2 april en we rijden voor de derde keer dit jaar naar Stavoren. Vanaf vandaag zijn we de eigenaren van de Aquamarijn. De overdracht is om half 2 vanmiddag. Voor we op weg konden moesten alle spullen die ik verzameld had als inventaris van de boot in de auto geladen worden. Mirjam, die mee zou gaan naar Friesland hielp mee. En zowaar het paste weer precies. Op dat moment was Joost ook klaar met zijn laatste werkafspraak en konden we in de auto stappen. Ondanks het begin van het Paasweekend geen files op de weg. In Stavoren aangekomen maken we gauw even gebruik van het gemeentehaven toilet naast de Koebrug. De vorige keer hadden we gelezen dat vanaf 1 april deze weer geopend is. Het vaarseizoen loopt van 1 april tot 1 november. In die periode worden ook alle bruggen en sluizen weer normaal bediend. In de gemeentehaven zien we ook al meer bedrijvigheid van boten dan de vorige keer. Deze keer zijn we als eerste bij de boot maar al gauw zijn de makelaar en de eigenaren er ook. We gaan naar binnen, het is te koud om buiten te blijven. Binnen hadden de eigenaren als welkom een fles wijn voor ons neergezet. De makelaar had als soort overdrachtsritueel voor ons en voor de eigenaren een slagroomtaart met daarop een (eetbaar) plaatje van de boot.

En wij hadden voor de eigenaren een afscheidscadeautje van de Aquamarijn: onderzetters met foto’s van de Aquamarijn. Ze konden dat zeer waarderen. De makelaar vertrok en wij kregen de laatste uitleg van het een en ander. En toen, zwaai zwaai, namen zij afscheid van hun boot.

Tijd om alle spullen uit de auto te halen en op de boot te brengen. De hulp van Mirjam kwam zeker van pas. De kuiptent zat nog op de boot wat prettig was zodat we ook tassen daar nog even konden laten staan. Er stond een koude wind, windkracht 4 a 5. Binnen was de verwarming aan, heerlijk! We waren wel toe aan iets en besloten de taart maar meteen aan te snijden en wat drinken te nemen. Daarvoor moesten we wel vast opzoek naar de borden en bestek, maar dat was snel gevonden.

Terwijl Joost boodschappen ging doen gingen Mirjam en ik een begin maken met spullen uitpakken en kasten inruimen. Maar eerst de bodem van lades en kasten met antiglijmatjes beleggen. Het uitmeten en op maat knippen daarvan was een gezellige bezigheid. Ik voel me al helemaal thuis op deze boot. Het is nog even goed uitzoeken waar wat het handigst opgeborgen kan worden. Als Joost terug is met de boodschappen is het tijd voor thee. Onze fluitketel van weleer die jaren in de kast in de schuur heeft gestaan biedt zijn diensten weer vrolijk fluitend aan.

Joost en Mirjam gaan beiden even plat terwijl ik doorrommel om alles een plekje te geven. Als de anderen weer wakker zijn wordt de van huis meegenomen erwtensoep opgewarmd. Een week geleden hadden Mirjam en ik vegetarische erwtensoep gemaakt, een enorme pan vol, en een deel in de vriezer gestopt. Makkelijk voor nu en we hebben ook het bijpassende weer.

De fluitketel doet weer dienst voor de afwas, want we hebben geen boiler aan boord. Nog even zonder afwasmiddel want die zijn we vergeten. Ondertussen wordt het langzaam donker en doen we de binnenverlichting aan. Ieder lampje moet apart aangedaan worden. Als Joost nog een lamp aandoet, gaat opeens de helft uit. De zekering is blijkbaar gesprongen. Nu had de eigenaresse aan mij uitgelegd waar de zekeringen zaten en hoe de klep daarvoor open moest. De knop leek muurvast te zitten, zelfs met een waterpomptang lukte het niet. De knop leek af te breken, maar tot onze opluchting zat daaronder een schroef die met een inbussleutel open gedraaid kon worden. Laat ik net op het laatste moment ook een inbussleutelset in de geïmproviseerde gereedschapskist gedaan hebben! Klepje open, zekering weer ingedrukt en klepje dicht. Het eerste technische probleem hebben we daadkrachtig opgelost, nu was deze dan wel van de eenvoudigste moeilijkheidsgraad.

Had ik Joost nog uitgelachen toen hij in onze kooi een dutje ging doen en moeite had erin te komen, nu ik ons bed op wilde gaan maken, wist ik ook niet hoe ik erin moest komen. Een opstapje zou handig zijn. Nu maar mijn tas gebruikt.

Wanneer Mirjam en ik nog even de boot afgaan voor een toiletbezoek test Joost de navigatieverlichting van de boot. Tot onze verrassing deed het toplicht het toch (bij de keuring niet), alleen waren blijkbaar de draadjes naar het bedieningspaneel verwisseld met die van het driekleuren toplicht.

Joost installeert zich bij de navigatietafel met zijn laptop om nog een krantje en de link voor de KGK te maken. Voor mij dan weer de schone taak het blog te schrijven. Met koffie en later bier erbij krijg je dan dit resultaat.

We hadden de wekker om acht uur gezet. We wilden – na normaal ontbijt- vroeg vertrekken want ons wachtte nog een hele tocht naar de thuishaven. Eerst een mijltje of 10 naar het naviduct bij Enkhuizen (de sluis met een weg – die van de dijk Enkhuizen naar Lelystad- eronder door) en daarna nog zeventien mijl naar Lemmer. Geen zwaar weer vandaag – de verwachting was hooguit kracht twee uit Zuid later Oostelijke richting. Zou al meevallen als we een stukje zeilend vooruit konden komen. Zeker ook omdat Lemmer aan de Oostkant van het IJsselmeer ligt!

Maar ja, met twee boten langszij moet er toch even gewacht worden op de buren. De buitenste boot had wat pubers die ook allemaal nog even naar de wc moesten. Maar goed, daarna met duidelijke commando’s, en een luid weerwoord, werd er afgevaren. Onze buren waren ook al klaar en zo vertrokken we net na half tien in een stoet uit Hoorn. Bij de keersluis, bij de hoofdpoort, wenste de havenmeester ons nog een goede vaart. Havenmeester in zo’n mooie haven lijkt  mij best een fijne baan!

Eenmaal buiten op het Markermeer keken we op spiegelgladde watervlakte. Alle golven van de afgelopen dagen waren verdwenen. Motor dan maar op 5 knopen – de stuurautomaat aan – en koffie zetten. En met een grote groep andere plezierboten op naar Enkhuizen. Sommige boten gaan sneller, een enkele boot gaat langzamer Maar over het algemeen vaar je lekker samen – overigens op best ruime afstand – op.

Bij het naviduct liep net één van de twee sluizen leeg. Veel boten bleken kennelijk niet zo op de hoogte van de plaatselijke verkeersregeling en hielden stuurboordswal in de vaargeul. Dat terwijl de plezierboten die van de andere kant door de sluis willen (waaronder dus de Nynke) zich aan bakboordswal moeten (!) verzamelen. Zo moesten wij (samen met onze voorganger) ons door de file heen manoeuvreren. En dat terwijl er heel veel ruimte is in het midden.

We mochten meteen, wel als laatste, de westelijke sluis in waar we achteraan aanlegden. Ook het uitvaren ging voorspoedig en daarna door het Krabbersgat langs Enkhuizen naar het IJsselmeer. Het was 12uur; het carillon in de Dromedaris speelde. (En wat lijken vanaf het water Hoorn en Enkhuizen op elkaar!)

We zetten de koers uit van 60 graden. Met de kruissnelheid op de motor zouden we om 15uur in de thuishaven zijn. Dat was toch wel wat erg vlot op onze laatste dag. En omdat er toch een klein beetje wind leek te staan de zeilen “gehesen”; en natuurlijk kan met deze wind alles opgezet worden.

En jawel, met deze koers hadden we een koers tussen halve en aan de wind. Gingen we in het begin een knoop of twee – later liep dat op tot drie en zelfs vier knopen. Een enkele keer viel dat ook wel weer terug maar toch zat er best voortgang in! Toch lekker zeilen dus vandaag; zeker omdat de zon ook veel scheen!

En ja, met dit rustige weer is wat drinken en in de kuip een boterham smeren allemaal mogelijk. Ellen had hotdogs, met veganistische hotdogsaus, bij de Hoornse Hema gekocht en die werden nu soldaat gemaakt. Maar ook de Hoornse olijfbroodjes met plakjes kaas smaakten goed!

En zo kwam de Lemstergeul al in zicht. Moeten we nog wel even de aanvaarrorute van de beroepsvaart naar het Prinses Margrietkanaal oversteken. Kwamen er net drie grote jongens ons achterop waarbij er ook nog ingehaald werd. Buiten de geul konden we nog mooi doorvaren tot dit geweld was gepasseerd. Daarna oploeven voor de laatste zeilende meters in de Lemstergeul.

Mooi op tijd dachten we nog aan te leggen bij het dieseltankstation dat in de buitenhaven is. Het was nog voor 17 uur; er was één boot voor ons en een vijftal na ons. Maar helaas, tankstation bleek al vanaf vier uur gesloten – ook de verhuurorganisatie van een haven verderop had zijn huurders daarover niet ingelicht. Veel boten worden dus dit weekend niet met een volle tank ingeleverd. Hadden we dit geweten én dat we toch nog zoveel en vlot konden zeilen hadden we in Hoorn getankt. Maar ja, achteraf is (bijna) alles makkelijk!

Daarna aanleggen in onze box in de Lemsterbaai. De bootverhuurder (de man van Ali) al vast gesproken en de bootzaken doorgenomen. Daarna eten gekookt en opgegeten. Dit keer ouderwets met een kwarktoetje.

Vanavond een spelletje doen. Morgen inpakken, boot poetsen en de administratie afhandelen. En dan op vier wielen weer naar huis.

De storm zou in de nacht al op z’n hevigst worden. We waren dus voorbereid op een onrustig nachtje. Dat viel heel erg mee, we hadden allemaal redelijk goed geslapen. Dat betekent dat we onze vluchthaven goed uitgezocht hadden. Om half tien lag iedereen nog te slapen toen ik op pad ging om een bakker te zoeken voor de beloofde brunch van vandaag. Lukas had donuts besteld.

Op m’n gemak liep ik door Hoorn, het was droog en niet eens zo koud. De wind was nog best aanwezig, maar in de stad minder nadrukkelijk dan bij de haven. Na twee bakkers had ik wel lekkere croissants, stokbrood en ciabatta met olijven, maar was ik nog niet geslaagd in de donuts. Toen maar de Hema in. Ook daar geen donuts. Toen voor de mannen maar hotdogs meegenomen en hotdogs saus. (Opmerkelijk dat de Hema vegan hotdog saus verkoopt!) En voor de gezonde touch nog wat aardbeien.

Terug op de boot was Joost al op en kwam net Mirjam haar hut uit. Thee gezet en lekker gaan brunchen, Lukas sloot na een half uur ook aan. Digitaal krantje erbij, een boek, een muziekje, wat wil een mens nog meer. Oh ja, een kop koffie.

De middag ging ik met Mirjam winkelen. Mirjam zocht nieuwe schoenen waar ze niet in slaagde terwijl ik aardig wat gekocht heb. Het was heerlijk rustig in de winkels, ik denk anders dan in Amsterdam, maar daar was ik heel lang niet geweest dus ik weet het niet zeker. Terug naar de boot. Het is heerlijk om even in het centrum van zo’n stad te wonen. Op dag twee weet ik ook beter de weg. We waren net ’thuis’ toen Joost terug kwam van boodschappen doen (wat heel wat anders is dan winkelen). De middag verder weer gevuld met lezen en spelletjes. We hadden natuurlijk de musea moeten steunen door die te bezoeken, maar ze trokken mij niet zo. In de avond maar wel een eetcafe gesteund door daar te gaan eten.

Het voelde vandaag als een thuishaven en daar maak je meestal geen foto’s van. Vanavond dit even hersteld door op 3 momenten het uitzicht op het havenhoofd vanuit ons restaurant te nemen. Het weer is nog steeds erg wisselvallig.

De storm lijkt over, wat rest is morgen een haast windloze dag en zo’n 25 mijlen te gaan naar de echte thuishaven van de boot.

Het is hier letterlijk, nu ik het blog schrijf, “Hoor de wind waait door de bomen”. Het waait al de hele middag en avond flink (nu kracht 6) en we liggen in de binnenhaven. Met jas aan, onder de sprayhood, is het uit de wind nog best aangenaam om buiten te zitten. Maar geluid van, zingende lijnen en af en toe een klapperend zeil horen er vanavond wel bij. En natuurlijk de wind in de bomen op het Baatland die ons de nodige beschutting geven. Een kerkklok, die van de Oosterkerk, die vlakbij toch echt elk kwartier slaat komt er niet bovenuit.

We hebben al om kwart voor elf in de haven van Hoorn vastgelegd. Mooi de voorspelde (te) harde wind voor zijn dachten we en dat klopte ook aardig. We hadden – na het klaverjassen – een wekker gezet en snel ontbeten zodat we om na acht uur de zeilen buiten de haven van de Markerwadden al weer hadden gehesen. We waren niet de enigen die er zo over dachten. Vier boten vertrokken eerder; twee lieten we er nog achter.

We rekenden al op een dikke vijf uit het zuiden en hadden dus niet teveel zeil opgezet. Met een kleine zes knopen voeren we zo een halve-windse koers naar Hoorn. Iets minder golfslag dan gisteren en het aantrekken van de wind viel gedurende onze tocht ook mee.

Dus ook niet verrassend dat het voorspoedige oversteek was en dat we precies drie uur na vertrek welkom werden geheten door de havenmeesters in een bootje die ons de aanlegplek aanwezen. Omdat we direct konden betalen waren we daarmee dan ook helemaal klaar. Vlot na ons liep de haven helemaal vol… Inmiddels liggen er twee zeilboten langszij!

Uitblazen en douchen was de volgende stap. En helemaal schoon gingen we lunchen in de Hoofdpoort (de toren naast de beelden van de jongen van Bontekoe). De pannini’s en  pannenkoeken met spek smaakten ons prima. Ondertussen konden wij door het venster de haveningang goed in de gaten houden. En jawel, de wind trok al snel verder aan. Ook voeren boten in en uit de binnenhaven – dit deel van de haven was vol (er zijn overigens meer dan genoeg plekken in de havens van Hoorn – onze plek is niet alleen beschut maar ook in het centrum!)

Na de lunch door de regen wandelen in de stad, lezen, filmpje kijken en/of dutje doen (Ik lees Herman Koch’s Finse dagen). En natuurlijk een spelletje: dit keer Catan (Ellen won). We aten bij de Bourgondiër aan de Appelhaven.

Daarna nog even naar de stootwillen kijken – het gaat morgen pas echt hard waaien! En plannen voor morgen maken – varen zit er in ieder geval niet in. Wie weet gaan we ook nog wel een spelletje doen…

Bij het ontwaken kletterde de regen tegen ons dak. Snel even het weerbericht gecheckt. De verwachting van een windje 4-5 was nog steeds hetzelfde, maar nog wel even een uurtje regen. Dus nog maar even omgedraaid. Tegen vertrek was iedereen z’n kooi uit en had op eigen wijze ontbeten. De zeilpakken aan, reddingsvesten en vervolgens een vertrekplan gemaakt. Wie doet wat om te zorgen dat de zijwind ons niet weer tegen de paal van de box blaast. Te langzaam weg varen geeft meer kans om weggezet te worden. Deze keer vertrok Joost dus met aardig wat gas. Gelukkig zaten er geen knopen in onze lijnen die we moesten laten vieren anders waren we pardoes weer tot stilstand gekomen.

De eerste keer zeilen hijssen met deze boot. Best ingewikkeld met een dubbele schroot en een oneindige lijn. Voor uitleg kan je na onze vakantie bij Joost terecht.

We zijn niet de enigen die Stavoren verlaten richting Enkhuizen. Aan de wind zeilend ziet Lukas de teller op 8 knopen staan. Zo zijn we in een vloek en een zucht in Enkhuizen. In 2006 deden we daar met onze platbodem nog een hele dag over! Maar nu gaan we ook nog verder. We nemen de sluis om het Marker Meer op te gaan met als eindbestemming de Marker Wadden. Een week geleden was ik daar al geweest met Harm en Jaap en dat was goed bevallen. Ik wilde dat Joost en de kinderen ook wel laten zien.

De Marker Wadden is een nieuw gemaakt natuurgebied in het Marker Meer. Het bestaat uit meerdere eilandjes, op de eilandjes ook veel watergebieden. Een ideale plek voor broed en trekvogels. Het is een natuurgebied waar we wel mogen komen. Zo gaan natuur en toerisme hand in hand. Daarbij zijn er voor en tegenstanders. De tegenstanders vinden het helemaal geen natuur, want gemaakt. Wij kunnen er in ieder geval wel van genieten. Er is een klein haventje waar het nu helemaal niet druk is. In de boxen ligt niemand en aan de ‘stapelsteiger’ liggen uiteindelijk 8 bootjes. Om daar te mogen liggen betaal je wel een aardig bedrag aan Natuurmonumenten via aardige vrijwilligers die daarvoor hier een weekje mogen vertoeven. Een paar keer per dag worden met een driemaster groepen toeristen hierheen gebracht en later weer opgehaald. Om half zes vertrekt hij voor het laatst en dan blijven de zeilers over die zich dan net iets minder toerist voelen. Ik heb ‘Grand hotel Europa’ net uit dus ik kan erover mee praten.

Rond half 3 kwamen we hier aan. We moesten nog lunchen en deden dat in de boot waarna ieder weer ging doen waar hij/zij zin in had. Ik heb heerlijk buiten in het zonnetje en de wind zitten lezen. Kopje thee erbij, heerlijk! Daarna heb ik met Joost en Lukas het eiland rondgelopen. Mirjam haar boek was daarvoor veel te spannend. Ik hoef er verder niet meer over te vertellen, de foto’s vertellen het verhaal.

Terug op de boot is het tijd voor een borrel en een spelletje. Opnieuw Azul. Mirjam wint nipt van Lukas, wat voor Lukas een prestatie was want hij kreeg de meeste strafpunten. Toen Joost ging koken heb ik nog een ommetje gemaakt. Ik was precies voor het eten terug. Nu lekker met een kop koffie het blog schrijven terwijl de rest in boeken verdiept zijn. We besluiten de avond vast wel weer met een spelletje.