Plan was dat we rustig aan zouden doen en morgen naar Medemblik varen. Het was een rustige nacht, bijna geen wind, dus we hadden geen last van allerlei geluiden veroorzaakt door het spelen van de wind met onderdelen van onze of andermans boot. Wel werd een van ons om 7 uur al wakker van geschreeuw op de kant van 2 mannen. Toch werden we uiteindelijk pas om 09.30 wakker. Tijdens het ontbijt en de koffie hebben we flink gediscussieerd over ons reisdoel. Er zou eens weinig wind (kracht 3) zijn en daarom misschien leuk om toch nog een keer droog te vallen op het Wad. Aan de andere kant is laag water vandaag pas om 17.15 in de buurt van Den Oever. Alle mitsen en maren besproken en uiteindelijk besloten dat we zouden gaan droogvallen in het Amsteldiep (ten noorden van Den Oever) en dat we daarna in Den Oever zouden overnachten. De Stevinsluis wordt nog tot 22 uur bediend, dat moet allemaal lukken. Ons was naast weinig wind ook veel regen beloofd.

Omdat het pas rond 13 uur hoog water is hoeven we ook niet erg op te schieten. We vertrekken en zeggen daarbij nog: wat een stressloos vertrek met zo weinig wind. We zijn de steiger nog niet om en we liggen opeens vast. Joost dacht dat hij om 2 palen heen moest ipv er binnendoor. Daar buiten was het echter zeer ondiep. Sloegen wij even een stom figuur in het zicht van de haven. We hadden bekijks en een man zou wel met een bootje komen om ons te helpen. Uiteindelijk lukte het toch om op eigen (motor)kracht eruit te komen. Maar dat gaf wel even oponthoud. Nu op weg naar Kornwerderzand voor de sluizen. Aan het begin van de vakantie waren we daar zo door. Nu was het een enorme drukte met boten. Wat een gekrioel met boten die de sluis in wilden, pas de derde schutting konden we mee. Toen zagen we dat de sluis niet effectief gebruikt werd. Mensen sloten niet goed aan. Er hadden veel meer boten in de sluis gepast. Dit alles kostte zoveel tijd dat we pas om half 3 de Wadden opvoeren terwijl we al om 3 uur bij onze droogvalplek wilden zijn en dat was nog 2 uur varen.

Het was aan de Waddenkant opeens wel heel lekker weer, er was een zonnetje en hele mooie luchten boven het Wad, terwijl over het land we de regenbuien zagen hangen. Echter de wind viel tegen. We konden helaas niet zeilen. Alleen een paar bootjes met een spinnaker lukte het te zeilen. In de verte zagen we af en toe een zeehond zwemmen.

We voeren mooi de Texelstroom in, de stroom mee hebbend, en konden de vuurtoren van Texel goed zien liggen. Even hadden we weer discussie over ons plan. Zullen we niet even Oudeschild op Texel aandoen? Joost wilde er graag heen. Maar omdat het morgen vanaf een uur of 11 al weer hard gaat waaien leek dat geen goed plan.

Dus zonder droogvallen op weg naar Den Oever. Tot we plotseling voor de tweede keer vandaag vastliepen. We waren namelijk een ondiepte ingestoken waarvan we dachten dat te moeten kunnen halen met onze diepgang. We zaten goed vast en het was nog geen laagwater. Lagen we toch nog zogenaamd droog te vallen! Helaas levert dit niets anders op dan vertraging. Want nergens om ons heen zou het helemaal droog vallen. Er zat niets anders op dan wachten en heel erg is dat met dit weer, geen harde wind en geen regen, ook weer niet.

Toch was Joost wel opgelucht toen de boot loskwam en we weer konden varen.

Ondertussen gingen Marjolijn en ik maar vast de saus van de pasta maken. We zouden pas laat in Den Oever aankomen en tegen die tijd zouden we wel trek hebben. Tegen 21 uur bereikten we de Stevin sluizen. Een vrachtboot die ons inhaalde, Deo Volente genaamd, ging ons voor de sluis is en wij pasten daar nog makkelijk bij. Geen enkel andere pleziervaartuig volgde ons.

Om de hoek van de sluis ligt de haven van Den Oever. Volgens verwachting was er heel veel plek (een ongezellige haven waar niets is, behalve een raar eettentje, wisten we van vroeger). Aanleggen ging gemakkelijk. Nog even de pasta gekookt en we konden eten. Dat smaakt na zo’n dag extra lekker. Daarna wilden we het rare eettentje nog van binnen bekijken voor een biertje. Ondanks de enorme verlichting was de deur gesloten. Het biertje en witte wijn namen we toen maar op de boot.

Vandaag konden we weer het water op. De verwachting van windkracht 4 later 5 zorgde er ook voor dat we op tijd wilden vertrekken. Maar ja, de sluis wordt pas vanaf 9 uur bediend. Omdat het wat drukker was geworden in de haven en we toch echt de eerste draaiing mee door de sluis wilden maakte we al voor achten los om vooraan in de rij te liggen.

We waren niet de enige die zo gedacht hadden. We waren al de vierde in de rij. En na ons sloten nog snel wat boten aan. En allemaal wachten tot het 9 uur was. De achterbuurman kwam nog even vragen waarom – maar ja aan de logica van openingstijden (voor heel Friesland) is verder niet veel toe te voegen. Wij konden in het uurtje wachten rustig ons ontbijt opeten.

Even voor negen uur ging er een licht op groen en niet veel later gingen twee bruggen omhoog en vier sluisdeuren open. Vrijwel alle wachtenden konden zo mee in de twee sluiskolken die Stavoren rijk is. Bij het uitvaren van de sluis moesten we (en de andere boten uit de oude ) nog wel even een artiest met een motorboot ontwijken die niet helemaal had begrepen hoe de wachtrij voor het invaren werkt en wel dacht vlak voor de deuren te kunnen wachten. Kennelijk in de veronderstelling dat, net als in de trein, het zeer onwaarschijnlijk is dat er iemand de sluis uit zou willen als de deuren opengaan.

Buiten de kom snel het grootzeil omhoog. Vanwege de verwachte kracht 5 toch maar weer met twee riffen er in. En toen met ruime (zuiden) wind koers gezet naar Makkum. Ongeveer 10 mijl naar het Noorden.En dat ging eigenlijk meteen al wel met een lekker gangetje. Voor dat we het wisten hadden we al weer zicht op de toren van de Grote kerk in Hindelopen.

Het beloofde weer was wisselend bewolkt met af en toe een bui. Dat klopte aardig –  we zaten zelfs af en toe in de zon. Vooral fijn was dat het voornamelijk droog was. Alleen in de laatste uitloper van een bui kregen we wat spetters te verduren.

En in de uitloper van die bui trok de wind – zo tegen 11 uur – ook aan naar de beloofde windkracht 5. Dat bleken we goed te kunnen hebben. Doordat ook de wind inmiddels verder was doorgedraaid naar het westen voeren we inmiddels, ook omdat we nog een ondiepte en natuurgebied moesten omzeilen voor we de vaargeul naar Makkum in konden steken, aan de wind. Daarvoor moesten de schoten wel even worden aangetrokken.

Maar toen draaiden we voor de wind de vaargeul in en vlogen we haast op Makkum af. Voordat we echt de vaart met jachthavens ingingen draaiden we de kop in de wind en ging het grootzeil weer naar beneden. Daarna op de motor verder naar de haven. Met forse zijwind toch redelijk soepel in een box aangelegd. Daarna nog wat mikken met de lijnen zodat we een makkelijke afstap naar de zijsteiger hadden. Dan nog de zeilen in orde brengen en de stroom aansluiten. En toen was er koffie met Oranjekoek!

De middag voor Makkum bekijken, douchen, boodschappen en/of een dutje doen. Daarbij vaak over de sluis van Makkum gelopen naar het havengebouw. Deze sluis staat aan het eind van een binnen-door-Friesland-route (naar Workum of Bolsward en verder) en nu de wind wat minder is kwam daar heel wat uit. Omdat bij boten in de sluis de brug open moet ontstaat er heel wat wachttijd,

’s Avonds eten in het Posthus, het wat betere restaurant van Makkum. En dat hebben we ons goed laten smaken. Allereerst met een amuse rond zalm.

Daarna meer vis en vlees en een lekker toetje. Toen Marjolijn zich liet ontvallen dat de Bramen haar favoriete fruit was kregen we zelfs een toegift.

En toen via het was-douche-toiletgebouw om de gewassen was op te halen, terug naar de boot. Op de stijger opeens, in een bewolkte en regenachtige avond, zicht op een strookje zonsondergang!

We schrokken alledrie wakker van het geklop van de havenmeester op de boot. Gisteravond hadden we deze gemist en we waren dus nog havengeld schuldig. Ze komen vroeg omdat ze anders blijkbaar bang zijn dat we gevlogen zijn. Meteen maar voor nog een nacht betaald. Ook deze dag zou het te hard waaien om te zeilen.

Tijdens het ontbijt krijgen we nog wat buitjes over ons heen. Toch zou het een redelijk droge dag worden. Wandelen is het plan. Maar aangezien we bij Stavoren in een uithoek zitten hebben we de enig mogelijke wandeling al gedaan. Nu treft het dat Marjolijn met de auto is gekomen. We kunnen dus even een eindje rijden om ergens anders een wandeling te maken. Plan is om naar Hindeloopen te rijden en vandaar naar Workum te lopen en terug. In Hindeloopen nemen we eerst koffie met appeltaart. Het cafe is behoorlijk vol zo op de maandagmorgen. Ondanks de harde wind zijn er veel fietsers onderweg.

Het eerste stuk zitten we een beetje te mopperen, de wandelingen in Friesland lijken vooral langs grote wegen te gaan. Maar al gauw komen we op een leuk fiets/wandelpad over een dijk genaamd de Aldedyk. Af en toe krijgen we een buitje over ons heen, maar er gaan er ook genoeg langs ons. En dat levert overigens mooie luchten op. Ook zien we mooie bloemen langs de weg.

Na bijna 2 uur wandelen komen we in Workum uit waar we in een restaurant een lunch gebruiken. De route terug gaat over de (nieuwe?) dijk. Het is steeds zonniger geworden, de wind hebben we nu wel fors tegen. Maar de uitzichten zijn schitterend. We zien een oude en een nieuwe molen achter elkaar staan. De oude valt toch veel meer op dan de nieuwe!

Op een strand in de buurt van Workum zijn heel veel kitesurfers. En mooi gezicht met al die kleuren zeiltjes in de lucht. Helaas komt het op de foto niet goed over.

De hele terugweg gaat over de dijk, en het lopen is zwaar door de wind en het gras waarover we lopen. En dan moeten we ook steeds over hekken heen klimmen die de schapen binnen moeten houden. We zijn blij als we weer in Hindeloopen aankomen en lopen direct naar onze auto.

Op de boot kunnen we nog een tijdje in de zon zitten. We hebben echter ook nog een waterprobleem op te lossen. Onze watertank is leeg en op onze ligplaats is geen waterslang waarmee we onze tank kunnen vullen. Joost bedenkt dat we het tonnetje kunnen gebruiken om water te halen. Een plastic fles wordt doormidden geknipt zodat we een trechter hebben om het water door de tankopening te krijgen. Om de beurt halen we een tonnetje water. Zo hebben we toch weer zo’n 30 liter water bij ons.

Joost haalt nog even boodschappen voor een klassieke nasi maaltijd. Als het op tafel staat maakt Marjolijn er een foto van en stuurt het naar haar kinderen. Voor hen is het een zeilweekend maaltijd die Joost altijd maakte. Antonella appt al snel terug met de opmerking: deze keer wel met rijst! We waren namelijk een keer de rijst vergeten te kopen en daar kwamen we achter toen de winkel net dicht was. Vreemd genoeg hadden we toen met enkel de groente ook genoeg.

Zo halen we meer herinneringen op van zeilweekenden. Gezellig!

Elke ochtend en ja, nu nog veel vaker kijken we in de Windfinder app. Zou er zeilbaar / bevaarbaar weer komen?

Nou, nee dus. Alleen na 8 uur vanavond is het volgens de verwachting een paar uur rustig (met nog wel forse windstoten). We blijven dus nog maar even met de boot op deze ligplaats.

Nu is harde wind niet altijd hetzelfde als slecht weer. In tegenstelling tot gisteren is het vandaag vrij helder, meestal droog, warmer en soms ook nog wel met een zonnetje. Prima weer om te douchen, boodschappen te doen en de boot een beetje op te ruimen – we verwachten immers vandaag opstapper Marjolijn. En tussen de drukke bezigheden kunnen we ook een puzzeltje maken of een stukje lezen in de zon.

Als we klaar zijn drinken we lekker koffie met suikerbrood. Het ziet er bij ons zo goed uit dat we al snel bezoek krijgen van een ander stelletje. Omdat ze de loopplank niet kunnen vinden gaan ze na enige tijd maar bij de buren bedelen.

Als de opstapper is gearriveerd en we ook kort met haar broer en schoonzus (die in de buurt op vakantie zijn) hebben gekeuveld is het tijd voor een korte wandeling. Bij de sluis zien we nog net een boot vertrekken met een gescheurde genua. Oeps, ja het weer is mooi maar het waait erg hard. Ook in de beschutte kom voor de sluis staat immers flinke golfslag.

In de verte zien we Enkhuizen en Urk liggen. Op het water verder twee a drie schepen. Nee, dit water is niet “the place to be”. Maar lekker lopen over de dijk en kijken hoe de golven breken is natuurlijk niets mis mee. We zijn dan ook zeker niet de enigen die vandaag dit rondje lopen.

Even voor vijven arriveren we weer bij het restaurant in de stadsboerderij de Koebrug. Hier zijn we de eerste gasten, op een drukke restaurantavond, die van de gezelligheid en het goede eten gaan genieten. We bestellen iets anders dan de vorige keer – en weer smaakt het goed. En in de hoop op beter weer wordt er als toetje een “Frozen sunshine” besteld.