Geen wind was de verwachting maar wel zonnig. Dat eerste bleek te kloppen, maar die zon zagen we niet toen we wakker werden. Wij zouden op tijd vertrekken naar Bornholm, zo’n 35 mijl te varen. Toen we opstonden waren al heel wat boten vertrokken. Eerst varen en dan ontbijten, dat is makkelijk zonder wind. Het was nog behoorlijk fris. We konden in een bijna rechte lijn naar Hasle, de haven op Bornholm die we hadden uitgezocht, varen en dan ook nog met de kortste weg over het verkeerscheidingsstelsel heen. Dat is namelijk een verplichting bij het oversteken van zo’n zeg maar snelweg op het water voor vracht-, ferry- en cruiseboten. En dan moet je je voorstellen dat de breedte van zo’n snelweg 6 mijl (zo’n 10 km) is. We doen daar een uur over. Vergelijk met een slak die een snelweg over moet steken, best lastig. Het zicht was eerst ook nog matig, maar verbeterde toen we bij het verkeersscheidingsstelsel kwamen.

Gelukkig hadden we op deze boot AIS (Automatic Identification System) waardoor we op onze pilot konden zien waar alle snelle boten zich bevonden, welke kant ze op voeren en hoe hard ze gingen. Dat is namelijk van een afstand best moeilijk te zien. De boten waar je op het oog bang voor bent zijn allang voorbij, terwijl de boten in de verte je juist gaan kruizen. Het was best druk. Vier boten gingen ruim voor ons langs. Drie anderen leken ons dicht te naderen. Door snelheid terug te nemen gingen ze mooi voorlangs.

Het zonnetje was inmiddels ook al aardig doorgebroken en we zagen Bornholm al liggen. De haven invaren was zeer eenvoudig. Het was er niet erg druk en we konden makkelijk langszij aan de kade liggen. Het was er heerlijk rustig, maar niet zo ver van de hoofdstad en drukke veerhaven Rønne.

Om drie uur lagen we helemaal goed en brandde we al bijna weer weg op ons dekje. Na een drankje vertrokken we te voet het plaatsje in om fietsen te huren. Geen wind en wel zon is natuurlijk een uitgelezen dag om te fietsen op dit eiland. Door een vriendelijke mevrouw bij, zeg maar, de VVV  werd ons gewezen waar dat kon. De fietsen kregen we zo mee, betaald voor 1 dag, naam of een borg was helemaal niet nodig. We hadden de fietsroutes te snel bestudeerd en een toch wat te groot rondje bedacht. We vertrokken ook pas om half 5. We dachten onderweg wel wat terrassen tegen te komen om even wat te drinken en te eten. We hadden zelf niets bij ons doordat we zo snel vertrokken waren. Maar ja, dan ben je in Denemarken. Die zijn heel goed in picknicktafels maar niet in terrassen waar wat te krijgen is.

De omgeving was heel mooi, maar wel erg heuvelachtig. Wat een gewone fietsroute leek bleek meer een moutainbike route. We hadden dan wel 7 versnellingen op onze fietsen, maar echt geschikt voor zo’n tocht was het niet. Of beter gezegd, ik ben niet zo geschikt voor zo’n tocht. Rond half acht waren we Allinge een havenplaatsje aan de noordkust. In een klein havenkommetje liggen alle boten hutje, mutje ingebouwd. Misschien wel gezellig, maar wij waren blij met onze rustige plek. Hier was de eerste mogelijkheid om iets te eten en te drinken.

Omdat het al snel kouder werd wilden we snel eten, want we moesten nog  13 kilometer fietsen. Een afhaalpizzeria  met wat tafeltjes leek de beste optie. Honger maakt rauwe bonen zoet, een pizza met aardappelen erop: brrrr. We hadden in ieder geval weer energie opgedaan voor het laatste stuk, er moest eerst nog flink geklommen, gedaald en dat dan steeds herhaald, worden. Gelukkig was de laatste 5 km over een vlak stuk dicht bij de zee. Daardoor konden we toch nog even genieten van het mooie uitzicht.

De zon was inmiddels onder, daardoor kleurde de lucht en de zee wel heel mooi rood. De douche bij onze haven was onbeperkt in duur, warmte en straal. Dat was heerlijk bijkomen.

De wekker ging dus om 07.45 omdat onze buurman, waar we langszij lagen, om 08.00 uur wilde vertrekken. Wij waren mooi op tijd uit de veren, maar uit de boot van de buren nog geen teken van leven. We wilden dan op zijn plek langszij aan de kade gaan liggen. Toen bleek dat er al veel plekken vrij gekomen waren aan de drijvende steigers zijn we daar naar verkast. Een aardige Nederlandse buurman pakte onze lijntjes aan en toen lagen we mooi. We besloten vandaag ook te blijven. We wilden natuurlijk nog wat van Ystad zien en we waren best moe van de vorige lange dag op zee. Lastig in deze keuze maakte het wel dat het vandaag nog goed zeilweer zou zijn en morgen haast geen wind. Morgen dan maar motoren naar Bornholm.

Lekker rustig ontbeten en daarna naar het havenkantoor omdat we de was meteen wilden doen. Hier moest je de wasmachine reserveren en we konden om 11.30 terecht met onze keycard waar het op werd opgeladen. Best wel handig eigenlijk. Zo hoefden we niet steeds te kijken of de wasmachine al vrij was. Ondertussen hebben we even in het stadje boodschappen gedaan, we hadden nl waspoeder nodig, dat zat er hier dan weer niet bij in. (Jarenlang heb ik machinewasblokjes bij me en hadden we het nooit nodig, dus nu thuisgelaten). Ook meteen ander proviand aangevuld. Kleding gewassen en ook onszelf een douche gegund. Echt op z’n Scandinavisch: een gezamenlijke kleedruimte en douches, wel met een gordijn ervoor. En zo raakte ik in Eva’s tenue in gesprek met een Nederlandse vrouw over haar verlangen weer naar huis te gaan na 3 maanden zeilen hier en Joost raakte in Adam’s tenue in gesprek met een Duitser over de AH doordat hij z’n spullen in een AH tas had zitten.

De middag was om het stadje verder te verkennen. Ystad is bekend van de detective Kurt Wallander (boek en films) en er schijnen veel mensen daarvoor hier te komen op een soort bedevaartsreis om alle plekken te bewonderen van de films. Ook de filmstudio zou hier zijn. Zonder enige kennis van deze zaken verkennen wij dit plaatsje, wat zeker zeer sfeervol is met veel oude vakwerkhuizen, een mooie kerk en een oud klooster. In de kerk was een speelhoek voor kinderen: die kunnen dan kerkje spelen! De paarse trein die hier rijdt is ook opvallend. We kochten nog een koekenpan omdat die op de boot ontbreekt en een flesje cognac omdat het hier ’s avonds best wel koud is. In een oude bierbrouwerij gegeten.

’s Avonds met de Nederlandse buren in gesprek geraakt over het zeilgebied hier. Er zitten hier veel nog redelijk jonge pensionado’s die het er een paar maanden van nemen. Met eigen boot en dan natuurlijk via de Duitse bocht hier gekomen. Dan zijn wij natuurlijk geen echte zeilers. Hoewel de meesten onze manier van zeilen en boten huren wel begrijpen. De Nederlandse buurvrouw zag opeens mogelijkheden. We kunnen de boot ook wel verkopen en dan voortaan gaan huren, dat scheelt een boel zorgen. ik weet niet of haar man zo blij was met dit inzicht van haar. Ondertussen kijkt Joost toch weer stiekem op internet naar bootjes die hij hier ziet liggen en naar de prijs. Gelukkig heeft hij een verstandige vrouw.

We hebben lang gedubd of we naar het Oosten of het Noorden zouden gaan. Om goed te kunnen kiezen hadden we extra kaarten nodig van de Oostzee ten Noorden van Kopenhagen. Die hebben we in de stad niet gevonden en dus gaan we naar het Oosten. Omdat we dan goed inzicht hebben in de haveninformatie weten we dat we, of een klein stukje, of een heel eind moeten varen voor een haven die diep genoeg is voor de 2m15 die onze kiel steekt.

Eerst maar de Christianshvn uit. We hadden gekozen voor de brugopening van 9 uur; we waren niet de enige. De boot uit Terherne lag al vooraan. Maar nog een tiental anderen wilden van deze brugopening gebruik maken. We zaten al vrijwel achteraan en toen we de open brug naderden schoot er snel een Deense zeilboot van de kant; die wou ook mee en even voor. Geen probleem natuurlijk – maar toen er langzamer dan stapvoets werd gevaren en er een gat met de voorgangers ontstond kon ik toch niet laten om te gebaren dat er wat doorgevaren moest worden. Stonden inmiddels ook al wel bijna 100 fietsers en voetgangers op ons te wachten….

Het Bomløb af, het was al druk bij de zeemeermin en dan rechtsaf richting het Sont (Øresund). Westenwind dus we konden al snel de zeilen hijsen (waarbij wel dezelfde Deen in de weg voer). En daar gingen we dan, even na half tien, op onze zeilen het Sont op naar het zuiden. En ja, dan merk je ook dat grote boten sneller varen dan kleinere boten: de Bollemaet, de langkieler uit Terherne, hadden we snel ingehaald en op de foto gezet.

Zeker het eerste stukje gingen we als een speer (regelmatig 8 knopen) door een zonnige morgen met weinig golven. De beslissing voor een lange tocht was dan ook snel gemaakt. Eerste hindernis: de aanloop naar een verkeersscheidingsstelsel oversteken. Twee grote vrachtvaarders van achter en een ferry van voren lieten we voorgaan. Toen konden we rustig naar de Zweedse kant steken. Toen nog even om het natuurgebied bij Falseterbo heen en dan verder Oostwaarts.

Wel even opletten op ander scheepvaartverkeer. Op ramkoers met een andere zeezeiler weken we maar even uit. Aan boord van de andere boot geen teken van leven, laat staan dank. Ze zouden ons toch wel gezien hebben?

Beetje jammer was dat we bijna voor de wind voeren. Grootzeil hadden we kennelijk iets te ruim uit. Met donderend geraas kwam de radarreflector boven uit de stag naar beneden. We hebben de stukken bij elkaar geraapt..

Net na achten de motor aan en het zeil naar beneden. Snel de jachthaven van Ystad ingevaren op basis van een kaartkoers vanuit de betonning voor de ferry haven. Dat ging vlot en goed. Een plaatsje vinden viel niet mee – de vrije boxen waren voor kleinere boten. We liggen nu langszij een Zweed die morgen om 8 uur gaat vertrekken.

Na het opruimen van het zeil, het aansluiten van de walstroom en de afwas (dit zijn geen sequentiële maar – deels – parallelle activiteiten) konden we nog terecht in de jachthavenrestaurant annex strandtent. Daar kregen we lekker bier en een eenvoudige doch voedzame maaltijd met frites.

We zijn – allebei voor het eerst – in Zweden!

Vandaag wilden we weer verder trekken. Oostwaarts, naar Bornholm. De weersverwachting sprak over regen en westenwind kracht 4. Dat kunnen we aan. Maar bij ontbijt, zoals het hoort, de laatste verwachtingen checken; ai kracht 6 (uitschieters 7) met veel regen (en dus slecht zicht. Vooral ook in de periode dat we (de aanloop naar) een druk verkeersscheidingsstelsel moeten oversteken. Die reis gaan we vandaag niet maken; morgen is het beter weer!

Maar wat ga je dan doen? De achtbaan in Tivoli is met die regen ook niet alles. Bleek dat Ellen’s favoriete cellist, Steven Isserlis, met het Hindsgavl Nordic kamer ensemble (een verzameling goede jonge Scandinavische musici) deze middag speelde, in het kader van de Sommer Klassisk serie, in de Tivoli concertzaal. (Eigenlijk wist Ellen dit natuurlijk al; zou ze invloed op de weergoden hebben?) Ellen had Isserlis ook al een keer in het Muziekgebouw aan het IJ gehoord en sindsdien had hij (volgens Ellen) niet meer in Nederland gespeeld. Deze kans konden we nu dus niet laten lopen.

Toch maar Tivoli dus. Rond het middaguur vertrokken we te voet naar een derde brug over het water. Kopenhagen bleek ook daar mooi. Net na enen was men wat verbaasd dat we de kaartjes aan de kassa wilden kopen maar dat kon prima. Mochten we gelijk ook het park in (voor attracties moesten we dan nog betalen) en gingen op zoek naar een plek om te eten. Die zijn er voldoende maar wij kozen er voor om, typisch Deens, een bordje herring en een bordje agurk te delen. Daarbij natuurlijk een lekker biertje; ditmaal gebrouwen door de Tivoli brouwmeester.

Het concert, met muziek van Christensen, Haydn, Boccherini en Dvorak, was goed toegankelijk. De solist zag er, zoals dat hoort, wat excentriek uit. En de akoestiek van de zaal was goed! Bravo! Werd er tot driemaal toe aan het einde van een muziekstuk geroepen.

Na de muziek was het bijna droog en wandelden we via 2 winkels naar de Hati. Deze avond aten we vegetarisch aan boord. Inmiddels scheen de zon en aten we, na wat dweilen, bijna droog op het achterdek. Alleen het zitvlak hielden we niet allemaal droog.

Tot slot van ons bezoek aan Københvn een avondwandeling. Om het Operagebouw uit 2005 heen gewandeld; heel mooi maar waar parkeren de gasten? Toen ook nog even naar de andere kant van het water voor een biertje. Ook in de schemering is Københvn een mooie stad!

Men zegt dat het leven een feest is maar dat je zelf de slingers op moet hangen. Maar toen ik vanochtend het dek op stapte zag ik dat de boot tegenover ons de slingers uit had gehangen. Er kwamen meerdere rondvaartboten voorbij met een life big band aan boord en het carillion van de Verlosserskerk hier vlakbij werd bespeeld door een Nederlanse carillionspeler. Dat kan niet toevallig zijn! Misschien moet het gezegde luiden: Het  leven is een feest maar je moet de slingers wel zien! We hadden dus een feestje te vieren. Met wat fantasie werd alles voor ons geregeld en het stralend zonnige weer ook.

Na een bezoek aan de bakker ontbeten we op het dek. Joost had gezorgd voor half zacht gekookte eitjes. Ik kan dat namelijk niet. Na het ontbijt op weg op zoek naar waterkaarten van Noord Denemarken en een goede plek voor een speciaal etentje vanavond. Het tweede hadden we gauw gevonden, daar waar de koffie met chocolade gebak ook zo goed smaakte en dicht bij de boot. Dit deel van Kopenhagen is echt heel leuk. Verschillende boekhandels bezocht maar geen waterkaarten gevonden. Een tweede warenhuis bezocht op zoek naar een nachtpon was ook geen succes. Wel de lunch op een heel leuk plein met heel veel terrassen. Het was opeens veel drukker in Kopenhagen en we weten niet of dat kwam door het mooie weer of doordat het zaterdag was. De sfeer was daarbij erg goed. Iedereen geniet van het mooie weer buiten!

De bedoeling was om vanmiddag de toren van de Verlosserskerk te beklimmen. Dit is de op een na hoogste toren van Kopenhagen. Al gebouwd in de tweede helft van de 18e eeuw. Het bijzondere is dat de trap in de toren buitenlangs gaat in een spiraalvorm. We besloten dit pas te doen nadat we op de boot even hadden uitgerust. Ondertussen werd het carillon van deze toren bespeeld door een Nederlandse carillonspeler. Klein Amsterdam! Ja, vandaag klopt dat helemaal.

De beklimming van de toren was schitterend. Hopelijk geven de foto’s een goede indruk. Het was heel helder en we konden goed zien waar we gevaren hadden. Ook kon je heel goed Zweden zien liggen. Hierna maakten we ons op om naar het restaurant Kanalen te gaan. Geweldig eten en een erg leuke ober/wijnkenner maakte deze avond onvergetelijk!

Op dit moment barst opeens het vuurwerk los!!