Na een goede nacht slapen werden we al om 7 uur wakker en voelden we ons uitgerust. De hut van Lukas bevalt dus prima. Dat behoeft natuurlijk uitleg. Vanaf het eerste jaar dat we een scherp jacht huurden lagen wij in het vooronder, Lukas altijd in de hut aan stuurboord en Mirjam altijd aan bakboord. De hutten achter (dus onder de kuip) leken ons altijd te klein en verder is het er niet hoog doordat de bakskisten ruimte innemen. Het vooronder is deels heel ruim, maar heeft als nadeel dat het in een punt toeloopt waardoor je maar weinig ruimte voor de benen hebt. Nu bleek dat er in ‘Lukas’ hut geen uitsparing van een bakskist was en de breedte was overal net als een tweepersoons luchtbed. Nou Lukas, mocht je je nog bedenken en langs willen komen, je hut is al bezet!

De kou viel ons deze ochtend wel tegen, er was een aardig windje, dus maakten we ons op om in vol ornaat (lange broek, trui, zeilpakken) te gaan zeilen. Joost moest alleen eerst nog met de beschikbare internet verbinding wat werk wegwerken. Tegen de tijd dat we weg wilden varen was het al warmer en konden we de zeilpakken uitlaten. We hadden er zin in. Eerst even op het open water de motor testen en kijken hoe de boot in z’n achteruit het beste draait. De zeilen gehesen en gaan met die banaan. We hebben denk ik een kwartier gezeild met een snelheid van 4 knopen. Daarna viel de wind weg. De enige boten die we zagen zeilen hadden een spinaker. Het werd het steeds warmer. De lange broeken werden verwisseld voor korte broeken en er moest flink gesmeerd worden om niet te verbranden. Het leek wel Griekenland! Maar daar heb je dan een bimini (zonnedak) boven de kuip om je te beschermen tegen de zon. De wind kwam niet meer terug. We hebben het hele eind moeten moteren. Niet zo gek, vond Joost, die dit een goede manier van ‘inslingeren’ vond.

Tegen zessen bereikten we Gedser, de meest zuidelijke plaats van Denemarken, waar we vorig jaar ook geweest zijn. Toen was het ons niet gelukt om Kopenhagen te bereiken. We gaan nu een nieuwe poging ondernemen. Met goede wind of motor kunnen we er in 3 dagen vanaf hier zijn. Het aanleggen was niet zo moeilijk zonder wind, op z’n Deens in een box met de punt naar de steiger.

We wisten al dat in het plaatsje niet zoveel te beleven was. Het havenrestaurantje in klassiek Deense stijl leek ons prima om te eten. We waagden ons op het terras en daar was het nog lang  goed toeven. Daarna de douches uitgeprobeerd hoewel we nog geen zout af te spoelen hadden was het heerlijk. Bijna half elf en de lucht kleurt aan een kant rood van de zonsondergang, aan de andere kant komt de bewolking opzetten. Morgen belooft een minder zonnige en meer winderige dag te worden. We zullen zien wat daarvan uitkomt.

Na een goede nacht gingen we om half elf ons eens klaar maken om te vertrekken. Na een lekkere douche, inpakken en de tassen in de auto gingen we terug Lubeck in. Onderweg kwamen er wel veel sirenes voorbij, vooral brandweerwagens. Toen we ze even verderop weer tegenkwamen bleek er toch niet echt een calamiteit – ze stonden rustig te praten.

We waren op weg naar een plek om te brunchen. Omdat het net als gisteren op de plek die we via het boekje hadden uitgekozen te druk was gingen we nu een paar huizen terug. Op een traditionele binnenplaats vonden we een plaatsje op het terras. Bij een gezellige Duitse moeder bestellen we sinaasappelsap, koffie en hartige pannenkoeken. De sinaasappelsap komt snel en ook op de pannenkoeken hoeven we niet lang te wachten. Maar de koffie wil maar niet komen. Wel zien we af en toe de gezellige Duitse moeder en nu ook haar man zenuwachtig heen en weer lopen. Kennelijk ontbreek het personeel. Na nog een keer vragen komt de koffie en ook de rekening kunnen we twee keer vragen. Moeten we toch nog even nadenken of we een fooi geven.

De winkelstraat in Lubeck is op zaterdagochtend leuk. Er is van alles te doen; veel muziekgroepjes, een levende etalagepop, hoed werpen en van allerlei spulletjes te koop. We lopen er met plezier langs en blijven soms even staan om te luisteren.

Terug bij de auto rijden we vlot naar de snelweg. Daar staat een file – juist daar waar onze oprit is gaat de weg van 3 naar 2 banen. We voegen in en kunnen eigenlijk zo door rijden. Een kleine 3 kwartier later zijn we in Heiligenhafen en vinden we na wat zoeken de goede supermarkt vlakbij de haven. Nu auto ook vol proviand zit kunnen we snel naar Grossenbrode en checken we vlot in. Wat weer bijzonder is is dat we van allerlei dingen, waaronder de borg voor de WC sleutel, contant moeten afrekenen. Daar hadden we niet op gerekend en het bedrag is nog best hoog. We schrapen onze laatste munten bij elkaar en kunnen dan, als we iets minder borg betalen voor het parkeerkaartje, alles voldoen.

Daarna moeten we op de boot, een Sun Odysee 379 genaamd Hati, wachten op de toelichting – dat duurt even. In die periode lukt het meeuwen om van boven wat bovenop mij te laten vallen. Volgens de inmiddels aangekomen “uitlegger”, Hans, brengt dat geluk. We lopen langs de bijzonderheden van de boot en zoeken ons vooral scheel naar een afsluiter.

Alles ziet er goed uit zodat we nu de bagage aan boord kunnen brengen. Omdat we geen geld meer hebben voor een bagagekarretje komt dat vooral neer op veel heen en weer lopen. En, voor een goed beeld, de auto staat ruim 200m van de steiger. Eerst dus maar de boodschappen en dan het beddengoed. Kan Ellen in de boot aan de slag terwijl ik heen en weer loop. Als ik voor de laatste keer, met de opblaasbare kano, aankom blijk ons bed in Lukas hut opgemaakt – we kunnen eens wat anders proberen…

We gaan daarna snel naar Grossenbrode voor de laatste boodschappen. We zoeken een restaurant bij het strand maar dat wil niet lukken; beetje armoedig geheel. Wij dus maar snel naar Heiligenhafen. We eten lekker pizza met een glas bier en wijn. We sparen bij het afrekenen klein geld voor de douche en rijden terug naar de haven. Daar lezen we nog wat bij wat Fanta en muziek.

Nagenietend van de festiviteiten van de vorige avond rond Mirjam’s diploma uitreiking (wat zag ze er stralend uit!) rijden we met z’n tweeen richting noord Duitsland. De kinderen zijn echt groot geworden, maken hun eigen keuzes, staan goed in het leven en willen niet meer met hun ouders mee op vakantie. Dat is goed, maar voor ons natuurlijk wel wennen. Aan de andere kant komt ook het oude gevoel weer terug van samen op vakantie zijn. Dat hebben we negen jaar gedaan zonder kinderen! Maar ja wel 20 jaar met kinderen! Ons dertig jaar samen zijn zullen we in deze vakantie vieren! We kunnen alleen maar heel dankbaar zijn!

We hebben een hotel geboekt in Lubeck, een van de oudste Hanze steden. Het staat op de Unesco werelderfgoedlijst en is niet ver van onze eindbestemming Grossenbrode waar onze huurboot ligt. Dan hebben we morgen de tijd om rustig aan te doen en hoeven we niet doodmoe de boot in ontvangst te nemen wat altijd een heel gedoe is.

We vertrokken om 11 uur na een kopje koffie. Helaas was het toch al behoorlijk druk op de weg, bij de grensovergang naar Duitsland werden alle auto’s langs een parkeerplaats gesluisd, werden alle auto’s bekeken op welke ze wilden controleren. Wij mochten doorrijden. Blank en 50+: blijkbaar geen bedreiging voor de Duitse staat en de G20 top. Vervolgens ook bij Bremen een enorm oponthoud door file waar we een uur in hebben gestaan. Maar de verwachtte drukte bij Hamburg bleef uit en om half 7 kwamen we aan in ons hotel in Lubeck.

Het centrum was op 10 minuten loopafstand en zo zaten we al snel op een terras met ons eerste vakantiebiertje. We hadden toen al de beroemde Holstetor gepasseerd en zaten op het Rathausplatz. Tot mijn ontzetting was in wat ze toch een museumstadje noemen tegen het zeer oude Rathaus zeer lelijke nieuwe gebouwen gezet. Dat kan alleen maar in de jaren 70 gebeurd zijn. We hadden behoorlijke honger en hebben buiten op een binnnenplaatsje heerlijk gegeten. Via een wandeling langs de stadswal kwamen we terug in ons hotel en sliepen we binnen de kortste keren, wetende dat we pas om 12 uur onze kamer hoefden te verlaten.

Vandaag moeten we de boot weer inleveren, in ieder geval moeten we voor 18.30 in de haven getankt hebben.  De volgende ochtend volgt dan de check-out. Na een koude en vochtige nacht blijkt het buiten ook nog steeds grijs. Dit hebben we gelukkig niet veel gezien. Er staat volgens verwachting niet veel wind zodat de grijze lucht niet snel weggeblazen zal worden. Op zee staat er toch een windkracht 3 en na de zeilen gehesen te hebben gaan we met eerst zo’n 4 knopen richting noorden. Het is even geleden dat het varen zo rustig gaat met nauwelijks golfslag. Tijdens het zeilen dus koffie gezet. Ondanks het grijze weer genieten we van de tocht vooral omdat het voorlopig onze laatste zeiltocht zal zijn. En deze manier van vakantie vieren bevalt ons zo goed!

Ik besluit de reserve afbakbroodjes in de oven te stoppen en de laatste eitjes te bakken. Ondertussen nam de wind nog aardig toe en draaide deze naar het westen zodat we met halve wind en een aardige golfslag opeens veel schuiner en onrustiger varen. Het is dan echt een acrobatische toer om zo eitjes te bakken en deze op de broodjes te krijgen. Zeg niet dat zeilen geen sport is! Ik verbaas me dan ook  wat een enorme kracht de zwaartekracht is.

Ik kom uiteindelijk met 4 broodjes ei aan in de kuip. Even is de hele familie buiten en geniet van het eten. Nog een paar mijl te gaan.  Dan de zeilen voor het laatst strijken. We moeten in de haven meteen naar de tankplaats om de boot vol te tanken, daar krijgen we ook te horen waar we de boot neer moeten leggen. Om half vier liggen we al en meteen vragen we ons af of we vanmiddag nog kunnen uitchecken zodat we vanavond nog naar huis kunnen rijden. Als je dan toch niet meer kan zeilen lokt de eigen thuishaven enorm. Het blijkt te kunnen maar dan moeten we binnen een uur de boot leeg hebben voor de eindcheck. En dat terwijl we nog niets hadden ingepakt en de afwas van o.a. de lunch er nog stond.

Met vereende krachten hebben we precies op tijd de hele klus geklaard. De kinderen hebben alles in de auto gekregen. De check-out gaat redelijk vlot. Het kost even moeite ons geld terug te krijgen van de niet geleverde bijboot en de bijboot zelf zoals ze beloofd hadden (voortaan echt alles op laten schrijven) maar lukt uiteindelijk. We horen nog hoe groot de schade is  aan het anker dat we krom hebben gevaren.

Om 18.00 uur gaan we rijden.  Rond half een zijn we thuis. En dan duiken we met plezier ons eigen bed in nagenietend van een heerlijke vakantie!