Na gister op inventieve wijze de slang van de boot en jachthaven gebruikt te hebben om de watertank te vullen was er vanochtend weer thee bij het ontbijt. Omdat we om Wismar te verlaten eerst in redelijke luwte moesten motoren in de vaargeul kon het koffiezetten wachten tot na vertrek. Een vertrek dat ondanks de beperkte maneuvreer ruimte weer rimpelloos verliep.

Na de afsteekbetonning gingen de zeilen (met 1 rif) omhoog. Met ruime wind volgden we nog even de betonning. Na een half uurtje loefden we op naar een aandewindse koers. We wilden vast naar Nordrein-Westfalen; plan was Trafemunde. Misschien was dat met een westenwind in twee slagen haalbaar!

Maar na een Duits broodje met kaas bleek er een Zuidwestenwind te staan. En het was ook eerder kracht vijf wat resulteerde in wat golfslag. Plan veranderd en naar Gromitz uitgeweken. Een stuk Noordelijker zodat we morgen ook minder ver hoeven.

Gromitz is een grote haven maar er waren niet veel plaatsen vrij. Na even zoeken een plekje gevonden maar door de wind en schroefwerking bleek, in drie rustig uitgevoerde pogingen, die box niet in te varen. Juist aan de andere kant was een wat kleiner plekje ook vrij; zonder de palen te raken voeren we in 1 keer de box in.

Na opruimen en een bezoek aan de havenmeester de douche opgezocht. De kou en vochtigheid eisen inmiddels hun tol; veel spierpijn! Een warme douche is dan erg lekker.

Gromitz is een badplaats. De vele Strandkorben zijn vandaag wegen kou en regen leeg. Vervelende dag voor de badgasten; wij hadden tenminste lekker gezeild. Langs de mooie maar regenachtige boulevard een restaurant gezocht. Het was binnen overal erg druk maar we vonden vlak bij de zeebrug een plekje.

Na terugkeer op de boot twee keer Kolonisten van Catan gespeeld. Op de manier zoals gevorderden het spelen. En daarna werden zelfs nog even boeken en puzzels opgepakt.

Heerlijk om weer rustig op te kunnen staan. De stad die we verder willen verkennen ligt aan onze voeten. Ik was bang al vroeg wakker te worden van de werkzaamheden in de overslaghaven. Gisteren waren ze vol in bedrijf en werden treinwagons volgegooid met iets wat iedere keer een behoorlijk lawaai maakte. Maar vanochtend stonden er geen treinwagons en daarmee was er dus blijkbaar ook geen werk.

Lukas en Mirjam hadden besloten een zwembad met veel spectaculaire glijbanen aan de rand van Wismar te gaan bezoeken.

Zo gingen we met z’n tweeen Wismar in. Het centrum van Wismar is maar 1 bij 1 kilometer groot. Daarbinnen hebben 3 grote Baksteenbasiliken gestaan die alle drie uit de middeleeuwen stammen. Van 1 bestaat alleen nog de toren. Aan het einde van de tweede wereld oorlog is die door geallieerden (per ongeluk) gebombardeerd. Een van de twee andere kerken werd ook deels verwoest. In 1960 (DDR) werd besloten de ene kerk (van wat restte) verder op te blazen. De ruimte was nodig voor parkeerplaatsen. De toren lieten ze echter staan. Deze was namelijk een navigatieteken voor op zee. Deze vernietigen zou veel geld kosten. Inderdaad hadden we deze toren vanaf zee als eerste gezien. (Nu is dat tegenwoordig een leuke bijkomstigheid bij het navigeren. Wij doen dat zoals de meesten met GPS en een mooi kaartenprogramma op onze I-pad en I-phone.) Deze toren (61 meter) was te beklimmen en na de klimoefeningen bij Mons Klimt en de Munster in Bad Doberan wilden we deze bezigheid erin houden. (Ik heb nog steeds spijt niet de vuurtoren van Warnemunde beklommen te hebben!). De rondleiding kregen we bijna prive, er was 1 andere deelnemer. Van de rondleider kregen we heel wat te horen over de kerken van Wismar. Het mooiste was uiteindelijk het uitzicht op zee en op de haven waar we onze boot zagen liggen.

De tweede verwoeste kerk werd pas vanaf 1990, na de Wende gerestaureerd. Darrvoor was er blijkbaar geen belangstelling of geen geld voor dit soort restauraties.

Tijdens onze rondgang in Wismar gingen we op zoek naar een boekhandel. Joost had al verschillende pogingen gedaan in andere plaatsen het nieuwe boek over Harry Potter in het Engels te bemachtigen. Hier vonden we eindelijk een echte boekhandel met het boek Harry Potter. We keken nog even rond en zagen tot onze verbazing een hele kast met als onderwerp DDR. Geschiedenis of ook nostalgie naar een tijd die natuurlijk niet zomaar weggedacht kan worden.

Voor een lichte lunch zochten we een zonnig beschut plaatsje op een terras. In de zon is het heerlijk, in de wind is het erg koud. Maar we mogen niet klagen over de wind, we leven er namelijk 3 weken van.

Lukas en Mirjam kwamen iets na ons terug op de boot. Het zwembad waren ze niet ingegaan omdat ze het veel te druk vonden. Ze hebben wat gewinkeld waarbij Mirjam wel een aantal kledingstukken aanschafte en Lukas natuurlijk niet ondanks aanmoediging van Mirjam.

Joost heeft gekookt en na het eten bezochten Joost en ik een orgelconcert in een van de Basiliken. De kerk vonden we erg mooi en ik was wel benieuwd naar het geluid van het orgel. Een orgel overigens die pas 2e helft vorige eeuw daar geplaatst werd vanuit een andere kerk, maar deze was wel uit de Baroktijd. Het was leuk om dit mee te maken. Er was wel een forse nagalm zodat de muziek nogal een brij werd voor mijn gevoel. Verder ben ik niet echt fan van solo-orgel.

Een korte wandeling en we kropen weer in de kajuit, om te lezen, blog te schrijven en een spelletje. Vanaf de boot zien we de verlichte kerk waar het concert was.

Het eerste wat je je hier afvraagt als je wakker wordt is: hoeveel wind hoor ik? Er was de hele dag een forse wind voorspeld, maar we wilden hier wel graag weer weg na twee dagen. Er bleek nog niet veel wind dus besloten we maar vroeg in de kleren te gaan en alles in orde te maken voor een vertrek. Dus even broodjes halen, ontbijten en koffie zetten voor in de thermoskan. Was het de eerste 1,5 week nog mogelijk onder zeil koffie te zetten, nu lukt dat met deze wind en golven niet meer. Lukas en Mirjam hadden bedacht dat ze minder last van zeeziekte hadden als ze voor vertrek iets aten en dronken. Dus zagen we ze opeens voor vertrek in de kajuit ontbijten. Gezellig, denk je dan. Maar voor vertrek lagen ze ook weer in hun hut. Nu kunnen we met z’n tweeën bijna alles goed dus voeren we zonder slag of stoot de haven uit.

Lekker vroeg weg en meteen de zeilen hijsen. Helaas ging dat niet goed. De val van het grootzeil had zich door de wind rond de radar reflector vastgezet. Wat we ook deden, trekken, sjorren, laten vieren, alle windrichtingen en golven erop los laten: de val kwam niet los. Ons plan om naar Wismar te zeilen bleek ook een slecht te bezeilen koers. We besloten maar te gaan moteren en zien of toch ergens de val zichzelf los zou trekken. Het nadeel van motoren in tegenstelling tot zeilen is dat je veel meer een speelbal van de golven bent. Er stonden nog flinke golven dus klapte de boeg vaak keihard op de golven. Na verloop van tijd namen de golven naar onze verwachting af doordat we in een uithoek van de Oostzee kwamen met veel beschutting door het omringende land. We keken maar niet meer naar de val die er vandaag geen zin in had.

Wismar ligt erg beschut, maar ook met een zee ervoor met veel ondieptes. Er is dus al een tijd een betonning om het veilige vaarwater aan te geven. Maar wij konden een afsteekbetonning nemen: voor boten met minder dan 4 meter diepgang. In Wismar hadden we de keus uit wel 5 havens. Van te voren hadden we onze keuze al bepaald: een klein haventje naast de oude stadshaven, vlak bij het centrum. Het was hier tot onze verbazing erg rustig.  Na flink wat lijnen te hebben geplaatst en ook weer veranderd lagen we eindelijk. Maar Joost was toch niet tevreden. We bleven te veel een speelbal van de wind. Alle lijnen weer los en de boot verplaatst naar een plek waarbij we veel beter lagen.

Terwijl Lukas flink geholpen had met aanleggen kwam Mirjam haar hut pas uit toen we helemaal goed lagen. Omdat we haar niet het gevoel wilden geven dat ze op een all inclusive cruise zat mocht van ons de lunch gaan verzorgen. De soep en broodjes smaakten wel na de wat koude tocht. De temperatuur is hier gedaald ruim onder de 20 graden en dat merk je wel.

De kapitein mocht daarna een middagdutje doen en daarna probeerden we de groot val los te trekken. Het ingenieuze plan van Joost door een lijn aan de val te binden en deze omhoog te trekken en mbv de lijn de val los te trekken slaagde uiteindelijk. Daarbij was ik bijna te water gegaan, maar dat vond Joost minder erg dan wanneer het fototoestel in mijn hand ook een duikje zou nemen.

Het was inmiddels al 17.00 uur en Joost en ik wilden nog wel het stadje verkennen. Wismar is een Hanzestad dat op de Unesco werelderfgoedlijst staat en heeft wel 2 grote kerken die net als de kerk in Bad Doberan behoort tot de Baksteenbasiliken in het Oostzeegebied. We bezochten vast 1 van de twee en waren weer erg onder de indruk. Na een biertje op een wel erg winderig teras gingen we de kinderen halen om ergens te gaan eten. We besloten hier nog een dag te blijven, er is nog genoeg te zien en de stad bevalt ons wel.

Een dagje niet varen. Dan wordt natuurlijk direct naar een ander vervoermiddel gezocht. En zo zaten we al om kwart voor één in de trein naar Bad Doberan. En niet zo maar een trein; de Mecklenburgische Bäderbahn “Molli” rijd met (vandaag twee) stoomlocomotieven over smalspoor tussen Kuhlungsborn West en Bad Doberan. Daar willen we wel mee rijden. Zeker ook omdat we de trein al vaak bij het passeren mooi hadden horen fluiten. En dus hadden we dikke kartonnen retourkaartjes gekocht, foto’s gemaakt en zijn we bij station Kuhlungsborn Ost ingestapt in de wat Spartaanse coupés.

Drie kwartier later, na een aantal haltes waaronder in het stadje Bad Doberan, waren we op het Bahnhof. Helaas begon het net te regenen en moesten we tien minuten teruglopen naar het stadje. Snel naar een Griek voor een lunchhap.

In Bad Doberan is in de 14e eeuw een kloosterkerk (Munster) gebouwd door de orde van cisterciënzers. Die kerk, echte baksteen gothiek, staat er nog. Nu omringd door iets wat van verre lijkt op een Engelse tuin; een latere bijdrage van de Mecklenburgse vorsten die hier werden begraven.

Is de buitenkant al mooi metselwerk aan de binnenkant ziet het er wel heel regelmatig uit. Dat komt omdat het, al bij de bouw in de middeleeuwen, binnen is overgeschilderd. Omdat onregelmatigheden mogelijk zouden afleiden bij het bidden zijn daarbij nauwkeurige meetlatten gebruikt.

Sinds de reformatie is de aankleding van deze kerk niet meer zo heel uitbundig. Maar we namen de kans waar om, onder leiding van een jong lid van de gemeente, ook boven het binnendak op 26 meter te klimmen. We leerden dat in de 19e eeuw (bij restauratiewerk) niet zo mooi en degelijk werd gemetseld als in de middeleeuwen, dat de regelmatige gaten in het metselwerk de stijgers droegen (geld voor hout voor stijgers tot aan de grond was er niet) en dat er in zo’n oude kerk altijd wel iets te restaureren is.

Hoogtepunt was de laatste klim de klokkentoren in. Daar liet onze gids het geluid van de nieuwe twee klokken horen. Mooi! Maar voor hoogtijdagen hangt daar nog de 14e eeuwse originele klok die nog steeds prima functioneert!

Via de voormalige kloostergronden en over het door de cisterciënzers aangelegde kanaal wandelden we door het stadje naar Halte Goethestrasse. Daar namen we Molli terug naar de haven. Daar moesten we even wat boodschappen doen in de Ekade met een lange rij. Ellen kon in de wachttijd een stuk lopen om vast een fijn restaurant voor de avond te reserveren. En fijn was dat restaurant. We konden eens lekker drie gangen op. Kijk Ellen eens genieten van het toetje!

Het is een beetje puzzelen met weervoorspellingen en de resterende dagen. Er wordt namelijk nogal wat wind verwacht en waarschijnlijk kunnen we niet elke dag zeilen. Vertier op de kant is er vaak ook maar beperkt (voor 1 dag). Omdat we eigenlijk hemelsbreed nog maar één vaardag van einddoel Grossenbroden af zijn (en blijven) besluiten we vandaag een kleine tocht te doen en naar de Oostzee badplaats Kuhlungsborn te reizen. Hemelsbreed zo’n 10 mijl maar omdat het recht tegen de wind in ligt mogen we verwachten dat we wel wat meer mijl moeten zeilen.

Nadat we afval, toegangs-chip en trapje hebben achterlaten varen Ellen en ik rustig de box uit. Voor de foto ook nog even langs het zeehondentrainingscentrum waar net een paar van de zeedieren het water verlaten. De haven uit, de drukke vaargeul over en de zeilen, met een rif, omhoog.

En dan begint het gevecht om tegen de wind in te komen. Er staat een redelijke golfslag en die duwt ons vaak uit koers. Ook is de wind een beetje vlagerig (dan weer hard dan weer zacht) en de richting is ook niet heel constant. Hoge snelheden komen er dan ook niet op de teller. Maar het feit dat een grotere boot met alle zeilen uit maar iet bij ons wegvaart geeft toch enig vertrouwen dat we het niet zo slecht doen.

Ook vandaag moeten we weer tussen een zestal vrachtschepen doorvaren. Deze liggen echter stil; een deel van ons zeilgebied is daar speciaal voor aangegeven. Opvallend te zien dat ze inderdaad ook een ankerteken dragen maar dat dat iet of nauwelijks groter is dan dat wat wij aan boord hebben. Stilliggende schepen zijn makkelijk te ontwijken. Het enige professionele schip waarvoor we moeten wijken is een tankerschip die brandstof bij een schip komt brengen.

Nog voor tweeën komt toch de haven in zicht. Inmiddels is de wakkere bemanning uitgebreid tot vier personen. Daarmee kunnen de zeilen naar beneden,  de haven worden binnengevaren en worden gezocht naar een plekje. De best weer grote haven ligt al behoorlijk vol en we varen langs een drietal stijgers voordat we helemaal achterin een plek zien. Voor het eerst leggen we in zijn achteruit aan aan lage stijgers. Dat gaat, met wat hulp van de buurman, prima.

En dan is het tijd om de zeilen op te ruimen en een late lunch te bereiden. Broodjes met ei en Fanta Lemon staat er op het menu. De middag wordt besteedt aan douchen en lezen; de dames nemen ook nog een duik in zee (helaas geen bewijsmateriaal).

We eten buiten op het terras bij de Hafen Taverne en wandelen dan langs de 3 km lange boulevard naar de westkant. Juist vandaag wordt een feestweek afgesloten en er is van alles te doen. Komt ook mooi uit dat het juist een zachte avond is met weinig wind. Helemaal aan het eind vinden we, naast een klein reuzenrad, een Duitse zangroep die met een muziekcomputer en een gitaartje het publiek vermaken. Leuk is hun cover van “Hey, wir wollen die Eisbären sehen” maar bij John Denvers’ “Take Me Home, Country Roads” is het tijd om snel terug te lopen.

Onderweg eten we nog een ijsje, Ellen neemt speciaal een bolletje Zimt, en lopen we door om het vuurwerk vanaf onze boot te kunnen zien. (Dat doet ons denken aan ooit onze eerste nacht op een Vollenhovense Bol in Balk.) Al lopende begint het vuurwerk al. Met nog 50m te gaan tot ons schip is het vuurwerk afgelopen.

Er wordt nog wat op het achterschip gewerkt aan het blog. Verder wordt er gelezen.