De Aquamarijn als toevluchtsoord. Onze badkamer wordt gerenoveerd en bij de buren zijn ze al langer aan het verbouwen. Is het dan niet heerlijk om het lawaai en het stof te kunnen ontwijken en uit te wijken naar onze boot. En in de haven is ook nog een douche. De planning was om er twee weken te bivakkeren. Maar ja, tussen door roept de stad ook nog wel eens en Joost moet gewoon werken.
De eerste dagen is het nog erg koud. Ik had wat buitenklusjes aan de boot gepland, maar dat is fijner met warmer weer. Binnen is het behaaglijk. Ik ga er alleen voor boodschappen uit. Op donderdag is het warmer en droog maar dat is de laatste maanden meer regel dan uitzondering. Goed om de kuiprand te schilderen. De schilder in Friesland had in oktober gezegd dat we dat voor de winter nog een keer moesten doen. Maar wij dachten, de kuiptent gaat er toch overheen, dan heeft het niet zoveel te lijden. Dit klusje bewaren we voor het voorjaar.
Dat ‘we’ gaat over mij. Ik haal duidelijk meer plezier uit dit soort klusjes. Ik loop eerst nog even naar de doe het zelf winkel in het centrum van Monnickendam voor nog een paar benodigdheden. Wat heerlijk dat zo’n winkel hier nog kan bestaan! Licht schuren had de schilder aangeraden en dan 1 laag erover. Niet heel moeilijk en na een tijdje kijk ik tevreden naar een glanzende kuiprand. Tijd om uit te rusten. Maar helaas niet tegen de kuiprand die nog 24 uur moet drogen. Ik nestel me helemaal in de kuipbak. Lekker uit de wind ook.
De Aquamarijn heeft een rustige winter achter de rug. Ze werd, nadat wij haar op 3 November hadden verlaten, rustig in het water gelaten op haar eigen plek. Geen grote stormen kwamen langs, geen extreme kou met ijsschotsen, geen hoog water waarbij ze los kon slaan. Ze hoefde niet geschuurd of geschilderd te worden. Wat een rust! De monteur kwam alleen een paar keer langs vanwege een kapotte keerkoppeling. Altijd fijn dat iets vlak voor de winter kapot gaat. Alle tijd om een nieuw onderdeel te bestellen en er weer in te zetten.
De bemanning had het wat drukker. De zeilen eraf halen, in huis opslaan. De vlaggenstok voor een deel opnieuw in de lak zetten, de reddingsvesten laten keuren, achter een verloren onderdeel aan van de pbl (baken in het reddingsvest) toen deze zich ongewild opende. Het aanvragen van een zeebrief.
Dit laatste heeft toelichting nodig. Nederland kent geen verplichte registratie voor pleziervaartuigen (tenminste vaartuigen met motor die niet harder gaan dan 20 km/uur) in tegenstelling tot veel andere landen. Er bestaat wel een eenvoudige registratie zonder controle die wij tot nu toe hadden, maar sommige landen erkennen dit ook niet. Een Zeebrief is wel een officieel eigendomsdocument. Maar dat aanvragen heeft wat meer voeten in de aarde. We moeten natuurlijk kunnen aantonen dat het schip echt van ons is. Daarvoor sturen we heel wat formulieren naar het Kadaster voor de Scheepvaart in Rotterdam. En Joost moet er ook nog een keer naartoe om onze paspoorten te tonen en handtekeningen te zetten. Tot slot kwam er een man van het Kadaster onze boot bezoeken om de boot te registreren. Hoe gaan ze dat doen vraag je je dan af. Daar mocht ik dan bij zijn om dat te zien. In de kuip wordt een nummerplaatje geplakt en binnen in de boot op de huid (het aluminium).
Je denkt dan, dat laat makkelijk los en er is mee te sjoemelen. Maar daarnaast wordt op verschillende plekken op de boot een pasta gesmeerd met ‘dots’ erin. Dit zijn gecodeerde kleine metalen deeltjes. En daarop is dus ook uit te lezen welke boot het is. Binnen een week na het bezoek van het Kadaster hadden we de Zeebrief binnen. Zo kunnen wij met een gerust hart onze boot varen naar landen zoals Frankrijk, zonder bang te hoeven zijn dat onze boot aan de ketting komt te liggen (wat echt voorkomt, want mensensmokkel, illegaal boten invoeren enz). Het grappige is dat onze boot nu ook officieel de Nederlandse vlag mag voeren. Ik weet niet wat het verschil is met wat we eerder deden. Maar het leek ons wel passend een nieuwe frisse vlag te voeren, met dank aan de gulle gevers!
Op 29 maart is het goed weer om de zeilen weer van zolder te halen en ze weer te hijsen. Het grootzeil, vorig jaar nieuw, zetten we er nu voor het eerst zelf op. Achteraf weten we dan wat we volgend jaar anders moeten doen: eerst het hele zeil aan de mast zetten en daarna pas de zeillatten erin voeren.
Tevreden gaan we naar huis. Volgend weekend hebben we het te druk, maar het weekend daarna kunnen we bij goed weer het seizoen openen door uit te varen!
Het waait vandaag wat hard. Goede smoes om nog een dagje op Texel te blijven. We vermaken ons wel met een lekkere douche, boeken, de krant, computerspelletjes en de tochtvoorbereiding.
Van Texel naar IJmuiden behoeft inderdaad enige voorbereiding. Allereerst kan je niet gewoon langs de kust varen; met name voor Petten is het wat ondiep. Bij Egmond aan zee ligt er weer een windpark – daar wil je juist niet omheen maar binnendoor. En bij IJmuiden zelf wil je met een ruime bocht naar binnen zodat je makkelijk tussen de pieren doorvaart. Zo zetten we met de hand de route op de elektronische kaart in de iPad. De iPad rekent dan voor ons uit dat de tocht zo’n veertig mijl is. (Voor noodgevallen en overzicht hebben we overigens ook de papieren kaarten aan boord.)
Nu staat er voor de haven van IJmuiden nog wel eens vervelende dwarsstroming. Om tweeënhalf uur voor hoogwater is er echter nauwelijks stroming. Wij komen dus het liefst tussen drie en twee uur voor hoogwater aan.
Met een gemiddelde snelheid van vijf knopen kun je dan nog niet uitrekenen wanneer je kunt (moet) vertrekken. Ook de stroming speelt nog een rol en die staat gedurende deze tocht zowel mee als tegen. Met de HP33 kunnen we ook deze puzzel oplossen waarbij het wat lastig is dat de stroming langs de kust ten opzichte van hoogwater in Hoek van Holland wordt weergeven.
Wij hopen morgen om 11uur op de Waddenzee de zeilen te hijsen en dan rond 19uur IJmuiden binnen te lopen!
Na de lunch – het restant pasta van eergisteren – wandelen we weer naar het dorp. Naast de boodschappen wil Ellen warme truien passen. Na eerst allerlei ingewikkeld gebreide wollen truien gepast te hebben slaagt ze uiteindelijk in de winkel voor scheepsbenodigdheden. Ze koopt een warme katoenen schipperstrui. Ze heeft nu een boot, een schipper en een schipperstrui – wat zou zij zich nog meer moeten wensen?
In de middag maak ik me vooral nog even druk met het overbrengen van de elektronisch voorbereide tocht op de iPad in de plotter van de Aquamarijn. Dat is nog wat gepruts vooral omdat de handleidingen niet helemaal geweldig zijn. Na wat gepruts en wat hulp van een Youtube filmpje is het gelukt. Als we willen kan morgen de stuurautomaat de hele tocht sturen!
Het diner nuttigen we bij de Compagnie. Het eerste restaurant vanuit de jachthaven. Bovenop een terp dus we kijken mooi uit op zee. We beginnen natuurlijk met een Texels biertje; Ellen een Skumkoppe, ik een HelBlond van brouwerij TX.
We eten een eenvoudige doch voedzame maaltijd. Het toetje is wel iets bijzonders. Het toetje ‘TX19’ is volgens de kaart bedacht door de schipper van de TX19. Het bevat vanille-ijs met advocaat, boerenjongens en slagroom. Ik heb altijd gedacht dat mijn vader de bedenker van dit toetje was. Dat moet dus even besteld.
Maar nee, dit is toch anders dan mijn vader had bedacht: iets minder vanille-ijs en meer boerenjongens en vooral meer advocaat!
Na de koffie wandelen we terug naar de haven. Waar we ons nog even vermaken met boeken, filmpjes en ons blog.
Het weerbeeld voor dit weekend is divers. Eindelijk eens wat hogere temperaturen, afwisselend veel en weinig wind en buien met onweer. Wanneer de ergste buien komen verschuift steeds in de voorspelling.
We vertrekken vrijdagavond naar de boot. Zaterdagochtend heeft dan toch de beste papieren om te zeilen. We kunnen dan zaterdag op tijd vertrekken. De zon gaat bijna onder als we op de boot aankomen. We installeren ons met boek en puzzelboek en koffie en een muziekje op. De forse buien en het onweer dat overtrekt maakt het extra gezellig, want we zitten warm en droog. En wat nu valt valt morgen niet.
‘s Ochtends zijn de buien verdwenen en zien we op buienrader dat de volgende buien pas om 3 uur arriveren. Dus maken we de boot snel klaar voor vertrek. Plan is om een kort tochtje te maken om te zien of alles het doet en voor de buien weer binnen te zijn. Vanaf Koningsdag a.s.donderdag willen we vier dagen op stap met de boot. Dan willen we niet voor verrassingen komen te staan.
Het zonnetje komt door als we de haven uit varen. Er is nauwelijks wind. Ach ja, je kan niet alles hebben. We genieten van weer op het water zijn en dat zonder dat we het koud hebben. Joost hijst het grootzeil. Dat gaat niet zo makkelijk. Even wat laten zakken en de siliconen spray gebruiken. Daarna vliegt het zeil zo omhoog. Met weinig wind gaan we tussen de 1.5 en 2.5 knoop.
De stuurautomaat moet ook even getest nu er een mooie kist ter bescherming omheen zit. Helaas hij doet het niet. Laten we nu net de bakskist volgestouwd hebben boven op deze kist. We waren zo tevreden wat er nu allemaal wel niet in kan. Dus moeten al die spullen eruit om te kijken wat het probleem is. De kist eruit. Dan blijkt een klein onderdeel van de stuurautomaat niet goed vast te zitten. Het lag dus niet aan de kist, die voldoet prima!
Tijd om weer te keren, de bewolking komt al opzetten. Maar geen wind en dus worden de zeilen gestreken en tijdens het motoren pakt Joost de zeilen in.
Anderhalve mijl voor de haven gaat het dan toch al regenen, eerder dan verwacht. Lichte regen gaat over in een forse bui. We hijssen ons toch nog even snel in onze zeilpakken.
Als we weer op onze plek liggen kunnen we alles weer uittrekken en in de boot uithangen om te drogen. De verwarming helpt daarbij. We rusten lekker uit op de boot voor we weer naar huis vertrekken.
P.s. We worden niet gesponsord door TeamO maar willen dat best wel!
Wel of niet varen, dat lijkt nu steeds de vraag. Met minder energie kan je minder kou en minder wind hebben. Dus spreken we maar af dat we wel zullen zien, maar in ieder geval wel naar de boot gaan.
Zo staan we rustig op en zijn pas rond 12 uur op de haven. Er staat alweer een koude Noorden wind. De heersende wind in Nederland zou Zuidwest zijn. Toch menen wij dat daar de laatste jaren verandering in is gekomen. Het waait wel erg vaak uit het Noorden! De windkracht is 4 -5 en zal in de loop van de dag aantrekken tot 6. Vandaag gaan we niet meer varen.
De zon schijnt nog wel en zo wandelen we naar het strandtentje Strandvier op Hemmeland. Eerst langs de hoge kant van het schiereiland. Brr wat is die wind die over het water scheert koud. Maar ons strandtentje ligt op het zuiden lekker beschut en dan is het heerlijk in de zon zitten met een lekkere lunch.
De zon verdwijnt zoals voorspeld en dan gaan we weer op de boot aan.
Het is koud genoeg om onze dieselkachel aan te steken. Dit is een hele zuinige brander en geeft gelijkmatige warmte af. Je hebt wat meer geduld nodig voor het warm is (itt de Eberspacher die snel warme lucht blaast) maar dan zitten we de rest van de middag en avond er warmpjes bij zonder de herrie van de blazer.
Vandaag geen inspannende klusjes. Joost gaat nog een digitale kaart uploaden terwijl ik een boek pak. We hebben een kant en klare maaltijd van huis mee waar alleen nog wat rijst bij gekookt moet worden. Een niet inspannend klusje blijkt Joost toch nogal wat hoofdbrekens te kosten. We hebben PLB’s (personal located beacon) gekocht voor in onze reddingsvesten. Dit is een alarm dat afgaat als je te water gaat. Er gaat een alarm op je boot maar er wordt ook via AIS een noodsignaal verstuurd met je positie naar iedereen die in de buurt is en de kustwacht. Het moet eerst wel geïnstalleerd worden en getest. Om 23 uur is dat dan eindelijk gelukt. Op de doos staat wat cynisch: built for adventure. Tja, alleen het installeren al!
Ik vergeet even het inspannende klusje van ons bed opmaken. Dan kijken we nog even een You Tube zeilers filmpje op mijn I-pad en duiken daarna onze kooi in.
Na een heel goede lange nacht (we moeten altijd op de boot slapen geloof ik) genieten we rustig van het ontbijt. We hebben de dieselkachel zachtjes laten branden en wat is het aangenaam hier. Buiten is het grijs, grauw en koud. We zijn er al snel over uit: ook vandaag gaat deze boot de haven niet verlaten.
Ik mag de klus van het PLB installeren afmaken. Het moet nu nog in de reddingsvesten vastgemaakt worden. De eerste vraag was hoe krijg ik het reddingsvest op de goede plek open. Zo leer je je reddingsvest ook weer kennen. Hoewel we netjes de gebruiksaanwijzing hebben bewaard hebben we toch veel meer aan een You Tube filmpje. Vervolgens hebben we een gebruiksaanwijzing voor de PLB vastmaken. Hier klopt de volgorde toch niet helemaal. Het is denk ik heel moeilijk om een gebruiksaanwijzing goed te schrijven. We waren door een zeiler in een You Tube filmpje al gewaarschuwd voor zijn fout vanwege de gebruiksaanwijzing. Hij had eerst de PLB in het reddingsvest vastgemaakt en daarna bleek dat hij eerst de PLB moest installeren en er dus er weer uit moest halen. Tja, die volgorde in de handleiding klopte ook al niet. Hoe was het ook alweer? Built for adventure?? Bij het tweede reddingsvest was het zo gebeurd. Oefening baart kunst. Kan ik mij ergens in laten huren voor die klus?
Deze winter heb ik van oude lakens een slingerzeil gemaakt. Deze moest nog uitgeprobeerd worden. Het nut van een slingerzeil is dat je een slaapplaats creëert waar je onder zeil en dus met deining toch in je bed blijft liggen. Bij lange of nachtelijke tochten kan je dan afwisselend wacht houden en slapen.
De ‘droogtest’ is geslaagd. Of het al deinend ook werkt weten we pas als we het onder zeil uitproberen,
Deze activiteiten werden onderbroken door het voorzien van de innerlijke mens. In veler opzichten voldaan vertrekken we eind van de middag van onze boot naar huis. Zonder te zeilen is onze boot ook een heerlijk vakantiehuisje.
