Van Lubz naar Plau am See 20 km en 4 sluizen

Omdat Joost wel graag over gebeurtenissen vertelt, maar niet graag de hele dag, maak ik het maar af. Om duidelijk te zijn, de panne hadden we dus na de dag met een verloren lijn, want iedere dag heeft zijn eigen zorgen, zegt de bijbel al. De planning was om met de lunch in Plau am See aan te komen. Door de panne hadden we behoorlijke vertraging opgelopen. De sluizen kosten behoorlijk veel tijd. Zo had de tweede sluis een hoogteverschil van wel bijna 7 meter. Hoewel deze sluis zich vulde vanuit vele gaten aan beide zijwanden in plaats vanuit alleen de sluisdeuren duurde het toch nog lang voordat we 7 meter hoger waren.

Deze sluis was nog wel een belevenis, maar de rest van de dag waren we nogal sloom van de warmte en het gebrek aan wind en waren we het kanaal wel een beetje zat. Des te leuker was het om in Plau am See aan te komen, een echt watersportdorp met terrasjes aan beide kanten van een brug. De haven was weer een echte haven, met een havenmeester die vanuit zijn hoger gelegen kantoortje aanwijzingen gaf. Een kleine zwaai met zijn arm om uitdrukking te geven aan waar we mogen gaan liggen. Voor het eerst moesten we met aardig wat wind aanleggen en dat ging niet zonder slag of stoot. Niet dat we brokken gemaakt hebben maar er ontstaan snel meningsverschillen over wat de beste manier van lijnen leggen is en volgens de kapitein doet zijn bemanning niet wat hij wil. En een lijntje meer was nu wel handig geweest.

Een bijzondere havenmeester die ons bij aanmelden met een hand begroette. Vervolgens zette hij zijn kleinkinderen aan het werk om de goede vlag van Nederland uit te zoeken en die aan de vlaggenpaal op te hangen. Zo konden wij zien dat er naast Duitsers ook Fransen en Denen in de haven lagen.
Lekker douchen aan de wal en daarna op weg naar 1 van de restaurantjes bij de brug. Er stond al een aardig frisse wind zodat we binnen hebben gegeten. Het eten was er op topniveau. Weer hadden we een lastige ‘beere’ vraag. Wat zijn Stachelbeere? Het personeel wist niet de Engelse naam hoewel ons dat waarschijnlijk niet verder had geholpen. Toen kwam iemand uit de keuken aangelopen met een handje kruisbessen. Joost de enige uit ons midden die van kruisbessen houdt bestelde dat toetje. Ruud heeft de smaak te pakken van ijs met advokaat zodat hij dat nu iedere keer bestelt, al staat het niet op de kaart. De bedienster, die steeds losser werd in haar gedrag naar ons en inmiddels over was gegaan op haar beste Engels (mijn Duits is toch beter) zei, toen Ruud de rekening vroeg, one million dollar! Zij had Ruud zijn theater dat hij wel een heel speciale wens had haarfijn aangevoeld.