(3 augustus, Sittensen-Kiel en verder)

Indachtig de ervaringen van gister stonden we rustig op. Ontbijt met thee, yoghurt, cornflakes of muesli – we namen er de tijd voor. Toch vertrokken we om 9:45uur als tweede van ons rustieke camperplekje. En omdat we geen ingewikkelde manoeuvres wilden doen reden we een rondje; wel hobbelend over een echte weg met keien!

We moesten nog maar 150 km. Dat is niet zo ver zou je zeggen. Maar rond Hamburg waren ze rond de weg bezig dus dat gaf het nodige oponthoud. Nu was dit ook al een beetje verwacht dus we waren direct na ontbijt vertrokken. Koffie kwam wel na Hamburg.

Maar zoiets duurt natuurlijk altijd langer dan gedacht maar na alle file navigeerden we feilloos naar de parkeerplaats van een Aldi. Na fors zoeken bleek dat ze daar nu met niet de boodschappen hadden die we vooral zochten (schuursponsje, Buttermilch). Daarna op zoek naar een fijne parkeerplaats om koffie te zetten. Maar dat viel niet mee. Via allerlei smalle wegen reden we Kiel al binnen. Hier zetten we de zoektocht voort in straatjes waar aan beide zijden geparkeerd was; nog steeds erg smal. Uiteindelijk vonden op een bredere weg naast een park een plek. Alleen hadden we toen zoveel dorst dat we snel een cola namen.

Toen hadden we tijd voor een dutje, een therapeutisch wandeling, een boodschap en het bakken van een eitje voor op brood. Na het herpakken van de spullen voor de komende nacht en de afwas konden we de laatste 1,2km naar de boot gaan afleggen.

Noemenswaardig bij aankomst bij de boot was, naast de controle van de kaartjes, de controle of onze gasflessen wel dicht zaten (ja dus). Ook bijzonder was dat we in de boot een draai moesten maken en weer (een verdieping hoger) de andere kant opreden. Daarna konden we gemakkelijk naar hut 8004 waar onze kooien voor de nacht stonden. Dit keer hadden we direct uitzicht over het voordek. Konden we goed zien waar we naar toe gingen; maar ook goed overzicht op het werk van de matrozen die precies op tijd de trossen losgooiden.

Na vertrek snel naar buiten op het bovendek. Kijken naar dingen die ons herinnerden aan onze eigen zeiltochten over het Kieler fjord. (Zie dit blog in 2017 waren we in Laboe en Kiel en in 2018 in Strande.) Het zonnetje scheen, er waren bankjes en tafeltjes uit de wind dus een goede plek voor ons eerste vakantiebiertje.

Om 20:30 uur werden we verwacht voor het diner. Het menu was thuis al gekozen maar we moesten nog wel een drankje kiezen. Omdat we maar 1 trap op moesten kozen we voor het wijnarrangement. Topattractie aan de westzijde van de boot was echter de ondergaande zon achter Langeland. Weer een aanleiding om herinneringen aan onze zeilavonturen in dit gebied op te halen.

Bij terugkomst in onze hut kwam de de brug over de Grote Belt (bij Nyborg) in zicht. De verlichting van de palen van deze hangbrug, die we vorig jaar steeds van grote afstand konden zien, functioneerden nog. Mooi gezicht; maar (voor ons) lastig te fotograferen.

Een blogje schrijven na een diner met uitzicht en wijnarrangement lijkt een goed idee. Maar door alle vermoeienissen eerder op de dag viel ik op de stoel in slaap. Dan maar eerst even plat en morgen verder.

(02 augustus 2019, Nijverdal- Sittensen (Duitsland) 250 km)

Ik hoorde op de radio een schrijver vertellen over zijn boekje getiteld: Een betere toerist. Hij legde uit dat hij niet bedoelt beter als tegenhanger van slecht, maar dat je beter kon worden in toerist zijn. Nou dat je daar een boek over kan schrijven…

Zonder dat boek is het ons gelukt. De avond voor ons vertrek heel relaxt en gezellig doorgebracht in Marjolijn haar nieuwe huis, waar ze eindelijk die dag de sleutel van had gekregen. De weg daar naartoe was minder relaxt, daar zullen we hier maar niet over verhalen. Des te vreugdevoller deze avond waarbij we het huis gedoopt hebben in de champagne en voor onszelf nog wat overhielden.

De planning was om vandaag om 11 uur te vertrekken en dat lukte met gemak. Eerst nog even langs mijn moeder gereden om met haar te lunchen en gedag te zeggen. In Woudenberg deed Joost als volleerde fouragemeester inkopen. Daarna op naar Nijverdal waar onze camperverhuurder zit. Dit jaar geen zeiltocht helaas vanwege mijn rug die wel herstellende is maar niet sterk genoeg om op zee klappen op te te vangen. Nu leek het mij altijd wel leuk om eens met een camper Scandinavie te verkennen, dus goed om dat dit jaar te doen. Altijd een goede stoel en een bed bij de hand is ook zo gek nog niet.

Half vier stapten we de camperverhuur binnen, een grote ruimte met ontelbare campers vooral voor de verkoop. Heel relaxt kregen we van een gemoedelijke twentenaar uitleg over de camper. Nadat we onze spullen van de auto naar de camper hadden verhuisd vertrokken we met Kiel als eindbestemming voor morgen, waar we eind van de middag de ferry nemen naar Goteborg (Zweden).

Even wennen zo’n groot ding, vooral dat je zo hoog boven de gewone auto’s uit torent. Maar de stoel zit fantastisch, daar ben ik erg blij mee. Forse buien en wegwerkzaamheden bertraagden de rit. Om 21 uur kwamen we (geholpen door de campersite app) bij een piepklein camperplaatsje (voor max 6 campers) in een dorpje bij een watermolen. Gelukkig was er nog plek, na ons kon er nog 1 bij. Camper 7 tot en met 11 moesten een ander heenkomen zoeken.

Inmiddels fors honger gekregen de pasta opgezet en de meegenomen saus opgewarmd. Ondertussen vast kastjes gaan vullen. Na het eten daarmee doorgegaan. De camper is een stuk kleiner dan we in Amerika hadden, we hoeven er ook maar met z’n tweeen in. Maar alles zit erop en eraan, alles past precies. En wel een lekker ruim en lang genoeg bed. Even nog een avondwandelingetje door het parkje, een blog en een biertje en dan duiken we zo het bed in.

Om twaalf uur ’s nachts zaten wij nog naar de maan te staren toen opeens ergens in de haven mensen ‘happy birthday’ gingen zingen. Joost feliciteerde me en ik vond dat hij dat goed geregeld had. Nu denk je vaak ’toevallig er is nog iemand jarig’, maar dat is helemaal niet toevallig. 1 op de 365 mensen zijn op 27 juli jarig. Je moet je feestje niet met al die mensen willen vieren.

Vandaag zou het verder toch een gewone laatste zeildag worden met in de middag de boot inleveren en naar huis rijden. Na een rustig ontbijtje met een gekookt eitje gingen we verder opruimen, om de beurt een douche nemen en Joost de boot schoonspuiten. Naast ons lag een boot met een echte schipper die we ook duidelijke instructies hoorden geven. De anderen leken vrij onervaren. Ondertussen hadden we in de boxen een krachtige wind van opzij wat het uitvaren uit de veel te grote box moeilijk maakt. De schipper bereidde z’n afvaart goed voor met lijnen goed klaar leggen en uitleg. Daardoor dachten wij ook meteen, oh, ja, we moeten voor een hele lange lijn hebben liggen. Wij begonnen ook met de voorbereidingen toen opeens de Schipper door z’n rug ging. De boot was al een stukje van de kant. Hij ging naar binnen om te liggen en pijnstillers in te nemen, zijn bemanningsleden verschrikt achter latend. Je zag ze denken: wat moeten wij zonder schipper? Drie stoere mannen van een motorbootje wilden gaan helpen de boot weer aan de kant te krijgen. Een was het toch al gelukt op de boot te springen. Maar de schipper riep vanuit de kuip: alles zo laten. En inderdaad als je goed met lijnen werkt ligt de boot ook nog goed als je al een beetje uit de box aan het varen was. Uiteindelijk ging het niet beter met de schipper en stelden de mannen voor hem naar een kliniek te brengen, een zou er ook in die kliniek werken. Ze hebben de schipper met z’n drieën van de boot getild. Ze overlegden ook nog of ze hem niet meteen naar het ziekenhuis moesten brengen (?). Je begrijpt dat ik mijn beroep en mijn adviezen voor me heb gehouden. Voor de achterblijvende bemanningsleden had ik wel een woord van troost: gelukkig gebeurde het niet op volle zee.

Ondertussen hadden we niet stilgezeten en waren we bezig onze boot stukje bij beetje op lijnen uit de box te trekken. Als laatste kon de hele lange lijn los getrokken worden en weer binnen gehaald. Het opruimen van alle lijnen en de fenders deed ik terwijl Joost rondjes voer in de haven. Daarbuiten stond al zo’n golfslag dat je dat daar liever niet doet.

Op zee dus een forse golfslag, de windkrachtteller gaf windkracht 5 aan. De wind kwam uit het oosten en zo konden we nadat de zeilen met moeite gehesen waren, wel met een rif, met ruime wind naar onze thuishaven varen. Dit soort golven hadden we de hele vakantie nog niet gehad. Zo konden we laten zien dat we het ook onder deze omstandigheden nog kunnen. Verder was het nog even warm en zonnig. Zeilend, maar met bijstaan van de motor (het was ten slotte lager wal en daar wil je niet aan raken) de betonning ingevaren. Je komt dan eerst op een binnenmeer. Hier waren kite surfers gevaarlijke toeren aan het uithalen. Ze vliegen zo hoog dat ze net zo goed in onze zeilen hadden kunnen landen.

In de haven eerst langs het tankstation en daarna de boot in de juiste box gelegd. De wind stond pal tegen, de makkelijkste wind voor deze klus. Om half drie lagen we. Nadat we onze spullen uit de boot hadden gehaald hebben we onze noodmaaltijd, een blik ravioli, genuttigd. Een eindcontrole van de boot en daarna de logboeken inleveren. De schipper (Joost dus) moest vervolgens nog bij elke dag een handtekening zetten. Ja, grundlich blijven die Duitsers! Daarom huren we daar ook graag een boot. Het materiaal bleek ook dit jaar helemaal in orde. Tegen half vijf reden we daar weg. We komen er vast nog wel eens.

Op de terugweg raakten we verzeild op de camping in Landsmeer waar Nora haar verjaardag vierde met wat vrienden. Lukas en Mirjam troffen we daar ook. De maansverduistering was daar helaas slecht te zien. Om 1 uur bereikten we de Orehof en hebben we geprobeerd zo stil mogelijk de auto leeg te halen. Een biertje en dan naar bed