Je hebt van die dagen dat alles tegenvalt, maar als je goed kijkt valt dat ook wel weer mee. Een dagje Norderney, we kunnen rustig aan doen. We moeten van deze plek langszij rond half twee wegwezen. Genoeg tijd om een nieuwe plek te vinden.

Na het ontbijt lopen we naar het toiletgebouw en op de terugweg zien we een mooie vrije plek, met ruime aanvaarroute. Die is voor ons, denken we, dus opschieten. We gooien onze lijnen los en de buurman is opgelucht dat we nu al vertrekken. Hij was duidelijk bang dat we, als hij weg wilde, niet op onze boot zouden zijn. Even later liggen we en hebben tijd voor koffie en een boek of puzzeltje. De ochtend verstrijkt zo en we maken plannen voor de middag. We hebben wat boodschappen nodig en een bouwmarkt of ijzerwarenzaak voor een verbetering aan de stuurautomaat die nu makkelijk losschiet. We kunnen het lopen, maar dan moeten we ook met alles sjouwen en we willen ook nog wel wat van Nordeney zien. De oplossing is een fiets huren via een app. We instaleren de app en na een lunch vertrekken we op zoek naar een fiets in de haven. Joost heeft er gauw een gevonden, maar mij lukt het niet. Helaas moeten we voor een volgende vrije fiets toch nog een stuk lopen, tot bij de supermarkt. Tel uit je winst.

Maar we laten de supermarkt wachten tot het eind. We fietsen richting de boulevard aan het Zuidstrand. Daar neem ik eerst weer even een rustpauze. Joost kijkt lekker rond en ziet waar wij gisteren met de boot aankwamen nu andere zeilboten aankomen.

Ik maak dankbaar gebruik van de openbare w.c.’s aan het strand, We fietsen verder langs de boulevard die een bocht naar het westen en noorden maakt. Nordeney is toch leuker dan we 15 jaar geleden vonden. Maar ja, verwaaid liggen met jonge kinderen, met ook nog veel regen maakt een eiland niet echt heel leuk. Nu is het echt zomerweer en zie je het eiland waarvoor het bedoeld is. Ik las wel al dat de Duitse waddeneilanden bestaan uit betonnen randen en strekdammen om te zorgen dat de eilanden nog blijven bestaan. Met regenachtig weer ziet dat er niet uit, maar vandaag met zon en mensen die in ‘strandkorben’ net boven het beton zitten en wij op de fiets over het betonnen fietspad, heeft dat toch wel wat. Wat wel bevreemdend is dat het een aangrenzend land is, maar dat de strandcultuur toch zo anders is.

Als het fietspad de boulevard verlaat parkeren we onze fiets, waarbij de fiets met de app op slot gezet kan worden, zodat niet iemand anders hem kan huren. De techniek staat voor niets. Joost maakt zich wel even zorgen want zijn telefoon is bijna leeg. Dan heb je wel een fiets gehuurd en op slot gezet maar kan je er straks niets meer mee. Toch gaan we zitten op het terras van een strandtent. Het water liep al in onze mond van wat er op de kaart stond. Joost vraagt zich af hoe laat de bouwmarkt eigenlijk dicht gaat, 17 uur is op google maps te vinden. Helaas, hij wil perse daarheen, dus we verlaten het terras en stappen op de fiets. We komen daar tien voor vijf aan. Helaas, ‘leider’, het personeel staat al buiten af te sluiten. Tja, ze hebben een feestje en gaan wat eerder dicht, leider. Scheisse, vond ik meer toepasselijk. We fietsen maar door naar de supermarkt. Het is weer even wennen een duitse supermarkt. We hadden geloof ik onze boot op z’n hollands moeten vullen met onze geliefde levensmiddelen. Opvallend ook dat we hier nauwelijks alcoholvrij bier kunnen vinden. Terug bij de haven willen we daar onze fiets inleveren via de app. Leider, of te wel scheisse, gaat dat niet met mijn fiets. Die moet teruggezet op de plaats waar de fiets opgehaald was, dus bij de supermarkt!, Joost heeft nog energie om met mijn fiets terug te gaan.

Na dit alles hebben we wel zin om ergens en voor ons bereidde maaltijd te nuttigen. We willen het restaurant in de haven wel eens proberen. Maar eerst even nog was in de wasmachine gooien waarvoor we al munten hebben gekocht. L of S , is iemand twee machines tegelijk aan het vullen, waarop ik nog zei dat ik dat niet zo ‘net’ vond. Dan maar eerst eten, we verwachten een echt zeilcafe. L of S bleek dat niet het geval. Een hele chique tent waar ze geen plaats voor ons hebben. Tja, ‘wochenende’ dus druk. Maar misschien was Joost zijn korte broek niet chique genoeg. We hebben ook helemaal geen zin in een chique maaltijd. We hebben nog eten aan boord om klaar te maken wat Joost doet.

En dan zijn we toch weer heel blij met ons terrasje aan het water. Joost maakt nog profisorisch de stuurautomaat, hij spant de aanhaakbanden over het dek voor onze zeetocht morgen. Ik loop nog een aantal keer naar de wasmachines zonder resultaat. Leider.

En dan komen eindelijk de buien waar zo lang op gewacht was. We houden er dus rekening mee dat de zeilpakken weer eens aan moeten. Aangekomen op zaterdagochtend in Monnickendam hangen daar ook de donkere wolken.

Ik ben blij dat ik aan mijn theewater voelde dat de gasfles bijna op kon zijn. Laat ik vast koffiewater opzetten en hopen dat daarbij blijkt dat het gas op is. Een paar tellen later gaat het gas vanzelf uit. Inderdaad leeg. Zo kon ik in onze haven nog snel even de gasfles omwisselen. En dan ben ik verbaasd hoe weinig zo’n gasfles kost in deze tijd.

Als we wegvaren zien we de bewolking steeds meer wegtrekken naar het zuidoosten. En gauw zitten we heerlijk in het zonnetje. Een mooi bootje wordt door Joost met de camera vastgelegd en later op de site vaarfoto gezet.

Met een windkracht 3 uit het noordoosten en later meer uit het noorden hebben we een extra slag te maken om bij de Marker Wadden uit te komen.

Er is nu buiten het seizoen genoeg plek in de haven van de Marker Wadden. We komen aan op een tijdstip dat de dagjesmensen net weer vertrokken zijn. Eerst nog even rustig zitten lezen in de zon. Een bootje aan de overkant trekt onze aandacht. Deze voert het vlaggetje wit met een rode stip.

Dat betekent dat de boot ‘single handed’ ,door 1 persoon wordt gevaren.

Echter de naam van de boot is: Two. Oh ja, natuurlijk: me and my boat. Even later stappen er twee mensen in. Het vlaggetje wordt meteen weggehaald. Het leek erop dat een vrijwilligster werd opgehaald

We gaan nog even wandelen en vogels spotten.

Aan de richtingaanwijzers hebben we niet zoveel.

We zijn niet zulke vogelkenners maar de zilverreiger die we zien vliegen herkennen we. We zien nu pas daarachter de skyline van Enkhuizen.

Het is weer genieten hier te zijn.

Terug op de boot hoeven we geen moeite te doen voor het eten. Thuis namen we een portie chili sine carne uit de vriezer mee. Opwarmen en klaar. We zitten gezellig binnen te lezen als we opeens door ons raampje zien dat het weer volle maan is.

We worden wakker van langdurig gekrijs van een kind. Ouders/verzorgers (we moeten correct blijven) krijgen er geen vat op. Hoewel al naseizoen, rondom ons liggen allemaal boten met kinderen. We herkennen het heerlijk spelen van de kinderen rond de boot en het water, maar niet het gekrijs of zijn dat vergeten.

Hoewel geen wind vertrekken we op tijd zodat we weer heerlijk rustig in/op onze eigen bubbelboot zitten. We proberen nog even te zeilen maar gaan uiteindelijk toch maar motoren. Met de stuurautomaat aan kunnen we ook nog beter voor op de boot zitten om wat wind te vangen. We kunnen tegelijk nog wat klusjes doen, oa de rubbers van de ramen door nieuwe vervangen.

Omdat er zo weinig wind is kunnen we terug in de haven goed ons voorzeil eraf halen. We hebben dit seizoen met de genua gevaren. Dat is een vrij groot voorzeil. Het is alleen ook al een oud zeil met al meerdere reparaties. Nu was er ook een strook aan de bovenkant losgescheurd. Daar willen we de zeilmaker naar laten kijken. Heeft repareren nog zin? Het is nog een heel gedoe zo’n groot zeil over de steiger naar de kant te krijgen alwaar we hem opvouwen. We kunnen het zeil bij het havenkantoor inleveren zodat de zeilmaker deze maandag daar kan ophalen. Wat zijn we toch blij met deze haven, alles gaat hier altijd gemoedelijk en praktisch.

Hierna moeten we nog het andere voorzeil uit de boot tevoorschijn toveren en bevestigen. Dit is een high- aspect fok, die een stuk nieuwer is en waar we vorig jaar prima mee gevaren hebben. Joost moet maar eens uitleggen wat de verschillen zijn. In ieder geval hangt het van de windkracht en je koers af met welk zeil je beter zeilt. Leuk voor wedstrijdzeilers die dan tijdens de toch het zeil wisselen. Dat gaan wij never nooit doen. We gaan nog wel een weekje weg met de boot begin oktober en dan gaan we maar eens kijken of er grote verschillen zijn.

De vakantieperiode is voorbij en zodoende zijn er ook weer meer activiteiten in het weekend waardoor een weekendje zeilen er niet altijd in zit.

Maar het mooie weer is nog niet over en zodoende besluiten Marjolijn en ik een paar dagen naar Monnickendam te gaan. Zonder Joost ga ik niet varen. Maar je hoeft niet per se uit te varen want Monnickendam heeft veel te bieden.

We vermaken ons met wandelingetjes over het groene schiereiland Hemmeland, ploffen neer bij de strandtent Strandvier en wanen ons daar op Bali terwijl Jamaica ook niet ver weg is.

We zwemmen vanaf een van de strandjes en dineren op ons terras aan het water.

Het openen van de fles Prosecco kost ons heel wat moeite, uiteindelijk kunnen we toch proosten. Een avondwandelingetje door Monnickendam leidt langs de ijstent voor een toetje. En tijdens het wandelingetje ontdekken we ook nog de Joodse begraafplaats waar we met de auto altijd langsreden maar nooit als zodanig herkend hadden.

En zo vermaken we ons hierna nog 1.5 dag.

16 augustus 2019, Sjkolden – Flam, 112 km

Wakker worden en kijken hoe het uitzicht is op deze ochtend: mooie laaghangende wolken boven de fjord. Het geluid van de fluitketel wekt Joost zodat ik hem kan feliciteren met z’n 23 jaar ouderschap en hij mij. Bij het ontbijt kan Joost het niet laten om een verjaardagslied te gaan zingen. Ik maak er maar een videootje van en zet deze in de familie-app.

We rijden al op tijd weg via de smalle weg langs het fjord itt de brede weg aan de overkant. We gaan ook door meerdere smalle onverlichte tunnels. We komen na 30 km de waterlijn volgend uit in Ornes waar we de oudste staafkerk (1130) willen bezichten. Staafkerken zijn afgezien van 1 in Zweden en 1 in Engeland alleen te vinden in Noorwegen. Er zijn er nog 28 en deze is dus de oudste en een UNESCO wereld erfgoed. Staafkerken zijn bijzonder vanwege hun constructie, gebouwd van houten pilaren.

Na de camper geparkeerd te hebben moesten we nog 15 minuten naar boven klimmen tussen fruitbomen door. Het was heerlijk zacht weer, de zon kwam steeds meer door en je voelde dat fruitbomen hier goed kunnen gedijen. Natuurlijk moesten we ook voor dit kerkje weer kaartjes kopen, maar we kregen er wel een korte rondleiding bij. Deze staafkerk was de 4e kerk die op deze plaats werd gebouwd. Deze keer hadden ze voor het eerst de palen niet in de grond gestoken maar op een ondergrond van stenen gezet en was daardoor veel langer houdbaar. Binnen vond ik de kerk heel bijzonder, het is toch net of je de middeleeuwen binnen stapt.

Door ons waterprobleem in de camper was het wel fijn dat er tegenover de kerk een gezellig cafetje was voor de koffie. Bij een onbemand straatkraampje kochten we frambozen en toen de camper in om even daar beneden in de rij te gaan staan voor de veerpont naar de andere kant. Hij was net weg en we moesten best een tijd wachten wat buiten op een bankje in de zon nog zo gek niet was. Toen de pont er was bleek dat alle auto’s er achteruit op moesten rijden en de toerit was best smal. Maar goed dat ik zo’n goede chauffeur heb.

We gingen verder op weg naar het plaatsje Flam, waar we een beroemde treinrit willen maken. Om daar te komen reden we wel door 4 tunnels en namen we nog 1 pont. De langste tunnel was bijna 25 km lang en daarmee hadden we door de langste autotunnel ter wereld gereden. In Flam was de camping snel gevonden. Voor een heleboel geld (het is hier nl een topattractie) mochten we onze camper voor een nacht stallen. Het was inmiddels al 3 uur en we wilden vandaag nog met de trein gaan, een ritje van een uur heen en een uur terug. Nadat we de kaartjes hadden gekocht nog even ergens wat gegeten en gedronken en Lukas gebeld om hem te feliciteren met zijn verjaardag.

We stapten wat laat de trein in en die bleek bomvol te zitten en het was er snikheet. We konden nog ergens tegenover elkaar zitten, maar niet meer bij het raampje. Joost begon toch te glimmen toen de trein wegreed. Alleen al het geluid van een wegrijdende trein kan hij erg van genieten.

Deze trein klimt over 20 km 860 meter omhoog door een smal dal watervallen passerend en op het traject zitten wel 20 tunnels. Je ziet soms meerdere tunnelbuizen boven elkaar liggen.

De heenweg was niet aangenaam en we konden niet zoveel zien. Halverwege was er een ‘fotostop’ waarbij je naar buiten mocht om een waterval te bewonderen. Opeens ging er Noorse muziek klinken en stond een Noorse bosnimf naast de waterval te dansen. Het was hilarisch, al die mensen trein uit, foto’s maken, trein weer in en trein weer rijden. En toen hoorden we de muziek nog omdat mensen fimpjes hadden gemaakt en die gingen bekijken.

Op het eindstation van dit traject stapten de meeste mensen gelukkig over op een andere trein en zaten we terug in een hele lege trein. Raampjes open gezet en heerlijk rond kunnen kijken. Nu zagen we ook het fietspad goed langs het spoor lopen. Je kon boven een fiets huren en lekker naar beneden rijden. Joost heeft heel veel foto’s gemaakt. Ik weet niet of we nu waar voor ons geld hadden, ongeveer de helft van de treinreis zaten we in een tunnel! En dat na al die tunnels overdag. Zouden wij nu last van tunnelvisie krijgen?

Er bleek zowaar bij opstaan al een aardig windje te staan in de haven. Na nog een paar boodschappen bij jawel ‘De Spar’ gedaan te hebben vertrokken we met als doel het eilandje Capraia. Ooit een gevangeniseiland geweest maar sinds de jaren tachtig omgetoverd tot Nationaal Park en toeristische trekpleister. Het ligt 20 mijl ten noorden van Elba. Dat is zo’ n 4 uur varen als je zo’n 5 knopen per uur vaart.

Helaas bleek de eerdere wind een landwind waar we op zee niets meer van merkten. We hebben een tijd gemoterd waarbij we de eerste dolfijn (en hopenlijk niet de laatste) van deze vakantie zagen. Hij was helaas snel verdwenen.

De laatste 10 mijl stak er toch een lekker windje op en koersten we zowaar met 7 knopen op Capraia af. Een rotsachting eiland wat rechtop uit de zee steekt. Boven de haven het dorpje met vuurtoren en indrukwekkend fort. We hadden nog zin in zwemmen en wilden ook wel weer eens een wat koelere nacht en besloten daarom voor anker te gaan buiten de haven. Volgens onze pilot kon dat bij rustig weer zeker, je kon alleen wel wat last hebben van het rollen van de boot. Er kwamen ook meer boten liggen voor de nacht, dus dat stelde ook wel gerust.

We moesten vandaag om aan land te komen dan eindelijk de dinghy gaan uitproberen met de motor die gerepareerd was. De motor was nog steeds niet makkelijk te bedienen en wanneer je hem uit z’n vrij haalde ging hij er vandoor. De dinghy bleef ook water maken en we konden er met max 3 personen in. Mirjam die altijd graag de dinghy bestuurde liet dat nu liever aan Joost over.  Heen en terug bleef alles behalve onze voeten droog.

Het anker hield die nacht goed maar het rollen van de boot was voor mijn nachtrust niet zo goed. Op een beetje deining slaap ik heerlijk, maar dit was net te veel van het goede.