We gaan een poging wagen om Kopenhagen in een paar dagen te bereiken. Heen zouden we het in een paar dagen moeten kunnen doen zodat we dan op de terugweg rustiger aan kunnen doen en ook nog tegenslagen (niet kunnen varen vanwege te harde wind) kunnen opvangen. Mocht het teveel tegenzitten heen, dan gaan we gewoon terug.

Ons eerste doel is nu Gedser, het zuidelijkste plaatsje van Denemarken. Het ligt op het eiland Falster, op een landtong. Bij harde west- of zuidwestenwind schijn je hier niet te moeten zijn. Maar de weersverwachting geeft een zuidwestenwind 3 en later zelfs afnemend naar 2. Het moet dus goed kunnen. Vanwege de lange tocht willen we op tijd weg. Dat is toch niet zo gelukt want we moeten weer even goed boodschappen inslaan. Dat was nog een heel gesjouw terwijl de jongelui nog lang op een oor liggen. Voortaan de boodschappen toch maar in de middag doen!

Losgooien viel niet mee. Nauwelijks wind, maar de lijn naar voren gleed niet los en bleef aan de bolder op de kant hangen. Het uiteinde leek zich in een gleuf van de stijger te klemmen. Zo is er altijd wat. En nu natuurlijk niemand op de kant om even te helpen. Uiteindelijk kregen we hem los door motorkracht naar achteren.

Moterend gingen we onder de Fehmarnbrucke door en we waren weer net niet te hoog. Daarna de zeilen hijsen en voeren we met zo’n 6 knopen. De enige bui die voor ons uit ging lostte op en rondom was het stralend mooi weer. Maar met het mooie weer nam na 2 uurtjes de wind af en zakte onze snelheid naar zo’n 3 knopen. Te langzaam om ons doel in een redelijke tijd te halen. Vandaar de motor maar gestart. Het was wel een heerlijke temperatuur  en koers om buiten een boek te zitten lezen. De kinderen die nog niet eens zo lang hun hut uit waren verdwenen daar weer in omdat ze het te warm vonden!!

We verbazen ons er over dat we op zo’n koers weinig andere zeilboten tegenkomen. We moeten wel de Kiel-Oostzee vaarweg (voor het grote scheepvaartverkeer) oversteken. Een grote tanker met daarop ‘Golden energy’ laten we voorgaan en deze passeert tegelijk het windmolenpark. De tanker zal wel olie vervoeren denken wij, maar de naam ‘golden energy’ vinden we beter slaan op het windmolenpark. Beoordeel zelf of dit windmolenpark horizonvervuilend is!

Vlak voor de veerboot van Gedser naar Rostock vertrekt varen we hier vlaklangs om daarna de jachthaven in te draaien. Voldoende plek en er komen toch nog heel wat boten na ons binnen. Hier trouwens wel veel grote boten, ondanks dat het Denemarken is. Naast ons legt een boot aan van een zeilschool. Die legden op een heel veilige manier aan. Daarvoor had je naast de kapiteit  wel 4 man nodig. De mensen die al aan de kant stonden om een lijntje aan te pakken kregen niets te doen en stonden schaapachtig te lachen. 

Na een maaltijd op de boot was het tijd voor een avondwandelingetje. We kwamen langs een toren die alleen op dinsdagavond open was en laat dat nu net het geval zijn. Boven mooi uitzicht op de haven en de ondergaande zon. In het trappenhuis hing een soort tentoonstelling over wind en windmolenparken op zee. Hier zijn ze trots op hun windmolenparken!

Voor vandaag was behoorlijk wat wind uit westelijke richting voorspeld die zeker aan het einde van de dag zou aantrekken tot een stevige kracht vijf.In de tochtplanning waren daarom Marstal (vanwege mogelijke grondzeeën bij de haveningang) en (weer) Bagenkop (weinig beschut) afgevallen. Er was gekozen voor het onder ruime wind, maar door een landtong ook weer beschut, liggende Heiligenhafen. Omdat deze plaats aan dezelfde landtong (maar wel an de andere kant) ligt als Grossenbroden zijn we daarmee ook bijna een eerste rondje gemaakt.

Vanwege de toenemende wind en best grote afstand werd op tijd vertrokken. Eerst nog even bij de havenmeester informeren of we niet in schietoefeningen terecht zouden komen. Dan voor 10 uur de trossen los. De nieuw aangemonsterde bemanning ligt op dit soort tijdstippen nog te kooi maar voor uit een box varen in de beschut liggende Kieler sporthaven draaien de twee oude zeerotten hun hand niet om. Keurig draaide de boot uit de box en werd de haven verlaten. Daarna volle kracht over fjord waarna ter hoogte van Laboe Mirjam het roer in handen nam zodat de zeilen konden worden gehesen. Niet veel later voeren we (met één rif) het zeegat uit en volgden we de Kiel-Fehmarn-weg.

Dat is best een lang eind. Meestal hadden we goede wind zodat snelheden boven de vijf knopen normaal waren. Ook was het meestal droog en scheen de zon. Bij een enkele bui kwam er fors veel koud water naar beneden en trok de wind iets aan. Om met de samenhangende windrichting veranderingen, en de ondiepten op de route, rekening te houden maakten we ook een enkele keer een stormrondje. Omdat er inmiddels een meter golfslag stondwaren die rondjes best spectaculair (waarbij één keer – gelukkig zonder schade – iPad, bril en telefoon een luchtreis door de kajuit maakten).

In Heiligenhafen konden we bijna rechtdoor een box in de wind in varen. Na wat extra gas geven (na een eerste te voorzichtige poging) lagen we al snel op drie punten vast.Nog wat geklungel met de vierde lijn, natuurlijk net tijdens een korte maar heftige regenbui, en we konden ons gaan melden bij de Havenmeesteres die niet over een havenkaartje beschikt zodat we nog even terug naar de boot moesten bellen voor het ligplaatsnummer.
Heiligenhafen is een leuk vissersstadje met een grote haven en veel vakantiewoningen. Best van alles te doen. Wij zochten vast naar de bakker en supermarkt voor morgenochtend. En vonden toen een Grieks restaurant onder de naam Korfu. Toen ze daar ook nog een Parga-schotel bleken te hebben konden we lekker eten en herinneringen ophalen aan eerdere zeiltochten.

De avond wordt besteed aan lezen en verdere reisplanning. Is Kopenhagen haalbaar? We zullen zien. Ook of er vannacht nog een kaartje wordt gelegd!

We moesten de plek waar we lagen voor 11 uur verlaten en zo vertrokken we om half 11 geholpen door de Nederlandse buurman. Het regende en hij kwam z’n boot uit met de opmerking: ‘en het regent natuurlijk weer’. Daarop zei k dat wij afgezien van de vorige dag weinig regen hadden gehad. Zij bleken er al vanaf juni te zitten. Daarop telde ik mijn zegeningen: hoe korter je hier bent hoe minder regen je hebt gehad!

Met een miezerregentje voeren we naar Kiel waar we in de oude Olympische haven (1936) konden liggen. Het was er nog erg rustig en het lukte om zonder hulp van anderen aan te leggen. Waarom gaan we eigenlijk die hulptroepen nog ophalen? Oh ja, vanwege de gezelligheid!

Om 11.30 lagen we al. De kinderen zouden om 17.20 op het station in Kiel aankomen dus we hadden nog alle tijd. Mooi om de was te doen. Helaas bleek hier wel een wasmachine en droger, maar kon je er geen wasmiddel bij kopen. Wij dus de stad in. Het centrum is toch 20 minuten lopen. Daar bleken alle winkels gesloten want het was zondag. Uiteindelijk ben ik in een Starbucks gaan zitten met koffie (en voor de nodige pitstop) en liep Joost uiteindelijk door tot het Station voor een winkel in de stationshal. Je zou niet denken dat ze daar wasmiddel verkopen, maar gelukkig dus wel. Toen Joost eenmaal teruggekeerd was nam hij ook nog een kop koffie en daarna liepen we weer zo’n half uur terug naar de boot. Het was ondertussen mooi weer geworden en de zeiljacks konden uit. Het was ook al een stuk drukker geworden met flanerende mensen langs de lange kades. Hier was het dus veel gezelliger dan in het stadscentrum.

Na een lunch op de boot, de was en een douche, waren we toch eigenlijk een beetje te laat op weg naar het station. Het is meer dan een half uur lopen, dus we zetten er aardig de pas in. Te laat kwamen we bij het station, tenminste dat dachten we. Bleek de trein een vertraging van 25 minuten te hebben en konden we even op adem komen. En zo zagen we de trein binnenkomen en konden we de kinderen verwelkomen! Ze hadden een goede reis gehad, hadden genoten van de eerste klas zitplaatsen en van de restauratie wagon.

Op onze route naar de boot konden we flink bijpraten waarbij ook een terras voor drank en een voor het avondeten werd aangedaan. Op de boot aangekomen moest er natuurlijk geklaverjast worden. Mirjam begon met winnen (samen met Joost) als start om haar reputatie van vorig jaar (alle spelletjes gewonnen behalve een) te evenaren.

Net niet om 12 uur lagen we allemaal in onze hut, vermoeid van deze dag.

Windkracht vier, met in de ochtend uitschieters naar vijf, uit Westelijke richting was er op Windfinder voorspeld vandaag. En weer bleek de wind dwars op de box te staan. Maar oefening baart kunst.Allereerst aan de achterlijzijde een lijn verlengd (tot tweemaal de bootslengte) die er aan het einde van het uitvaren voor zou  zorgen dat we met de kop naar de wind gaan draaien.Daarna aan de voorzijde een lange lijn bevestigd (loefzijde) waarmee we voorkomen dat de punt wegwaait (zodat we recht in de box blijven.Deze lijn, die natuurlijk steeds langer moet worden naar mate we verder achteruit de box uit varen, werd bediend door Ellen. Aan de achter loefzijde, tenslotte, werd hard aan de landvast getrokken.Zo kwamen we eerst bij de paal aan het einde van de box. En terwijl we met motorhulp verder achteruit voeren, werd de paal vastgehouden en zo de loefzijde van de box bevaren. Ondertussen waarschuwde onze buurman aan lijzijde er wel tweemaal voor dat we aan de achterkant nog vastzaten.Groot was zijn verbazing toen we uit de box waren en deze lijn zich strak trok. Keurig draaide de kop zich in de wind en werd voorkomen dat we achteruit de haven uit moesten varen (en keren is met zo’n wind al helemaal lastig). Het kan de volgende keer nog beter. Vooral omdat de bemanning er last van heeft dat ze niet op meer dan twee plaatsen tegelijk kan zijn terwijl er op minstens drie plaatsen wat moet gebeuren (loefzijde achter inclusief motorbediening, loefzijde voorkant en lijzijde achterkant). Goed om te weten dat er meer handen onderweg zijn!

Rustig voeren we op de motor de haven uit en de Schlei af. Plan was om bij de veiligvaarwater ton in de monding (Schleimunde) de zeilen te hijsen. Daar waren we net mee bezig of een forse regenbui barstte los. Net op tijd hadden we onze zeilpakken, voor het eerst ook inclusief de zeilbroeken, aangetrokken. Zeilen omhoog en koers uitgezet. Bui trok over maar daarmee was de wind ook afgenomen.Pas een half uurtje later kwam de voorspelde windkracht vier terug. En toen schoten we ook lekker op. Anderhalf uur spoten we met halve wind naar de Kieler Bocht met snelheden altijd boven de zeven knopen; gemeten topsnelheid 7,9.

Net toen we hadden gekeken hoe we het Kieler fjord, een drukke zeeroute, in moesten varen brak er weer een bui los. Wind draaide zo dat onze koers haast aan de wind werd en nam even toe tot wel kracht zes.In de kajuit gleed alles van tafel en de Tilda liep uit het roer (en draaide netjes in de wind). Even in de stortregen de motor erbij en de fok wat kleiner en de zaak was weer helemaal onder controle. Maar de bui was ook voorbij en met een windkrachtje twee voeren we het fjord in.

Zo’n rustige snelheid geeft weer de ruimte om naar het overige scheepvaartverkeer (en andere bezienswaardigheden) te kijken. Allereerst is het inderdaad een drukke route en werden we gepasseerd door grote vracht, veer- en cruiseschepen. Maar helemaal aan de andere kant van het scheepspectrum lag het water ook vol met Lasertjes die bezig waren met zeilwedstrijden (of trainingen daarvoor). Hier in de Oostzee waren in 1972 de Olympische zeilkampioenschappen en er wordt nog steeds druk getraind. Laatste vermeldenswaardige bezienswaardigheid waren de rugvinnen van twee bruinvissen die onze boot al zwemmend passeerden. (Al blijkt dat toch weer niet zo bijzonder; las op nu.nl dat er gisteren ook een bruinvis in de grachten van Den Helder is gesignaleerd.)

Ten hoogte van de Oostzee badplaats Laboe de zeilen laten zakken en daarna na een veerboot (uit Zweden of Noorwegen) de vaargeul overgestoken. In de jachthaven geen boxen maar lage steigertjes. Wel moesten we goed turen naar een groen bordje; pas de tweede havenstraat vonden we een plekje (dat morgenochtend tot 11 uur vrij is). De Nederlandse buren pakten een lijntje aan en zo lagen we snel in deze moderne jachthaven. Boot opruimen, aanmelden, boodschappen doen en een biertje op een terras volgden. Daarna flaneren over de boulevard van deze echte oude badplaats. Om eens wat anders te eten stelde Ellen voor een Aziatisch restaurant te bezoeken. Dat beviel! Zeker ook omdat ondertussen de vracht, veer- en (nu vooral weer vrolijk geverfde) cruiseschepen voorbijvoeren. Daarna moe en voldaan terug gewandeld naar de Tilda.

Woord van de dag: Seenotretter! Probeer dat maar eens in goed Duits uit te spreken en niet aan een otter (of ander dier) te denken. Morgen is het hier zelfs Seenotrettertag. Omdat deze dag “pas” om 11 uur begint zal deze KNRM “Redder op de wal” deze festiviteiten helaas moeten missen.