Om 8 uur ging de wekker. Dat was toch wel erg vroeg. Dus nog maar 10 minuten snoozen. En dan eruit en eerst ontbijten. Daarna inpakken, water bijvullen, opruimen, karretje halen en de bagage naar de auto brengen. Alles ging voorspoedig. Wel nog een klein half uur nagepraat met de eigenaar over onze fijne vakantie. Van controle was nauwelijks sprake.

Er moest nog een auto worden opgepikt in Stavoren. Met alle bagage is er slechts plaats voor twee in de Toyota. Dus Ellen en Marjolijn samen naar Stavoren. Terwijl in Koudum nog wat op de bootbuitenkant werd gepoetst. Daarna tegelijkertijd, maar op twee plekken koffiedrinken.

Inmiddels tegen enen vertrokken Ellen en ik uit Koudum. Via Lemmer de polder in. Omdat we wilden lunchen voordat we thuiskwamen besloten we nog even bij de Bataviahaven te gaan kijken. Een haven aan het Markermeer die we nu niet bezocht hebben maar die modern en ruim veel plaats beidt aan passanten. We lunchten op het terras bij De Cantine. En gingen daarna nog even de outlet Bataviastad in. Een belevenis die niet leidde tot aankopen en ook niet tot een verlangen voor snelle wederkeer.

Thuis werden we verwelkomd door de kinderen. Uitpakken en verhalen delen. En met Marjolijn tot slot van de vakantie samen eten van het lekkers dat de kinderen hadden uitgezocht en bereid.

Terugblik

We hebben een hele fijne vakantie gehad. Grote verschil met de Oostzee is dat er in de plaatsen van aankomst veelal iets te beleven is en dat bij minder weer er ook een wandeling te vinden is.

Het weer was de eerste week geweldig. Het begin van de tweede week was de wind zodanig hard dat we in Friesland zijn gaan motoren; een prima alternatief! Na een rondje IJsselmeer hebben we drie dagen (vier nachten) verwaaid gelegen in Stavoren – met twee wandelingen (naar een plek waar tenminste iets als een pannenkoek was te krijgen) zijn we dagen ook wel goed doorgekomen. Toch uiteindelijk, op wat buien na, maar twee echte regendagen.

Wel is ons inzicht in de weersverwachting in tien jaar fors verbeterd. Tegenwoordig kijken we in de App Windfinder al dagen vooruit naar de windverwachting – een verwachting die (veelal) vier keer per etmaal wordt aangepast. Allemaal, zeker aangevuld met buienradar, wel fijn. Maar het leidt er ook toe dat plannen regelmatig (moeten) worden aangepast. Met 14 havens in 21 nachten hebben we toch veel kunnen doen.

Ondanks het “binnendoortje” door Friesland hebben we een kleine 45 uur gemotord en daarbij (met deze “zware” stalen boot) 80 liter brandstof verbruikt. Toch echt behoorlijk minder dan we op de Oostzee deden. We hebben dan ook veel kunnen zeilen. Maar ook zijn de dagtochten wat korter – onze langste tocht dit jaar was afgelopen woensdag over het wad van Makkum naar Den Oever – zo’n 33 zeemijl.

Tenslotte nog iets over de boot. Hij zeilt heel erg goed en, als je goed trimt, is dan ook licht bestuurbaar. Op de motor wordt iets meer van de roerganger gevraagd. Het is uiteraard wel zo dat elk scherp (polyester) jacht sneller gaat maar een goede constante snelheid, belangrijk voor de planning, is te halen.
De tent over het middelste gedeelte is heel fijn. Al is het fris, toch kun je veel voor je gevoel buiten doen. Nadeel is wel dat activiteiten met het zeil, zoals het weghalen/plaatsen van huikje en het vastbinden van de reefknuttels erg lastig is omdat je niet op de tent kunt steunen.
Het grootste “nadeel” is ook al benoemd – je staat op het dek het grootzeil te hijsen en moet daarvoor eerst uit de kuip naar voren. Op het IJsselmeer staat bij windkracht vier toch wel eens een onaangename golfslag en dan is dat gewoon niet ideaal. Hijsen vanuit de kuip heeft toch de voorkeur.

Het is ons zeer bevallen. We hebben daarom voor eind augustus nog naar een weekje een boot gehuurd. Nu een scherpe Bavaria 36 onder de naam Nynke. Met de kinderen hopen we ook met dit jacht op de wadden te kunnen zeilen! We hebben er al weer zin in!

Na een warme nacht was het in de haven nog steeds warm. En ook was er geen zuchtje wind te voelen. Na de laatste boodschappen inclusief ijs voor in de koelkast snel het ruime sop gekozen; op zee is het in ieder geval koeler.

Tot onze verrassing bleek er buitengaats een lekker drie te staan. Snel het nieuwe grootzeil gehesen waarbij het gemak van de elektrische lier door matroos Lukas werd ondervonden. Ook de rolfok stond snel bij en aandewind zetten we koers richting Elba. Dat ging lekker; snelheden tot aan 7 knopen werden geregistreerd. En, omdat ook de stuurautomaat het goed doet konden we zelf heerlijk in de schaduw zitten.

Vlak voor lunchtijd viel de wind weg. Tijd om op de motor een baaitje op te zoeken; al snel gingen we soepel voor anker in een baai met zicht op Forte Focardo. Tijd voor een middagdutje/lunch/zwempartij/….

Toen dat tegen een uurtje of zes achter de rug was zetten we koers naar Porto Azzurro. Het plan was om in de baai voor de drukke haven voor anker te gaan en dan met de dinghy (ook wel tender genoemd) naar de kant te varen. Snel ging het bootje te water, werd de buitenboordmotor gemonteerd en werd zonder problemen proefgevaren.

Toen iedereen gedoucht had en stapten we gevieren in het (wat) kleine bootje dat ook bleek te lekken. Wat samengepropt werd de motor gestart; tenminste pogingen daartoe werden ondernomen. Maar wat er ook werd geprobeerd – de motor gaf geen sjoege. Omdat er al was losgegooid werd er met de handen peddelend terug naar het moederschip gevaren.

Ook na een nacht slapen deed de motor het niet (zodat er ook geen boodschappen konden worden gedaan). Toen de motor uit het water werd gehaald kwam er veel oliewater uit dat het achterdek goed vies maakte. Telefoontje naar de charteraar leverde de instructie op naar de werkhaven haven te gaan in dezelfde baai. Daar heeft Fabio in een goed uur de motor schoon gemaakt en nagekeken.

Daarna met de zeilboot doorgevaren naar de haven om boodschappen te doen. En met de laptop aan de stroom en Wifi foto’s aan dit blog toevoegen!

Na een eenvoudig doch voedzaam ontbijt, kregen we van de eigenaren het advies niet de Gotthardtunnel te nemen. De toegangsritten hiervandaan zouden ook gesloten zijn omdat er dan al file voor de tunnel staat. De wachttijd zou nu al 1.5 uur bedragen. Advies was om de Gotthardpas te nemen. Omdat we geleerd hebben af te gaan op het advies van locals, reden we even later over de pas. Zo konden we ook nog genieten van de omgeving, Joost nog even een sneeuwbal gooien en toch binnen het uur over de pas zijn. 

Na een paar Lago’s reden we door de Po-vlakte. Lukas vond dat de Italianen niet kunnen rijden wat Joost beaamde. Deze tocht had wat meer oponthoud door file’s bij wegwerkzaamheden. Er moet nog heel wat aan die hobbelige wegen gebeuren. Lang reed een ambulance met zwaailicht voor ons. Ik denk dat hij vanwege de hobbels niet harder ging rijden. Je zou er toch in liggen met een blinde darmontsteking!

Rond 5 uur reden we de haven van Punta Ala in. De haven was groot en we begrepen de aanwijzingen niet goed. Joost probeerde nog een irritante scooterrijder die steeds wilde inhalen van zich af te schudden, bleek het de eigenaar van de Jachtverhuur te zijn die ons de weg wilde wijzen.

Daarna begon een tijd van wachten (op een redelijk koel terras), afhandeling van allerlei papieren door de zeer relaxte Jachtverhuur eigenaar met een zeer gespannen en gehaaste eigenaar , de uitleg van de boot door de eigenaar in het Italiaans (Joost zijn Italiaans is beter dan het mijne), de bood volladen met levensmiddelen gekocht in de supermarkt in de haven, de auto wegzetten op een parkeerterrein buiten de haven.

We vonden het welletjes en gingen rond 21.00u op zoek naar een restaurant. Het ene na het andere bijna lege terras meldde dat ze vol zaten. We gingen ons afvragen of het lag aan onze reiskleding. Puf om even te douchen en iets gezelligs aan te trekken hadden we niet gehad. Langzamerhand stroomde de haven vol met opgetutte Italiaanse dames en (in mindere mate heren). Allemaal met schoenen met hakken die je onmogelijk comfortschoenen kan noemen en waar je al helemaal niet een boot mee op of af kan. Van alleen de aanblik kreeg ik pijn aan mijn voeten. Gelukkig vonden we nog een restaurant met aardige bediening, die vertelde dat je op zaterdagavond vanwege de uitgansdrukte altijd moet reserveren, maar dat ze over een uur wel een plekje voor ons hadden. De tijd was makkelijk te vullen op een terras een een groot glas bier.