Het was lastig om een zeildoel voor vandaag te kiezen. De windverwachting, elke dag trouw gevolgd met de windfinder app, toonde namelijk tot 17 uur helemaal geen wind. Dan zou een Noordwestenwind kracht 4 opsteken die dan ook de hele nacht zou aanhouden maar wel een tijdje uit het Zuidwesten blazen. Verder het weer onverbeterlijk zonnig en warm. Wat we ook kozen – het leek er op een warme dag te worden waarin we naar een volgende warme haven moesten. Ankeren is immers bij deze verwachting ook niet zo voor de hand liggend.

De keuze viel op Ebeltoft. Een oude havenplaats dat een kleine 20 mijl Noordelijker op Jutland ligt. De vaarwijzer sprak over een leuk oud stadje dat achter de snelweg ligt. Het stadje zou ook het kleinste raadhuis hebben van Denemarken. Dat moesten we dan maar gaan bekijken.

Rond kwart over negen verlieten we onze box in Mårup. Een van de lijnen bleef daarbij overigens hinderlijk haken achter het rubber om de lijn van de buurman. Ik moest – met nog maar één lijn aan de paal vast – van de boot om echt los te kunnen komen. Niet zo fijn. Toen ik echter ook weer aan boord had kunnen klimmen verlieten wij kalmpjes de box en voeren met een scherpe draai naar de havenuitgang.

Buitengaats blijkt er toch een lekker windje (kracht 3) uit Noordwestelijke richting te waaien. Huppatee, snel de zeilen uit voordat de wind weg is. Omdat Samsø een beetje een uitstulping heeft aan de Noordkant en Ebeltoft een beetje tegen de wind in ligt moeten we kruisen. Tussen Samsø en (de ondiepten van) Tunø lukt ons dat prima. We gaan een keer of vijf overstag en kunnen dan een lange slag maken naar een kardinaal die een volgende ondiepte aangeeft.

Nog steeds lekker zeilend met snelheden tussen de 4 en 5 knopen is daar de wind immiddels iets westelijker. Hierdoor kunnen we iets oploeven en de de koers verleggen naar de groene ton voor Ebeltoft waar we omheen moeten. De wind wordt iets vlageriger en ook de richting wat wisselender zodat we dan weer de zeilen wat moeten aantrekken, dan weer wat moeten vieren, om een lekkere snelheid te houden.

Zodoende komt de ton snel in zicht. En om de ton heen gaan we om de ondiepten heen pal voor de wind op de fok richting de vissershaven. Nog weer een tonnetje verder strijken we ook de fok en zetten koers naar de haveningang van de Skudehavn. De haven blijkt al behoorlijk vol te liggen maar met de hulp van een zwaaiende mede- watersporter weten we één van de laatste plaatsen te vinden.

We leggen vlot aan en drinken wat fris om de dorst te lessen. Na de formaliteiten en een douche gaan we snel richting het stadje. De eerste meevaller is dat de snelweg uit de vaarwijzer alleen maar de doorgaande weg blijkt te zijn – en die is niet eens zo druk.

Het plaatsje is langgerekt en authentiek Deens. Veel keien in de weg. Veel fel gekleurde vakwerkhuizen. En ook best veel toeristen die door dit gezellige stadje wandelen. Het valt zo niet mee om het kleine raadhuis zonder wildvreemden te fotograferen.

We vinden een Italiaan die met ons een tweede deel van zijn terras kan openen. Het is al veel belovend dat ze onderling Italiaans spreken en inderdaad smaakt de bestelde pizza zeer goed.

We wandelen terug naar de haven. Opvallend is dat we geen bakker tegenkomen (we weten al wel waar de supermarkt is). Ook de anderen havens zijn goed bezet; in de oude haven liggen ze zelfs drie rijen dik.

Op de boot blijkt het door de nog steeds waaiende wind te fris om buiten te lezen. In de kajuit is echter ook zeer aangenaam Zeker als we een muziekje opzetten om het gefluit van de wind om alle masten om ons heen te overstemmen. Voor een rustig nacht zou het fijn zijn als de wind nog iets ging liggen.

Vanochtend meteen voor het ontbijt weer een duik genomen in zee. Het was al aardig warm toen ik opstond en het zwemplatform was toch nog uitgeklapt. Zo’n 10 rondjes om de boot gezwommen. Daarna eruit en douchen met de buitendouche. Dat doet dan weer erg aan Griekenland denken. Joost wakker gemaakt voor het ontbijt in de kuip waarbij de zon al bijna te veel brandt. Plan is vandaag om het eiland Samsø op de fiets te verkennen. Er zou nauwelijks wind zijn en dan kan je beter fietsen dan zeilen. We zagen al heel wat bootjes de haven vroeg verlaten, dus plaats zou er voor ons in de haven nu wel moeten zijn. We moesten eerst een grote groep optimistjes voorbij laten gaan voor we weg konden varen. Het aanleggen in de haven ging niet gemakkelijk, een klein motorbootje voer opeens de plek in waar wij wilden gaan liggen, de plaatsen waren onduidelijk, we hadden zelfs de boegschroef (tot onze schaamte) nodig, een man op de steiger gaf nog verkeerde aanwijzingen enz, enz. Uiteindelijk lig je op een gegeven moment toch gewoon goed. Nog even koffie gezet en gedronken op de boot, maar daar werd het echt te heet.

Dus op zoek naar de huurfietsen die onze havengids beloofd had hier aan te treffen. Naast het havenkantoortje zien we wat fietsen staan. Er staat een bordje bij: zelfbediening. Je kan een fiets voor een dag huren, het geld moet je in de bijgaande box stoppen en de fiets moet weer op dezelfde plek teruggezet worden. Dat moet lukken. Zo zitten we opeens op de fiets een heerlijk fris windje te vangen. Met een uitgeknipte plattegrond van een folder over Samsø en met de goede richtingsbordjes voor fietsers komen we waar we willen. We hebben een mooi uitzicht over een fjordgebied, voor een deel niet toegankelijk omdat het een beschermd natuurgebied is.

We passeren een festivalterrein waar morgen het muziekfeest losbarst maar waar nu al heel veel jongeren op af komen. In het havenplaatsje Ballen lunchen we en daarna fietsen we weer terug.

Een mooi eiland om te fietsen, doet wel wat denken aan onze waddeneilanden, niet te veel autoverkeer, maar gezellige plaatsjes hebben ze er niet echt. In de hoofdplaats hadden we een soort drukte verwacht als in bv Den Burg op Texel. Nee, de Deense hygge (gezelligheid), heb ik wel eens gelezen, zou je niet in de openbare ruimte vinden, maar bij mensen thuis waar je als buitenstaander niet komt.

Na zo’n 40 kilometer fietsen rusten we uit op de boot. Ik neem daarna nog een duik in zee vanaf het strandje naast de haven. We besluiten in het havenrestaurantje te gaan eten. Ze hebben overigens weinig restaurants hier. Ze willen op dit toeristeneiland of geen geld verdienen of de Denen eten het liefst thuis of buiten met de eigen barbecue. Het restaurant heeft een wat merkwaardige zelfbediening waarbij je je afvraagt of dat luiheid is of besparing van personeel. Je moet op een kaartje je bestelling aankruisen en je tafelnummer. Dan afrekenen bij de kassa waarbij je je drinken mee kan nemen. De bestelling wordt later bij je tafel gebracht. Joost heeft garnalen besteld en dat bleek een hele berg! Over zelfbediening gesproken: die moest hij allemaal zelf gaan pellen.

Als je een nacht achter het anker doorbrengt haal je met de kajak alleen de hoogst nodige boodschappen. En ook op een dag banjeren langs museum en bibliotheek worden er geen boodschappen gedaan. En dus kwam de bodem van onze koelkast in zicht. En dat moet je letterlijk nemen – de opening van de koelkast zit aan de bovenkant. En dus werd besloten dat ik nog voor het ontbijt, met alleen een blikje fris, aan de wandel zou gaan om boodschappen te doen.

De winkel is wel een goede 20 minuten lopen. In de tijd dat ik weg was kon Ellen ondertussen wat schippelijke dingen doen. Belangrijkste onderdeel: de was – uiteraard heeft een grote jachthaven daarvoor prima voorzieningen. Maar ook voor andere dingen, zoals het luchten van het beddegoed en het vullen van de watertank, was tijd. Zo waren we zo’n beetje tegelijk klaar om het fris, bier, koffie, brood, aardbeien, Griekse yoghurt avondeten en cruesli op te ruimen. En konden we gaan ontbijten.

Nu hadden we niet zo’n haast om weg te komen. Er is mooi weer voorspeld – en dat was er deze ochtend ook al – maar ook weinig wind. Ons reisdoel, Mårup op het eiland Samsø, lijkt ook niet al te ver weg. Nadat we de haven dan toch maar verlaten hadden bleek de zee spiegelglad en de enige frisse wind die er was werd veroorzaakt door de vaarsnelheid op de motor.

Maar na een mijl of vijf leek er toch iets van wind te komen. Niet veel – hooguit kracht twee – maar we besloten wel te gaan zeilen. We konden niet helemaal recht op ons doel af maar aan de wind kwam er gelijk ook een aangenaam fris windje over onze kuip. Het werd gelijk aangenaam om te lezen en samen te lunchen. De wind trok nog iets door dus we konden geruime tijd tussen de 3 en 4 knopen varen. Wel een enkele keer overstag om bij ons doel te komen en tegelijkertijd ondiepten en het eiland Tunø te ontwijken. Doordat de wind wat kromp konden we ook mooi in de slagen wat extra meters maken.

Zo’n drie mijl voor het einddoel viel de wind weer weg. Nog even proberen maar dan toch maar de motor aan. De haven van Mårup ziet er vol uit. Als de boot voor ons het al bij de haveningang opgeeft om een plek te vinden (ze hebben niet echt gezocht) is dat ook voor ons aanleiding om terug te keren door de vaargeul en in de baai voor anker te gaan. Er liggen nog een paar boten en we zijn beschut voor de huidige NoordOosten- en de voor morgenochtend verwachte NoordWestenwind.

Dit brengt voor Ellen de gelegenheid voor een primeur. Voor het eerst zwemt ze vanaf de boot in de Oostzee. Naast het goede weer geeft ook ons mooie (uitklapbare) zwemdek daarvoor uitstekende gelegenheid. Het water is eerst wat fris maar al snel zwemt ze een paar rondjes rond de boot. Daarna kan ze achter op het zwemdek warm douchen.

Tijd voor een borrel in de zon. Niet veel later is ook het eten klaar. Het heeft iets weg van Provençaalse goulash met rijst .Lekker!

Na de afwas nog alle tijd om verder in onze boeken te lezen… En van het uitzicht te genieten.