Het is een beetje puzzelen met weervoorspellingen en de resterende dagen. Er wordt namelijk nogal wat wind verwacht en waarschijnlijk kunnen we niet elke dag zeilen. Vertier op de kant is er vaak ook maar beperkt (voor 1 dag). Omdat we eigenlijk hemelsbreed nog maar één vaardag van einddoel Grossenbroden af zijn (en blijven) besluiten we vandaag een kleine tocht te doen en naar de Oostzee badplaats Kuhlungsborn te reizen. Hemelsbreed zo’n 10 mijl maar omdat het recht tegen de wind in ligt mogen we verwachten dat we wel wat meer mijl moeten zeilen.

Nadat we afval, toegangs-chip en trapje hebben achterlaten varen Ellen en ik rustig de box uit. Voor de foto ook nog even langs het zeehondentrainingscentrum waar net een paar van de zeedieren het water verlaten. De haven uit, de drukke vaargeul over en de zeilen, met een rif, omhoog.

En dan begint het gevecht om tegen de wind in te komen. Er staat een redelijke golfslag en die duwt ons vaak uit koers. Ook is de wind een beetje vlagerig (dan weer hard dan weer zacht) en de richting is ook niet heel constant. Hoge snelheden komen er dan ook niet op de teller. Maar het feit dat een grotere boot met alle zeilen uit maar iet bij ons wegvaart geeft toch enig vertrouwen dat we het niet zo slecht doen.

Ook vandaag moeten we weer tussen een zestal vrachtschepen doorvaren. Deze liggen echter stil; een deel van ons zeilgebied is daar speciaal voor aangegeven. Opvallend te zien dat ze inderdaad ook een ankerteken dragen maar dat dat iet of nauwelijks groter is dan dat wat wij aan boord hebben. Stilliggende schepen zijn makkelijk te ontwijken. Het enige professionele schip waarvoor we moeten wijken is een tankerschip die brandstof bij een schip komt brengen.

Nog voor tweeën komt toch de haven in zicht. Inmiddels is de wakkere bemanning uitgebreid tot vier personen. Daarmee kunnen de zeilen naar beneden,  de haven worden binnengevaren en worden gezocht naar een plekje. De best weer grote haven ligt al behoorlijk vol en we varen langs een drietal stijgers voordat we helemaal achterin een plek zien. Voor het eerst leggen we in zijn achteruit aan aan lage stijgers. Dat gaat, met wat hulp van de buurman, prima.

En dan is het tijd om de zeilen op te ruimen en een late lunch te bereiden. Broodjes met ei en Fanta Lemon staat er op het menu. De middag wordt besteedt aan douchen en lezen; de dames nemen ook nog een duik in zee (helaas geen bewijsmateriaal).

We eten buiten op het terras bij de Hafen Taverne en wandelen dan langs de 3 km lange boulevard naar de westkant. Juist vandaag wordt een feestweek afgesloten en er is van alles te doen. Komt ook mooi uit dat het juist een zachte avond is met weinig wind. Helemaal aan het eind vinden we, naast een klein reuzenrad, een Duitse zangroep die met een muziekcomputer en een gitaartje het publiek vermaken. Leuk is hun cover van “Hey, wir wollen die Eisbären sehen” maar bij John Denvers’ “Take Me Home, Country Roads” is het tijd om snel terug te lopen.

Onderweg eten we nog een ijsje, Ellen neemt speciaal een bolletje Zimt, en lopen we door om het vuurwerk vanaf onze boot te kunnen zien. (Dat doet ons denken aan ooit onze eerste nacht op een Vollenhovense Bol in Balk.) Al lopende begint het vuurwerk al. Met nog 50m te gaan tot ons schip is het vuurwerk afgelopen.

Er wordt nog wat op het achterschip gewerkt aan het blog. Verder wordt er gelezen.

De wind zou weer aantrekken, dus houden we weer een dagje aan de wal. Bijzonder is het toch wel op wat voor verschillende plekken je met de boot komt. En dat door alleen een stukje zee over te steken!

Warnemunde en Rostock zijn een soort IJmuiden en Amsterdam maar dan veel kleiner. Wij liggen in een moderne jachthaven precies naast de vaarweg de Warnow die naar Rostock leidt. Deze vaarweg is niet heel breed, maar er komen heel veel grote ferry’s en cruiseschepen binnen. Het is een imposant gezicht! Het volgende weekend is er Sail in Rostock en die boten komen dus allemaal hier binnen zeilen. Wij zouden dat dan zo vanaf onze boot kunnen zien. Maar ja, wij gaan daar niet op wachten en we moeten dan ook onze boot al inleveren.

Eerst moest vandaag de was worden gedaan, waarbij het nog lastig was een wasdroger te bemachtigen vanwege het feit dat er vier wasmachines waren en maar 2 drogers en iedereen op zaterdagochtend de was wilde doen. Dat leverde wel wachttijd op waardoor we gezellig koffie dronken in de kajuit, al puzzelend, krantje lezend of blog schrijvend. Toen was ik toch nog net te laat voor het leeghalen van de droger. Bleek dat een mevrouw bezig was mijn was netjes op te vouwen, want ze had mijn wasdroger nodig. Ik verontschuldigde mij, maar zij vond het helemaal niet erg. Ik moet zeggen dat hier (Duitsland en Denemarken) iedereen overal heel relaxt en vriendelijk is, ook in de havens tijdens aanleggen en wegvaren. Dat maakt dat ik me er erg thuis voel.

We gingen op weg naar Rostock. Daarvoor moesten we eerst met de pont over de Warnow: aan de andere kant ligt het plaatsje Warnemunde en het station. Joost was blij dat hij de pont niet hoefde te bedienen. Deze werd snel even tussen twee grote ferry’s door gestuurd. Na de pont was het enorm druk, het leek Zandvoort wel op een mooie dag. De trein naar Rostock was niet druk. Blijkbaar was iedereen naar het strand want de eerste straten in Rostock leken uitgestorven. In het centrum was het gelukkig drukker en waren de winkels gelukkig open. We bezochten een kerk waarin een heel oud uurwerk stond uit de 15e eeuw. Het was heel bijzonder en hij werkte ook nog. Een groep beeldhouwwerken met fontijn, in de volksmond de ‘Pornobrunnen’ genoemd (oordeel zelf) werd door ons bewonderd. Vreemd dat een moeder met haar 2 kinderen een kunstwerk gewoon als bank gebruikte. Lukas en Mirjam gingen nog even winkelen en Joost en ik bezochten een kloostermuseum. De toegang was gratis maar Joost moest wel 2 uur betalen voor zijn fototoestel op zijn buik. Tot onze verbazing hadden ze hier een afdeling Nederlandse schilders. De meeste kenden we niet.

Terug met de trein naar Warnemunde. Daar de boel verkend. De oude vissershaven was een drukke boel, een beetje te druk. We dronken een biertje en aten later in een restaurantje in een rustig gedeelte van de haven wat. Met de pont weer terug en met genoegen kropen we weer in onze boot. Er was namelijk een koude wind op komen zetten. Terwijl de wind nog flink aantrok vermaakten wij ons weer met een spelletje klaverjassen.

De weer- en vooral windverwachting noopten tot een planwijziging. Voor morgen, zes augustus, wordt al weer veel wind voorspeld. Het zou goed zijn om dat op een plek te zijn waar we ons ook zonder varen kunnen vermaken. Gedser, waar we vandaan kwamen, valt dan eigenlijk af. Terug naar Duitsland wordt de keuze. Warnemünde, ligt weliswaar behoorlijk ver – zo’n 48 zeemijl hemelsbreed – maar van daar kan de (volgens onze informatie) leuke stad Rostock worden bezocht wat een mooi dagprogramma geeft.

Voor negenen gaan daarom, met hulp van onze achterbuurman de trossen los. Met een afkadige wind zijn er overigens sowieso geen problemen. In de havenkom vaart Mirjam nog wat rondjes zodat we rustig de fenders en lijnen kunnen opruimen. Daarna stuurt zij de Tilda netjes door de haveningang Zuidwaarts. Ruim buiten de haven ging de kop in de wind (in ZW-richting) en de zeilen omhoog. Voor half tien hadden we alle zeilen staan!

Maar het leek of boot en bemanning aan de aangename zeilomstandigheden (windkracht drie) moesten wennen. Het tempo kwam er niet erg in en zo voeren we het eerste uur toch echt niet sneller dan 3,5 tot 4 knopen. Dat lag wel een beetje aan de af en toe nog hoge golven die voorbij kwamen, de herinnering aan winderiger tijden levendig hielden en de snelheid wat uit de boot haalden. Met wat gesleutel aan de zeilstand en een iets constantere wind kwam de snelheid er toch in en voeren we mooi vijfenhalve knoop of harder aan de wind met een Zuid-Zuid-Westelijke koers.

We moesten ook weer de drukke Oostzee verkeersroute over. Dat die echt druk was hebben we geweten toen we daar aankwamen. Uit Oostelijke richting moesten we maar liefst vijf vrachtschepen voor laten gaan. Daarvoor moesten we twee keer overstag om duidelijk uit het vaarwater te blijven. Na weer terug te zijn gegaan naar de oorspronkelijke koers voeren we vlak na het laatste schip de verkeersroute (hier nog net geen officieel vaarscheidingsstelstel) in. Ongestoord konden we daarna onze weg vervolgen.

Met lekker zeilweer, en zonniger dan verwacht, is het leven aan boord aangenaam. Er werd gegeten (broodjes met kaas of gerookte zalm, Deense kaneelkoekjes), gedronken (koffie en/of cola), gelezen en geslapen. En zo hadden we na zo’n zeven uur varen netjes ongeveer 37 mijl afgelegd. Warnemünde lag hemelsbreed nog 20 mijl weg. Klein probleem; de wind zat nog steeds in de Zuidwest hoek (en was niet zoals voorspeld naar het Westen gedraaid) en daarmee lag Warnemünde ook pal in de wind. Daarom maar de motor gestart; daarmee gaan we niet harder maar kunnen we wel recht tegen de wind in en wordt dus voorkomen dat we nog zo’n 30 mijl moeten kruizen en zijn we wel voor het donker in de haven.

De jachthaven van Warnemünde ligt wat verscholen maar voor de drukke vaargeul van de Warnow (waar ook Rostock aan ligt.) Tal van boten varen voor ons de haven in. Die is dan ook zeer groot; ook voor ons is er plek (en er is nog meer ruimte..). Klokslag acht uur liggen we keurig in de box. Blijkt wel lastig om vooraf de boot af te stappen omdat de steiger erg laag is. Allerlei hulpmiddelen aan boort voldoen niet. We verlaten de boot met hulp van een trapje bij de buren. Bij de havenmeester blijken die trapjes te leen; uiteraard wilden wij die ook.

De jachthaven ligt naast een hotel en er zijn ook tal van restaurants. Door alle verwikkelingen lopen we om 21 uur het pizza en pasta restaurant in. Daar hebben ze, met een ingewikkeld verhaal, geen plaats voor ons. We belanden zo in het steak house waar de sfeer zo Amerikaans is dat we van de weeromstuit Engels gaan praten. Het bier, (de cola) en de hamburgers smaken uitstekend maar de laatsten zijn ook voor Nederlanders net iets te groot. Tenslotte kan de zoon van een accountant het weer niet laten om de rekening te corrigeren; zo betalen we ook voor ons tweede drankje. Als dank krijgen we een pen van de zaak.

Terug op de boot is het wasverzamelen (voor morgenochtend vroeg) en daarna vlot naar bed. Wel lekker rustig slapen in zo’n box…

Gisteravond al een beetje besloten dat we Kopenhagen links ( of te wel noordelijk) moeten laten liggen. Er is te veel zwaar weer op komst. Jammer, daarmee komen we deze keer ook niet in Zweden.

Toen ik wakker werd meteen weer even de weersverwachting bekeken, je weet maar nooit of het opeens heel anders is. Nee, er wordt in Denemarken volgende week zelfs windkracht 8 en 9 voorspeld. We moeten dus af gaan zakken naar het Zuiden. Ten oosten van onze thuishaven Grossenbrode is nog een stuk Duitse kust waar meer beschutting is voor de voorspelde Westen wind.

We besluiten wel een dag rust te nemen, zeker omdat de wind vandaag nog steeds fors zou zijn en morgen wat minder. Het is wel schitterend zonnig weer en we willen de krijtrotsen van Mons Klint nog eens bezoeken (7-8? jaar geleden waren we daar in de mei vakantie). Het liefst hadden we er deze keer langs gezeild. Maar we hebben ook wel zin in een wandeling, zeker de half zeezieken onder ons willen wel vaste grond onder de voeten.

Ieder uur vertrekt er vanuit onze haven een bus naar Mons Klint. De bus die we op het oog hebben halen we net niet want Mirjam stond te lang onder de douche. Maar we zitten in de kuip lekker te lezen dus een uurtje later vertrekken is ook niet zo erg. Vanuit de bus hebben we zicht op het glooiende landschap van Denemarken met de graanvelden en hier ook steeds uitzicht op zee. Het is een behoorlijke drukte bij de start van de wandelingen en het geocentrum. Normaal beklim je een berg, maar hier begin je boven op de rotsen en daal je daarna af naar de kust om vervolgens weer helemaal naar boven te klimmen. Er zijn drie trappen daarvoor gemaakt. We lopen eerst bovenlangs naar het noorden zodat we over het strand naar het zuiden kunnen lopen. Blijkt dat beneden het water op een gegeven moment tot de rotsen loopt en we dus niet verder kunnen. Dan maar terug en dezelfde trap naar boven genomen. In onze herinnering was de trap de vorige keer veel hoger, of hebben we een betere conditie? Een beetje met gemengde gevoelens zagen we beneden een paar zeilbootjes gaan.

Na een verlate lunch op een terras de bus terug genomen. En dan zit je zo weer lekker in het zonnetje te lezen in de kuip. Lukas en Mirjam zouden koken en gingen samen boodschappen doen in de ruim gesorteerde winkel in de haven. Toch werd het menu weer pasta. We hebben heerlijk gegeten in onze gezellige kajuit. Inmiddels was er ook weer een buitje gevallen en de wind die eerst minder leek te worden trok toch weer aan.

Al vroeg vertrokken de schepen uit Gedser. Niet zonder reden; in de vroege ochtend zou het nog een beetje weer zijn. Daarna werd regen en harde wind, windkracht vijf (met vlagen zes) verwacht. In het vooronder werd ook om die reden maar snel de slaapzak verlaten. Nadat er gedoucht was en de boot in gereedheid was gebracht verlieten, met hulp van de buurvrouw/zeilinstructrice met de voorlijn, we zonder problemen de box. Mooi op tijd om voor de snelle veerboot naar Rostock, die om 9 uur zou vertrekken, de lange vaargeul voor Gedser te kunnen verlaten.

Buiten de haven bleek er al snel een behoorlijke golfslag te staan en dansten we lekker over de golven heen. Na een half uur in de geul, inmiddels was de regen begonnen, gingen we de zeilen hijsen. Vanwege de verwachte wind dit keer met twee riffen. Ook de fok werd beperkt uitgezet.

Daarna op een koers van 30 graden naar Klintholm.

De boot zeilde, ondanks de forse wind, lekker. We gingen eigenlijk helemaal niet zo schuin en toch, vanaf het begin, al lekker hard (6,5 knopen of meer).

Maar bijzonder was dat we de verwachte ruime (want Zuiden-) wind niet aantroffen. Op zijn best gingen we halve wind. En misschien mede daardoor was de golfslag fors (en ook hoger dan verwacht). En dan zijn er altijd uitzonderlijk hoge exemplaren die je uit koers gooien en de snelheid verminderen. En dan wordt het ook lichamelijk zwaar om rechtop en (als er wat gepakt of in de kajuit op de kaart gekeken moet worden) op de been te blijven.

De bewoners van de achteronders hadden daar behoorlijk last van. Zeker als je aan de hoge kant ligt ga je behoorlijk heen en weer. Enige matige zeeziekte (misselijkheid) bij de jonge bemanningsleden was het gevolg. Overeindblijven is de anderen ook niet altijd gelukt; gelukkig zonder ernstige (persoonlijke) schade. Om krachten te sparen was het wel goed te merken dat de stuurautomaat nauwelijks beroerder door de golven stuurde dan wij.

Ondertussen trok de wind nog wat verder aan en ging de snelheid van de boot ook nog wat omhoog; naar beneden surfend van een golf was ruim acht knopen zeker mogelijk. Buiswater bleek warmer dan regenwater. En met nog zo’n 15 mijl af te leggen gaf Radio Zweden (daar zijn we nog niet) een stormwaarschuwing over de marifoon.

Doorvaren en koershouden is het devies. Dat laatste valt met al die golven niet mee maar met dank aan de GPS en enige kleine koerscorrecties komt er toch behoorlijk snel land in zicht en naderen we de haven mooi, zoals aangegeven, vanuit zuidelijke richting. Dan nog even de kop in wind om de zeilen te strijken waarbij Lukas en Ellen dit zware werk voor hun rekening nemen. Ondertussen worden enkele metershoge golven op de kop genomen wat werk natuurlijk niet vereenvoudigd. Maar als de zeilen naar beneden zijn wordt op een (relatief) rustig moment de boot gekeerd en koers gezet naar (de hoge kant van) de haveningang.

In de haven nog even een plekje zoeken. Omdat er veel wind is (wat manoeuvreren lastig maakt) en weinig overzicht is het even zoeken naar een plekje. Het is al behoorlijk vol. Uiteindelijk vinden we voor een rij boten een plaatsje langszij de wal achter een visserschip. Een beetje hard insturen (om vooral de boot achter niet te raken) brengt het anker wat in aanraking met de kant. Ellen en Lukas hebben dan al lijnen naar de kant gegooid waarmee snel de boot wordt vastgelegd. Gezien de omstandigheden een knappe manoeuvre; ook helpers op de kant slaken een zucht van verlichting. (Later komt er ook nog weer een boot bij ons langszij.)

Door de harde wind hebben we snel gevaren en zijn we vroeg aangekomen; voor drie uur liggen we vast. Maar deze reis eist ook zijn tol. Tijd dus voor middagdutjes. Eten doen we bij de lokale Italiaan waarna Lukas het spel Kolonisten van Catan weet te winnen. Een blik op de weersvoorspelling maakt weinig optimistisch over de vaarcondities de komende dagen. Nu nog een korte avondwandeling en vroeg naar bed; morgen nog maar eens kijken!