Iedereen weet dat Napoleon naar Elba verbannen is. Maar wie weet dat hij daarbij een fantastische villa op een hoog punt in Portoferraio had met een mooi uitzicht? Nu weet iedereen die mij kent dat ik gek ben op een mooi uitzicht. Dus die villa van Napoleon wilde ik wel zien. En dat Napoleon daar verbleef spreekt natuurlijk ook wel tot de verbeelding. De avond daarvoor gevraagd of er iemand met me mee wilde, redelijk vroeg vanwege de warmte.
Iedereen zou nog wel zien, dus vertrok ik alleen, na Joost nog wel instructies gegeven te hebben dat hij de rest van de boodschappen nog even moest doen. De bakker had ik inmiddels al gehad. De wandeling van de haven naar boven liep door allerlei echt Italiaanse steegjes met dito was aan waslijnen. Tussen huizen door had ik uitzicht op de haven. Boven gekomen had ik even uitzicht op de zee aan de andere kant van het fort. En toen stond ik opeens voor de villa van Napoleon, tenminste aan de achterzijde. Daarnaast was een hek met daarop de openingstijden: alle dagen geopend behalve dinsdag. En het was natuurlijk dinsdag. Dat ik de villa niet in kon was tot daar aan toe, maar de mooie tuin met …….uitzicht ging ook mijn neus voorbij. De terugtocht ging vrij snel langs allemaal lange brede trappen. Bij de markthal met supermarkt gekomen, bleek Joost net bezig met de boodschappen. We namen op een terras een lekker bakkie koffie en liepen naar de boot waar de kinderen inmiddels uit de veren waren. Nog even water tanken en we konden vertrekken.
Er was weinig wind en de verwachting was dat er ook niet veel wind zou komen. Ons doel was een haven niet ver weg en dan eerst ankeren in de grote baai daarvoor om lekker te zwemmen, lezen, luieren enz.
Aan het eind van de middag voeren we de grote haven van Marciana Marina binnen. Na marifooncontact werd ons snel een plek in de haven aangewezen. We lagen goed, maar het was haast niet uit te houden van de hitte. We gingen maar snel in het plaatsje in de schaduw maar met uitzicht op de haven wat drinken. ’s Avonds dan voor Lukas eindelijk in een echte pizzaria gegeten. Het was er erg druk, maar ze hadden er goede pizza’s. Wij hadden de indruk dat in Italie ze ieder tafeltje in een restaurant per avond maar 1 keer bezet hadden. Hier was dat zeker niet zo. De obers liepen hun benen uit hun lijf om steeds iedereen maar snel te bedienen. Na een klein uur stonden wij dan ook weer buiten. Tijd genoeg voor Mirjam om een leuk jurkje te scoren.