heel zekere methode en we liggen heel snel netjes in de box. Ruud en Christa gaan gauw de kajuit in, ze hebben het toch wel erg koud gekregen. Snel ook de stroom aangesloten zodat de verwarming ook aan kan. Met een drankje erbij warmen ze weer op. Als wij de boot weer ingepakt hebben doen we mee met de borrel. Het is knus en gezellig in de kajuit.

Joost gaat zijn onvolprezen nasi maaltijd koken en daar wordt goed van gegeten. Ruud biedt aan om af te wassen maar op het moment supreme staat hij dan toch met een sigaartje buiten op het dek. Christa en ik klaren deze klus terwijl de mannen op het dek staan te keuvelen. Nog een bakkie koffie met een oranje soesje en we gaan op huis aan.

Het was een schitterende zeildag wat weer en wat gezelschap betreft. Blijft nog een zaak onvermeld. We keren maar met 1 oranje attribuut naar huis. Het oranje hoedje van Ruud had het ruime sop gekozen op de Gouwzee.

Het eerste weekend na Pasen was er veel regen en was het erg koud. Op zaterdag zijn we alleen naar de boot geweest om het een en ander te herinrichten en te ontdekken waar nog verborgen opruimplekken zijn. Ook maakten we een wandeling door troosteloos Monnickendam en een aten we buiten in de kou kibbeling.

De verwachtingen voor het volgende weekend waren veelbelovend. Veel zon en windkracht 3-4. Vrijdagavond 16 april gaan we vast naar de boot. Verwarming aan, lichtjes aan en dan zitten we heel gezellig met een biertje erbij. Vast een plan gemaakt hoe we hier uit de box konden varen als de wind van opzij zou komen.

Terwijl ik heerlijk slaap blijkt Joost migraine gekregen te hebben en op de bank in de kajuit te zijn gaan zitten om daar verder een beetje te slapen. We weten dan dat hij dat de hele dag heeft en dat het dan rond 17 over is. Maar weer naar huis? Dat wil Joost niet. Terwijl Joost de ochtend wat doorsukkelt met half slapen ga ik maar eens een rits repareren van de kuiptent. Er zit aan een kant geen goed einde aan zodat de ritsschuiver er zomaar afloopt. Met draad en naald zet ik het goed vast terwijl ik half in het zonnetje zit. Rond 12 uur wil Joost toch gaan varen en maken we de boot klaar. Kuiptent opruimen, dekje van het grootzeil af en de hoes van de fok. Allemaal best even werk. En dan het wegvaarplan. Voor ons plan is een hele lange lijn nodig die we niet hebben. Dan maar zoals we het altijd deden. Zo lang mogelijk een lijn voor vasthouden naar de kant. Nou, dat was niet lang. Binnen de kortste keren was deze van de kikker aan de kant losgeschoten. Het zijn ook geen handige kikkers. Maar de wind kwam van bijna rechtachter en met gemak voeren we uit de box, blij ook met de grote manoeuvreerruimte bij onze ligplaats. De haven uitvarend vragen twee dames die op hun boot uit de wind en in de zon zaten of het niet heel koud is om te gaan varen. Genoeg laagjes aan, antwoord Joost. Maar ondanks de stralende zon maakt de noordenwind het wel behoorlijk koud. Op de Gouwzee kunnen we naar het Noorden toe niet zeilen, dus we hijsen vlak voor Volendam.

Met een windkracht 4 en toch wat golfslag is het hijsen van het grootzeil niet ingewikkeld in tegenstelling tot de Noordkaper van vorig jaar. Het hijsen kan helemaal vanuit de kuip en dat maakt de boot erg veilig. Als er nog wat meer wind zou staan kunnen we het ook nog wel aan. We zeilen heerlijk aan de wind richting Marker Wadden. Het plan om daar aan te gaan leggen om daar te lunchen laten we varen. Daar hebben we nu door ons late vertrek geen tijd meer voor. We moeten helaas vandaag ook weer naar huis omdat Joost de volgende dag een bridgetournooi heeft. Dus in de buurt van de Marker Wadden gaan we overstag en varen we een tijdje weer aan de wind richting Hoorn tot we langzaam wat ruimer gaan varen en we weer koersen naar Volendam. De wind neem wat af en zeker bij de ruimere koers die altijd minder koud is, is het zelfs aangenaam in het zonnetje. Het is overigens heel helder zodat het zicht op Marken en het Paard en Volendam zeer goed is.

Het is overigens niet echt druk op het water. Af en toe moeten we de voorrangsregels ophalen als een boot ons wil kruisen. We hebben steeds voorrang, maar weet die andere boot dat ook? Sommige boten laten dat pas op het laatst goed weten. Joost denkt dat ze graag onze boot van dichtbij willen bewonderen. De Gouwzee op varen we echt voor de wind. Joost krijgt trek en dat moet betekenen op zo’n migrainedag dat het rond 5 uur moet zijn. Dat klopt. Terwijl hij doorzeilt kook ik rijst en warm Tjap Tjoi saus op die Joost eerder deze week had gemaakt. Al zeilend smullen we daarvan.

We kunnen doorzeilen tot voor Monnickendam, waar de zeilen gestreken worden. Het aanleggen in onze box met de spruittruc lukt weer perfect. Het duurt wat langer voor we echt recht in de box liggen, maar dat is finetunen, er kan dan niets meer mis gaan. Daarna zijn we best nog wel een tijd bezig om het grootzeil in te pakken, de fok weer helemaal in een hoes te krijgen en vervolgens de kuiptent er weer op. En dan blijkt dat ik een foutje heb gemaakt met de rits repareren. Ik had de ritsschuiver er eerst aan die kant in moeten zetten, anders komt het niet goed. Dus moet ik m’n ijverige werk van die ochtend losknippen. Uiteindelijk de zaak opgelost door een veiligheidsspeld als stop te gebruiken. Werkt ook goed. Pas om 20.15 rijden we behoorlijk moe en koud, maar voldaan naar huis. Thuis hebben de kinderen nog een lekkere pastamaal voor ons klaarstaan. Na een warme douche warmen we pas echt op.

Zondag 18 april

Opstaan met een stralende zon en de verwachting dat het rond 14 graden wordt en de Noordenwind slecht 1 tot 2 Beaufort. Joost gaat een dagje achter z’n computer zitten voor een Bridgetoernooi. Ieder z’n lol. Met Marjolijn is het plan al gauw gemaakt om op de fiets naar Monnickendam te gaan zodat ze onze boot kan bewonderen. We fietsen op onze e-bikes comfortabel tegen de wind in, nemen de Hempont waar we wel een bijzonder vrachtschip langs moeten laten gaan. Jan, we wisten niet dat je in de windmolens zit!

Via Zaandam door het Twiske. Daar willen we de koffie drinken die Marjolijn mee heeft genomen. Dat ze koffiebekers vergeten is compliceert dit. Een waterflesje legen voor de een en de ander drinkt uit de grote thermosfles. Niet eenvoudig. Het deed me denken aan de eerste keer uit de avondmaalsbeker drinken. Wanneer komt dat vocht eens in je mond aan en komt er dan niet ineens te veel? We fietsen verder door, nemen een pontje over het Noord-Hollands kanaal en komen aan in Monnickendam. Leuk om de boot te laten zien als je er zelf zo enthousiast over bent. We gaan lekker op het dek zitten lunchen, te lui om de hele kuiptent eraf te halen. Het kan prima, want er is weinig wind.

In de haven is meer leven dan gisteren, waarschijnlijk doordat het weer aangenamer is. Net wanneer we willen vertrekken krijgen we aan bakboord nieuwe buren. De boot genaamd Fearless Friend, had ik gisteren aan de overkant zien liggen. De eigenaar vertelt dat hij niet tevreden was over zijn ligplek en dat hij nu op deze plek mocht liggen. Hij blijkt ook nog maar pas eigenaar van zijn boot te zijn, een opknapper. Met een jaloerse blik kijkt hij naar onze boot waar niets opgeknapt hoeft te worden.

Wij pakken weer de fietsen en rijden grotendeels langs het water van het IJsselmeer en het IJmeer naar huis. Marjolijn gaat mee voor een biertje in de zon in de voortuin en een heerlijke soep door Joost klaargemaakt. Joost had met bridgen geen goede resultaten bereikt. Hij hoorde bij de slechtste 25%. Zelf zei hij dat hij bij de beste 75% hoorde. Gelukkig won Ajax het bekertoernooi, zodat er toch iets te vieren was.

We lagen vroeg in onze kooi gisteren, moe van de lange zeiltocht. ’s Nachts nog wel een paar keer wakker geworden van de forse wind die flink aan de boot trekt. Maar we liggen goed vast, en het levert wat lichte deining op waarop je weer lekker in slaap valt. Toen ik eenmaal m’n kooi uit kroop bleek het al 10 uur te zijn. We doen lekker rustig aan. Ontbijten, koffie drinken en dan maar eens naar het havenkantoor voor ons welkomstpakket. We huurden meteen een vast electriciteitspunt met een slot erop. Dan krijg je de rekening thuis en hoef je niet steeds met een sepkaart op te laden. We kregen alleen eerst een sleutel mee die helemaal niet paste. Later werd de goede gebracht. Het personeel van de haven vond onze boot ook erg mooi. Wij grappen al dat de haven er met onze komst op vooruit is gegaan.

We hadden op de boot nog wat meer willen op/inruimen, maar dat komt de volgende keer wel weer. We weten nog niet eens hoeveel bergruimte er onder de bedden zit. Wel proberen we even de kuiptafel uit. Een los ding wat op een aangrijppunt in de kuip bevestigd wordt. Omdat net het zonnetje schijnt en het in de kuip dan lekker warm is drinken we daar nog een kop koffie. We zien ons er al op een mooie zomeravond zitten.

Maar nu is het nog winter. Als we alles gepakt hebben wat weer mee naar huis moet, hagelt het fors en wachten we de bui maar even af. Daarna de spullen in een kar geplaatst, we hadden toch meer naar huis terug te nemen dan gedacht.

Op het dek vonden we de resten van de hagelbui. Het stel dat we volgen op You Tube zeilt nu in de winter in Noorwegen. Dat lijkt erg leuk vanuit je warme huiskamer. Voorlopig hopen we toch op meer voorjaars en zomerweer bij het zeilen.

We rijden via de afsluitdijk naar Stavoren en allebei in onze eigen auto door de polder terug naar Amsterdam. We krijgen heel wat hagelbuien over ons heen. in Amsterdam koken Lukas en Mirjam een heerlijk maal voor ons. Ons eerste Paas annex winterzeilweekend zit erop.

Dit was meestal de titel van de laatste dag van onze vakantie op een huurboot waar dan ook. Nu brengen we onze boot naar de ligplaats voor in ieder geval het komende half jaar. Kunnen we kijken of het hier bevalt.

We hebben de wekker op tijd gezet, want het is wel een dagje varen van Stavoren naar Monnickendam. De weersvoorspelling is prima voor een eerste keer het ruime sop op met deze boot, windkracht drie uit noordwest tot west. Daarmee komen we er wel. We zijn de enige in de Johan Friso sluis bij Stavoren. We doen het nog niet helemaal handig en drijven nog wat af. Maar niemand die er last van heeft. Hooguit denkt de sluiswachter: wat een zondagsvaarders.

Buiten op het IJsselmeer is het water heel rustig, heel wat anders dan afgelopen zomer toen we daar steeds een enorme klotsbak aantroffen. Nu hebben we alle tijd om rustig de zeilen te hijsen. Er gaat de eerste keer toch altijd iets mis, omdat je niet precies weet hoe alles in elkaar zit.

Nu wilde het hijssen niet en bleek er een touwtje van de lazy jacks mee naar boven gehesen te zijn waardoor het grootzeil vast liep. Dit was snel opgelost. We hadden voor zekerheid er 1 rif in gezet. Het tweede riftouwtje bleek opeens los te zitten. Allemaal goed op te lossen als er weinig deining is.

Hoewel bewolkt was het zicht goed zodat we Enkhuizen konden zien liggen. Navigeren is dan niet moeilijk. Tegen tienen zeilden we met 4-5 knopen over het IJsselmeer. En wat zeilt de Aquamarijn heerlijk! Zij glijdt fantastisch door het water. Als je goed luistert hoor je haar spinnen. Ze heeft heel lang niet zo lekker kunnen varen. De afstand Stavoren-Enkhuizen is zo’n 11 mijl. Tegen twaalf uur voeren we daar langs en namen meteen de afslag naar de sluizen om het Markermeer op te gaan. Zeilen dus strijken. In deze sluis was het drukker maar de aanleg manoeuvre ging nu stukken beter. Daarna de zeilen weer hijssen en nu koersen naar Monnickendam.

Het is echt koud, rond de 7 graden. We hebben vooral last van koude handen en voeten. Met heel veel lagen onder je zeilpak kan je wel wat hebben. Alleen voel je je wel een marsmannetje en soepel bewegen hierin valt ook niet mee. Wat fijn is aan deze boot, is dat er een lange helmstok aan zit (dus geen stuurwiel) en dat deze nog verlengd wordt door telescoop arm waardoor je haast onder de buiskamp kan zitten sturen. Daar is het warmer en meer uit de wind.

Mirjam heeft wel last van de kou en zit veel binnen, maar zelfs dan krijgt ze het niet echt warm. Ik smeer voor iedereen binnen boterhammen, die gaan er wel in. Later nog een kop warme thee gezet.

De afstand Enkhuizen -Monnickendam is zo’n 14 mijl. Daar doen we dan toch bijna 3 uur over. Helaas draait het laatste stuk voor de dam van Marken de wind en moeten we nog twee keer over stag om de Gouwzee op te kunnen varen. Maar dan gaan we in een rechte lijn nog zeilend door tot de vaarweg naar Marken en Monnickendam zich scheiden, ieder een andere kant op. Wij pal tegen de wind richting Monnickendam zodat we de zeilen meteen kunnen strijken. Er zijn aardig wat boten op weg naar de haven. We voelen ons samen met die anderen wel heel stoer dat we met deze kou hebben gezeild.

We varen de haven van Monnickendam in en meteen breekt de zon door. Ons plekje is snel gevonden. We vroegen ons af of we er meteen in konden draaien, maar dat ging vrij gemakkelijk. Opnieuw gebruiken we bij het aanleggen een techniek (spruit) die we geleerd hebben uit het boek Zeilen zonder zorgen (Stressless Sailing) van een engelsman. Ik had het Joost cadeau gegeven voor zijn verjaardag, want de titel beloofde veel. Deze keer ging het perfect (oefenen helpt dus). We zijn zelfs verbaasd dat het zo goed werkt in een box. Als je maar de paal aan loefzijde (waar de wind vandaan komt) hebt, komt alles goed, rem je vanzelf af en gaat de boot niet dwarsliggen. En dan heb je heel wat minder zorgen. (Na 20 jaar die wel gehad te hebben)

Een paar minuten voor 5 liggen we en klim ik de boot af om nog snel naar het havenkantoor te rennen die om 5 uur dicht zou gaan. We wilden ons welkomstpakket ophalen en een kaart om het toiletgebouw in te kunnen. Ze waren al dicht! Gelukkig kwam er nog wel iemand die mij een kaart voor het toiletgebouw kon geven.

Lukas kwam ons bezoeken voor een avondmaaltijd en de boot te bewonderen. Ook om mijn auto te brengen waarmee we morgen Joost zijn auto kunnen gaan ophalen. Als Joost de boot weer ‘inpakt’ kook ik een snelle pasta. Als we nog net een spelletje willen doen komen Nora en Rene binnen ook om onze boot te bewonderen en een fles inwijdingsbubbels te brengen. Erg gezellig!

En nu hoeft Joost Lukas en Mirjam niet even naar huis te rijden en kunnen ze met mondkapje op meerijden met Nora en Rene. Hebben wij verder morgen alle tijd om nog wat te rommelen in de boot en voor voorlopig de laatste keer naar Friesland te rijden om de auto van Joost op te halen.

De eerste nacht op een nieuwe plek is altijd wennen. Rare geluiden, ligt dat bed nou scheef, die kooi is wel erg hard: niet verrassend dat we allemaal op tijd wakker waren. Ellen was zelfs zo vlot dat ze voor het ontbijt al naar de Coop was gelopen voor de vergeten boodschappen. Daarna zaten we ge-3-en met een kopje thee aan onze yoghurt met naar keuze cruesli of conflakes met suiker.

Voor de koffie ging ik nog nog een keer naar de winkel voor de laatste vergeten boodschappen. Kwam de bootverkoopster nog een keer langs bang dat er nog ongemerkt een lampje brandde in een afgesloten kast. Gerustgesteld kon ik haar nog vertellen dat we lekker hadden geslapen.

Bij de koffie nog even de manoeuvres doorgenomen. Wegvaren uit de box, Aanleggen langszij of in een box. Pen en papier erbij en de filmpjes van het boek Zeilen zonder zorgen. Omdat we nu een kikker midden op de boot hebben gaan we een “spruit” proberen – zeg maar een spring van de middenkikker en een tros naar achteren ineen. Belangrijke vaardigheid – lassowerpen om de kikker of paaltje aan de wal.

Voordat we daadwerkelijk kunnen vertrekken moeten we nog even de kuiptent opruimen. Dat blijkt een dingetje dat we nog wel een paar keer mogen oefenen. Maar goed met de extra paar handen van Mirjam komt het toch goed voor elkaar. De vlag uit en het opruimen van de walstroomdraad gaat vlot. En dan motor starten en de lijnen aan lij-zijde kunnen los. Oh ja, niet het opstapje op de wal laten staan. Net als we klaar staan om met forse zijwind toch gecontroleerd de box te verlaten gooit een schouw aan de overzijde de trossen los en komt er ook nog een Bavaria door de Koebrug. Even op onze beurt wachten dus.

We gaan rustig achteruit en varen mooi de kont de win in. In zijn vooruit varen we rustig naar het Johan Friso-kanaal. Vrijwel direct passeren we het huis van de vorige eigenaren – die breeduit zwaaiend ons vanuit hun huiskamer begroeten. Uiteraard zwaaien we terug!

En dan richting het Fluessen om even rustig aan de boot te wennen. Bij de brug bij Warns worden we per marifoon vrolijk begroet door de brugwachster. Vrijwel zonder oponthoud kunnen we door. Genieten dat varen – al is het deze dagen wel wat fris.

Bij de Langehoekspolle, een eiland, willen we aanleggen voor de lunch en ook om even te oefenen met een spruit. Dat valt allemaal nog niet mee – maar er is meer dan voldoende controle om weg te varen, een rondje te draaien en het opnieuw te proberen. En de derde keer lukt het, de lasso valt om het paaltje, de motor in vooruit en wij komen langszij de wal.

Als we zijn vastgeknoopt gaan er koekenpannen op het vuur voor brood met gebakken ei. Eén boodschap nog vergeten – karnemelk – dus we drinken er maar een blikje fris bij.

We willen na de lunch het zelfde stuk terug zeilen. Vandaag om te beginnen maar eens op de high-aspect fok. Eerste hindernis is de hoes om de fok te verwijderen. Weer zo’n ding dat na enige oefening vast makkelijker gaat.

Daarna moeten ook de schoten nog bevestigd worden. Dat blijkt op enige hoogte te moeten gebeuren waardoor er wat gewiebeld wordt op een opstapje. Daarna varen we af. Eenmaal de fok uitgerold blijkt dat we nog wat vallen, die lekker aan de zeereling staan om te voorkomen dat ze hinderlijk tegen de mast klapperen, uit de weg te moeten worden geruimd..Om ruimte te maken gijpen we een keer. En als alles in orde is gaan we overstag. En dan zeilen we!

En als dan ook nog de zon gaat schijnen gaat het wel heel erg lekker!

Zo zeilen we halve wind het hele stuk naar Stavoren weer terug. Met een vaartje  van meestal ruim 4 knopen. Even voor Warns strijken we de fok, gaan we door de brug heen en leggen dan links aan in Marina Stavoren (binnenzijde). Geleerd van de vorige keer nemen we een iets steviger lijn voor de spruit. En al snel liggen we aan hoger wal langszij.

Snel de stroom aansluiten en de kachel aan. Koffiezetten met nog een stukje taart. En dan moet er in de kombuis de wereldberoemde nasi worden gemaakt.

Niet veel later zitten we er warmpjes bij met een dampend bord voer! Eet smakelijk!

Zo rustig op de marina betekent ook goed wifi. En dus wordt er naar een kerkdienst en wat filmpjes gekeken en lezen we krant. Vroeg naar bed want we willen morgen vroeg de sluis door (om ruim om tijd in Monnickendam te kunnen zijn!)