We hebben geen kaartjes meer voor een Oerol voorstelling maar er is ook straattheater waar je zo heen kan zonder kaartje. Vanmiddag is er acrobatiek in West Terschelling. Maar we worden wakker met regen en de wind trekt ook behoorlijk aan. Ik haal in de haven genoeg broodjes zodat we een deel van de dag doorkomen zonder er echt uit te hoeven. Genoeg drukke dagen gehad, dus we zitten lekker binnen. De ochtend verloopt relaxt op een bedrijfsongevalletje na. De schipper heeft binnen al zijn pet opgezet en dan zie je als je naar buiten loopt niet dat het luik dicht zit. Een flinke bloedende hoofdwond tot gevolg. Gelukkig zijn er wel twee zogenaamde BHV’ers aan boord.

In de middag klaart het op en gaan we vol goede moed naar het centrum van West Terschelling. Op het plein bij de Brandaris staat er al een menigte in eeen cirkel in afwachting van de Franse acrobaten van Compagnie XY. Opeens zijn een paar de crikel binnnegdrongen en manen ze iedereen op de grond te gaan zitten. Zo kunnen inderdaad veel meer mensen het zien. Wij zitten opeens heerlijk in het zonnetje.

De voorstelling gaat over je laten dragen en het publiek is soms ook de klos. Loslaten en vertrouwen, niet zo makkelijk! Het publiek is enthousiast maar de 18 acrobaten genieten er ook zichtbaar van. Erg leuk allemaal.

Tussendoor wat spatten gehad, bij het einde barst er een bui los. Het applaus wordt bijna door de bui gesmoord. We duiken de Spar in voor wat boodschappen en gaan dan gauw weer even naar de boot. Een uur later gaan we weer op weg voor het restaurant dat we hebben gereserveerd. Met wind en regen tegen bereiken we het warme restaurant aan het plein waar we eerder nog heerlijk in het zonnetje zaten.

In de avond trekt de wind nog meer aan. Dat voelt in de haven best intimiderend: waag het niet je op zee te wagen. Nora en Eric waagden het wel om nog even bij ons langs te komen. Ze zitten wel nu met weer een groep mensen in een vakantiehuis hier in de buurt.

Wanneer ze weggaan zien we dat onze vlag op half elf hangt. De harde wind heeft gezorgd dat de ophanglus stukgetrokken is. Werk aan de winkel. Maar eerst naar bed.

Gisteravond kon Mirjam het niet laten om het duin nog even op te lopen en deze mooie foto te maken.

Zij vertrok om half 10 naar de Veerboot terwijl Marjolijn en ik een half uur later op de fiets naar Heartbreak Hotel, aan het strand in Oosterend, vertrokken. Het is bijna een uur fietsen. We hadden daar om half twaalf de voorstelling Het Strandbeest door Theo Jansen en het Calefax Rietkwintet. Het begon binnen waar Calefax op hun eigen instrumenten speelden en Theo Jansen vertelde over de ontwikkeling van de strandbeesten. Maar al gauw gingen we naar buiten om de de ontwikkeling van de beesten in een soort museumachtige setting te bekijken. En ondertussen maakte Calefax muziek op PVC buizen, waar ook de strandbeesten van zijn gemaakt. Ze vormden ook met meerdere fluiten een grote waar twee mannen aan beide kanten op bliezen en de andere de gaten open en dicht deden. Ook gingen we nog met z’n allen muziek maken blazend op pvc buizen. We eindigden op het strand waar het strandbeest losgelaten werd. Alles bij elkaar was het de mooiste voorstelling vanwege de vormgeving passend in de duinen, de bijzondere muziek, de interactie met het publiek. Ik las in een recensie: dit is op en top Oerol. Helemaal mee eens. Vandaar waar meer foto’s, maar ik begrijp net van Joost dat ook dit op tv in Podium is geweest. Ga het zien!

Hierna doken we het Heartbreak Hotel in voor warme soep. En onze fietstocht naar de boot onderbraken we in Midsland voor nog wat te eten en te drinken.

Marjolijn kookte deze avond op de boot en we konden zowaar buiten eten.

Wanneer ik uit de douche kom zie ik net Joost aan komen lopen. Wat een timing. Behalve dan dat het meteen begint te regenen. Joost is nu vrij de komende drie weken. Tenminste als hij de laatste dingen heeft afgewerkt!

De ochtend begon grijs terwijl we een foto binnen krijgen van Joost voor Rotterdam Centraal met een hele blauwe lucht.

Ik begon met een wasdag. Kleding wassen, douchen en de was in de droger. Steeds had ik mazzel dat er een douche, machine, of droger vrij was. Vreemd dat er allerlei mensen bij de machines zitten te wachten tot de was klaar is. Er staat duidelijk een tijd op wanneer het klaar is. Zo loop ik wel heel wat heen en weer. Van de boot naar het toiletgebouw en terug is al zo’n 1800 stappen, zegt mijn horloge.

We zien het weer langzaam opklaren. Mirjam gaat een wandeling maken door het bos. Ze geniet ervan en stuurt mooie foto’s door.

Marjolijn en ik lopen naar het groene strand waar we kunnen zien hoe ‘de keuken’ van een kunstenaar bij vloed is onder gelopen. Vorige week liep ik hier met Joost tijdens eb.

Van Joost hoorde ik dat de keuken gisteren bij Opium op tv was. We gaan lunchen bij de Walvis en daarna boodschappen doen. Als we terug zijn bij de boot zit Mirjam al lekker in het zonnetje in de kuip. Wij voegen ons daarbij.

We hebben nog een uur voor we weer moeten vertrekken voor de voorstelling Deep/End. Het is een half uur fietsen en we gaan langs het wad fietsen. We moeten Mirjam toch nog even wat meer van het eiland laten zien.

Onze routeplanner houdt er mee op omdat we geen internetbereik meer hebben. Het is even zoeken voor we weer de goede route hebben. We komen maar net op tijd aan. De voorstelling is in een grote schapenschuur waar aan een kant nog lammetjes staan die soms door de voorstelling heen mekkeren. Het is een voorstelling van jonge mensen, dansers en muzikanten en er werd heel goed gezongen. En wat wilden ze ons vertellen? Dat we het als individu niet redden. Het individu is failliet, leve het collectief.

Het is al bijna half 7 als we weer buiten staan. We besluiten naar West aan Zee te fietsen om in de strandtent daar wat te eten. Daar is ook het festivalterrein. Maar het is alweer koud geworden en het lijkt erop dat bij mooier weer het hier drukker geweest zou zijn. Een laatste fietstocht naar huis waarna we behoorlijk moe zijn, maar Mirjam blij is dat ze nog zoveel van het eiland heeft gezien. Morgen gaat zij weer naar huis.

Vanochtend was ik er het eerste uit. Te vroeg wakker. Dan maar een wandelingetje maken naar het dichtstbijzijnde duin met uitzicht. Dan moet je wel even gaan zitten om van het uitzicht te genieten.

De andere kant op kijkend kan je het opname terrein zien van het programma Opium.

De ochtend begint met lekker weer, maar de buien komen er alweer gauw aan. Na de koffie willen we eigenlijk boodschappen gaan doen, maar ik wil erbij zijn als de buren vertrekken. Niet voor 10 uur hadden ze gezegd. Het werd half 12. Maar de schipper wist van lijnen gebruiken en zo kwam hij heel netjes los van ons en tegen de wind in de haven uit.

Ondertussen heeft Wilma gebeld of ze een bakkie koffie kunnen komen drinken. Zij hebben net hun ontbijt op. Prima, we zetten opnieuw koffie en Mirjam gaat wel even boodschappen doen. Wilma, Marijke en Ruben vertellen over het aankomen in continue regen op de camping. Na zo’n dag vallen alle dagen erna heel erg mee. Maar ook leuke verhalen van voorstellingen die zij gezien hebben. Na een klein uurtje stappen ze weer op de fiets.

Wij hebben nog een uurtje voor we naar onze voorstelling gaan. Deze is dichtbij onze haven, net achter het Opium terrein, naast de Waddenkant. We gaan er dus lopend heen. Het is de voorstelling Bras van Bot. Sommige gezelschappen spelen al heel lang op Oerol en zijn publiekslieveling, daar hoort Bot ook bij. Ze maken een bijzonder soort muziektheater. Ze hebben van alles in elkaar geknutseld van instrumenten die bijna vanzelf gaan of vanuit een kast bespeeld worden. Je komt vaak ogen en oren tekort. En de moraal van het verhaal? De mens stort zich toch steeds weer in het ongeluk, de oorlog, er lijkt geen ontkomen aan. Niet erg opwekkend, maar komisch uitgevoerd. En de vindingrijkheid van deze mannen is erg grappig.

We hebben het meest droog gehouden, lopen in het zonnetje weer naar de boot waar we weer buien over ons heen krijgen. Ik moet het er maar niet meer over hebben. Mirjam kookt lekker voor ons.

Na het eten hebben we het plan om nog een wandeling door het bos te maken. Het blijkt erg koud en we zien af van dit plan en lopen naar het dorp voor koffie. Bij Hotel NAP vinden we een gezellige en warme koffiekamer..

De terugweg is aangenamer, de wind is weggevallen.