Na twee dagen Spiekeroog begint het te kriebelen. Dan willen we het ergens anders gaan bekijken. Een eiland verder naar het westen ligt Langeoog. Vast ook leuk?

De wind wordt zuidwestelijk. Als we binnendoor over het wad gaan betekent dat niet zeilen want we willen niet laveren in de kleine geulen. Over het wad betekent ook een paar uur voor hoogwater (16:41uur) vertrekken zodat we rond hoog water op het wantij zijn. Nadeel natuurlijk dat je dan pas in de avond op Langeoog bent.

We kunnen natuurlijk ook buitenom over zee. Daar hebben we alle ruimte om te laveren. Wel moeten we dan een paar uur voor laag water (10:40uur) vertrekken om met de stroom mee het zeegat uit te varen. Dat is vroeg maar je hebt nog wel een middag op Langeoog. En voor het laveren heb je ook de tijd want het zeegat bij Langeoog willen we pas in als de vloedstroom weer goed naar binnen loopt!

En dus staat om 7 uur de wekker en varen we, terwijl de eerste nieuwe gasten naar Spiekeroog worden gebracht, voor half acht in de geul naar buiten. De zee is kalm en er staat een fijn windje. Een ook de kleuren op het wad zijn mooi!

Snel de zeilen omhoog en op halve wind de geul uit. Op de drempel staat nog ruim 2 meter water. Geen probleem voor onze langkieler met inklapbaar zwaard!

Na het ontbijt loeven we op en varen we een eerste slag tot een stukje voor het verkeersscheidingsstelsel voor commerciële schepen. En dan doen we gewoon nog twee slagen.

We komen ondertussen allerlei andere schepen tegen. Meest interessante is een marineschip dat heen en weer vaart. De kust wordt (ook hier) goed bewaakt! Zijn kleine zeilbootjes, in dit stuk met nogal wat gasleidingen, het grote gevaar?

Na twee slagen varen we mooi stroom mee de Accumer Ee, het zeegat tussen Langeoog en Baltrum, in. Het eerste stuk net teveel wind tegen om zonder motorhulp te kunnen zeilen. Komt er in de smalle geul ook nog een snelle jongen achterop. (Later leren we dat dit de snelle boot is voor dagtochtjes naar Helgoland. Leuk uitstapje!)

Wij zeilen ondertussen de bocht om en gaan steeds meer voor de wind. Al snel komt Langeoog in bereik van de camera.

Voor de haven strijken we de zeilen en varen door de geul naar de jachthaven. Daar staat een lastige wind maar met wat hulp van sterke mannen liggen we vlot op een goede plek! En hebben we een mooie dag gezeild.

Na de lunch en wat uitgerust te zijn willen we wat van het eiland zien. Het dorp is een eindje weg maar er gaat een treintje, de Inselbahn, vanaf de haven naar toe. Als we dan in het dorp fietsen huren, dat kan alleen daar, kunnen we een dagje rond fietsen en dan aan het eind met het treintje weer terug. Treintje rijdt alleen als de veerboot vertrekt / aankomt maar we kunnen de dienstregeling enigszins herleiden!

En na even wachten rijden we dan, samen met de veerbootpassagiers, naar het dorp.

Fietsen zijn zo gehuurd. Beetje onduidelijk blijft, uit het meegenomen kaartje, op welke paden alleen wandelen is toegestaan. De watertoren kunnen we ook vanaf het eiland zien. We parkeren, na een korte wandeling door een brede ‘hoofdstraat’, onze fietsen en wandelen naar dit uitzichtspunt.

Hierna willen we een strandtent om iets te drinken. We fietsen verkeerd en komen daarna ook nog op een (lang) wandelpad terecht. Dan maar een flesje bij een kiosk. En als die is achterovergeslagen alsnog naar het strand waar Ellen haar rustmoment pakt!

We zoeken in het dorp, wat weer wat toeristischer en grootser is dan Spiekeroog, naar een restaurant. Zeker een kwart heeft op Mittwoch een Ruhetag dus dat beperkt de keuze. We komen terecht in Dwarslooper, een echte Duitse tent! Ik kan de verleiding niet weerstaan om een zigeunerschnitzel en een biertje te bestellen.

Daarna fietsen we door het bos naar de haven. Daar vangt de Aquamarijn, bij laag water, nog een laatste straaltje zonneschijn. De wind is gaan liggen; het wordt vast een rustige nacht.

Het gaat niet om de bestemming maar om de reis ergens naartoe. Een wijsheid aan meerderen toegeschreven. Al zeilend denk je, dat klopt wel. Maar zonder doel is zeilen ook weer minder leuk. En als je niet een bestemming hebt dan heb je bv weer het doel om zo snel mogelijk te gaan. Maar wat mij betreft zijn vertrekken, de reis zelf en aankomen allemaal belangrijke en leuke aspecten van het zeilen.

Het leuke van zeilen is dat je gemakkelijk eilanden aandoet die allemaal een wereld op zich zijn. Denk je de Duitse eilander Kurkultur van Duitsland te kennen zoals op Borkum en Norderney, dan is opeens Spiekeroog weer heel anders. Er wordt in een Duits boekje zelfs gewaarschuwd dat Spiekeroog geen gebruikelijke badplaats is. Het lijkt wat dat betreft veel meer op de Nederlandse waddeneilanden. Maar dan wel op z’n Duits: heel erg aangeharkt. Geen grassprietje staat daar waar het niet hoort. Het dorpje is net een museumdorp, overal mooie huizen en pandjes. Nergens hoogbouw, max 2 verdiepingen. Overal hortensia’s en verder veel groen. Er zijn geen auto’s en de fiets wordt gedoogd maar niet verhuurd. We moeten zeggen dat het wandelen hier heel rustig is, nergens wordt je door massa’s fietsers voorbijgesneld. Om de zoveel meter vind je wel een bankje. Het senioren eiland zou je denken, maar nu zijn er vooral gezinnen met jonge kinderen. Die kinderen fietsen dan wel fanatiek maar ook veilig rond. En verder wordt de bolderkar volop gebruikt voor het vervoer van bagage en kinderen.

Deze ochtend loop ik weer eens mijn favoriete wandeling naar de bakker. Helaas. Dit is wel het eiland voor rustzoekers, maar ook voor die met geduld. Er staat een hele lange rij buiten voor de bakker. Ik heb overigens wel geduld maar geen sta-vlees. Dus loop ik door naar de supermarkt. Ipv met een croissant ons normale yoghurtontbijt ge-upgrade met aalbessen (hier Joahannesbeeren).

Zittend in de kuip hebben we mooi zicht op de veerboten die komen en gaan. je ziet de mensen die aankomen hun eerste foto’s van het eiland maken met daarop dit schattige haventje.

Op deze foto bij hoog water.

Joost gaat op weg voor boodschappen voor het avondeten. Joost gaat het ook nog eens proberen bij de bakker. Ee staat nog steeds een rij, nu wel korter. Joost heeft geduld en succes. Hij heeft het laatste brood te pakken. Bij de lunch blijkt het een geslaagde actie. Lekker Duits brood: het mag in de krant!

We maken nog een kleine wandeling via de waddenkant naar een uitzichtsduin en via de duinen door het dorp.

Het is hier mooi en erg rustig. De meeste mensen zitten blijkbaar op het strand.

Teruglopend naar de haven zijn we wel met velen. Er vertrekken blijkbaar weer veerboten. Er staat zelf een hele rij mensen te wachten. Ha, ha, het eiland van rust, reinheid en …rijen!

Joost kookt en we kunnen nog net buiten eten. Het wordt daarna te fris. Een westenwind trekt aan en het wordt bewolkt. Nog even een foto van de haven bij laag water om de verschillen te zien. En we nemen beiden een douche die zo lekker warm is en waarvoor we niet eens in de rij hoeven te staan. Morgen is het weer tijd om dit eiland te verlaten.

Vroeg uit de veren want een groot deel van ons rijtje wil om 7 uur weg. Wij ook zodat we met opkomend tij ons nieuwe reisdoel kunnen aanlopen. Wel jammer voor de buitenste boot die gisteravond in het donker aansloot. Ze zijn echter gewaarschuwd.

Het is heerlijk zonnig. En het is helder met goed zicht. Er is maar één ding mis vandaag met het weer – er staat nauwelijks wind. Komt ook niet later – en omdat we ook vaart moeten houden wordt het een dagje motoren. In het ochtendlicht kijken we nog eens terug naar Helgoland.

Eén van de redenen dat we vaart moeten houden is dat we allerlei vaarroutes in de Duitse bocht moeten oversteken met daartussen vakken waar de beroepsvaart voor anker gaat. En wij, wel geholpen door de AIS waardoor al die schepen, met snelheid en koers, op de iPad komen, moeten daar tussendoor.

Het is duidelijk drukker dan afgelopen zaterdag – het kustverkeer houdt kennelijk ook weekend! Eén schip dat ons tegemoet komt roept ons per marifoon op. Op ons antwoord wordt niet meer gereageerd; kennelijk is onze (kleine) koerswijziging voldoende. Voor het oversteken van een vaargeul varen we een schip tegemoet en steken daarna achterlangs. Op ons routekaartje zijn deze manoeuvres allemaal goed te zien.

En ja, ook als je ze ruim passeert lijken ze toch behoorlijk dichtbij!

Als we alle vaargeulen zijn gepasseerd zetten we koers naar de buitenste tonnen van het Otzumer Balje – het zeegat dat naar het eiland Spiekeroog leidt. Een boot komt ons snel achterop varen maar eenmaal in de geul minderen zij vaart. Toch halen ze ons in – het zijn de Seenotretter, de Duitse KNRM. Vrolijk zwaaien ze naar ons (wij hoeven vandaag niet gered). Daarna krijgen we op hun boeggolf buiswater in de kuip.

Met een flinke stroom mee naderen we de smalle geul naar de haven. We minderen wat vaart om de passagiersboot voor te laten maar dan gaan ook wij door de ondiepe geul naar binnen. In de haven staat bij eb maar decimeters water maar dat is voor ons geen probleem. Zeker ook omdat er zachte modderige bodem is.

Na aanleggen en lunch gaan we in warm zonnig zomerweer het eiland verkennen. We waren hier in 2008 toch ook? We herkennen veel maar toch is het ook drukker. Wellicht komt dat door een andere tijd in het seizoen?

De katholieke kerk zagen we al van zee. Die wil ik wel van dichtbij, en van binnen, bekijken. En uiteraard steken we bij Maria een kaarsje op.

We lopen verder richting strand. Op een bankje, er zijn er hier veel, pakt Ellen haar rust. Uitkijkend over het strand zien we nog boten voor anker liggen die wij ook al passeerden.

Na een kleine omwandeling komen we terug in het dorp. We hebben wel wat te drinken verdiend en van een wandeling van ruim 6km krijg ik ook wel honger. De wafel met appelmoes gaat spreekwoordelijk erin als ‘Gods woord in een ouderling’.

Terug gelopen na de haven moeten we ons nog aanmelden. Dat kon alleen tussen 17 en 18 uur. De havenmeesteres van dienst neemt er de tijd voor. Het gevolg is wel dat er een hele rij ontstaat. Daar sta ik zeker een half uur in! Samen met nog twee mannen met een ‘Gill’ zeilpetje!

Maar daarna kunnen we rusten, wassen, het eten opwarmen en allerlei batterijen opladen. Ellen vouwt de was, doet de afwas en ik schrijf een blog. Daarna tijd voor een drankje. Morgen is er weer eens niets waarvoor we voor een bepaalde tijd op moeten staan. En de weersverwachting voor de komende dagen: Zomers!

We blijven hier nog wel even!

Een nieuwe dag met nieuwe kansen. De zon schijnt uitbundig! Gisteren vond ik Helgoland niet echt mooi, eigenlijk lelijk en saai. Wie weet is dat overdag met een zonnetje erbij heel anders.

Helaas moeten er eerst uit onze rij mensen weg. Ze vertrekken ook nog allemaal een uur na elkaar, de eerste om 8 uur. Niet fijn. De voorstelling pirouetjes draaien in de haven is begonnen.

Ook uit andere rijen zijn er boten die weg moeten en die willen blijven. Wij leggen eerst weer aan in onze rij, maar als blijkt dat, wanneer de volgende boot om 9 uur vertrekt, de volgende en juist de allereerste boot pas om 10 uur wil vertrekken zijn we het zat. Naar de mensen van de eerste boot was ik blijkbaar nogal verontwaardigd waarop de vrouw luid zei dat dat niet verboden was.

Wij gaan ons in een andere rij voegen. We hadden ondertussen vast plannen voor morgen gemaakt zodat we weten wanneer wij morgen willen vertrekken. We leggen aan naast Nederlanders die morgen om 7 uur willen vertrekken. Ons plan was 8 uur, maar een uurtje eerder vinden we prima. Ik maak meteen een papier klaar waarop ik schrijf wat onze vertrektijd morgen is en hang het aan de buitenrailing. Zo zullen wij anderen niet teleurstellen.

Dan vertrekken we om eerst vooral het boveneiland te verkennen. Via een trap komen we boven vanwaar je ver over zee uitkijkt en over Helgoland.

Daar zijn aan de westkant ook de bekende kliffen waar de Jan van Genten broeden en de zeekoeten, vogels die op pinguins lijken. Ik las erover dat ze er vooral in het broedseizoen zijn en dan veel toeristen trekken. Geen idee hoe het nu zou zijn.

We komen eerst een (zielige?) duif tegen die zo dicht naar mij toe loopt zodat ik hem bijna kan aaien. Gewend aan te bedelen en genoeg te krijgen?

Op de uiterste rotsen zit toch een hele kolonie Jan van Genten (en mensen).

De jongen ertussen zijn te herkennen aan hun bruine kleur. De vogels zijn de mensen blijkbaar wel gewend. Het pad loopt vlak langs hen. Met mijn nieuwe zoomlens ben ik blij en ik kan niet stoppen met foto’s maken. Wat een mooie vogels, wat vliegen en landen ze mooi. Hier een impressie.

Ondertussen hebben we al lang op onze benen gestaan dat we naar het plaatsje lopen en op zoek gaan naar een kofiietent.

Een heel klein schattig tentje buiten het drukkere gebied op weg naar de kerk kan ons bekoren. Alsof de eigenaar aan mijn neus kan zien dat ik zo van de Jan van Genten heb genoten geeft hij mij een sticker met daarop de Jan van Genten. Dan moet ik mij wel zo blij voelen als een kind.

De kerk is helaas dicht. We lopen langs de, volgens Google, enige supermarkt die hier vandaag op zondag open is. Maar daar is niet veel te krijgen. We lopen verder naar beneden naar het onderste deel. Lopen we opeens langs een grote supermarkt die open is. We doen daar nog meer boodschappen. Ons bevalt het rondslenteren hier prima, het is niet te druk, maar wel gezellig. Wel overal souveniers winkels en tax-free winkels, die laten we links liggen. Helgoland blijkt een bestemming voor dagjesmensen die dan blijkbaar met de snelboot komen anders heeft het geen zin. Op een aardig pleintje strijken we neer voor de lunch. Joost zegt nu terug naar Nederland te kunnen omdat hij en schnitzel en currywurst heeft gegeten.

Moe en voldaan komen we weer aan op onze boot. Het is stukken rustiger in de haven dan gisteren. Het weekend is nu al blijkbaar voorbij. We rusten uit en zitten lekker op ons bootje te lezen in de zon.

Voor ons legt een soort wedstrijd zeilboot vol met jongelui aan. Grappig om te zien hoe ze alles doen rond aanleggen. Ze vragen heel netjes aan ons of onze elektriciteitssnoer naar een andere paal kan, want hun snoer is te kort. Joost haalt samen met die jongens ons snoer uit de knoop.

Ik kook en we eten buiten terwijl de zon bijna ondergaat. Heel graag was ik nog naar boven gelopen om de zonsondergang bij de vogelkolonie te zien. Maar we hebben beiden niet genoeg energie daarvoor. Maar ook zonder dat vonden wij Helgoland wel de moeite waard!

Op tijd naar bed want vroeg uit de veren. We willen met de ebstroom, dus stroom mee, Norderney verlaten en moeten dan 2 uur voor laag water wel vertrekken. Dat is zo rond half negen dus om half zeven moeten de trossen los.

Dat lukt ons! Wel is de wind nog in het noordoosten, in plaats van het verwachtte (zuid)oosten. We motoren dus eerst maar anderhalf uur het zeegat uit. Met mooi ochtendlicht, tegen de verwachting in zitten er geen wolken voor de zon, maakt Ellen foto’s van Norderney.

Bij rood-witte verkennerston hijsen we dan toch de zeilen. We kunnen niet helemaal de koers zeilen die we willen maar aan de wind blijven wel uit de buurt van de verkeerscheidings-stelsels. Wel moeten we later op een iets breder stuk de vaargeul naar de Jade oversteken. Voordeel is wel dat we iets meer aan de rand van een ankergebied uitkomen. Varen tussen grote stilliggende schepen mag wel maar is weinig relaxt.

Bij de Jade staan er opeens flinke golven. Ons opstapje, geplaatst op het voordek, spoelt overboord. Gelukkig zit er een touwtje aan dus we zijn niks kwijt. Maar daardoor slaat het opstapje nu wel steeds tegen de boeg. Omdat we gisteren veiligheidslijnen hebben geplaatst kan ik aangelijnd naar voren. Wel eerst even mijn zeilbroek en laarzen aan om een beetje droog te blijven. Ik schuifel naar voren, ga op het kletsnatte voordek zitten en haal het opstapje weer binnen.

Tevreden keer ik weer terug naar de kuip.

Er blijkt nauwelijks beroepsvaart in de geul naar de Jade en daarna naar de Weser. Wij kunnen nu, omdat de verkeerscheidings-stelsels hier zijn opgehouden, rechtstreeks koers naar Helgoland zetten. Dat betekent een flink ruimere koers en daarmee ook wat rustiger varen. En dat terwijl de snelheid wat hoger ligt. We hebben trouwens al bijna vanaf het begin van het zeilen een knoopje stroom in de rug mee!

Omdat de boot nu zo rustig op het water ligt durft Ellen het wel aan om als lunch een boterham met gebakken ei aan te bieden. Er is nog een plakje ham bij van het eten van gisteren. Maar Ellen is wat overmoedig en schuift het eerste gebakken ei niet op een boterham maar achter de koelkast.

Ze kan er zelf om lachen! En omdat er nog een ei en een plakje ham is komt niemand wat tekort!

Na zo’n acht uur varen doemt Helgoland op uit de heiigheid. Tja, wat moet je er van zeggen – het is net een puist in zee.

Het is rustig buiten op zee, weinig wind, en om niet op gijpkoers de haven in te hoeven zeilen strijken we op zee (en niet in de ruime voorhaven). In de haven moeten de boten, een beetje op grootte, bij elkaar langszij. We vragen nog hulp van de havenmeester maar het komt er op neer dat we het zelf maar moeten uitzoeken.

Dat lukt ons prima. We liggen als zesde in een pak waar later nog weer een motorboot langszij komt. Wij spannen ons in om een elektriciteitssnoer (van het achterdek) en een landvast (van het voordek) naar de wal te brengen. Behoorlijk wat klauteren over alle dekken heen. En alvast één tegenvaller. Dat de eerste twee boten morgen om 9 uur weg willen valt mee te leven. Dat de vierde boot al om 8 uur weg wil is een beetje jammer!

We puffen een beetje uit. Werken het logboek bij en pakken een rustmoment. En kijken nog even terug op de route:

We doen verder kalm aan en eten pasta met de overgebleven saus. Daarna nog een avondwandelingetje. Hier beneden veel appartementen en hotels – maar veel te beleven is er niet. Wel kun je een blik op de vuurtoren werpen.

Na een blokje vergeefs zoeken naar een tent voor koffie komen we terug bij de haven. Als wij het goed begrijpen is het nu rustig:

Ons wacht nog een klauterpartij over vijf boten naar onze rustplaats!