Van Eldena naar Matzlow-Garwitz 42 km en 6 sluizen
Vanochtend had ik meer het gevoel op een camping te ontwaken dan in een haven. De campinghoudster had overigens alles goed voor elkaar. Alles werd precies afgemeten, zoals het water tanken waarbij er een metertje kwam tussen de kraan en de slang.
Drie van ons namen eerst een douche op het land. De douches zijn op z’n Duits. Geen preutsheid onder mensen van hetzelfde geslacht. In een ruimte zitten meerdere douches en de deur kan niet op slot. Gelukkig is het nog erg rustig en douchen we toch nog prive.
We vertrekken rustig aan omdat we denken de brug in het volgende plaatsje om 10.30u toch niet meer te halen. In een heel enkel geval is er hier dus een brug die open moet of opgehaald. Zo’n brug wordt dan maar eens in de 1,5 uur geopend. We gaan voor de openingstijd van 12.00u en zijn er een kwartier van te voren. Na ons netjes aangemeld te hebben via een ‘Gegensprechanlage’ vertrokken Mirjam en ik om op zoek te gaan naar een supermarkt. Het plaatsje (Grabow) was een erg mooi plaatsje met vakwerkhuizen. In een etalage stond tot onze verrassing Christa, weliswaar onthoofd en als supporter van de Weltmeister, maar met haar kleren aan. Kijk maar op de foto.
Van alles was er (bakker, slager, groenteman en heel veel kledingwinkels) maar geen supermarkt. Dus gingen we terug naar de brug die net omhoog was om onze boot door te laten. Joost en ik besloten terug naar het dorp te gaan om in de drie eerstgenoemde winkels eten in te slaan. Vandaag zouden we weer in een klein plaatsje overnachten waarbij maar de vraag is of er wel een restaurant zou zijn. Maar onze voorraad was nog niet op orde, het bier was op en bij een graad of 30 is dat haast een eerste levensbehoefte. Bij een volgende sluis zagen we in de verte een supermarkt. Joost vond dat ik met Lukas vast bier moest gaan halen, dan gingen zij wel de sluis in. Na de sluis konden wij met bier dan weer de boot op. Tegenwerpingen van mijn kant, dat je dan niet zeker weet of je weer op de boot kan komen (de Duitse sluizen zijn vaak uit veiligheidsredenen hermetisch afgesloten van de buitenwereld) haalde niets uit. En je begrijpt het al, na de sluis was er geen steiger bereikbaar vanaf het land om weer op de boot te komen. Gelukkig ben ik de hoofdfotograaf van deze vakantie en is er dus niet vastgelegd hoe ik weer op de boot gekomen ben nadat Joost de punt van de boot in het riet had geparkeerd. Gelukkig kreeg ik hulp dmv een knietje van mijn zoon (leuk he als kinderen groot worden!).
Onze tocht vervolgden we over de Elde-Muritz Wasserstrasse, een kanaal zo smal dat de steekvliegen van het boerenland ons gemakkelijk bereikten en ons het leven behoorlijk zuur maakten. Verder verbaasden we ons over een jongerenkolonie die verkoeling zocht in het kanaal. Wel een kilometer lang bevolkten ze de waterkant en Ruud maar zwaaien als een soort Koning Willem Alexander.
Op onze bestemming aangekomen parkeerden we de boot ongeveer in het weiland. Een te behulpzame havenmeester wees ons waar een restaurant was. Daar at Ruud dan eindelijk zijn ijs met Eierlikor waar hij het al de hele vakantie over heeft.
