De eerste nacht op de boot was wat onrustig. Het was warm en doordat alles open stond waaide er ook een frisse tocht door de boot.

Rustig ontbijten – Griekse  yoghurt met krokante muesli – en zeilplannen maken. De verwachting was goed; hele dag zonnig en een oostenwind kracht 3. De plaats Orth, op het eiland Fehmarn, leek ons wel wat. Maar om het eiland heen was te ver dus kozen we de route onder de brug door.

Om kwart over elf hadden we de zeilen gehesen (nadat we eerst de reeflijnen hadden moeten losmaken) en zetten we aan de wind koers naar de vaargeul voor onder de brug door. Snelheid ergens tussen de 4 en 5 knopen.

Voor de brug hadden we wel drie keer alles gecontroleerd. Doorvaarthoogte van de brug is meestal zo’n 22 meter en wij zijn 18 meter hoog. Ook het bord naast de brug gaf 22m als doorvaarthoogte. Vertrouwen dan maar al die informatie. En dat valt niet mee; op het oog leek het toch echt niet te passen. Zucht van verlichting dus toen we probleemloos aan de andere kant van de brug waren.

Ohrt was toen al snel dichtbij maar om nog wat te oefenen met de zeilboot nog even een paar slagen gemaakt en ondertussen een boterham gegeten. Daarna de smalle vaargeul naar Ohrt opgezocht.

In de haven werden we opgewacht door een vriendelijke havenmeester die ons hielp bij een plaatsje langszij aan de handelskade. Inmiddels is het wat vol in de haven en liggen er 2 schepen bij ons langszij.

Na een schnitzel en visje met bier en een korte wandeling door het dorpje drinken we koffie aan boord. En luisteren we naar de lokale eilandsfluitiste die op een bankje zit met haar hond. Het is wat frisser dus hebben we inmiddels wel lange mouwen aangetrokken.

Net na 9 uur verliet onze wagen de Orehof. Niet nadat, natuurlijk, we de achterblijver hadden wakker gemaakt voor een afscheidskus.

Tot in Duitsland kende de reis alleen maar voorspoed. Daarna werden we door Googlemaps over binnenwegen geleid om file te vermijden. Inmiddels ook tijd voor koffie. Kwamen we in een vrijgezellenuitje terecht die met Hamburgers, Strammer Max, worsten en nasi gingen ontbijten. De serveerster annex kokkin had het er maar druk mee. Tussendoor werden twee mokken zeer Duitse koffie gebracht.

Weer terug op snelweg [1] waren de files nog niet voorbij. Vooral het gevolg van wegwerkzaamheden en vakantiedrukte. Behalve een kwartiertje rust voor de meegebrachte boterhammen bleven we dus maar in de auto zitten. En zo kwamen we net na half vijf aan.

Toen wachten voor de administratieve afhandeling. Bleek Tilda, onze boot voor de komende welen, aan het einde van de stijger te liggen en de bagagekarren allemaal druk in gebruik. Met drie keer heen en weer lopen was de bagage er ook.

Bij de overdracht werd gelijk duidelijk dat onze bijboot dit jaar geen motorpech zal kennen. Een hele opluchting! De geserveerde buitenboordmotor is namelijk al stuk en wij kregen de motor dus niet. Wel hebben we de boot en peddels.

En toen hadden we nog 40 minuten voor boodschappen. Net na 8 waren we klaar. En toen in het dorpje eindelijk rustig zitten. Om te eten. En bij een stuk vlees of smaakte het eerste biertje goed.

Om half elf zijn we met de boodschappen op het schip en is het bed opgemaakt. Tijd om nog even wat te drinken!

Met zijn drieën rijdend gaat de reis behoorlijk vlot. Serieuze vertraging alleen bij de Gotthard tunnel waardoor de jongste chauffeur in zijn “shift” van twee uur nog geen 100 kilometer, maar wel door de 17km lange tunnel, rijdt. Navigatieproblemen hebben we pas in Nederland waar we even de “verkeerde kant” oprijden op de A15.

Thuisgekomen valt de stormschade mee. Vooral de bijna omgewaaide, en nu scheef staande, boom in de voortuin van de buren valt op. We drinken nog wat en stappen dan het ons zo vertrouwde bed weer in.

We doen deze laatste dag rustig aan. Ellen stapt nog 1x bij mij in de Dinghy. We gaan afval wegbrengen, brood halen en (zonder succes) op zoek naar een nieuw harpje voor de fok. En natuurlijk nemen we ook een kopje koffie.

Terug aan boord blijkt er geen animo meer om te zwemmen. Wel worden, in de relatieve koelte vast de tassen gepakt. Dat scheelt weer straks in de warme haven.

Rond 12 uur haalt Mirjam het anker op en motoren we de baai uit. Daarbuiten blijkt een lekker windje te staan. Snel de zeilen omhoog en aan de wind verder met snelheden tot 7 knopen. Dat geeft, voor het eerst, wat buiswater. Dat we dat niet gewend zijn blijkt wel uit het feit dat we het Luik van het vooronder niet goed hebben afgesloten; zo komen er enige spetters op een net gepakte tas. Ook is lunchen een toer met deze koers; de tomaten rollen vanzelf naar lij.

We zijn er dus sneller dan gedacht. Nog even tanken en achteruit in parkeren en de vaartocht zit er voor dit jaar op. De boot wordt opgeruimd, de bimimi opgevouwen en de sprayhood weer rechtop gezet. Nadat de auto is opgehaald en ingeladen zijn we om half vijf klaar om te vertrekken.

Het wordt uiteindelijk kwart voor negen. Dat heeft te maken met een booteigenaar die ons laat wachten, die geen Engels spreekt en een oude beschadiging in onze schoenen schuift. En een afwezige manager van het verhuurbedrijf. Ellen wordt, en dat is zeldzaam, zichtbaar boos over het onrecht. Wij hadden (ondanks nonchalance en tegenzin van manager en eigenaar) bij afvaart natuurlijk beter moeten controleren en ervoor zorgen dal alles geregistreerd werd. Voorgestelde oplossing: even EUR 300 contant overhandigen. Maar dat willen we, met de borg nog bij de manager en zonder bewijs voor onze verzekering, niet. Gelukkig kunnen we, na bemiddeling van Alessandro die prima vertaald, de impasse doorbreken en weg met de afspraak dat het geregeld moet worden.

We komen hierdoor niet zo ver als we hoopten. Bij Genua overnachten we in een AC hotel. We doen ons rond middernacht met ons 4-en tegoed aan lekkers uit de minibar in de wetenschap dat er nog 11 rij-uren worden voorspeld. Enige vertraging is echter waarschijnlijk.

Lagen we gisteren in de haven wel heel rustig, deze nacht was het tegenovergestelde. In de nacht ging het flink waaien, de boot rolde flink en wij dus ook in onze kooien. Je begrijpt zo wel wel waarom beroepszeilers hangmatjes hebben, kan de boot bewegen en jij stil liggen. In de nacht heeft Joost nog alle was binnengehaald, daarbij nog net Lukas zijn badlaken gered van een tochtje op zee.

Uiteindelijk aardig uitgeslapen hoewel ook in de morgen er nog een forse wind stond. Kans op het kopen van brood in deze kleine baai leek ons uitgesloten en met die wind wilden we graag gaan zeilen. We hebben een aardig eindje gezeild tot het plaatsje Cavo waar we gingen ankeren voor de lunch. Die moest nog wel gekocht worden. Lukas en Mirjam gingen zwemmen en Joost en ik met de dinghy naar het plaatsje. We legden aan in het kleine haventje, genoeg plek voor onze kleine dinghy. Wat rondgelopen, maar winkels waren om 2 uur ’s middags natuurlijk dicht. Toen maar een pizza gekocht om mee te nemen. Bij onze dinghy gekomen sprak een zogenaamde havenmeester ons aan: wat we daar deden. We zeiden dat we weggingen en alleen even pizza hadden gehaald. Of we voortaan ons wilden melden via de marifoon op kanaal 9. We knikten braaf: ja. Nota bene, melden via de marifoon voor een plaats voor je bijboot! Het moet niet gekker worden hier in Italië.

Enthousiast werden we door de kinderen begroet toen ze de pizzadoos zagen. Binnen een mum van tijd hadden we hem buit gemaakt. De wind was nog meer aangetrokken en Lukas wilde wel zeilen. Als je jong en van het mannelijk geslacht bent wordt iets pas leuk als het hard gaat. En jawel, Lukas had het record van deze vakantie: 8,4 knopen was de maximale snelheid die hij haalde. Ook met nog een behoorlijke vaart zeilde hij de baai bij Porto Azzurro binnen. Voor ons gevoel, nu we er voor de vierde keer zijn een soort thuishaven. Hoewel dus de haven links laten liggen en in de baai geankerd.

Het plan was om deze avond naar het bergplaatsje Capoliveira te lopen. Op 160 meter niet heel hoog, maar in deze baai wel 1 van de hoogste plekken. Het zou een erg leuke plaats zijn, een goede bestemming voor de laatste avond. Ik had al eerder een ‘goede’ kaart van Elba gekocht en gezien hoe we er via een wandelweg konden komen. Alleen moesten we een stukje langs een gewone autoweg. Om kort te zijn: de gewone weg was te gevaarlijk om te lopen en de andere wegen klopten ook niet met de kaart. Na wat mislukte pogingen terug naar onze dinghy en maar doorgevaren naar de overkant van de baai voor een restaurant in Porto Azurro. Twee keer heen en weer omdat we met z’n vieren niet in de dinghy passen. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd weer terug met de dighy. Mirjam en ik mogen altijd eerst, want Lukas kan makkelijk in zijn eentje achterblijven. We waren nog maar net op weg toen de motor er mee ophield. Zaklamp erbij gehouden, benzine op! Geen peddels bij ons en we moesten nog een heel eind. Mirjam besloot te gaan zwemmen en ons te trekken al zwemmend. Het touw om haar middel geknoopt en daar ging ze. Wat een kracht en wat een tempo! Joost en ik stonden versteld. Het enige wat wij konden doen was haar aanmoedigen. In een boot waarvan de kuip vol zal met jongelui werd wel even vreemd opgekeken.

We waren er bijna toen Mirjam opeens riep: au, au. Ze was met haar hand blijkbaar langs een kwal gekomen. Dapper zwom ze door. Bij de boot wilde ze meteen Joost z’n mobiel voor het internet om op te zoeken wat je doet tegen een kwallenbeet ( de jeugd van tegenwoordig zoekt alles op op het internet, als moeder en dokter kan je daar niet tegenop). Uiteindelijk niet heel veel tips. Ze had al eerder gezien dat de muggenstick ook voor kwallenbeten was, dus dat er maar opgedaan. Ik kon haar alleen nog een dikke knuffel geven voor haar moed, kracht en zelfstandig oplossingsvermogen.

We dachten deze toch wel mislukte avond af te sluiten met een gezellig potje klaverjassen. Joost wilde wel dat de tafel eerst eens met een doekje werd afgenomen, want alles plakte. Bij het eerste rondje vloog door een windvlaag twee kaarten van de tafel (die niet meer plakte). Na een kleine zoektocht met zaklamp bleken de twee kaarten het ruime sop te hebben gekozen. Het was ons enige kaartspel en zo viel ook het laatste deel van de avond in het water!

Voordeel voor alle trouwe lezers, want we hebben toen maar ons blog bijgewerkt.