Het spelletje dat gisteravond werd gespeeld was voor de verandering een keer niet Klaverjassen of Catan, maar het spel dat Lukas voor zijn verjaardag heeft gekregen, Azul. Na eerst de spelregels doorgenomen te hebben, werd het eerste spel gewonnen door mij en het tweede spel overtuigend door Lukas. Een goede avond dus voor de jonkies, al hielp het wel dat Lukas en ik al wat ervaring hadden met het spel. Toen begon de (voor mij) lange avond. Het waaide flink en hierdoor was er enorm veel herrie en hing de boot ook een beetje scheef. Dit in combinatie met het harde matras zorgde ervoor dat de slaap maar moeizaam gevat werd.

Na de lange avond hebben we ons ontbijt genuttigd terwijl we de kerkdienst keken. De wind was alles behalve gaan liggen en dus kwam het teleurstellende nieuws dat we vandaag zouden blijven liggen. De harde wind en de hevige golfslag waar het IJsselmeer bekend om staat (in ieder geval in mijn herinneringen), is geen fijne combinatie om te gaan zeilen. Maar een dag verwaaid liggen is niet alleen vervelend. Het betekent vaak ook spelletjes en pannenkoeken. Mijn ma vertelde gelijk dat wij vroeger als kinderen het daarom altijd erg leuk vonden om een dag aan wal te blijven en ook nu klonk het alternatief op de wind trotseren me niet slecht in de oren.

Na de dienst zijn we eerst een van de haven naar Stavoren gewandeld, waarbij onderweg ons verlengde verblijf ook aan de havenmeester werd gemeld. Toen we over de dijk liepen, zagen we een aantal bootjes die het wel aandurfden om het meer op te gaan. Een bootje ging zo heftig heen en weer dat ik plaatsvervangend zeeziek werd. In Stavoren hebben we eerst wat (koffie en cola) gedronken met een stuk oranjekoek en daarna zijn we boodschappen gaan doen. Althans pa en ma gingen boodschappen doen en Lukas en ik bleven buiten wachten, geheel volgens coronaprotocol.

Terug op de boot ging mama pannenkoeken bakken, waar we met zijn allen van gesmuld hebben. Na de lunch en de afwas ging ieder zijn of haar eigen ding doen. Een middag dutje, boek lezen, serie kijken en/of puzzel maken, al dan niet buiten in de zon of binnen beschut tegen de wind. Eind van de middag hebben we nog twee potjes Azul gespeeld alvorens we naar restaurant De Potvis gingen voor het avondeten. Het eten beviel ons goed, een klein minpuntje was dat we in de buurt zaten van een deur waar met aardige regelmaat de bediening of gasten doorheen gingen, elke keer vergezeld door een koude  windvlaag. Na het avondeten hebben we terug in de boot wederom Azul gespeeld, waardoor we nu zeker kunnen spreken van een zeer geslaagd verjaardagscadeau.

Voor morgen is er wat minder hevige wind voorspeld en kunnen we eindelijk het IJsselmeer op. Het plan is het meer over te steken zodat we aan hogerwal liggen als het woensdag echt heel hard gaat waaien, wat hopelijk ook de nachtrust verbeterd. Nu is de wind in ieder geval aanzienlijk minder hard, dus voor de nachtrust van vanavond heb ik goede hoop!

Het was een wat onrustige nacht. Alle vier waren we wat zoekende naar de ideale slaaphouding, het was nog warm in de boot, de combinatie van wind en zeilboten maakte veel geluid en als je een glaasje water pakt maakt de waterpomp veel geluid. Alle reden dus om rustig aan te doen. De dames waren het meest actief, hebben de douche bezocht, beklaagden zich over het douche-warmwatersystem met sep-key,en hebben daarna een bakker opgezocht voor brood, croissants en oranjekoek.

Na het ontbijt toch om half 12, natuurlijk net tijdens een regenbui, afgevaren. Gezien de harde wind (6 met vlagen 7) niet het IJsselmeer op maar terug door de sluis Friesland in. Gelijk bij invaren moeten we het sluis- en bruggeld afrekenen.

Erg krap daarna in Lemmer, waar ze ook nog regelmatig dubbel liggen en er ook de nodige tegenliggers voorbij komen. Maar achter de plezier sleper Zuiderzee passeerden wij toch probleemloos de drie bruggen en dan is het gewoon rustig doortuffen naar het Prinses Margrietkanaal. Daar was het ook goed gevuld met boten maar door de breedte is dat eigenlijk geen probleem. Enige spannende de brug bij Spannenbrug waar we even aanlegden om de brugwachter de tijd te geven. En daarna voer Mirjam ons met strakke hand door de brug.

Dat is trouwens sowieso wel prettig – er zijn meer roergangers. Ook is het zicht door, en voor de twee langsten over, de sprayhood goed. Wel is na een bui dat zicht wat minder. Ook deze sprayhood is niet met een regenwisser uitgerust.

Aan het einde van het Koevoordermeer linksaf de Jeltesloot in. Daar is het nog steeds erg druk. Tussen sloepjes, en andere zeilboten manouvreerde Mirjam ons kundig de sloot in. Konden wij op ons gemak kijken naar de Zeehaen, de boot waarmee we gevieren in 2006 over de wateren van Friesland en IJsselmeer voeren.Toch nog net te weinig tijd voor een snelle foto. Gelukkig hebben we nog wel hele oude…

KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA

Na het Jelteslootakwadukt (op een memorabele plek waar ooit een brug was die in drukke tijden 2 keer per uur even open ging) kom je langs Heeg. En daar begon het weer vreselijk te regenen. Grote druppels ijskoudwater – de helft van bemanning dook snel naar binnen. Terwijl onder de sprayhood het, mede door de harde wind, er een ruime droge plek was.

Het hele Fluessen af door de vaargeul. Af en toe halen we een bootje in af en toe worden we ingehaald. Bij de Galamadammen bleek de Myrthe in de thuishaven te liggen. Even later bij Warns liet de brugwachter de brug wat langer open zodat ook wij er nog door konden.

Bij Stavoren moesten we even bedenken waar we gingen liggen. Voor in het stadje steken we dit maal te diep. We kiezen voor de buitenhaven van Marina Stavoren. Kunnen we morgen desgewenst meteen het meer op. Maar dat betekent wel dat we nu met harde wind door de sluis moeten. Het aanleggen aan de wachtsteiger liep niet helemaal vloeiend mede door ruimte in de lijn en de harde wind van voren. Maar de sluis zelf kwamen we verder probleemloos door.

Daarna een heel klein stukje, achter de golfbreker van de suis naar de ingang van de haven die ook weer een lange golfbreker heeft. Eén grote golf van het IJsselmeer kregen we toch een beetje dwars – van alles vloog er over de vloer van de kajuit en hutten. Later bleek er niets stuk.

Daarna op zoek naar de door Ellen gereserveerde box die (net als alle andere boxen) dwars op de wind bleek te liggen. Met zweet, geploeter, getrek en ook een beetje beleid kwamen we op onze plek in de box terecht. Daarna stroom aansluiten en melden bij de havenmeester. En dan nog weer boodschappen doen (de Co-op is een kwartiertje lopen) terwijl de jongste twee kookten.

En de maaltijd en de afwas – Oranjekoek bij de koffie. Zo meteen een spelletje doen. En hopen op afname van de wind; want de wind suizend door de wand en de golven tegen de boot maken het best wat onrustig. Maar goed – dat zien we straks wel!

We hebben nu, eind augustus, een weekje vrij omdat Joost zijn vakantiedagen op moest maken voor 1 sept. Toevallig tijdens onze zomervakantie tegen de Nynke in Lemmer aangelopen, nog vrij voor deze week en groot genoeg om Lukas en Mirjam mee te vragen. Vroeger zeiden ze dan: gaan we alweer zeilen, maar nu wilden ze graag mee. 4 jaar geleden gingen ze voor het laatst mee en zat er best nog wel wat puberaals in hun bloed. Nu zijn het gezellige jong volwassenen en hebben we erg veel zin in deze week samen zeilen.

Voor we weg gingen moest ik nog mijn auto in Marjolijn haar garage stallen zodat ze deze kan gebruiken tijdens onze vakantie. Mirjam reed achter mij aan en zo reden we daarna langs KPMG om Lukas van zijn werk te halen en daarna naar huis om de auto vol te laden. Omdat we tegenwoordig met z’n tweeën ook een auto vol hebben vroegen we ons af of we wel met z’n vieren en al onze spullen in de auto zouden passen. Een beetje goed proppen en jawel het past.

Na 1,5 uur rijden bereiken we Lemmer. We zien de Nynke al liggen in de Lemster baai. Een Bavaria 36, zo’n 11 meter lang. Een scherp jacht dus, heel anders dan de Noordkaper van afgelopen zomer. Een soort boot waar we de meeste ervaring mee hebben. Een nadeel, je kan er niet mee droogvallen, als je dat wel doet heb je een probleem.

We mogen meteen de inventarislijst en alle bootonderdelen gaan afvinken. Altijd een hele klus, maar deze keer in het Nederlands. Toch kennen we weer enkele termen niet. Het blijkt dat we een boot met een rodkicker hebben. We hadden geen idee. Het is een stang met veer die de giek omhoog houdt zodat de kraanlijn overbodig is.

Ondertussen doen Lukas en Mirjam boodschappen in de naastgelegen Jumbo. Ja, je weet dan wel waarom je ze hebt meegenomen. Na uitleg van de boot en hoe de zeilen gehesen moeten worden kunnen de boodschappen en de rest van onze spullen aan boord. Als alles een plekje heeft, inclusief de vertrouwde verdeling van de hutten, wij in het vooronder, Lukas in het achteronder aan stuurboord, en Mirjam in het achteronder aan bakboord, is het tegen achten en gaan we op weg naar ons gereserveerde Italiaanse restaurant.

Het is behoorlijk druk in het centrum met vele volle terrassen, bij nog zomerse temperaturen. Wij vragen toch maar een plaatsje binnen. Ook druk en niemand houdt er 1,5 meter afstand! De menukaart heeft wel 150 gerechten waarvan heel veel soorten pizza’s. Het valt Lukas niet mee hieruit te kiezen zodat hij toch maar zijn vertrouwde pizza tonno besteld. Joost kiest iets wat volgens de serveerster haast nooit besteld wordt: pizza met mosselen, garnalen, champignons en rode pepers. Wij vragen ons ook af of dat wel lekker is. Maar voor Joost blijkt het smikkelen en smullen.

Op de boot duikt Lukas meteen zijn kooi in, moe van de dag werken. Een spelletje zit er vanavond nog niet in. En Joost zit nu al rechtop te slapen. Zorg ik toch nog even dat ons blog weer viral gaat.

Dat was een heerlijk rustige nacht in de haven van Medemblik! Hoewel we bang waren dat we het in onze slaapzakken koud zouden hebben, vanwege alle natte spullen die te drogen hingen, hebben we daar geen last van gehad. We werden om 10 uur wakker tot onze verbazing. Het regende eerst nog wel wat zodat we binnen hebben ontbeten. De natte spullen waren nog niet droog. Na een kopje koffie was de regen opgehouden en zou het verder volgens buienradar niet meer gaan regenen hier. Marjolijn en ik gingen boodschappen doen en hadden voor Joost een leuke activiteit bedacht die hij afsloeg: naar het stoommachine museum gaan. Wij liepen via een toeristische route naar de Spar. Over de dijk lopend hoorden we opeens de stoomfluit en zagen we de stoomtrein aankomen. Toch een mooi gezicht. De locomotief werd ontkoppeld en via het rangeerterrein omgekeerd. Ook werd er opnieuw water getankt. We vonden wel dat zeker Joost wat gemist had.

Na de Spar bij de bakker langs waar we rabarbercake gingen kopen. Waren ze in de aanbieding: 1 voor 1.25 en 4 voor 4.95! We namen er 3 waarop de bakkersvrouw zei dat we er beter 4 konden nemen, want de vierde was bijna voor niets. Daar dachten wij anders over. Joost gewaarschuwd dat hij koffie kon zetten omdat we er met de cake aankwamen. Ondertussen scheen de zon al lekker tussen de wolken door en was het aangenaam om het in de kuip te verorberen. De natte spullen nog even buiten te drogen gehangen en binnen een mum van tijd was het droog.

Om half 2 voeren we weg uit de haven, de brug in de haven ging keurig voor ons open. Ons laatste zeildagje van de vakantie ging in en het werd ook een echt zeildagje. Lekker windkracht vier uit het noordwesten, daarmee kan je goed naar Stavoren zeilen, een afstand van 11 mijl. De zon kwam steeds meer door en de buien zagen we wel gaan maar op afstand. Helaas kwam er toch nog een klein buitje over ons heen. De luchten rondom waren weer schitterend om te zien.

Het was heel helder zodat we midden op het IJsselmeer aan de ene kant nog Medemblik zagen liggen en aan de andere kant Stavoren, ook kwamen we langs Kreupel, een eiland exclusief aangelegd voor vogels. Tussendoor een eitje bakken. Marjolijn, die het wel leuk leek om scheepskok te zijn en erge honger had kwam na 1 eitje bakken al naar buiten. De golven waren fors. Ze hoefde even niet meer te eten, want ze was misselijk geworden. We voelden ons een beetje bekocht met deze scheepskok. Ik heb zelf maar even de overige eitjes gebakken, ben wel wat gewend. Alleen valt een vast fornuis met deze golven niet mee. Hou dan het eitje maar in de pan! Met een aan de windse koers bereikten we in 1 slag Stavoren. Het was vreemd genoeg erg rustig op het water en bij de sluis gingen we met slechts 1 andere boot de sluis in. Misschien omdat het vrijdag wisseldag is? Aan het weer kon het niet liggen, dat beaamden ook de jonge stewards die ons in de sluis hielpen.

We zouden doorvaren naar onze thuishaven in Koudum. Maar eerst even tanken bij het tankstation in Stavoren. Nog net op tijd voor sluitingstijd, om half zes. We varen door op de motor over het Johan Frisokanaal, tot we de brug bij Warns hebben gehad. Daarna gaan we nog even op de fok door, heerlijk rustig het Friese landschap aan ons voorbij laten glijden.

Tot we de Kuilart bereiken waar de vaste ligplaats is. Voor een thuishaven is het een hele mooie plek.

Joost zorgt voor de boot en wij voor een maaltijd met vis. Ondanks het zonnetje is het al behoorlijk fris geworden en eten we in het tentgedeelte.

Een meeuw houd de wacht hopend op een restje eten. Helaas, het gaat schoon op.

Een laatste avond op de boot met boek, blog en bier. Morgen hoeven we pas om 11 uur de boot in te leveren. Morgen gaan we wel inpakken.