We zitten hier blijkbaar in een dunbevolkt gebied en uithoek. Het mobiele netwerk is hier niet best en de haven heeft geen wifi. Gisteravond kostte het veel moeite om het blog te maken, vooral het uploaden van foto’s. Nadat het blog toch was gepubliceerd moesten we nog even ansichtkaarten op de post doen. We hadden gezien dat de bus morgen om 7 uur ’s ochtends nog geleegd wordt. Dus maken we nog een wandelingetje. Het is windstil, zacht weer en de maan schijnt. Soms denk ik dat ik in Frankrijk ben. Ik ken dit weer in Engeland niet. Daarna zitten we nog lekker buiten in de kuip met een lamp aan. Ook dat doet denken aan onze vroegere vakanties in Frankrijk. ’s Avonds lang door blijven lezen in het donker bij een petroleumlamp. De verlichting is nu beter met een oplaadbare lamp. En van sudoku’s hadden we toen nog nooit gehoord.

Vandaag wordt de vouwfiets weer uit de boot gehaald. Alles is hier ver weg, maar op een kwartier fietsen zou toch een winkel zijn. Joost gaat op verkenning uit. De winkel blijkt goed voor alle niet verse dingen. Maar helaas geen brood, yoghurt of groente. Daarvoor zou hij verder moeten fietsen. Dat laat hij maar na overleg.

We willen namelijk nog een wandeling van ongeveer drie uur maken. Daarvoor smeren we boterhammen die we nog hebben, 4 dagen oud en toch nog verrassend goed, nemen drinken mee en zwemkleding. Ons doel is de Chapel of St Peter on the Wall. Deze is een van de oudste grotendeels in tact gebleven kerken in Engeland. Het is in de 7e eeuw gebouwd op de muren van een oud romeins fort. De wandeling ernaar toe gaat weer door de graanvelden. de Engelsen weten wel hoe je regels leuk brengt.

De kapel staat vlak bij de kust. Als je niet beter weet denk je dat er gewoon een grote schuur staat. En het is in het verleden ook wel gebruikt als stal.

Maar nu heeft hij weer een kerkelijke functie. Morgenavond is er een evensong. Maar dan zijn wij hier niet meer.

Het waait behoorlijk en er staan koppen schuim op de zee. Het geelgroene gras lijkt gewoon over te lopen in geelgroen water van de zee.

En dan nog geel graan en een gele Joost en het plaatje is compleet.

We wandelen verder langs de kust terug. Ons idee om ergens dan ook nog even te zwemmen laten we maar. De wind die uit het oosten komt en dus over de zee is behoorlijk fors en koud. Er zijn dappere mensen die het wel doen. Na 2 uur wandelen tijd voor een pauze.

En dan het laatste stuk nog om de kerncentrale heen. Van te voren denk je dat die de schoonheid van het hele gebied verpest, maar dat valt toch erg mee. Het is zaterdag en er wordt overal flink gezeild. Aan de overkant is een zeilwedstrijd bezig zo te zien.

Terug op de boot voelen we die 12 km wel in onze benen. We kunnen uitrusten voor we gaan eten in het havenrestaurant. Met nog 1 maaltijd op de boot en geen verse producten maken we het ons maar even makkelijk. Er zou ook live muziek zijn en we zijn wel benieuwd. Joost zit er weer te genieten van de muziek.

De Engelsen lijken elkaar allemaal te kennen en hebben het gezellig met elkaar. Terug op de boot horen we de muziek nog even hard als in het restaurant. Het zal mijlenver te horen zijn want het water draagt ver.

Een wekker gezet want we wilden redelijk op tijd vertrekken. Doel namelijk Bradwell Marina (op het Dengie schiereiland) aan de Blackwater rivier. Een paar mijl terug op de Colne stromen ze samen de zee in. Omdat we weer eens een was moeten doen en omdat het in het weekend in Bradwell Marina wel eens druk kan worden willen we rond lunchtijd aankomen.

Na het ontbijt gooien we dan ook los. Met een laatse zwaai naar de watertaxischipster nemen we afscheid van Brightlingsea en varen we rustig de Colne op. Helaas wind en stroom tegen – pas op Blackwater krijgen we de stroom en de wind mee.

Dat geeft wel tijd om koffie te drinken en goed om ons heen te kijken. We zien zeehonden en bruinvissen. Het lukt Ellen er eentje op de foto te krijgen.

Op de Blackwater gaan we op de genua verder. Lekker in het zonnetje met een rustig ruim windje kijken we aan stuurboord uit op de badplaats West Mersea. Ook hier de bekende gekleurde strandhuisjes.

Aan bakboord al van verre te zien: de kerncentrales (het zijn er twee) van Bradwell on Sea. Sinds 2002 zijn deze centrales uitgezet. Het nucleaire materiaal schijnt allemaal verwijderd. Toch is het opruimen van de centrale hallen pas gepland tussen 2083 en 2093!

Inmiddels bij het redelijk ondiepe geultje naar de marina. Tussen 2 uur voor en 2 uur na laagwater heb je hier niets te zoeken. (De marina zelf is uitgebaggerd.) We roepen de haven per marifoon op en we krijgen plaats B(ravo)21 toegewezen. Daar leggen we zonder problemen aan een vingerpier aan.

Na de lunch gaan we de was doen. Eerst in het havenkantoor gedoe met sleutels en munten. De wasmachines staan helemaal aan de andere kant van de haven in een hokje. Ook daar weer even gedoe voordat we goed door hebben hoe alles werkt. Maar ruim twee uur later is alle was schoon en droog!

In het gesprek met de schipper van de Smack gisteravond kregen we ook de tip mee om de pub in Bradwell on Sea te bezoeken. De naam was hij vergeten maar het stond naast de kerk. Dat moeten we toch kunnen vinden. En alleen om zijn enthousiasme over de pub is dat wel een wandeling waard!

En inderdaad op 20 minuten lopen, weer door graanvelden, is de King’s head pub naast de kerk. King’s head toch vooral om te laten zien dat men koningsgezind is (en niet meer de paus aanhangt). Want ja, de ‘King’ is Henry VIII die naast vijf vrouwen (hij had er inderdaad uiteindelijk zes) ook de katholieke kerk verliet. Zijn portret hangt dan ook boven de ingang.

Ook de kerk naast de pub laat letterlijk van zich horen. Kennelijk deze vrijdagavond oefenavond voor de klokkenluiders. Er hangen er (minstens) vier in de toren en die moet je na elkaar horen. En als je dan met de hand luidt dan moet je dat als team wel even oefenen. Ze zullen wel zweten want ze beginnen steeds opnieuw en eindigen ook gelijk. Knap hoor. Zelfs als we teruglopen door de velden horen we de klokken nog luiden.

Het eten in de pub is inderdaad, zoals beloofd, prima. Lekker bier (wel ‘lager’) van de Blackwater Brewing Company in de buurt. En een applecrumble toe. Maar meest te spreken zijn we toch over de muziekkeuze. (Bijna) allemaal van de vorige eeuw en veel ook gespeeld op onze studentenfeestjes. We nemen ook nog koffie toe – wel even vergeten dat ‘normal coffee’ hier niet echt zwart is. Ik sla me er door heen!

De wandeling terug is door de afgenomen temperatuur nog aangenamer dan de heenreis. Op de haven zien we dat het nu echt laag water is. Gisteren volle maan, morgen springtij!

Het is heerlijk weer om zo vanuit je bed de kuip in te stappen. Ik kon meteen gadeslaan of de watertaxi ook functioneert. De mensen van de boot voor ons lopen al een tijdje ongeduldig over de steiger rond te kijken waar de taxi blijft. Als de watertaxi komt verontschuldigt ze zich. Blijkbaar moesten ze langer wachten dan gebruikelijk is. We ontbijten buiten en zien dat de watertaxi annex havenmeester ook komt om bijbootjes van brandstof te voorzien. Later staan wij ook klaar na de taxi per marifoon opgeroepen te hebben. Ze is er heel snel, 2 booteigenaren van de andere steiger zitten er al in. De man vraagt meteen waar wij vandaan komen. Ja, ze hebben ook in Nederland gevaren. Het gesprek is kort want we zijn er zo. Wij lopen naar het havenkantoor om ons te melden en te betalen. Voor de watertaxi kopen we muntjes waarmee we voor de terugweg kunnen betalen. 2 pond per oversteek per persoon voor een afstand dat ik in 2 minuten zou kunnen zwemmen. Het zij ze vergeven.

We gaan nog niet terug. Eerst het toiletgebouw bezoeken en dan het plaatsje verkennen. In het aardige centrum in de schaduw op een terras koffie gedronken.

Hier en in Walton on the Naze is een lieveheersbeestjes plaag. Ik wist niet dat het kon en dat ze ook kunnen steken. Weer wat geleerd. Best hinderlijk. Juist nu trekt Joost dit shirt aan. Moeilijk te zien wat echt is of niet.

We willen een wandeling maken o.a. langs het water. We zijn langer bezig het begin van de wandeling te vinden dan dat we wandelen. Het is warm en de viervoeters die hier uitgelaten worden springen zo in de kreken met zout water, het bordje negerend dat het beschermd gebied is voor vogels.

Wat we dachten te vinden hier zien we niet: oude Engelse zeilbootjes.

Na de wandeling ploffen we neer op een overdekt terras voor de lunch. We krijgen bij het pintje bierviltjes mee niet voor onder het glas maar voor op het glas tegen de insecten.

Hierna moeten we alweer boodschappen doen. Eindelijk een plaatsje met een echte bakker, slager en groentewinkel. Gezellig met een mandje alle groente en fruit die je wil hebben verzamelen.

Vanavond eten we op de boot want de taxidienst is er maar tot 19 uur. Het is hier nog voorseizoen! Als we ons melden voor de taxi komen ze met z’n tweeën. Ze willen namelijk graag dat onze boot naar voren gaat aan de steiger en willen daarbij helpen. Er blijkt een druk weekend aan te komen en willen blijkbaar goed kunnen stapelen. Het maakt ons niet uit, wij zijn morgen toch weer weg.

We liggen eigenlijk ook aan de oude boten steiger, lijkt wel. Maar wij hebben ook een oude boot. Naast ons komt een grote Engelse zeilboot te liggen. Een van de bemanning vind onze zeilboot erg mooi. We vertellen dat het van een Nederlandse ontwerper is, Koopmans. Hij blijkt het te weten, want hij zeilde ook wel op het IJsselmeer. ’s Avonds hebben we een langer gesprek met hem over zijn zeilboot. Ik maak een goede beurt door te vragen of het een SMACK is. Een SMACK is namelijk een oude Engelse vissersboot met zeilen. Zijn boot is eigenlijk een remake SMACK, maar gebouwd als een modern jacht. Op dezelfde steiger liggen twee echt oude SMACK’s, een van hout en een van beton. Enthousiast vertelt hij nog allerlei wetenswaardigheden op zeil en ook op toeristisch gebied.

De middag vermaken we ons prima in de kuip. Lezen lukt niet zo omdat er zoveel te zien is. We hebben precies zicht op de helling en aanlegsteiger waar allerlei zeilbootjes en roeiboten te water worden gelaten.

Echt een watersport centrum!

Er wordt gewoon tussen de aanlegsteigers door gezeild. Het lijkt wel alsof we op het Friese water zitten.

Vanaf 20 uur wordt het rustig op het water. Dan hoor je vooral de mensen praten die gevangen zitten op hun bootjes op de steigers. Niet echt vervelend, zeker niet bij zo’n avond met volle maan.

We willen verder naar het zuiden. Brightlingsea lijkt ons wel wat. Ook omdat in Woolverton we op de steiger met een schipper spraken die in Brightlingsea zijn thuishaven heeft. ‘Het is niet mooi – maar het heeft karakter’ is de samenvatting van zijn aanprijzing. En ze onderhouden hier oude zeilscheepjes (‘Old Gaffers’) en organiseren daar wedstrijden mee; daarmee is Brightlingsea in (een deel van) de zeilwereld zeer bekend.

Maar eerst moeten er boodschappen worden gedaan. En omdat we daarvoor niet weer een heel eind willen lopen wordt de vouwfiets van de stuurboordloodskooi gehaald. Even de voorband oppompen, de steiger aflopen en gaan. Wel natuurlijk even in je hoofd knopen dat je links van de weg moet rijden. Het gaat allemaal voorspoedig. Maar in dit heuvelland is het soms even afzien als je een klimmetje hebt. Naar beneden gaan is dan wel weer lekker. Maar bij snelheden van meer dan 30 km per uur knijp ik toch even de rem in.

Ellen heeft ondertussen een slang aan ons bezit toegevoegd en vult de watertank bij. Goede kans dat we daar in Brightlingsea geen kans voor hebben. Dan ontbijten met onder meer met verse croissants. Een zeehond steekt even zijn kop boven water om te bewijzen dat die dieren ook de kreek op zwemmen. Het is ondertussen zonnig en snikheet. We gooien dan ook snel los, hijsen het grootzeil tegen een noordwestenwind in en vervolgen de weg terug door de kreek.

Helaas snel al geen wind en ook geen snelheid. Dan maar kalmpjes op de motor. Hebben we ook de tijd om even naar de natuur om ons heen te kijken. We zien een vogel. Is dat nu een zilverreiger of toch iets anders.

Als we bijna weer op de Pennyhole Bay zijn zien we dat de scheepswrakken die daar liggen als een soort kustbescherming bij hoogwater haast onderwater liggen. Een stok op de boten moet passerende schepen waarschuwen dat er iets onder water ligt.

Op het laatste rak naar de (roodwitte) veilig vaarwaterton steekt de wind uit het zuidoosten op. Dat geeft verfrissing en gelijk kunnen we ook zeilen. Na de ton kunnen we wat oploeven. We gaan daarna snel overstag om ongeveer de goede richting uit te gaan en te kijken of we rond het uitstekende puntje van de Naze kunnen komen.

Dat blijken we niet te halen. We moeten een stukje kruisen om de landong te omzeilen. We wisten dat we stroom tegen hadden – en als je moet kruisen werkt dat een beetje extra tegen. Pas na vier slagen kunnen we om de landtong en de pier van Walton on the Naze heen.

Hebben we wel goed de kans om de Naze Tower eens vanuit zee te bekijken. Goed te zien dat de kust hier veel te verduren heeft van de zee. De stichting die de toren onderhoud verwacht dat als er niks gebeurt de toren over 10 a 15 jaar in zee verdwijnt. Zij pleitten voor zeewering!

We varen lekker langs de kust en nu we de uitstekende landpunten hebben gehad kunnen we ook iets ruimer aan de wind varen. Dat is goed voor de snelheid die inmiddels ruim 5 knopen over de grond is (met stroom tegen!). De wind trekt (tegen de verwachting in overigens) nog eens even lekker aan. De zeewind is fris. En nadat Ellen in een hemdje en korte broek deze zeiltocht is begonnen zit ze nu heel anders gekleed een Sudoku op te lossen.

De wind is al weer afgenomen als de noordkardinaal ‘Knoll’ in zicht komt. Hier begint de aanloop van de Colne (en Blackwater) rivier. Langzaam zetten we koers naar het Noorden. Met de wind in de rug gaan we nog maar 2 knopen. Maar we krijgen nu eindelijk een beetje stroom mee. Dat moet ook want bij laagwater komen we Brightlingsea niet in.

Als we bij de afslag van de kreek Brightlingsea zijn staat er inmiddels water genoeg. We kunnen dus doorvaren. Bij Brightlingsea liggen er pontons voor het havenstadje. Daar kun je als gast aanleggen. Overdag gaan er dan pontjes naar de wal. En uiteraard mag je ook je eigen bijbootje gebruiken.

Inmiddels 8 uur en de havenmeester antwoordt niet meer. We leggen maar aan de eerste steiger aan. Achter een motorboot waarvan de schipper even helpt een lijn over een kikker te leggen. Nauwelijks liggen de trossen vast of als extra belevenis komen ‘vliegtuigjes’ overvliegen. Nou ja, paragliders: vliegtuigjes inde vorm van een geavanceerde parachute of vlieger waarbij de piloot ook nog een grote ventilator bij zich heeft. Kleurrijk (maar niet geluidsarm)!

Hier in de westzijde van de tijdszone gaat de zon om 21:15uur onder. Niet gek dus dat we eten bij zonsondergang.

En als het toetje op is kan er nog een mooie foto worden gemaakt.

We slapen weer eens een gat in de dag. Dan maar meteen voor het ontbijt ons bij het havenkantoor melden. Daar worden we vriendelijk ontvangen. De eerste haven waar ze niets van ons willen weten behalve de naam van onze boot. Die moeten we dan ook wel spellen. In het Engels is Aquamarijn een ingewikkelde naam!

Na het late ontbijt in de kuip gaan we op pad. Gisteren hebben we tijdens het zeilen al een toren zien liggen. En torens wil ik altijd beklimmen voor het mooie uitzicht. Dat is ons doel. Helaas is er geen korte weg, want er is hier veel privé of verboden terrein. We lopen eerst een half uur naar het strand. Daar nemen we aan de boulevard een koffie. De zon brand al best dus gaan we onder de enige parasol van het kleine terras zitten. Er staat wel een vlagerige wind. En in zo’n windvlaag zeilt onze parasol zo over de boulevardkade het strand op. De eigenaren in het kioskje hebben natuurlijk niets gemerkt. Rondom ons allemaal schooljeugd op schoolreis die er ook wel om moeten lachen. Joost gaat toch maar het strand op om de parasol terug te brengen.

We lopen verder en nu pas wordt de wandeling leuker. De drukke boulevard met trouwens heel veel groepen schooljeugd op reis die zich allemaal niet erg lijken te vermaken, laten we graag achter ons. Er komt een stuk strand met vrolijk gekleurde strandhuisje. We kunnen verder een mooi kustpad volgen.

Na weer een half uur hebben we de Naze Tower bereikt. We gaat de 86ft hoge toren beklimmen. Een smalle wenteltrap, 7 verdiepingen en meer dan honderd treden. Op de 3e t/m 7e verdieping wordt kunst geëxposeerd. En ook een verdieping met informatie over de toren. De toren is al in 1720 gebouwd als vuurtoren. In de tweede wereld oorlog werd er radar opgezet en was het een belangrijk hulpmiddel bij de verdediging van Engeland. Boven hebben we een prachtig uitzicht naar alle windstreken.

Het bordje met W is blijkbaar weggewaaid. We kunnen Harwich goed zien en ook onze haven.

Op een foto gemaakt met telelens zien we onze boot liggen.

En een zeilboot die de route vaart zoals wij ook gekomen zijn.

Het is tijd voor de lunch die we onder de toren kunnen nuttigen met uitzicht op zee. We eten iets echts Engels wat we nog niet hebben gehad: Jacked potato.

De terugweg gaat via dezelfde route. Bij Marks & Spencer doen we boodschappen. Terug op de boot is het heerlijk uitrusten. We hebben onze stappen vandaag wel weer gezet. Ik kook later en we zitten nog buiten tot de zon ondergaat. Dan wordt het echt fris en gaan we naar binnen.