Waait er opeens ’s ochtends al een lekker windje. Ellen snel naar de boulanger, ik het water aftoppen en uit de kuip zand en zout wegspoelen. Niet veel later varen we, met 2 kinderen in bed en Ellen aan het roer, ondanks de dwarswind keurig tussen de meerlijn en onze buren weg.

Buiten de nette haven snel de stootwillen opgeruimd en de zeilen omhoog. Met ruim 6 knopen beginnen we aan de langste tocht uit onze zeilgeschiedenis. We willen terug naar Elba – dat is ruim 40 mijl!

Lekker zeilen is saai voor het blog. De wind varieert wat. Er passeren ferries. Er is enige windschaduw achter Isola Capraya. Een vis of dolfijn springt drie keer uit het water. Twee vrachtschepen halen elkaar voor onze neus in.

De kinderen kiezen voor de nacht voor een baai en dus varen we Marciana Marina voorbij. Maar inmiddels blijken er nog steeds flinke golven te staan en moeten we echt op zoek naar een beschut plekje. Die vinden we uiteindelijk in Golfo di Viticcio waar we op 14m ankeren.

Op het strand vinden we bij Ristorante Emanuel een eetgelegenheid. Naast pasta met tomatensaus, tonijn of zeevruchten wordt voor de verandering ook een stuk vlees besteld. Bij de op zich lekkere toetjes worden de beloofde aardbeien gemist.

Na terugkeer wordt er geklaverjast. Mirjam, dit keer spelend met haar vader, won weer.

’s Nachts steekt een flink windje op. De was aan de reling gaat flink te keer. Op tijd wordt ik wakker om de was binnen te halen; beter een vochtige handdoek dan geen handdoek. We liggen nog wel beschut maar golven die om de rots heen buigen zorgen toch voor enige onrust. Het anker ligt echter als een huis – dus we kunnen gerust gaan slapen. Slapen valt met de deining nog niet mee.

Gisteravond in Erbalunga de bakker en de Spar gespot. We konden wel weer wat voorraad gebruiken en nog eens met de dinghy in deze miniatuurhaven aanleggen was geen straf.

Op het Franse plein nog even franse koffie genomen. Ook onze zeilboot had dorst, geen druppel water meer in de watertank en het dieselniveau was onder de helft gezakt. Zonder water en zonder 220 Volt kon Joost zich ook niet meer scheren en ging er steeds meer uitzien als een echte zeeman. Een haven met alles erop en eraan was noodzakelijk. 10 mijl ten noorden van Erbalunga in Macinaggio was een grote haven met veel plekken voor passanten en werd ons doel voor de nacht. Nog iets noordelijker bevindt zich Cap Corse, het noordelijkste punt van Corsica. Er was nauwelijks wind, en dus op de motor de kaap bewonderd daarbij nog wat rotseilandjes omzeild (wat komen er toch veel uitdrukkingen uit de scheepvaart).

Nog even voor anker voor een duik. Maar na de verkenningstocht van Mirjam met in 1 duik 10 kwallen geteld vond de rest van de bemanning het opeens niet meer zo’n goed idee.

Dus terug gemoterd naar Macinaggio. Wat een fantastisch mooie ruime haven! Bij de ingang meteen contact bij de pomp met 1 van de havenjongens. Duidelijk gemaakt dat we diesel en een plek voor de nacht wilden. Alles werd meteen geregeld. Jammer dat de jongen die ons een plek in de haven aanwees ons niet begreep en ons pas veel te laat de meerlijn aangaf. Toen lagen we al behoorlijk scheef. Maar wij zijn als bemanning nu zo goed op elkaar ingespeeld, in een mum van tijd alles weer recht gebreid.

Heel tevreden gingen we die avond naar bed, de boot weer vol diesel en water, en wij allen door een heerlijke douche in de haven weer schoon achter de oortjes. Alleen het feit dat de boot stond als een huis was weer even wennen. Hoe val je in slaap zonder die rustgevende deining?

Iedere ochtend moeten we op broodjacht omdat het brood hier na 1 dag knuppert hard is. De baai waar we in liggen is heel populair bij strandgasten omdat de baai zo mooi is en vanwege het zandstrand. Ik wilde dat ook wel eens van dichtbij zien. Dus met de dinghy erop uit. Aanleggen en te voet verder. Geen bakker te bekennen. Alleen een strandtent met belegde broodjes. Ook zo gek niet voor een keer.

Een blik op het strand deed mij wel weer verbaasd staan. Waarom willen mensen op een eiland waar zoveel ruimte en kustlijn is allemaal hier op het strand zitten? De strandstoelen staan hutje mutje zeker 10 rijen dik!

Van deze exercitie hadden we het zo warm gekregen dat ik na terugkomst op de boot meteen een duik nam en mij daarbij enorm bevoorrecht voelde, zoveel ruimte en water om mij heen.

We gingen varen en wat bleek, het ging lekker waaien, zo’n 14 knopen en met een koers naar het Noord Westen gingen we wel 7.5 knoop. En dan zijn we opeens weer als een kind zo blij en zien we dat we in 4 uur naar Corsica kunnen varen. Even zoeken in de pilot en reisgids en de koers precies uitgezet op het plaatsje Erbalunga. Mijn reidgids vertelt dat een ansichtkaart van dit oude havenplaatsje overal op Corsica te koop is! Met andere woorden: dit is typisch Corsica.

De wind nam na een tijdje toch wat af. Uiteindelijk bereikten we Corsica in 6 uur varen. Voor een vrachtschip moesten we wel even uitwijken. Een ferry ging voorlangs en het leek mij wel leuk een trucage foto te maken waarbij het lijkt dat Joost deze opeet. Helaas door de deining en de vertraging in het afdrukken is de foto mislukt.

Ankeren buiten de vissershaven, want deze was alleen voor boten tot 7 meter. Maar onze dinghy kon daar mooi liggen. Wel apart hoe anders het is om ergens aan te komen waarvor je een eind over de zee hebt gezeild. Toch heel anders dan rond Elba naar een volgende baai te gaan. Ook leuk om te merken hoe anders Frankrijk dan weer is. Die platanen op een plein hebben ze toch In Italië echt niet! Of letten we niet genoeg op?  We kiezen voor een echt Frans restaurant, even wat anders. Maar ook hier genoeg pizzeria’s.

Als toetje eten we alle vier citroentaart met Merenque. Heerlijk! Hij smaakte, constateerden we, net zo lekker als Astrid het maakt. En Mirjam wist nog te vertellen hoeveel werk dat wel niet is.

De dag heeft niet zoveel bijzonders te melden. Er zijn voor de laatste week geen bijzondere tochten meer gepland, tenzij de wind flink aantrekt. Maar vandaag doet hij dat zeker niet en is de zon onbarmhartig warm.  Verkoeling zoeken door hard met de dinghy (op de motor) te varen, te zwemmen of met de zeilboot te gaan moteren zodat je zelf wind maakt door het varen zijn dan de enige mogelijkheden. Later toch nog geprobeerd te zeilen, zelfs nog een korte tijd 5 knopen gehaald, maar met een koers die aflandig was. Met ieder andere koers zakte de snelheid in of was het veel te warm. Voor de wind varen is ook niet uit te houden.

Wat een klaagzang, he! Soms verlang ik wel weer naar de Wadden. Maar daar heb je weer andere problemen, niet kunnen varen vanwege te harde wind.

De lucht was aan het eind van de dag anders dan anders. Er leken zich wolken samen te pakken. Soms zaten we even in de schaduw van een klein wolkje. Zou dit een bui worden? Van ons mocht het gaan stortregenen! Weerbericht nog gecheckt, nee geen buien op komst. Langzamerhand losten deze wolkjes ook weer op.

Ankerend in de mooie baai Fetovaia wachten we op de zon die achter de berg zou verdwijnen. Ja, vreemd genoeg verlang je hier vaak naar het moment dat de zon onder gaat. We hadden besloten weer eens lekker op de boot te blijven en te koken. Vanaf het moment dat de zon weg was was het ook heel aangenaam op de boot. Het was deze keer ook meteen veel minder klam, vochtig in de lucht. Iedereen leefde weer op. Lukas en Mirjam gingen zelfs binnen voor het Kolonisten kaartspel (omdat ze daar een grote tafel voor nodig hadden). Joost en ik lekker lezen bij een biertje. Joost had daarna wel een heel raar potje gekookt, maar tenminste heel anders dan het gebruikelijke Italiaanse voer.

Ieder gezin heeft wel zo zijn goede en minder goede eigenschappen. Een van onze goede eigenschappen is dat we met z’n allen heerlijk kunnen lezen, gezellig met z’n allen in de kuip. Dat hebben we dan ook gedaan met een zacht muziekje op en tot slot natuurlijk nog een potje klaverjassen.

Om 10 uur zou de buitenboordmotor wel klaar zijn was ons beloofd. Om kwart over 10 roeiden we daarom maar weer naar de kant. Het was druk in de haven, dat konden we zelf ook zien, en het zou nog wel een half uurtje duren. Tijd voor koffie in de havenbar; daarna lag de motor met een nieuwe schroef klaar. Toen we de (papieren) factuur bij de zwangere receptioniste hadden voldaan kregen we de oude schroef ook mee.
Snel via de boot naar het dorpje gevaren; afval weggooien en boodschappen doen. Na 100m hield de motor er mee op; was nu de benzine op. Viel mee-alleen het kraantje stond dicht.

Terug van de boodschappen bleek het belangrijkste vergeten: vers brood. Snel weer heen en weer maar nu bleek in de haven de benzine wel op. Het pompstation, bediend door een vriendelijke oude man, bood uitkomst!

Inmiddels was er een windje gaan waaien. Snel ankerop en de zeilen hijsen. Helaas hield het Noordoostenwindje er aan het einde van de baai al weer mee op. Gelukkig vingen we een mijltje ( en wat tijd) verder de verwachtte Zuidwestenwind. Met een lekker vaartje voeren we aan de wind in een drietal slagen naar Marina del Campo.

Bij het strijken bleek het rolfoksysteem niet te werken. Onderzoek van Lukas wees uit dat de val, die kennelijk wat ruimte had gehad, zichzelf in een strop trok. Nadat het grootzeil was gestreken met zijn tweeën op het voordek de val handmatig los halen en daarna gecontroleerd erop wikkelen. Gelukkig is er geen harde wind. Na deze succesvolle operatie lagen we een uurtje later dan gepland toch voor anker in de baai.

’s Avonds weer met de dinghy in 2 etappes naar de kant en naar een weer in Ellen’s boekje getipt restaurant. Kwamen door de wandelstraat in eens een vijftal ambulances met gillende sirenes voorbij. Er bleek een nieuwe ambulance in gebruik genomen en dat moest gevierd. Voor ijs en koffie naar een andere tent. Kwamen langs veel live muziek en een plein waar gedanst werd. Wij hebben het er op onze slippers maar niet op gewaagd.