Hemels – zeil – vaart weekend (8 – 12 mei 2024)

Geplaatst op door

Na een lange natte winter smachten overtreft het Hemelsvaartweekend al onze verwachtingen. Maar voor het zover is was er nog werk te doen. Dus reed ik afgelopen week een paar keer naar Monnickendam en Joost met mij een keer op een avond. De watertank moest schoon en de filters verwisseld. De lijnen verder door de mast getrokken. Dat was toch nog een heel gepuzzel, vooral omdat de namen van de lijnen op aangehangen etiketten door de winter geheel uitgewist waren. De boot moest schoongemaakt en daar hielp Nora een dagje mee.

Ondertussen kwam Halver de zeilmaker langs om ons nieuwe grootzeil met handige lazybag te plaatsen. Helaas bleek een hulplijntje in de mast die hij hiervoor nodig had vast te zitten. Hij kon wel verder maar wij moesten dat probleem nog oplossen door iemand weer de mast in te hijsen. Helaas bleek hij zelf ook een fout gemaakt, de lazybag was te klein en was niet goed dicht te ritsen. En het is natuurlijk de bedoeling van deze ‘luie zak’ dat het je gemakkelijk wordt gemaakt. Hij zou het gaan oplossen, maar pas na het weekend.

Op donderdagochtend zijn we rond 11 uur in de haven. Het plan is vooral om rustig aan te doen. Het is mooi zonnig weer maar er staat ook nauwelijks wind. Voor we kunnen zeilen moet er nog een aantal zaken geregeld worden. Het is heerlijk weer en een gezellige bedoening in de haven waar veel mensen bezig zijn hun boot na de wintertijd klaar te maken voor het vaarseizoen. Joost moet ik weer in de mast hijsen en hoger dan eerdere keren. Het lijntje wat los moet zit hoger dan de radar. Gezekerd aan twee lijnen bedien ik de lier om Joost omhoog te hijsen. Ik kom niet eens halverwege. Ik roep de buurman erbij die graag even komt helpen. Het lijntje is zo losgemaakt en over het katrolletje gelegd, dat is het werk niet. We laten Joost weer zakken en ik ben blij dat dat klusje gedaan is.

Ervaring maakt alles makkelijker. De genua hebben we snel aangebracht. De klok die het nooit goed heeft gedaan heeft deze winter een nieuw uurwerk gekregen. Joost slaakt een vreugdekreet als de klok in de omhulsel past en het doet. Zijn vreugde is van korte duur die niet eens te meten is met deze klok want de secondewijzer loopt vast tegen het glas. Dan maar de secondewijzer eraf gehaald en zo functioneert de klok prima.

Ondertussen is de middag al een eind op weg en besluiten we vandaag hier te blijven. De meeste verbindingen van lichten in de mast moeten nog gekoppeld worden. Maar eerst gaan we lekker een hapje eten in De Ouwe Blauwe. Wat smaken de asperges heerlijk!

En dan is het tijd om de elektriciteitsdraden vanuit de mast te koppelen.

Helaas blijkt dit merksysteem ook vervaagd en hoe weet je dan wat aan wat moet? Op een gegeven moment doet het toplicht het als de schakelaar van het stoomlicht wordt aangezet. Dat is niet de bedoeling. Ondertussen is het donker genoeg om in ieder geval te kunnen zien welk licht er aan is. Maar de slimmere methode was natuurlijk de spanningsmeter gebruiken en zoeken naar een match bij een omgezette schakelaar. Als alle lichten het doen zijn we er klaar mee. Het plafond waarachter de draden zitten moet nog dicht, maar dat komt morgen wel. Nog een drankje en dan duiken we onze vertrouwde kooi in.

Het is weer stralend weer bij opstaan. Lekker buiten in de kuip ontbijten en daarna de laatste klusjes. We motoren het eerste stuk en komen de ‘-weer boot’ tegen uit Volendam met ramptoeristen.

Verder op de Gouwzee kunnen we onder een zacht briesje rustig het nieuwe zeil hijsen en tegelijk de reeflijnen aanbrengen. Wat een mooi zeil en wat staat ie strak. De doorlopende zeillatten maken dat er geen rare kreukels meer in het zeil zitten.

En op de lazybag hebben we ook de naam van onze boot in de goede lettertype en kleur laten zetten.

De boot glijdt soepeltjes door het water. Wat zijn we blij en trots met het resultaat van de winterschilder en zeilmaker. Maar we houden ook oog voor de natuur. 😁

Met een NNO wind zetten we koers naar Lelystad. We laten dit weekend de favoriete bestemmingen maar even voor wat het is, daar is het nu veel te druk. We willen vooral lekker zeilen. Met een mooie aan de windse koers en een wind die wat verder naar het noorden draait stuurt onze stuurautomaat ons rechtstreeks (met een bocht) naar Lelystad.

We hebben alle ruimte om aan te leggen. En dan is het tijd voor ons eerste ‘ankerbiertje’.

We hebben een nasimaaltijd bij ons om klaar te maken, maar we zien (in oude blogs) dat we al te vaak hier nasi hebben gegeten en lopen naar de Griek die ons 3 jaar geleden erg goed bevallen was. Het is er rustig, in tegenstelling tot de dag ervoor wordt ons verteld.

Dag 3 begint weer met een ontbijt in het zonnetje. We liggen zodanig dat we een foto van de boot kunnen maken waarbij je kan zien dat de naam op de spiegel en op de lazybag dezelfde kleur en letters hebben. Goed gelukt na best wel wat gepuzzel bij bootletters bestellen en de inktkleuren en de lettertype bij de zeilmaker goed te kiezen.

Na het ontbijt maken we een wandeling naar de supermarkt. 18 jaar geleden maakte ik met Lukas en Mirjam dezelfde tocht in de regen terwijl we verwaaid lagen met een platbodem en Joost ziek in z’n kooi lag. Die tocht herinner ik me als lang en vervelend. Toen hadden we ook nog geen smartphone en was het zoeken in een ongezellige nieuwbouwwijk naar de supermarkt. Nu was het stralend weer, hadden we de goede weg zo gevonden en verbaasde ik me erover hoe groen en mooi deze wijk is. Tja, ervaringen worden door de omstandigheden gekleurd. Nu hebben we weer verse broodjes voor de lunch. Na de koffie verlaten we Lelystad.

We zetten koers naar Marina Muiderzand bij Almere. We zijn hier nog nooit geweest, dus een goede reden om dat eens te gaan doen. Met een noordoosten wind varen we heel relaxt voor de wind. We kunnen zo een mooi rondje maken en morgen met oostenwind weer naar huis zeilen. We hebben telefonisch vast een ligplaats gereserveerd die makkelijk in te varen is. Een kleinigheidje, een open motorbootje is er gaan liggen. Gelukkig zit er iemand in die zich gemakkelijk laat wegsturen. We moeten dan wel weer opnieuw aan komen varen om er goed in te komen. Gelukt en we krijgen van een schipper die ook net aanlegde enorme complimenten over onze boot. ‘Wat zit ie strak en glimmend in de verf’. Ja, nog wel denk ik, maar ik zeg dat hij ook net van de schilder komt. Maar ook ons nieuwe zeil en de schone lijnen (ja, ook deze winter weer gewassen) was hem opgevallen toen hij lange tijd achter ons voer. We doen het dus niet eens alleen voor onszelf!

We liggen op een rustig plekje voor ons 2e ankerbiertje. En met boek en puzzelblaadje vermaken we ons.

Nu moet de nasimaaltijd toch echt gekookt worden. Joost lukt dat natuurlijk prima. Na het eten nog een verkenningswandeling in de buurt. Er zijn hier veel zeilscholen en toebehoren, maar de bijbehorende gezelligheid vinden we niet. We lopen nog naar het vlakbij gelegen torenflat wijkje waar veel reclame voor gemaakt wordt. De mondaine uitstraling die het moet hebben heeft het nog niet. Nog te veel zand en puinzooi. We drinken er op een terras nog wel een kopje koffie.

De temperaturen lopen op tot boven de 20 graden. Toch is de wind nog fris wanneer ik ‘s ochtends de douche hier ga uitproberen. Maar daarna is het al lekker om in de kuip te ontbijten. Nog een wandelingetje naar het havenkantoor en de supermarkt in het torenflatwijkje. Het lijkt opeens hoog zomer. Na de koffie vertrekken we. We laten Marina Muiderzand achter ons.

De wind is sterker dan de afgelopen dagen dus we gaan er een rif inzetten. Dat werkt in het nieuwe zeil ook goed. De middag zeilen we heerlijk richting Monnickendam en zelfs wat verder want we hebben alle tijd. De zeildagen sluiten we af met het tweede deel van de nasimaaltijd in onze eigen haven. Hemelvaartsweekend 2024: Ons zeilseizoen kon niet beter beginnen.

Op het vinkentouw zitten (3 mei 2024)

Geplaatst op door

Na meerdere heen en weer telefoontjes met de schilder en de haven in Warns, kregen we donderdagmiddag eindelijk het verlossende telefoontje dat de volgende morgen de Aquamarijn geheel in een nieuw verfjasje te water gelaten zal worden. Vijf weken later dan onze verwachting. Snel moest Joost nog wat werkafspraken verzetten zodat we de volgende dag meteen de boot op konden halen. Het weekend had Joost al te veel 4/5 mei verplichtingen.

De volgende ochtend zitten we om kwart voor 8 in de auto op weg naar Warns. Het gaat vlot, Geen files, alleen de andere kant op. Wanneer we in de haven aankomen blijkt de Aquamarijn al in het water te liggen. Degene die haar net gekraand heeft vertelde dat het net tijdens een hoosbui was.

De mast ligt nog op de kant. Het is fijn dat we die nog even kunnen inspecteren en wat muislijntjes (hulplijntjes waarmee we straks de lijnen weer door de mast moeten trekken) die te los zitten aan te trekken. Twee jaar geleden bleek zo’n lijntje in de top niet meer goed om het katrolletje te zitten waardoor de lijn er niet meer inging. En dan heb je een hoge kraan nodig om dit op te lossen.

De mast wordt gehesen en op z’n plek gezet. De stagen moeten weer vast en op spanning gezet.

Vooral een staaltje aan samenwerking zien wij. Dit om zoveel mogelijk boten achter elkaar te water te laten. De volgende boot komt er al aan.

Onze boot wordt daarvoor iets doorgeschoven waar wij verder onze dingen kunnen doen. De aansluitingen van de apparatuur vanuit de mast weer naar binnen leiden en aansluiten (V). De gasflessen aan boord brengen en aansluiten (V), de sprayhood erop zetten (V), de kraanlijn door de mast trekken (V gelukt zonder problemen) en de giek weer aan de mast en de kraanlijn vastmaken (V). Koos de schilder komt nog even langs om een paar dingen uit te leggen. Hij heeft toen de boot al hing de laatste plekjes (waar ze op de schagen stond) kunnen bijwerken. Hij wijst ons nog op het anker dat niet vast zit, het kan daardoor de verf beschadigen, dat zou zonde zijn. Tja, wij leggen uit dat we in geval van nood het anker snel uit willen kunnen gooien. Dat lukt niet als hij vast zit. En de boot is toch een gebruiksvoorwerp. Maar als schilder begrijp ik het wel. En wij zullen vast ook moeten slikken bij de eerste beschadiging.

Onze vinkjes zijn allemaal gezet en we kunnen gaan varen. Alleen is dat best uit een benarde positie, met de punt naar achteren en met harde zijwind nog dicht bij de kraanplek en weinig ruimte. De motor start als een zonnetje, niet passend bij het weer. Met de punt vast aan de voorzijde en een lange lijn van achteren naar de kant draaien we de boot met hulp van de motor naar de kant, bij het loslaten van de voorkant draait de boot mooi door zonder naar voren te varen. Alles volgens plan, behalve dat ik die lange lijn niet op tijd binnen krijg en ik die over boord moet gooien. Moeten we helaas toch nog ergens aanleggen om de lijn op te halen die nu gevaarlijk voor het kraangat ligt. Windkracht 5 met vlagen naar zes. Dan valt aan hoger wal aanleggen ook niet mee. Na een paar pogingen lukt dat en ga ik de lijn halen. Ze hadden hem met verbazing al gevonden en vast binnengehaald.

Op naar de sluis bij Stavoren. Het weer is zoveel slechter dan gisteren (kouder, natter en veel meer wind). Maar ieder nadeel heb z’n voordeel: we zijn de enige in de sluis. We zijn voorbereid op de de klotsbak bij Stavoren, zeker met deze harde zuidwestenwind. En we hebben nog geen zeilen om de boot wat te stabiliseren. De boot is een hobbelpaard geworden en we zijn blij met de sprayhood die de golven water die over de boot slaan voor ons tegen te houden. Wanneer ik mijn rug ga ontlasten door binnen te gaan liggen zie ik dat het bij de natte cel (wc) die bij ons droog hoort te zijn een grote natte bende is. Het vooronderluik blijkt niet goed afgesloten. Na het sluiten stopt de meeste toevoer, er blijkt echter nog water uit de schoorsteenpijp te druppen, dat hoort ook niet, maar niet voor nu op te lossen. Gelukkig hebben we oude handdoeken aan boort om het water wat op te vangen. Als we in de beschutting van Enkhuizen komen worden de golven een stuk minder en het varen aangenamer. De sluis aldaar weer alleen genomen. Nog 3 uur te varen voor we M’dam bereiken. Rond 19.30 leggen we de Aquamarijn op haar vertrouwde plekje. Het laatste vinkje voor vandaag is gezet. We zijn blij dat Lukas ons komt ophalen met de auto.

Wanneer ik dit blog schrijft rijdt Lukas me naar Warns om mijn auto op te halen. Voorlopig hopen we niet meer in Warns te komen, tenminste niet met de auto.

Twee keer met de auto naar Warns (7 april 2024)

Geplaatst op door

De boot was goed een week in Warns of we werden gebeld – wanneer komen we eens kijken? Ellen gelijk zorgen – er zou toch niet iets mis zijn?

Zo wij eind februari in de auto naar Warns. Op een frisse dag kwamen we naar een goede anderhalf uur aan bij Rainbow jachtschilders. Bleek er vrij weinig aan de hand. Boot was inmiddels behoorlijk geschuurd en dat moest getoond. Op een paar plekjes moest de ondergrond worden bijgewerkt maar ook dat mocht, zo vond Koos, eigenlijk geen naam hebben. Trots liet Koos het werk zien. Blij ook dat ze deze mooie boot in de hal hebben; ook de vorige eigenaren waren al even komen kijken.

Wel een discussie over de lak in de kuip. Moet dat wel gebeuren was de vraag. Want ja, dat geeft veel (jaarlijks) onderhoud en problemen. Kaal is dit teak ook mooi. Met een bouwlift omhoog omdat eens van boven te bekijken. Het blijft een vraag om nog eens over na te denken.

Verder zat er wat speling in het roer; daar zou een specialist van de bouwer naar komen kijken. Na ook nog met een timmerman over een kast in de kajuit aan stuurboord te hebben overlegd gingen we weer op huis aan. In Lemmer aten we nog een avondhap in een gezellig maar door toeristen verlaten eetcafé. Waarna we snel verder reden met een tussenstop om de auto op te laden in de Noord Oost Polder.

In de week voor 7 april kregen we bericht dat het verven van de romp klaar was. Wij weer naar Warns – nu om de naam weer op de boot te plakken.

Op de heenweg tijd voor een wandeling in de zon bij de Oostvaardersplassen. Aangenaam weer – dat vonden ook de watervogels die op ons pad kwamen.

In Warns knipte Koos wat bescherm plastic weg zodat we mooi geverfde romp konden zien. Niet alleen aan de achterkant – maar ook een stukje aan bakboordzijde. Ziet er mooi glimmend uit! Trots nam Koos de complimenten in ontvangst.

Het roer is inmiddels gerepareerd. Qua verven moet de bovenkant (inclusief dekhuis) nog een keer, net als de waterlijn. Verder is de verf (anti-fouling) er nog niet voor het onderwaterschip. Omdat dan ook weer alles gemonteerd moet worden is de Aquamarijn dus volgende week nog niet klaar.

Wij daarna aan de klus van de dag. Koos liet ons daarvoor al snel met rust; hij besteedt dit soort werk liever uit. Maar met passen en meten en veel ellengeduld kregen we het toch mooi in een uur voor elkaar.

En zeg nou zelf ziet het er niet goed uit? Ook van een afstandje spiegelt de spiegel mooi!

Op de terugweg weer een laadstop in de polder. Op tijd thuis voor Podium Klasiek. Mirjam heeft voor ons het diner bereid!

Motortocht in februari (16 februari 2024)

Geplaatst op door

Veel romantische stellen keken uit naar Valentijnsdag. Voor ons was echter twee dagen later een hoogtepunt. Al twee weken keken we uit naar de weersverwachting – zouden we op vrijdag 16 februari voor het eerst dit jaar kunnen varen? Eind februari moet de Aquamarijn in Warns zijn voor de schilderbeurt. En dit was een mooie dag, niet op het laatste moment, dat we het konden proberen.

Wel allebei thermo ondergoed aangeschaft. Want ja, het mag dan een warme februari maand zijn – op het water is vast nog erg koud. De weersverwachting werd eigenlijk steeds beter (windkracht 4 uit west tot zuidwest, maar een uurtje of twee regen) en dus werd op 15 februari de wekker gezet en waren we op de 16e om 7uur aan het ontbijten.

Het is tocht met een deadline; na 17uur wordt de sluis in Stavoren pas na afroep of op maandag weer bediend. Maar ook moeten we nog werkzaamheden verrichten in Warns voordat de boot kan worden achtergelaten. Dat doen we graag bij daglicht dus uiterlijk 16 uur moeten we er wel zijn. Eerder mag natuurlijk ook. Het wordt ook een tocht op de motor – onze zeilen liggen droog thuis of bij de zeilmaker.

Na een korte autorit en korte worsteling met het walstroom kastje (dat door alle hoogwater problemen niet meer vast aan de steiger zit) is de boot snel klaar. Als vanouds varen we de haven uit. Het is pas kwart voor negen. We zetten er gelijk de sokken in – met 6,5 knopen, en niet teveel vertraging bij de sluizen zouden we er om drie uur moeten zijn.

Nadat de stuurstandwijzer is gefixt en we de Gouwzee hebben verlaten kan de stuurautomaat het roer overnemen. En dan is het tijd voor de thuis al gezette koffie. Ellen voelt zich met al haar kleding lagen net een marsmannetje.

We zetten vandaag een beetje uit ons hoofd koers, eerst zo’n 30 graden vanaf Gouwzee naar de Krabbegatsluizen en dan haast pal noord naar Stavoren. Op een gegeven moment zie je dan vanzelf aan stuurboord een scheidingston; dan kun je de tonnenrij volgen naar Stavoren om het Vrouwenzand (een ondiepte in het IJsselmeer) heen.

Bij zowel de Krabbegatsluizen (bij Enkhuizen) als de Johan Friso sluizen (bij Stavoren) roepen we de sluiswachter op per marifoon. Ze lijken wel blij dat er iemand langskomt en ze iets kunnen doen. In ieder geval is er nauwelijks wachttijd en varen we voordat we het weten op het water waar we drie jaar terug onze eerste proefvaart met deze boot maakten! (Zie https://blog.koedijk.net/2021/03/aquamarijn-ter-keuring/)

We naderen dan al snel ons doel dat aan bakboord voor de brug van Warns licht – Jachthaven De Pyramide. Ellen belt de havenmeester en als we even later aankomen wijst die ons een plek – vlakbij de kraan. Een laatste lastige bocht (ook omdat er een aak klaarligt om ook naar de jachtschilder te gaan met een nogal lange uitstekende mast) en dan liggen we stevig vast. Om 14:15uur (!) kan de motor al uit!

Nu moeten we nog even aan de slag. De boot wordt in de hal van jachtschilder Rainbow geschilderd – best een grote hal maar voor een mast is daar geen ruimte. Die gaat er dus af. De mast eraf doen ze met de kraan maar daarvoor moet de giek op het dek worden gelegd en moeten alle elektronische verbindingen (marifoonantenne, driekleurenlicht, toplicht, stoomlicht, deklicht en radarvoeding) worden losgekoppeld. Dat hebben we nog nooit gedaan en het moet ook op zo’n manier dat we het eind maart weer zelf kunnen vastzetten. Na wat gepuzzel (zie hieronder) lijkt ons dat te lukken.

Dan hebben we even overleg met de havenmeester. Hij neemt onze gasflessen en bootsleutels in ontvangst en we bespreken de laatste zaken. Allemaal prettig op zijn Fries.

Ook de giek is daarna snel van de mast en leggen we, in verband met de kraan en op verzoek van de havenmeester aan stuurboord op het schip. Dan halen we de kraanlijn uit de mast zodat we die thuis kunnen wassen. (de andere lijnen deden we afgelopen zondag al; het is nu beter weer dan 2 jaar geleden https://blog.koedijk.net/2021/10/winterklaar-maken-2-26-30-en-31-oktober-2021/) Tot slot ook nog het zwaard opgehaald en de sprayhood eraf. En dan zijn we om half vijf ineens klaar en kan de boot op slot.

Als we nog eens een laatste blik op de boot werpen ziet alles er netjes uit. Alleen het dek is wel erg groen. Het was nog te vroeg in het jaar om daar al wat aan te doen. Wie weet doet een paar weken in een droge hal al wonderen!

Het plan is om met de trein naar huis te gaan. Maar eerst lopen we nog even langs Rainbow jachtschilders om te laten weten dat de boot er is. We zijn er nog niet of Koos komt ons al in een busje tegemoet. De Aquamarijn had hij al zien liggen; maar hij brengt ons graag naar het station; Koudum-Molkwerum is het dichtste bij en vandaar vertrekt in de spits ieder half uur een trein naar Leeuwarden. Onderweg verteld Koos dat ze het druk hebben; er ligt ook weer een beroemde boot in de loods.

Dan is het wachtten op de trein. Enkelspoor en eerst komt de trein naar Stavoren langs. We laten die maar rijden – hij kan niet anders dan terugkomen om ons mee te nemen. En zo gebeurt – 50 minuten na vertrek zijn we dan in Leeuwarden. We eten lekker bij Proeflokaal Wouters direct tegenover het station en nemen daarna de intercity naar Zwolle.

Helaas letten we niet zo op bij het kiezen van een plaats. We zijn toch alleen in de coupé. Maar nog voor vertrek uit Leeuwarden komt een studente al bellend in dezelfde coupé terecht. En ach, het blijkt geen stiltecoupé en dus luisteren we mee naar alle verhalen van het toch wel bruisende Leeuwardense studentenleven inclusief details over studieresultaten, schurft, soa’s en liefdesverdriet. In Zwolle loopt ze bellend verder naar haar volgende trein.

In Zwolle stappen we over op de intercity naar Amsterdam Zuid. De trein is wat drukker maar wij vinden een plekje in een stiltecoupé. Op Zuid zorgt het bord van de metro nog voor enige verwarring maar eigenlijk zijn we zo op Lelylaan en niet veel later met lijn 1 thuis.

Op zaterdag zijn we moe en hebben we spierpijn. Alleen de auto wordt nog even opgehaald in Monnickendam. Maar dan is het eerste avontuur van 2024 ook succesvol afgerond!

NASCHRIFT

Op maandag 19 februari is de Aquamarijn al ontmast en uit het water gehaald. We kregen foto’s van de haven. De aangroei op onderwaterschip viel ons heel erg mee. Wel is het zwaard niet helemaal in – dat is iets om nog eens uit te zoeken.

Geluksvogels (10,11 en 12 november 2023)

Geplaatst op door

Aan onze steiger blijkt een geluksvogel te zijn neergestreken. Geen vogel maar een zeilboot met de naam Geluksvogel. Een mooie naam. Maar eigenlijk vinden we dat wij geluksvogels zijn. Zes weken geleden zeilden we voor het laatst. Meestal kan je in oktober nog wel een keer zeilen, maar iedereen weet wat voor een weer het steeds was (regen, regen, regen en heel veel wind). Afgelopen week heb ik eindelijk een belrondje gedaan op zoek naar een schilder voor onze boot. Monnickendam heeft van alles, maar geen jachtschilder. De meest aansprekende jachtschilder bleek Rainbow jachtschilders te Warns (Friesland, vlak achter Stavoren) te zijn die onze boot (toen nog van de vorige eigenaren) 11 jaar geleden helemaal heeft geschilderd. Ja, ze kenden onze boot wel. Maar ze wilden de boot natuurlijk eerst zien om een prijsopgave te kunnen doen. Tja, dan moet het nog een keer beter weer worden om over te steken. ‘Mooi weer in november komt best wel voor’, zei ik nog. Jelle lachte schamper. Maar we konden gerust bellen als we van plan waren te komen en dan konden ze ook op een zaterdag de boot zien, geen probleem. Twee dagen later belde ik weer. We komen dit weekend hoor, het weer ziet er goed uit!

Met dit plan schoot onze humeurbarometer fors omhoog. Een weekendje zeilen: wat een geluksvogels zijn wij!! Op you tube kijken we nog even naar ‘Starting sailing at sixty’, die in oktober nog zo genieten van het zeilen voor de kust van Engeland. Als je door onze verhalen nog niet begrijpt wat er zo leuk is aan zeilen, kijk dan hun filmpje! https://youtu.be/Giqg6XqxN4c?si=oWkADQ_pFluwErkm

Joost zorgde dat hij vrijdagmiddag vrij was zodat we dan al naar Enkhuizen konden varen. Om drie uur gooien we de trossen los. Het is dan eindelijk droog. Met een zuidenwind krachtje 3-4 gaan we voor de wind. Dus alleen de genua uit en toch rond de vijf knopen gaan.

Het is natuurlijk heel rustig op het water. Wij verstoren wel de rust van een hele kolonie meerkoeten. Ze vliegen voor ons op. Wat een mooi geluid maakt dat.

Als de schemering invalt krijgen we nog 1 klein maar hevig buitje over ons heen. In het donker naderen we de sluis. We kennen het hier goed, en met de gps erbij kunnen we ons goed orienteren. We varen de sluis zo in en deze wordt vlot bediend.

Voor het eerst varen we Enkhuizen in het donker aan, een mooi gezicht.

Joost parkeert de boot heel netjes tussen een grote en kleine jongen in. Het is wel ver buiten het seizoen, maar het grootste deel van de haven is afgesloten vanwege onderhoud aan de kades zodat het toch nog passen en meten is.

Het is inmiddels half acht en best koud geworden. De verwarming gaat aan en ik kook een snelle ‘raasdonders met spek’ maaltijd. Daarna nog even een avondwandeling naar de Albert Heijn voor de door Joost wel gekochte maar vergeten boodschappen. Met een kruik in bed krijgen we het snel warm.

Na het ontbijt gaat Joost de boot klaarmaken en doe ik een rondje Enkhuizen voor de bakker, de watersportwinkel en het toiletgebouw.

Om 11 uur vertrekken we na een mooie draaimanoevre om uit onze plek te komen. We varen in het zonnetje, maar zien ook genoeg buien aankomen. Er zijn wat meer andere zeilboten en er wordt heel enthousiast naar elkaar gezwaaid alsof we willen zeggen: wat zijn wij dapper!

De voorspelde windkracht4-5 is er eerst nog niet, maar hoe meer we Stavoren naderen hoe meer de wind aantrekt. Wanneer ik naar de wc wil ligt deze aan de hoge kant en dat is als de boot zo scheef ligt niet eenvoudig te doen. Dan bedenken we dat we altijd nog eens ‘bijliggen’ wilden oefenen. Bijliggen doe je door het roer en de zeilen in een bepaalde stand te zetten waardoor je bijna gaat stilliggen, en de boot ook rustiger op het water ligt. Dat kan je gebruiken als je bv een lange tocht hebt met heftig weer en je wil eens even uitrusten, of eten maken, maar dus ook als je naar de wc wil. Het lukt in een keer. Hoezo oefenen?

Op weg naar Rainbow jachtschilders worden we door de regenboog de weg gewezen lijkt het wel. Ook met een 2e orde regenboog erbij en helemaal rond.

De bekende klotsbak voor Stavoren doet het erg goed bij deze wind die nog even verder aantrekt. Juist dan wil de genua niet helemaal in. We besluiten met motor aan en grootzeil nog staand de haven binnen te varen. In de beschutting van de havenkom kunnen we dan rustig het zeil strijken. Na het aanleggen lukt het Joost het genualijntje te ontwarren en de genua verder binnen te halen.

We bellen de jachtschilder dat we er zijn en krijgen te horen dat Koos, de compaan van Jelle er over een half uur zal zijn. Koos is meteen enthousiast. Hij kent de boot nog goed en vind het zo te horen ook leuk om deze boot weer onder handen te gaan nemen. De zorgen die we hadden over zwakke plekken (is het hout onder de lak niet al aan het rotten) begrijpt hij, maar stelt ons gerust dat dat weer helemaal goed komt. Binnen in de kajuit drinken we koffie met hem waarbij hij nog meer uitleg geeft over het schilderonderhoud van de boot. Ook heeft hij mooie verhalen over beroemde boten die ze onder handen hebben genomen. Hij vindt dat we wel even zijn werkplaats moeten bewonderen en neemt ons daar mee naar toe.

Er liggen twee grote aken die onder handen worden genomen: het jaarlijkse onderhoud. Tja, een boot is geen investering maar een water naar de zee drager!

We klimmen via een trappetje zelfs even op de aak.

Trots laat hij ook de mooie afzuiginstallatie in de loods zien. Hierna brengt hij ons weer naar onze boot. Dat was een leuke middag en we hebben het gevoel dat we bij deze jachtschilder helemaal goed zitten.

In iedere haven weten we wel een favoriet restaurant. In Stavoren is dat het Schotse restaurant de Koebrug. In ieder gerecht van voorgerecht tot nagerecht stoppen ze whiskey. Het is er weer warm, gezellig en smaakvol. we lopen terug naar de boot onder een enorme sterrenhemel.

We staan op tijd op, want we hebben een lange tocht voor de boeg vandaag. Het zonnetje schijnt, maar er zijn ook genoeg wolken voor opnieuw een regenboog.

Om half 10 hebben we de zeilen staan. De wind is niet ideaal, uit het zuidwesten en zal nog verder naar het zuiden draaien. Toch zeilen we tot de sluis bij Enkhuizen heerlijk in een paar slagen.

De sluis is weer snel genomen. Op het Markermeer gaan we motoren. De wind is hier echt pal tegen en we willen wel nog met wat licht aankomen. Het wordt nu echt kouder zodat we soms ook binnen gaan zitten. Het kan makkelijk want er is nauwelijks ander verkeer. Op de Gouwzee is het opeens mistig. Zonder zeilen moeten alle zeilen bijgezet worden om in de vaargeul te blijven. Om half zes ligt de boot weer op z’n plek. Missie volbracht!