Na best een lange nacht slapen, acht en half uur, valt het niet mee om op gang te komen. Ellen had al helemaal de ontbijttafel in de kuip gedekt en was al van de zon en de jus d’orange aan het genieten toen ik er bijkwam. Met eerst maar eens een paar slokken thee.

Het was ook rustig aan onze ontbijttafel met om ons heen al vertrekkende bootjes. Ellen had de afgelopen dagen last van wat verstopte oren. Dat bemoeilijkt de communicatie en zorgt soms voor wat irritatie. Met olie, spray en druppels was daar vanochtend forse verbetering in gekomen. Zo kon ik zonder stemverheffing spreken en verstond Ellen ook wat ik (ongevraagd) zei. Fijn!

Na het ontbijt moest natuurlijk aan wondverzorging worden gedaan. Ik hoopte te kunnen douchen om de bloedresten uit mijn haar te kunnen wassen. Maar ja, dan moet het natuurlijk niet meteen weer gaan bloeden. Maar het viel allemaal best mee. Een ‘klein’ wondje en geen bult!

Hierna de tippel naar het grote toiletgebouw ondernomen. Dat was wel een teleurstelling. De douche bleef minuten koud en was uiteindelijk met een beetje goede wil lauw te noemen. Een douche waar je hooguit doet wat nodig is, in mijn geval dus haar wassen, en dan er weer snel onderuit. Een tweede tegenvaller is dat het een douche is die alle kanten opspuit – hele best ruime douchehokje dus kletsnat. Met wat gebalanceer op één been sla ik mij ook daar door heen.

Ons verblijf in IJmuiden is zo een beetje rauw. Dat past goed bij het motto dat overal op vlaggen staat: ‘IJmuiden rauw aan zee’.

Op de boot drinken we koffie in de zon. Lekker met Oranjekoek. En dan is het zo rustigjes aan tijd om te gaan varen. Als we echter zo ver zijn wil de motor niet starten. Alles wijst op accuproblemen. Voor onze tocht was onze technische hulp er niet meer aan toegekomen om naar de startaccu te kijken, waar we problemen mee dachten te hebben. Ook lijkt het erop dat deze nacht de andere accu’s aan de walstroom niet goed zijn opgeladen.

We leggen de boot weer aan de walstroom wat niet blijkt mee te vallen omdat de contacten op de wal niet zo betrouwbaar lijken. Maar als er eenmaal verbinding is start de motor. Pff. De motor kan dus tijdens het varen nu niet meer zo maar uit. Wel blijken de accu’s op de motordynamo wel op te laden!

Opgelucht varen we de haven uit. En zien dan de lichtenlijn van dichtbij. Gisteren nog even gesproken over hoe je kan zien aan welke kant van de lijn je zit (als je er niet recht op zit). Je moet dus bijsturen in de richting waar het voorste licht zich bevind ten opzichte van het achterste licht.

Niet veel verder kunnen we de sluis aanroepen. De ‘Kleine sluis’ mogen we, na een korte wachttijd aan de wachtsteiger, in. Tegelijkertijd vaart de ‘Zandexpress 4’ de Zuidersluis in.

In de sluis komt tijdens het schutten de sluiswachter even buiten zijn huisje te staan om van boven een praatje te maken. Ik begin een gesprek maar hij verstaat me niet. Blijkt dat ik met enige stemverheffing moet antwoorden. Gelukkig heb ik dat de afgelopen dagen al geoefend.

En dan varen we het Noordzeekanaal op. We zijn al best even onderweg als we achter ons de ingang zien van ‘Zeesluis IJmuiden’. Dat ding is dus echt heel groot!

En voort gaat de tocht langs onder meer Zijkanaal C, de Afrikahaven, de Australiëhaven en de Petroleumhaven. Bij de Hempont weer het vertrouwde beeld. Denk wel dat ze hun kleren eens in de was moeten doen.

Daarna doemt, midden in de haven, al snel de skyline van met name Amsterdam Noord op. We hebben besloten (weer) aan te leggen in de Amsterdam Marina bij de oude NDSM werf. Dat is net na al die grote boten voor die gebouwen!

Soepel leggen we aan op de best lastige plek K1 helemaal achter aan de pier. Met de kop in de frisse wind zodat we in de kuip redelijk beschut zitten. En dan kan het genieten van de zon beginnen. Ellen kookt een pastamaaltijd met garnalen, courgette, bieslook en knoflook. En die eten we, met een wit wijntje, ook lekker buiten op.

Na afwas en koffie nog even een avondwandeling. We kunnen het niet laten om nog even vanaf de straat een foto van Aquamarijn te maken.

Van een afstand is er al best een skyline. Maar er wordt nog flink gewerkt en gebouwd. Ziet er veelal best aardig uit! Maar of we onze woning in Nieuw-West voor een appartement hier zouden ruilen weten we nog niet zo.

En dan is er nog een mooie zonsondergang. We drinken nog een drankje en schrijven het blogbericht af! We zijn ook vandaag goed terecht gekomen!

De tocht der tochten! Voor ons dan. Eindelijk echt de Noordzee op. Hoewel we vorig jaar natuurlijk bij Zeeland een stukje Noordzee hebben meegepikt (van Hellevoetsluis-Haringvliet naar Roompot-Oosterschelde). Maar toen was de zee echt vlak.

Eerst moeten we nog zien weg te komen. Ondertussen (want Pinksterweekend) is het een stuk drukker geworden in de haven. De wind kan hier je boot raar te pakken krijgen en we manoevreren niet zo makkelijk. Dus gebruiken om af te varen maar weer onze lange hulplijnen. Dat gaat helemaal prima, behalve dat er op het moment dat we goed onze box uit zijn en weg willen varen een andere boot zijn box uitvaart zonder te kijken. Die boot manouvreerde beter en ze voeren snel achteruit van ons vandaan. Niet zonder wat krachttermen van Joost in ontvangst te nemen.

De zeilen staan goed rond een uur of 11. Mooie timing! Het stuk van Oudeschild naar het zeegat hebben we nog wel een flinke stroom tegen. Omdat de wind ook erg tegenvalt halen we op zeil niet de gewenste snelheid en zetten we de motor bij. Dan is onze snelheid toch nog maar 2.5 – 3 knopen over de grond. We doen daardoor wel 1.5 uur over het stukje naar de veerhaven van de TESO (Den Helder- Texel vv).

Joost meldt ons netjes aan bij de verkeerscentrale Den Helder zodat ze weten dat we willen oversteken daar waar de veerboot gaat. ‘Komt helemaal goed’ kreeg hij te horen. Vlak na onze oversteek steekt de veerboot achter ons langs en zoals we weten van onze vele TESO tochtjes in het verleden kruisen de veerboten uit beide richtingen elkaar ongeveer in het midden.

We naderen de zuidkant van Texel en hebben zicht op het beruchte Molengat richting het Noorden als je bovenlangs naar de eilanden wil gaan varen. Het ziet er nu niet gevaarlijk uit maar bij heftig weer is het een erg nauwe doorgang met zandbanken aan beide zijden. Wij nemen het Schulpengat naar het zuiden en varen mooi voor de Lange Jaap langs.

Het is overigens schitterend zonnig weer. Geen wolkje aan de hemel. Het is genieten want we varen ook nog een warme koers met ruime wind.

Helaas kan pas rond 14 uur de motor uit. We varen dan wel zo voor de wind dat de Joost de zeilen op vlinderen heeft kunnen zetten. We krijgen nu ook langzaam de stroom mee naar het zuiden. En dan glijdt de dag zomaar voorbij. Je doet niets en zit alleen maar te genieten. Er is meer deining dan we in Zeeland hadden, maar het valt erg mee. We kunnen er in ieder geval beiden goed tegen. Joost smaakt een broodje opperbest.

We varen zo’n 3 mijl buiten de kust. De plaatsen zijn wel te herkennen maar best ver weg.

Bergen aan Zee en Egmond aan zee

Tegen 18 uur naderen we al de IJgeul voor IJmuiden. We zijn wat voor op ons schema. We besluiten eerst wat dichter naar de kust te zeilen en dan voor de IJgeul te strijken. Maar tijdens een gecontroleerde gijp gebeurt er iets ongecontroleerds. Het harpje van het blok waar de grootschoot aan zit breekt open en het grootzeil schiet helemaal naar buiten met blok en al. Hij heeft nog wel de schoot te pakken. Eerst even rust om te bedenken wat te doen. We zullen tegen de wind in moeten gaan varen om het grootzeil binnen te halen en te strijken. Maar eerst de genua strijken. Bij tegen de wind in varen merk je pas dat er best wel aardige golven zijn. De giek en de schoot hangen weer boven de boot als Joost, doordat hij eens goed wil kijken wat er stuk is aan het harpje, door een golf het blok tegen zijn hoofd krijgt geslingerd.

Pas als hij een noodtouwtje heeft gelegd aan het blok, het grootzeil heeft gestreken en opgedoekt en we verder motorend op weg naar de IJgeul zijn ontdekken we dat hij op zijn voorhoofd een fors bloedende wond heeft. Zijn nieuwe petje heeft heel wat bloed opgevangen. Flink wat keukenpapier om hoofd en petje te deppen, dan een grote pleister en het petje er weer op. Je ziet er niets meer van.

Joost meldt zich nu bij de havendienst IJmuiden die aangeven dat er geen uitvarend verkeer is.

We hadden al gelezen dat bij IJmuiden best forse boten in en uitvaren maar dat het geen drukken haven is. Zo’n 24 schepen per dag. We varen de IJgeul op en houden de lichtenlijn aan.

We krijgen best wat golven nu van opzij maar dat is goed te doen en rond 19 uur varen we tussen de havenhoofden door.

Even verder aan stuurboord ligt de Marina. Er zou daar altijd plek zijn. Er is duidelijk aangegeven waar we mogen liggen. Er is inderdaad plek genoeg!

Met hulp van een andere schipper liggen we vrij snel. Het is dan toch al tegen achten en we zijn best moe. Ook voor vandaag hebben we weer een maaltijd over gehouden die we alleen hoeven op te warmen. We eten het nog net buiten op. We zien dat er nu wel een grote jongen naar buiten gaat.

We lopen nog even naar het toiletgebouw. In deze grote haven is dat nog een hele tippel.

Dan zien we waarom IJmuiden zo’n geweldig lelijke stad is. Helmgras, jachthaven, zee, strand met strandhuisjes en de hoogovens op een lijn.

We zijn trots dat we hier over zee zijn gekomen. Deze winter keken we You Tube filmpjes van zeilers die over zee aankwamen in IJmuiden. ‘Dan ben je pas een echte zeiler’ dacht ik dan.

Voila: zeilers Joost en Ellen! Als dit blog af is liggen deze zeilers gauw onder zeil.

Na een dag zeilen weer een dag rust. We vragen ons af waar onze energie van weleer is gebleven. De ‘rustdag’ werd dan een fiets of wandeldag. Nu gedragen we ons als echte senioren. Maar we kunnen echt van zo’n dagje genieten. We voelen ons vrij om gewoon te zien waar we zin in hebben.

Na het ontbijt gaan we om de beurt uitgebreid douchen. Ze hebben hier namelijk de beste douches van alle Nederlandse havens. De straal en de temperatuur is te stellen!

Aan het eind van de ochtend lopen we maar eens naar de haven van Oudeschild en het dorp zelf. We lunchen op een terras in de zon en uit de koude wind.

Daarna gaan we naar het museum Kaap Skil. We zijn er ooit op Lukas zijn 5e verjaardag geweest in 2001 waar de oma’s en opa ook bij waren. Toen nog meer een veredeld juttersmuseum. Nu is het een heel professioneel museum. We wilden erheen omdat we in april op tv de docuserie: ‘De jurk en het scheepswrak’ hadden gezien. Het is het waanzinnige verhaal van Texelse amateurduikers die op een nog nog niet eerder gevonden scheepswrak (Het palmhouwrak) stuiten met zeer waardevolle spullen waaronder een 400 jaar oude zijden jurk die heel goed bewaard is gebleven. Ze gingen echter als jutters om met de vondsten. Ze bewaarden de schatten thuis, spoten de jurk met een tuinslang schoon. Een andere jurk stopten ze in de wasmachine. Wanneer professionele archeologen er lucht van krijgen worden het twee werelden tegenover elkaar. Uiteindelijk redt de museumdirecteur van Kaap Skil de situatie. Zij zorgt dat de vondsten op Texel in haar museum worden tentoongesteld. Ga de serie terugkijken op NPO plus als je het nog niet gezien hebt! En daarna wil je ook naar Texel voor het museum.

Bij het museum krijgen we te horen dat we de jurk wel mogen fotograferen maar niet met flits. Tja, eerst er met de tuinslang overheen en dan nu zo voorzichtig? Eerst komen we in een panoramazaal over de Reede van Texel. Een overzicht van het dorp Oudeschild met daarvoor de schepen die op de Reede aangemeerd zijn. Op de achtergrond bewegende beelden van schepen die komen en gaan. Heel erg mooi gedaan. Je krijgt een beetje een indruk hoe dat moet zijn geweest.

Daarna komen we op de afdeling met de voorwerpen van het Palmhoutwrak. Door het hele verhaal van de vondst spreekt het allemaal erg tot de verbeelding. Er moet ook nog veel onderzocht worden, bv van wie de voorwerpen ooit geweest zijn. Maar de zijden jurk is werkelijk het topstuk! Onbegrijpelijk dat deze na 400 jaar in het zoute water te hebben gelegen er zo uit ziet. Ach ja, dan maakt die tuinslang ook niet zoveel meer uit.

We lopen nog even het openluchtmuseum deel in. Maar vinden het daarna wel genoeg. Een volgende keer lopen we nog wel eens dit museum in. Makkelijk met onze museumkaart.

Schuin tegenover het museum is een watersportwinkel. Daar vindt Joost eindelijk een goede vervanging van zijn oude geliefde petje. We kopen er ook nog zeekaarten van de Noordzee en wat nieuwe lijnen voor twee fenders. De verkoper heeft praatjes voor tien en hoopt ons nog meer aan te kunnen smeren. Verder vertelt hij dat hij op zijn boot geen AIS heeft. Zonder kan je namelijk ongezien verboden gebieden invaren bv de windmolenparken. Het is me wel een soort die Texelaren. Vrijbuiters die het niet zo nauw nemen met wet en regelgeving.

Ik ga vast terug naar de boot terwijl Joost boodschappen doet. We maken plannen voor de komende dagen. We wilden eigenlijk morgen al vanuit hier naar IJmuiden varen. Maar morgen staat er toch nog wel een forse wind kracht 4-5. Op zaterdag zou deze 3 zijn. De windrichting is goed, uit het oosten tot noordoosten. We kiezen voor de zaterdag, want we willen aan de veilige kant zitten. We maken rekensommen over hoe laat we hier dan moeten vertrekken. Ook maken we veiligheidsbanden vast aan beide kanten over het dek. Hier kunnen we ons aan vastklikken als we op zee iets op het dek moeten doen. Alles voor de veiligheid!

Joost kookt een maaltijd en later zit hij zowaar een boek te lezen met als titel: Het tij tegen. Dit gaat niet over de zeilsport maar over de democratie.